Κυκλοφόρησε προχθές το νέο single των GAD. με τίτλο A Kind Of Death σε ψηφιακή μορφή από την Sound Of Everything. Ένα ρομαντικό, σχεδόν electropop κομμάτι, στο γνώριμο μελαγχολικό ύφος των GAD. To αθηναϊκό συγκρότημα ετοιμάζει αθόρυβα το 4ο άλμπουμ του, που θα είναι έτοιμο προς το τέλος της χρονιάς.
Παρακάτω βλέπετε το video που δημιούργησε για το τραγούδι η Image Project με την συμμετοχή της Κατερίνας Κοζαδίνου.
Οι Dreamline είναι ένα στουντιακό project που δημιουργήθηκε από ηχογραφήσεις 4 μουσικών που έγιναν σε διαφορετική χρονική περίοδο, μια και η βάση των τραγουδιών ηχογραφήθηκε προ 15ετίας παίρνοντας την τελική μορφή τους πρόσφατα.
Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία σχήματα της ελληνικής dark wave σκηνής, με 2 άλμπουμς στην ιστορική Creep Records και άλλα 2 στην Wipe Out, με την δική μας αδυναμία να είναι το 3ο τους και ομώνυμο από το 1989. Ολόκληρη η δισκογραφία των South Of No North θα επανεκδοθεί σε περιορισμένη έκδοση 300 κουτιών από την Dead Scarlet, που θα περιέχουν τα 4 άλμπουμς σε βινύλιο, 1 single με ακυκλοφόρητες εκτελέσεις, DVD και 50σέλιδο booklet. Στη συνέχεια θα υπάρξει και μεμονωμένη έκδοση καθε δίσκου σε 200 αντιτυπα.
Άλλη μια σημαντική συλλογή ενός cult πειραματικού new wave/punk ελληνικού σχήματος από τα 80s κυκλοφορεί αυτή τη βδομάδα από την Geheimnis Records. Οι Κουμπότρυπες Α.Ε. κυκλοφόρησαν 2 singles στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 80, πλέον τρομερά δυσεύρετα, μια κασσέτα και συμμετοχή στην κλασσική πλέον συλλογή “Συνταγή Αντί Θανάτου".
Μπαίνω στην τέταρτη δεκαετία βρίσκοντας και πάλι μπροστά μου τον Άκη Μπογιατζή και τα τραγούδια του. Από τη δεκαετία του '80 ήταν «δίπλα» και σχεδόν πάντα περίμενα νέα μουσική από τα σχήματα που δημιουργούσε. Αυτή τη φορά έχω την τιμή να γράψω για πρώτη φορά για άλμπουμ μουσικής του.
Το τέταρτο άλμπουμ των SIGMATROPIC, του μακροβιότερου σχήματος του Άκη Μπογιατζή ύστερα από δισκογραφική απουσία επτά χρόνων, παρουσιάζει το ''Dead Computer Blues''.
«..Το album έχει σαν κεντρική ιδέα την προσωπική κρίση που βιώνει ο καθένας μας, θέτει ερωτήματα, αλλά συγχρόνως νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε, ελπίζοντας ότι αυτό θα ξανάρθει γεμάτο νέες υποσχέσεις. Ο νεκρός υπολογιστής αφηγείται την ιστορία ξεκινώντας από το τέλος, ως το όχημα του επαναπροσδιορισμού του μέλλοντος επάνω σε τροχιά που, επιτέλους, δεν την έχουν προκαθορίσει άλλοι. Ο νεκρός υπολογιστής είναι επίσης και το σύμβολο του επαναπροσδιορισμού της μουσικής....»
Κράτησα το «προσωπική κρίση», «νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε», «επαναπροσδιορισμός της μουσικής» από αυτό το κατατοπιστικό δελτίο τύπου. Είναι τρεις προτάσεις που γυρίζω και ξαναγυρίζω περιοδικά σαν δορυφόρος γύρω τους πολλά χρόνια τώρα.Και κάθε φορά, το ηχητικό πλαίσιο τυχαίνει να συμπεριλαμβάνει είτε LIBIDO BLUME, είτε SIGMATROPIC, είτε λίγο Cpt.Nefos. Αυτή τη φορά έρχεται το ''Dead Computer Blues'' για να πλαισιώσει πάλι αυτές τις περίεργες τροχιές.
