Το βράδυ του Σαββάτου έκανα για δεύτερη φορά στην συναυλιακή ζωή μου, αυτό που για μένα είναι η απόλυτη απόρριψη. Το απόλυτο χ. Σηκώθηκα και έφυγα σχεδόν στη μέση του «live» των Future Sound Of London σκεπτόμενη πως δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο. Και ξεκινάμε. Φτάνω στο χώρο γύρω στις 22:30. Σύμφωνα με το πρόγραμμα εκείνη την ώρα θα έπρεπε να εμφανίζονται οι Drog-A-tek. Ή τουλάχιστον να στήνουν για αυτούς... δεν έχουν ξεκινήσει καν οι Joalz. Απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου που κάθομαι και πιστεύω τις ανακοινώσεις των διοργανωτών. Κανονικά δεν πρέπει να μπαίνoυν στον κόπο να βγάζουν πρόγραμμα αφού και πάλι κάνουν ό,τι τους καπνίσει...

Με εντυπωσιάζουν για λίγο οι Joalz γιατί παίζουν κιθάρα και ηλεκτρικό κοντραμπάσο (?) με δοξάρι, πράγμα που προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Ροκίζουσα ambient, όμως εντελώς αταίριαστη τόσο με τον ανοιχτό χώρο στον οποίο βρισκόμασταν, όσο και με το ύφος που θα έπρεπε να έχει η βραδιά. Το κοινό (αριθμητικά κάπου ανάμεσα σε ένα Gagarin συν μερικές δεκάδες ακόμα όταν άρχισαν οι FSOL και ηλικιακά 30something) εντελώς αδιάφορο, δεν χειροκροτούσε καν ανάμεσα στα κομμάτια. Τόσο βαρετά ήταν. Μεσολαβεί ένα πολύ γρήγορο ξέστησε-στήσε κι ανεβαίνουν οι Drog-A-tek. Προς μεγάλη μου έκπληξη κι ενώ το χασμουρητό πήγαινε σύννεφο, βλέπω ένα μέλος τους να μας έχει γυρίσει τον πισινό του και να χορεύει μπροστά στο laptop του καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους.

Φεύγουν τελοσπάντων και ω, τι δυστυχία δεν ξεστήνουν ούτε και πάλι. Υπάρχει και το χοροθέατρο In Three Movements. Από τα λίγα που διάβασα όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή τους, έμαθα πως εφαρμόζουν ένα σύστημα βάση του οποίου ο χορευτής δεν ακολουθεί την μουσική αλλά την «παράγει». Δυο κάμερες συλλαμβάνουν τις κινήσεις του και μέσω ηλεκτρονικής επεξεργασίας δημιουργείται «μουσική». Η όλη παρουσίαση ήταν τόσο πειραματική και πρωτότυπη που στο τελευταίο κομμάτι της χορογραφίας, η κοπέλα που βρισκόταν στη σκηνή κάπνιζε και τσιγάρο ενώ κινούνταν. Απλά δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου.

