'' Σαν ολότητα ( το ΔΠΔ'' δηλαδή) εκπροσωπεί το υπαρξιακό ταξίδι κάθε δίποδου θηλαστικού. Σε αυτό το ταξίδι τα όνειρα αποκαλύπτουν επιθυμίες και φόβους που δεν τους συνειδητοποιούμε, αλλά συνειδητά ή υποσυνείδητα παίζουν ένα σημαντικό μέρος στο να μας κάνουν καλύτερους στο να αντιμετωπίζουμε τη ζωή.''
Το καινούριο άλμπουμ των MECHANIMAL κυκλοφόρησε στις 4.1.2016, λέγεται ''ΔΠΔ''' και φυσικά ο τίτλος υπονοεί όσα περιγράφει παραπάνω, το δελτίο τύπου για το ΔιΠοΔο θηλαστικό που υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη και είτε ευεργετεί, είτε μεταλλάσσει τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζεί.
Είναι το τρίτο κεφάλαιο στην πορεία του πιο μακροβιότερου σχήματος που είχε ο Γιάννης Παπαϊωάννου ποτέ και η σύνθεση έχει μεταβληθεί και πάλι.
Ο αρχικός κιθαρίστας Τάσος Νικογιάννης επιστρέφει και μαζί με τον Κώστα Ματιάτο είναι στις κιθάρες. Ο Γ. Παπαϊωάννου παραμένει φυσικά στη γενική εποπτεία των πάντων και μαζί τους είναι η Ελένη Τζαβάρα (Etten, FILM και λίγο με την Λένα Πλάτωνος) στα φωνητικά, η οποία φέρνει νέα δεδομένα στον ήχο του σχήματος.
Ακούγοντας το άλμπουμ τα καινούρια στοιχεία που ενσωματώνονται στη βασική ιδέα που ακολουθεί το σχήμα από την αρχή φαίνονται ξεκάθαρα. Ο ήχος είναι πιο μαλακός, πιο ελαφρύς σε χροιά με τα νέα φωνητικά χωρίς να φτάνει στα όρια της ποπ. Κρατά τη σκοτεινή ηλεκτρονική του υφή αλλά πλέον είναι πιο διευρυμένος και πιο προσβάσιμος από ποτέ. Οι κιθάρες για άλλη μια φορά παραμένουν ισχυρό χαρτί στον ήχο του σχήματος και δημιουργούν μια λειτουργική βάση θορύβου και έντασης που στέκει σε ίσες αποστάσεις από τα φωνητικά αλλά και από τα ηλεκτρονικά μέρη των συνθέσεων και δίνει ξεχωριστό τόνο και σε αυτό το άλμπουμ. Η γενική εικόνα είναι ότι είναι ο περισσότερο εύκαμπτος και πολυχρωματικός δίσκος του σχήματος. Η ακρόαση μετατρέπεται σε ένα φαντασιακό ταξίδι στους ήχους που εξακολουθούν να έχουν τις βάσεις στους στο electro/post pank και new wave/kraut παρελθόν αλλά διαμορφώνουν ένα ενιαίο ηχητικό τοπίο με το στίγμα του σχήματος ισχυρότερο από ποτέ. Φυσικά δεν είναι κλειστό αλλά από πεποίθηση αφήνει παράθυρα εξέλιξης και προσεγγίζει ποικίλες εκφράσεις για το επόμενο βήμα. Οι ανατολίτικες επιρροές στο οργανικό ''Ferrum'' για παράδειγμα, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρατε σαν MECHANIMAL ως τώρα και λειτουργούν σε σημείο να κάνουν τη σύνθεση μια από αυτές που ξεχωρίζουν.
Περισσότερα συναισθήματα και λιγότερο σκοτάδι μπορούν πλέον να βγουν στην επιφάνεια όπως τρυφερότητα (''Thistlemilk'', ''Search The Woods'').
Υπάρχουν τραγούδια όπως το ''Illuminations'' και το ''Winter Mute'' που δείχνουν ότι οι ρυθμικές αρετές και ποιότητες του σχήματος είναι σε εξαιρετικό επίπεδο και μάλιστα αυτά τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια ίσως και να γίνουν από τα κορυφαία ζωντανά τους τραγούδια ή με λίγη προώθηση ακόμα και χιτ! Ειδικά ο παλμός του ''Illuminations'' είναι τέτοιος που με δυσκολία συγκρατιέται για να μην πετάξει έξω από το ηχογραφημένο κλουβί του..
Πιστεύω πάντα ότι η φωνή του πρώτου τους τραγουδιστή Freddie F. είναι ανεξίτηλα δεμένη με την όλη ιδέα του σχήματος σε σημείο που αν υπήρχε σκληρός πυρήνας οπαδών να μην ήταν τόσο ευχαριστημένος από την αλλαγή.