Είναι ένα άλμπουμ αισθητά διαφορετικό από το προηγούμενο άλμπουμ τους ''Dark Outside''. Ο ήχος ακούγεται πιο εξωστρεφής, ακούγονται λιγότερες ηλεκτρονικές επιρροές, δεν υπάρχουν συμμετοχές (εκτός του Γ. Ντρενογιάννη που παίζει κιθάρα στο ''Crystallized'') και, ποιητική αδεία, είναι σαν να ακούω τους LIBIDO BLUME να επανέρχονται ωριμότεροι και με συνθέσεις που επιτυγχάνουν να ακούγονται σχεδόν χωρίς χρονικό προσδιορισμό είτε από επιρροές, είτε από γενικό ηχητικό στίγμα.
Πάντα τα τραγούδια του Άκη Μπογιατζή πατούσαν στη Γη, ανεξάρτητα από τη μουσική κατεύθυνση. Είναι πάντα βγαλμένα από εσωτερική επεξεργασία, σχεδόν βιωματικά και η φωνή του δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στην εκάστοτε σύνθεση που της προσδίδει αναγνωρισιμότητα και προσωπικό στίγμα. Αυτό συνεχίζεται στο ''Dead Computer Blues'' και μάλιστα όλες οι συνθέσεις ακόμα και η διασκευή στο ''Off Hand'' από το ''Liquid Days'' είναι σε ζηλευτό επίπεδο ολοκλήρωσης και συνθετικής έμπνευσης. Ο ήχος των SIGMATROPIC και σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται μοναδικός και μη αντιγράψιμος. Είναι ένα άλμπουμ με συνεκτικότητα και πληρότητα που αφήνει λίγο χώρο για αναλύσεις και περισσότερο χρόνο για να εισέλθει κανείς στον κόσμο του.Το σχήμα παίζει σε βαθύχρωμους τόνους, τα ηχοχρώματα έρχονται από αλλοτινές εποχές αλλά δένουν με την γκρίζα εποχή που ζούμε και σίγουρα το μελωδικό απόθεμα των τραγουδιών μπορεί να προσφέρει στον ακροατή θαλπωρή και οικειότητα. Υπάρχει μια υποδειγματική, πλούσια και σφιχτή, αλλά συνάμα μετρημένη ενορχήστρωση που δεν αφήνει περιττές ουρές. Υπάρχει αυτή η αίσθηση της εμπειρίας και της γνώσης που έχει η μπάντα, αλλά πιο πολύ, σε κερδίζουν με τη σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ που περνάνε μέσα από τη μουσική τους.Άνθρωποι που ζουν μια «κανονική ζωή αλλά τα βράδια τους είναι νύχτες αποσυμπίεσης με νότες και μελωδίες.
Το ''Dead Computer Blues'' ξέρει πως να κάνει την ουσία της μουσικής να έχει πάλι νόημα. Ο επαναπροσδιορισμός της μουσικής είναι για τη σχέση και επικοινωνία του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό δια μέσου αυτής τόσο από την πλευρά του μουσικού όσο και από αυτή του ακροατή. Ανέκαθεν ήταν μάστορες σε αυτό τώρα ακόμα πιο πολύ.
Δεν ξέρω για τους ίδιους αλλά για μένα τον ακροατή και fan (γιατί να το κρύψω άλλωστε) βρήκαν και πάλι την ίδια, παλιά, κατάλληλη φλέβα μου και από εκεί τα τραγούδια του φετινού άλμπουμ τους ρέουν αβίαστα κάθε βράδυ, σαν mantra για την ψυχική μου ισορροπία, ηρεμία και αγαλλίαση.
Πιο καλά όταν τα τραγούδια είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι ή σε περιμένουν κάτω από το μαξιλάρι. Και όπως και τα προηγούμενα των SIGMATROPIC έτσι και το ''Dead Computer Blues'' είναι ένας όμορφος τρόπος να κλείνω τη μέρα μου τελευταία...