Τελικά η over ISDN σύνδεση έγινε κάπου κοντά στην ώρα που έπρεπε να τελειώνει και παρά το γεγονός ότι είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, αρνούμαι να πιστέψω ότι το DVD που παρακολούθησα το Σάββατο ήταν ζωντανή σύνδεση. Δηλαδή το 2009 και ενώ η τεχνολογία του internet και των video συνομιλιών είναι τόσο διαδεδομένη και απλή, θέλετε να με πείσετε πως καταφέρατε με το super σύστημα σας να έχετε ποιότητα σύνδεσης όμοια με αυτή που είχε το net-meeting όταν χρησιμοποιούσαμε dial-up συνδέσεις; Έσπαγαν τα καρέ, κολλούσε η εικόνα τους, δεν υπήρχε κανένας συγχρονισμός ανάμεσα στον ήχο και στην κίνηση και τελικά βλέπαμε μια παρωδία. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι εγώ είμαι υπερβολική, for the sake of the argument, ποιος και πως μπορεί να μου εξηγήσει την επανάληψη στις κινήσεις τους (σαν να είχε μπει ένα απόσπασμα σε λούπα) και κυρίως ποιος μπορεί να μου εξηγήσει γιατί ο Cobain δύο φορές φαινόταν να μιλάει αλλά ο ήχος δεν έφτασε σε μας ποτέ;  Πολύ νωρίς και δικαιολογημένα, έχασα το πρώτο μέλος της παρέας μου που προτίμησε το ζεστό κρεβατάκι του και χαρακτηριστικά μου είπε φεύγοντας, «Προτιμώ να μου βάζει FSOL o Δρίβας». Έμεινα πίσω για λίγο ακόμα και παρακαλούσα να υπάρξει κάποιο κρέμασμα στη γραμμή για να διαψευστεί το συμπέρασμα μου. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το DVD δεν κόλλησε ποτέ. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στο ποια κομμάτια ακουστήκαν και ποια όχι. Αρκεί να πω ότι το «εύκολο» και δεκτικό πλήθος που στην πλειοψηφία του βρισκόταν σε ευφορία,  άρχισε να κουνιέται ελαφρά μόνο όταν ακουστήκαν τα We Have Explosives και Papua New Guinea.

Την Κυριακή, συζητώντας με φίλους, έμαθα πως κάνανε και ένα μικρό encore καθώς και ότι ο Kowalski που είχε ανακοινωθεί ότι θα έπαιζε για μία ώρα και ένα τέταρτο, εμφανίστηκε τελικά για λιγότερο από μισή ώρα. Τέλος, φοβερή ομολογουμένως έμπνευση το να βάζεις πριν τους FSOL ό,τι πιο υποτονικό και άσχετο μπορείς να βρεις και τον μπιτάτο Kowalski που θα μπορούσε να μας ανεβάσει, αμέσως μετά.

Αντί επιλόγου, μερικά θλιβερά ακόμα:

• 3,5 ευρώ για πλαστικό ποτηράκι μπύρας «Βεργίνα» που σερβιριζόταν από το τσίγκινο κουτί των 330ml και δεν το χώραγε ολόκληρο, σε θερμοκρασία κατάλληλη για να πλύνω τα πόδια μου είναι αισχροκέρδεια.

• 3,5 ευρώ για σάντουιτς φτιαγμένο στο πόδι, χωρίς καμία εμπορική ή άλλη σήμανση (παραγωγός εταιρεία, ημερομηνία παραγωγής-λήξης κτλ), με μπαγκέτα 5νθημέρου (κατ' ελάχιστο) είναι αισχροκέρδεια.  Εκτός κι αν μας το πουλήσατε σαν πολυεργαλείο γιατί ήταν τόσο σκληρό που εύκολα γινόταν ρόπαλο.

• Όταν ανακοινώνουμε πως το εισιτήριο των 40 ευρώ περιλαμβάνει και CD (με 2 κομμάτια από κάθε σχήμα που θα εμφανιστεί), φροντίζουμε να υπάρχει ικανός αριθμός αντιτύπων για να εξυπηρετηθεί το κοινό. Γύρω στις 22:30 πληρώσαμε (εσκεμμένα) εισιτήριο των 40 και CD δεν δόθηκε. Κι αυτό επίσης ονομάζεται αισχροκέρδεια. Και ψέμα.

• Περιμένω στην ουρά και μπροστά μου συντάκτης ιντερνετικού περιοδικού ζητάει το πάσο του δίνοντας το επώνυμο του. Απάντηση κοπέλας που διεκπεραίωνε την πολύ δύσκολη αυτή αποστολή: «Ξέρεις τι μου ζητάς τώρα; Να βρω ένα επίθετο μέσα σε τόσα άλλα!»

Έχουμε πολύ υπομονή τελικά.