Η χροιά της φωνής της Etten διευκολύνει τη μετάβαση και είναι σίγουρα περισσότερο ταιριαστή με τις συγκεκριμένες συνθέσεις όμως εδώ αντιλαμβάνομαι ότι ίσως χρειάζεται περισσότερη συναισθηματική/βιωματική εμπλοκή από την τραγουδίστρια στο σχήμα για να βγει στην επιφάνεια η αίσθηση της ολότητας που υπήρχε στους δύο προηγούμενους δίσκους.
Φυσικά σε τεχνικό επίπεδο είναι ο πλέον άρτιος δίσκος που έχουν βγάλει αλλά το άγριο σκοτάδι έχει δώσει τη θέση του σε ένα πιο εξευγενισμένο ημίφως και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεκολλήσουμε από την αρχική Mech▲nimal αίσθηση και να συνηθίζουμε στo νέo Mechanimal προσδιορισμό.
'Εχουν κάνει reboot σε νέο επίπεδο και με νέες ανατροφοδοτήσεις όχι μόνο από το Αστικό τοπίο αλλά και από αλλού όχι απαραίτητα ορατά με γυμνό μάτι...
Υπάρχει φυσικά σταθερό το γενικό πλαίσιο και βεβαίως αν υπάρχει και φωνή τότε η κατεύθυνση προσανατολίζεται ευκολότερα σε συγκεκριμένους δρόμους που μένει να τους «περπατήσουμε» σε επόμενες κυκλοφορίες του σχήματος.
Οι Mechanimal παραμένουν η μπάντα που μπορεί καλύτερα από όλους να μετατρέπει τις Αστικές ανατροφοδοτήσεις σε σημαντική μουσική και το ''ΔΠΔ'' είναι ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος για όλους μας....
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Το πρώτο ξάφνιασμα ήταν το μεγάλο πλήθος του κόσμου έξω από το Gagarin. Η βραδιά ήταν όμορφη, η τιμή του εισιτηρίου ήταν για να το πληρώσεις, οι Gravitysays_i και οι Electric Litany μια γλυκιά συναυλιακή υπόσχεση, και το Gagarin λίγο για όλους αυτούς που έψαξαν τη μαγεία στη μουσική των δύο συγκροτημάτων. Το μικρό παράπονο για το ότι δεν έχω δει παρόμοια εικόνα συνωστισμού μέσα και έξω από το χώρο σε άλλα αγαπημένα σχήματα, δεν το πήρα πολύ στα σοβαρά όσο περίμενα στην πιο ευχάριστη ουρά που έχω σταθεί τους τελευταίους μήνες...
Η δημιουργικότητα των BABY GURU τόσο σαν σχήμα όσο και σαν μονάδες έχει αποφέρει ενδιαφέροντες δίσκους που τους χαρακτηρίζει η πολυχρωμία και η αψεγάδιαστη παραγωγή. Ο Κώστας Δημάκης γ.κ.ως PRINS OBI, τραγουδιστής του σχήματος, μας παρουσίασε πέρυσι το ψηφιακό e.p. “Love Songs for Instant Success” με πέντε όμορφες συνθέσεις (τέσσερα τραγούδια και ένα μικρό οργανικό) που άγγιζαν δημιουργικά το blues, τις ροκ'ν'ρολ μπαλάντες των 50'ς, την ψυχεδέλεια των '60'ς και την exotica. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτά που ακούγαμε μέχρι τότε από το μητρικό σχήμα, αλλά όχι μακριά από το ανανεωτικό στίγμα τους. Το ''Notions'', το πρώτο ολοκληρωμένο solo album του Prins Obi, έρχεται ένα χρόνο μετά από το e.p. και είναι άλλη μια ευχάριστη έκπληξη.
Το άλμπουμ διακρίνεται για τη μουσική του ομοιογένεια, απλότητα αλλά και προσωπικότητα. Είναι προσανατολισμένο στην ποπ φόρμα με αρκετές ψυχεδελικές, progressive και αναλογικές ηλεκτρονικές επιρροές που παραπέμπουν χρονικά πρώτα στη δεκαετία του '70 και μετά οπουδήποτε αλλού. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως είναι κομμάτι σύγχρονης δημιουργίας, ριζωμένο στα δύσκολα και περίεργα χρόνια της τρέχουσας δεκαετίας. Η χαρακτηριστική φωνή του Prins Obi, η ενιαία παραγωγή (με τη βοήθεια του King Elephant) και η συμμετοχή των Sir Kosmiche, Kon Kon, KU και Χριστίνας (υπό το όνομα Dream Warriors) δεν μας αποφέρουν άλλο ένα BABY GURU κοσμικό δημιούργημα αλλά έναν, ουσιαστικά, ποπ δίσκο αξιώσεων που αποτελεί άλλη μια δημιουργική κορύφωση σε σύντομο χρονικό διάστημα από την κυκλοφορία του ''Marginalia''.