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Ένα χρόνο μετά το ψηφιακό EP “Love Songs for Instant Success”, κυκλοφορεί το πρώτο ολοκληρωμένο solo album του Prins Obi (Baby Guru) με τίτλο “Notions” από την Inner Ear. Σε CD, LP+bonus cd και φυσικά digital, το πρωτο δείγμα μοιάζει να κινείται σε πιο ποπ μονοπάτια σε σχέση με τις δουλιές του με τους Baby Guru, αλλά θα έχουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη όταν το ακούσουμε ολόκληρο.
Συνεχίζουν να μας προσφέρουν όμορφα τραγούδια οι Keep Shelly In Athens, κάνοντας και το introduction στη νέα τους τραγουδίστρια Myrtha. Το single έχει τίτλο "Fractals", διατηρεί το dreamy μελαγχολικό ύφος του συγκροτήματος από την Αθήνα, αλλά για την ώρα δεν διευκρινίζεται αν θα είναι μόνο digital κυκλοφορία ή θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο. Οι Keep Shelly In Athens ετοιμάζουν καινούριο άλμπουμ, περιμένουμε σύντομα περισσότερες πληροφορίες για αυτό. Ακούστε το νέο τους single παρακάτω:
‘If I knew where the good songs came from I’d go there more often’ (Leonard Cohen)
Το ‘When Beauty Ends’ είναι ένα ‘οπλισμένο’ άλμπουμ που στοχεύει στο σημείο που τελειώνει η καρδιά του καθένα και ‘χτυπάει’ με συναισθηματική μουσική σφοδρότητα, αφοπλιστική ευθύτητα στην ερμηνεία και στίχους από λέξεις λεπίδες. 12 κομμάτια με σαγηνευτική μουσική βία, επικαλούνται συναισθήματα και σκέψεις και ανοιγοκλείνουν σημεία της ψυχής και του μυαλού για 50’. Οι Mani Deum βρίσκουν από πού προέρχονται τα καλά τραγούδια και συνεχίζουν ακόμα καλύτερα απ’ όσο ξεκίνησαν.
…forever in Hell without a heart…
Κάνοντας αλματώδη βήματα μακριά από το πρώτο ‘Music For Your Local Church Or Your Local Brothel’ και βαθιά μέσα τους, γράφουν μουσική της οποίας κάθε κομμάτι και κάθε στροφή των στίχων, αφήνει ένα βαθύ δικό τους αποτύπωμα. Είναι ο πολύ ενδιαφέρον τονισμός των λέξεων, τα κενά μεταξύ τους, τα μελωδικά σόλο, οι παραμορφωμένοι ήχοι , τα trembles στις κιθάρες, οι ρυθμικές αλλαγές στα ακουστικά μέρη, η θέση των κρουστών, οι μελωδίες που παίζει το theremin, ο ‘καπνισμένος’ τρόπος ερμηνείας που δεν είχε εμφανιστεί στο προηγούμενο άλμπουμ και η συνολική ατμόσφαιρα που η μουσική προκαλεί. Τα θέματα των στίχων άλλαξαν κι από αφορισμοί, έγιναν ποιήματα/λεπίδες. Όλ’ αυτά δίνουν στο άλμπουμ αυτό, αλλού τη δυναμική της κίνησης της γλώσσας του φιδιού κι αλλού την εκρηκτικότητα ενός δαιμονισμένου.
…in a locked cage I live and the monkeys have the key…
Είναι προφανές από το συνολικό ύφος της μουσικής τους και την ακόμα πιο προσωπική και ενδιαφέρουσα ερμηνεία σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ, πως υπέστησαν διάφορες αλλαγές από το 2012 και μετά. Το συγκρότημα είναι πλέον ένα men’s band, η θέση κάθε οργάνου είναι καλύτερα μελετημένη ώστε να εντείνει τη συνολική ατμόσφαιρα με μοναδικό τρόπο, η μελωδία του κάθε οργάνου παίρνει συναισθηματικά και στιλιστικά ρίσκα που μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, δείχνουν πως το συγκρότημα ωρίμασε επικίνδυνα όμορφα. Θετικά στοιχεία που παραμένουν και παίρνουν άλλη μορφή είναι ο συνδυασμός του banjo με τον ήχο του theremin όπως στο ‘Music For Your Local Church Or You Local Brothel’ το μπουζούκι βρήκε κοινό τόπο με την ακουστική folk και τη ροκ. Εκεί που το πρώτο άλμπουμ φαινόταν να μην μπορούσε να κρατήσει τη δυναμική του σε όλη τη διάρκειά του, στο ‘When Beauty Ends’ οι στίχοι αφορούν τόσο ‘δυνατές’ σκέψεις που φαίνονται να δίνουν στη δημιουργικότητα των Mani Deum εκρηκτικό χαρακτήρα. Η δυναμική όχι μόνο δε μειώνεται αλλά αυξάνει μετά τη μέση του άλμπουμ. Αν το προηγούμενο άλμπουμ ήταν σημεία στίξης, αυτό τα αγνοεί όλα και εστιάζει στο συνολικό νόημα το οποίο είναι τόσα πολλά και τόσο έντονα πράγματα!
Οι επιρροές
Μετά από πολλές ακροάσεις του άλμπουμ αυτού απορρίπτει κανείς κάθε προσπάθεια συσχετισμού με άλλα συγκροτήματα και είδη. Καταρρίπτεται η ανάγκη να σχεδιάσει κανείς πλαίσιο για τη μουσική αυτή γιατί το μονοπάτι που χαράζει είναι προσωπικό, μοναδικό και ταυτόχρονα απευθύνεται σε όλους Άλλοι ξοδεύουν μια ζωή στο απαγκιστρωθούν από τις επιρροές τους και να βρουν το δημιουργικό τους εαυτό στο μυαλό και την ψυχή τους και ορισμένοι δε φτάνουν ποτέ εκεί. Οι Mani Deum έχουν πράγματα να πουν πέρα από τις επιρροές τους και είναι όλα πολύ σημαντικά! Το ‘When Beauty Ends’ έχει συνεκτικότητα και στην αισθητική του πλευρά σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ κι αυτό γιατί έχει λιγότερα σημεία αναφοράς σε μουσικά είδη, ρυθμούς, ιδεολογίες και συμβολισμούς.
Οι κιθάρες στο ‘When Beauty Ends’ είναι πιο ‘σκληρές’ συγκριτικά με το πρώτο άλμπουμ, ενώ το ‘τρέμουλο’ στο παίξιμο παραπέμπει στη metal (‘They Murdered Your Youth’). Αναφορές γίνονται επίσης στη ροκ (‘Every Kiss Is A Carcrash’, ‘Summer Ocean Death’) και στη black metal (‘My Fears Are Birds’), υφολογικά και μελωδικά. Το καινούριο στοιχείο είναι οι αναφορές στην country με την εισαγωγή του banjo (‘Walk In The City’, ‘The Fall and The Loss’). Το theremin σε όλα τα κομμάτια κάνει σημαντικές μελωδικές αλλαγές και ο ρόλος του δεν περιορίζεται όπως στο πρώτο άλμπουμ, στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας. Αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές στο ‘Brother’ αλλά και στο ‘ Bloodbath in E minor’ .Τα κρουστά δίνουν επιπλέον χρώματα στη μουσική και στους στίχους τόσο στο ‘ Blood bath in E minor’ όσο και κυρίως στο ‘The Fall And The Loss’.
Στα φωνητικά, καινούρια στοιχεία είναι τα backing male vocals στο ‘They Murdered Your Youth’ και τα γυναικεία φωνητικά στο τέλος του ‘The Storm is Coming’ που παραπέμπουν στους Anathema. Τα χορωδιακά φωνητικά στο τελευταίο τελετουργικό ‘The Fall And The Loss’ είναι μια εξαιρετική επιλογή , που παραπέμπει στο ‘Lunacy’ των Swans. Τα γυναικεία φωνητικά ειδικά στο ‘Bourbon Bedtime Story’ δε μου άρεσαν καθόλου και ο λόγος ήταν πως έρχονται σε καταπληκτική αντίφαση με τα φωνητικά από πλευράς αισθητικής και χροιάς με τα αντρικά φωνητικά. Το αποτέλεσμα ήταν πως αντί να αλληλοσυμπληρώνονται βρίσκονταν σε διαρκή αισθητική διαμάχη. Αυτοί είναι οι λόγοι που καμία φορά δε μου επέτρεψαν ακούσω το τραγούδι με προσοχή ούτε να δώσω τη σημασία που θα ήθελα στους στίχους. Η συμβολή της Maxi Nil στο ‘The Storm Is Coming’ όμως είναι πραγματικά θετική και δίνει παραπάνω συναισθηματική χροιά στα τελευταία δευτερόλεπτα του κομματιού. Υπάρχουν κομμάτια του άλμπουμ στα οποία ο ήχος είναι αρκετά ‘ξερός’ και χωρίς βάθος σαν ο χώρος από πίσω να είναι ‘νεκρός’. Συγκριτικά με το προηγούμενο άλμπουμ ο ήχος εδώ έχει λιγότερο βάθος συνολικά. Αυτό ενώ εντείνει την αμεσότητα της ακρόασης δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση για το γύρω χώρο…
Οι μελωδίες στις κιθάρες στα ‘Wolves In My Backyard’ και ‘Summer Ocean Death’ θυμίζουν metal μπαλάντες. Και τα δυο κομμάτια αποτελούν το συνδετικό κρίκο με το προηγούμενο άλμπουμ γεγονός που φάνηκε και στα live που έκαναν οι Mani Deum μέσα στη χρονιά στη set list των οποίων, αυτά τα κομμάτια ταίριαζαν απόλυτα σα να ήταν κομμάτι του πρώτου τους άλμπουμ. Αν στα φετινά live της μπάντας ακούσατε όπως κι εγώ, το ‘Walk In The City’ τότε την εκδοχή που θα ακούσετε στο άλμπουμ δε θα την αναγνωρίσετε και ο λόγος δεν είναι μόνο η παρουσία του banjo στην τελική εκδοχή του κομματιού αλλά και ο χαρακτήρας της μουσικής ειδικά στο τελευταίο λεπτό. Το κομμάτι όπως έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα μαζί με αυτά του προηγούμενου άλμπουμ, είναι λιγότερο ενδιαφέρον απ’ ό,τι στο άλμπουμ.
Αν δεν είστε πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι θ’ ακούσετε το ‘Brother’ και ίσως να σας φανεί από τα πιο ήπια κομμάτια του άλμπουμ. Έχουν βρεθεί ελάχιστα τραγούδια στη ζωή ως τώρα που να με μουδιάζουν κατ’ αυτό τον τρόπο. Πικρία, συγκίνηση στο βαθμό που γίνεται αποπνικτική κι όμως δε γίνεται να μην το ξανακούσω! Ακούγεται σε πλήρη μοναξιά και προκαλεί εθισμό. Αν ως τώρα αποφύγατε να συνοδέψετε το άλμπουμ με το αγαπημένο σας whiskey τώρα είναι η στιγμή. Το κομμάτι αυτό είναι μια πύλη για την ένταση που ακολουθεί τα υπόλοιπα, μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Εγώ με τη γεύση ενός Kentucky bourbon straight συνεχίζω…
…I never met my brother he was born in a secret place away from here…he was a sailor and travelled long far away from here…
Πόσες φορές έχετε δει ζωντανά τους Mani Deum? Το ‘Stories From A Bar’ θα σας κλείσει πονηρά το μάτι για να σας ‘πει’ ότι δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. Ο Manos K. αποκαλύπτει μια αφοπλιστική αθωότητα στην ερμηνεία την οποία εγώ προσωπικά δεν έχω δει και ακούσει σε καμία από τις συναυλίες που έχω πάει. Αυτός που τραγουδάει ‘…honey for the night we gazed out the sunset outside the music is perfect and soft as we try to feel the emptiness…‘ είναι ο χαρακτήρας που προετοιμάζει το έδαφος για το τελειωτικό συναισθηματικό χτύπημα που δίνει αυτό το άλμπουμ στο 2.45’ αυτού του κομματιού. Είναι ο χαρακτήρας του αφηγητή μιας ιστορίας ο οποίος δεν προστατεύει τους ακροατές του αλλά τους ρίχνει στην πιο βαθιά άβυσσο των δικών τους σκέψεων.
‘All of this is nothing my friend he said and paid for our drinks…are you still listening, oh boys…?’
‘Καλά’ έκαναν οι Mani Deum και τον ‘έκρυψαν’ όλο αυτό το χαρακτήρα τους από τα live γιατί με δυσκολία θα κατάφερνε κανείς να συγκρατήσει τη συγκίνησή του… Αρκετά όμως…
…embrace the wolves and drink red wine…
9,5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Οι FOTONOVELA είναι ο Γιώργος Γερανιός και ο Νίκος Μπιτζένης. Τους ανήκει η εταιρεία Undo records αλλά και το κλειδί για την ανάπτυξη, παραγωγή και προώθηση synth pop μουσικής σκηνής στην Ελλάδα. Παραγωγοί των άλμπουμ του κορυφαίου synth pop σχήματος MARSHEAUX αλλά και πίσω από τους FOTONOVELA, έχουν δώσει πνοή στην Ελληνική synth pop όπως και κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει δουλειές των MESH, O.M.D. και MIRRORS. Το Δεκέμβρη του '13 είχαν αναγγείλει την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των FOTONOVELA ''A Ton Of Love'' αλλά για περίεργο λόγο το άλμπουμ μου ήρθε για παρουσίαση πριν από λίγες μέρες.
Η αρχική ιδέα του άλμπουμ, όπως ανακοινώθηκε, ήταν να δημιουργηθεί ένας δίσκος με τραγούδια που θα ερμηνεύσουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες από όλο το φάσμα και ιστορία του synth pop ιδιώματος. Μάλιστα η φιλοδοξία για την πρώτη συμμετοχή ήταν αυτή του Andy McCluskey των O.M.D. αλλά το τραγούδι ''Helen Of Troy'' που ηχογραφήθηκε κατέληξε στο άλμπουμ των Εγγλέζων '' English Electric'' του 2013. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν με τους ECHOES που ηχογραφούν για την Wall Of Sound αλλά το ''Fight The Feeling'' κατέληξε σαν ντεμπούτο σινγκλ τους.
Όμως οι επόμενες ήταν περισσότερο επιτυχημένες κι έτσι το ''A Ton Of Love'' περιέχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που δεν ξεφεύγουν από την κλασσική, αγαπητή φόρμα της synth pop προσφέροντας συγκινήσεις στους φαν του είδους και σε μεγάλο ποσοστό στέκονται σαν τραγούδια που αντιπροσωπεύουν ένα ποπ στυλ αθωότερο, μελωδικότερο και ονειρικότερο από τον ποπ σαρκασμό και ψυχρό περφεξιονισμό της εμπορικής μουσικής σήμερα. Οι συμμετοχές έχουν ενδιαφέρον και σαν ονόματα αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουν να βάλουν την ερμηνευτική τους υπογραφή στα τραγούδια με τις καθαρές και άρτιες φωνές τους για το είδος.
Οι MARSHEAUX συμμετέχουν σε δύο από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου · το Big Black Hole δεν ξεφεύγει από το στυλ που μας έχουν συνηθίσει τα κορίτσια και θα μπορούσε να ανήκει σε ένα από τα τέσσερα άλμπουμ τους. Το ''Close To Me'' από την άλλη είναι ζωηρότερο και αρκετά χαρούμενο και αναμφισβήτητα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Ο James New είναι ο τραγουδιστής των MIRRORS και η φωνή του, μελοδραματική αλλά και μελωδική, δίνει O.M.D. αίσθηση στο ''Our Sorrow'', ενώ με το ''Romeo & Juliet'' μπαίνει κανείς μέσα στο μυστικό soundtrack του κάθε ''Pretty In Pink'' '80'ς ειδυλλίου και ακούει ένα καλογραμμένο ολόγραμμα εκείνης της περιόδου...
Η Sarah Blackwood (πρώην DUBSTAR, τελευταία με τους CLIENT) συμμετέχει στα ''Justice'' και ''Beautiful'' συνθέσεις που έρχονται κάπου στις αρχές των '00'ς και είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ.
Ο Daryl Smith υπήρξε τραγουδιστής ενός από τα πιο αγαπημένα lo-fi pop ηλεκτρονικά σχήματα της δεκαετίας του '90 που παρέμειναν γνωστοί μόνο σε ορισμένους κύκλους φανατικών ποπ ακροατών. Οι THEY GO BOOM ! σίγουρα άξιζαν περισσότερη φήμη. Στο ''A Ton Of Love'' ο D.Smith ερμηνεύει με λιγότερο φαλτσέτο, αλλά με τη χαρακτηριστική εύθραυστη χροιά στη φωνή το ''Heartful Of Nothing'', συγκινώντας τους παλιούς φαν του και σίγουρα κερδίζοντας νέους αλλά από την synth pop μεριά. Είναι και η μετεφηβική electro νοσταλγία του τραγουδιού που ενισχύει και ενισχύεται από τη φωνή του. Όμορφος συνδυασμός σίγουρα.
Η Kid Moxie γνωστή και ως Elena Charbila, με το ''Freeze Frame'', φέρνει δροσερή αύρα που παραμένει και μετά την ακρόαση.
Η Beth Cassidy, κόρη του εκλιπόντος Larry και της Jenny Cassidy, συνεχίζει να κρατά το σχήμα του πατέρα της ζωντανό έστω και με τελείως αλλαγμένη την αισθητική του. Δεν θα αναγνωρίσετε τους αρχικούς SECTION 25 σήμερα αλλά σίγουρα οι νέοι επίσης δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Μάταια όμως θα το βρείτε στη μεσαίου βεληνεκούς μπαλάντα ''Clean State''. Η οποία δεν ξεφεύγει από το μέτριο επίπεδο ακόμα και με μια καλή φωνή σαν αυτή της Beth Cassidy...
Οι Echoes τελικά εμφανίζονται με ένα άλλο κομμάτι, το πιο ERASURE τραγούδι της συλλογής με ολίγη NEW ORDER άχνη. Το ''Arrows'' δυστυχώς είναι η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που βουλιάζει οριστικά στο στυλ και την τυπικότητα.
Ο Patrick Donohoe τραγουδιστής των CLAPS ερμηνεύει το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ. Το ''Love Without Fear'' επίσης μια αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που δεν αφήνει την επιρροή από πάνω του και ακούγεται αρκετά τετριμμένο στ' αυτιά μου.
Συνολικά οι έντεκα συνθέσεις των FOTONOVELA, με εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση, συνθέτουν ένα ευχάριστο, θεματικό άλμπουμ που όντως τιμά τους προγόνους του και το είδος, άσχετα αν οι επιρροές δεν αξιοποιούνται παντού όπως θα θέλαμε. Το ''A Ton Of Love'' είναι μια ευχάριστη κυκλοφορία στο σύνολό της, που διατηρεί την φρεσκάδα της όσες φορές κι αν βρει το δρόμο της στα κάθε λογής αναπαραγωγικά μέσα ήχου.
Rating: 7 / 10
Χρήστος Μίχος
Θυμάμαι τους FILM όταν άνοιγαν για τη πρώτη και μυθική πλέον συναυλία των THE FLAMING LIPS στο Gagarin έντεκα χρόνια πριν. Για την ακρίβεια το τελευταίο τραγούδι από αυτούς. Έβλεπα ένα σχήμα που είχε μια τραγουδίστρια ντυμένη στα λευκά και άκουγα κάτι που μου έκανε σαν BLONDIE με περισσότερο new wave αίσθημα. Τα επόμενα χρόνια οι FILM κυκλοφόρησαν δύο δίσκους με την Ελένη Τζαβάρα a.k.a. Etten (No Luggage το 2003, Angel B το 2006), μουσική για την παράσταση «Οι Τυφλοί» το 2004 και πριν κλείσει η δεκαετία, το 2009, το άλμπουμ ''Persona'' που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την ήδη πετυχημένη εικόνα στο χώρο της εναλλακτικής σκηνής που είχαν αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Φέτος επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, με την ίδια σύνθεση χωρίς τραγουδίστρια και ήδη κάνει αίσθηση η αλλαγή ήχου και διάθεσης. Ακούγονται περισσότερο ηλεκτρονικοί με τα συνθεσάιζερ να κυριαρχούν και τη φωνή να βγαίνει μέσω vocoder. Οι αναφορές φυσικά στην ηλεκτρονική πλευρά της δεκαετίας του '80, τη Γαλλική και ευρύτερη ηλεκτρονική σκηνή των '70'ς είναι εμφανείς, περισσότερο όμως τους ευθυγραμμίζω με τα σχήματα της Italians Do It Better, σε διάθεση, κοινές αναφορές και κοινό αισθητικό πλαίσιο ( μέλλον-πόλη-νοσταλγία-θερμό φάσμα συναισθημάτων). Με τίποτα δεν μπορώ να τους συγκρίνω με τους Daft Punk, λόγω παντελούς απουσίας disco ρυθμών, ιδρώτα και r'nb στοιχείων.
Από εκεί και μετά οι FILM παραθέτουν εννιά τραγούδια υψηλής αισθητικής με ισχυρή προσωπικότητα που σταματούν αυτόματα κάθε ευρύτερη σύγκριση με τα ανάλογα Αμερικάνικα και Ευρωπαϊκά.
Το ''Eclipse'' είναι άλμπουμ που μετακινεί το σχήμα σε περισσότερο ενδιαφέροντα τοπία από τα καθιερωμένα και πλέον τετριμμένα post τα πάντα τοπία. Το ηλεκτρονικό νέφος που καλύπτει τις συνθέσεις ξεκαθαρίζει μετά από λίγες ακροάσεις και αποκαλύπτει καλοδουλεμένες συνθέσεις που ξεχωρίζουν για την ονειρική τους διάθεση, την στρωτή, πυκνή αλλά και δυνατή παραγωγή τους και τις όμορφες, θερμές μελωδίες τους.
Ξεχωρίζω κατευθείαν, χωρίς να θέτω σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα, το ''L'Amour Imaginaire'' για τα πάντα, το ''Produkt'' κυρίως για τις detroit techno βροχές κάπου στα μέσα που αλλάζουν δραματικά το περιβάλλον του κομματιού μέχρι το τέλος αποδεικνύοντας πόσο καλά ξέρουν να αναπτύσσουν συνθέσεις χωρίς να χάνονται, το ''Coral'' για τις ελαφρές τζαζ επιρροές και για τα μελωδικά του περάσματα και τα δύο τραγούδια που βγήκαν πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ (Eclipse και Ping Pong With Angels) για τη δύναμη να με κάνουν να ακούσω το σχήμα με άλλα αυτιά και διάθεση.
Οι FILM πλέον δεν ακούγονται σαν παιδιά της πόλης με το γκρίζο να ενσωματώνεται και να τους ακολουθεί, αλλά σαν παιδιά που βγαίνουν στην ταράτσα, ονειροπολούν και χαλαρώνουν κάτω από τα αστέρια. Κουβαλώντας πάντα την Αστική Μελαγχολία που αποδεικνύεται εξαιρετικό «καύσιμο» για έμπνευση και παράλληλα με την ηλεκτρονική κληρονομιά τους, έχουν το ταλέντο να την αξιοποιούν όπως πρέπει. Μάλλον έτσι μου αρέσουν και με πείθουν περισσότερο.
Θα έλεγα ότι ακούγονται περισσότερο γενναίοι μιας και το '00'ς indie/alternative μετά new wave σκάφος τους ήταν δικλείδα ασφαλείας (όλοι το έκαναν τότε και όλοι ήταν εξαιρετικοί μαθητές) ενώ τώρα «επιπλέουν» στο διάστημα χωρίς συγκεκριμένη σύγχρονη μουσική αισθητική να κυριαρχεί. Οι Film προσπαθώντας και επιτυγχάνοντας να μη χαθούν, να μην παρασυρθούν από ποπ αστεροειδείς ή υποσχόμενες πολυεθνικές «μαύρες τρύπες», θέτουν πορεία και, ευχόμαστε, άλμα στο επόμενο μουσικό υπερδιάστημα.
Rating: 8 / 10
Χρήστος Μίχος
Pages