Αν θέλετε σύγχρονα δισκογραφικά ανάλογα, θα σας παραπέμψω άμεσα και πρόχειρα στο ''Congratulations'' των MGMT και στα ρυθμικά παιχνίδια οποιουδήποτε δίσκου των STEREOLAB, αλλά μην αναζητήσετε συγκεκριμένες ομοιότητες, παρά μόνο την αόρατη, κοινή, δημιουργική επιρροή μιας δεκαετίας που ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί πλήρως. Μπορεί τα 70’s μέσω κάποιων σχημάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η ομάδα των BABY GURU, να έχουν προδιαγράψει ένα μέλλον που δύσκολα τυποποιείται, αλλά όταν εμφανιστούν δίσκοι σαν το ''Notions'' προστίθεται άλλος ένας κρίκος σε μία αόρατη αλυσίδα που εύχεσαι να συνεχίζεται επ' άπειρον..
Rating: 8 / 10
Χρήστος Μίχος
Μπαίνω στην τέταρτη δεκαετία βρίσκοντας και πάλι μπροστά μου τον Άκη Μπογιατζή και τα τραγούδια του. Από τη δεκαετία του '80 ήταν «δίπλα» και σχεδόν πάντα περίμενα νέα μουσική από τα σχήματα που δημιουργούσε. Αυτή τη φορά έχω την τιμή να γράψω για πρώτη φορά για άλμπουμ μουσικής του.
Το τέταρτο άλμπουμ των SIGMATROPIC, του μακροβιότερου σχήματος του Άκη Μπογιατζή ύστερα από δισκογραφική απουσία επτά χρόνων, παρουσιάζει το ''Dead Computer Blues''.
«..Το album έχει σαν κεντρική ιδέα την προσωπική κρίση που βιώνει ο καθένας μας, θέτει ερωτήματα, αλλά συγχρόνως νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε, ελπίζοντας ότι αυτό θα ξανάρθει γεμάτο νέες υποσχέσεις. Ο νεκρός υπολογιστής αφηγείται την ιστορία ξεκινώντας από το τέλος, ως το όχημα του επαναπροσδιορισμού του μέλλοντος επάνω σε τροχιά που, επιτέλους, δεν την έχουν προκαθορίσει άλλοι. Ο νεκρός υπολογιστής είναι επίσης και το σύμβολο του επαναπροσδιορισμού της μουσικής....»
Κράτησα το «προσωπική κρίση», «νοσταλγεί το μέλλον που κάποτε ονειρευτήκαμε», «επαναπροσδιορισμός της μουσικής» από αυτό το κατατοπιστικό δελτίο τύπου. Είναι τρεις προτάσεις που γυρίζω και ξαναγυρίζω περιοδικά σαν δορυφόρος γύρω τους πολλά χρόνια τώρα.Και κάθε φορά, το ηχητικό πλαίσιο τυχαίνει να συμπεριλαμβάνει είτε LIBIDO BLUME, είτε SIGMATROPIC, είτε λίγο Cpt.Nefos. Αυτή τη φορά έρχεται το ''Dead Computer Blues'' για να πλαισιώσει πάλι αυτές τις περίεργες τροχιές.
Είναι ένα άλμπουμ αισθητά διαφορετικό από το προηγούμενο άλμπουμ τους ''Dark Outside''. Ο ήχος ακούγεται πιο εξωστρεφής, ακούγονται λιγότερες ηλεκτρονικές επιρροές, δεν υπάρχουν συμμετοχές (εκτός του Γ. Ντρενογιάννη που παίζει κιθάρα στο ''Crystallized'') και, ποιητική αδεία, είναι σαν να ακούω τους LIBIDO BLUME να επανέρχονται ωριμότεροι και με συνθέσεις που επιτυγχάνουν να ακούγονται σχεδόν χωρίς χρονικό προσδιορισμό είτε από επιρροές, είτε από γενικό ηχητικό στίγμα.
Πάντα τα τραγούδια του Άκη Μπογιατζή πατούσαν στη Γη, ανεξάρτητα από τη μουσική κατεύθυνση. Είναι πάντα βγαλμένα από εσωτερική επεξεργασία, σχεδόν βιωματικά και η φωνή του δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στην εκάστοτε σύνθεση που της προσδίδει αναγνωρισιμότητα και προσωπικό στίγμα. Αυτό συνεχίζεται στο ''Dead Computer Blues'' και μάλιστα όλες οι συνθέσεις ακόμα και η διασκευή στο ''Off Hand'' από το ''Liquid Days'' είναι σε ζηλευτό επίπεδο ολοκλήρωσης και συνθετικής έμπνευσης. Ο ήχος των SIGMATROPIC και σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται μοναδικός και μη αντιγράψιμος. Είναι ένα άλμπουμ με συνεκτικότητα και πληρότητα που αφήνει λίγο χώρο για αναλύσεις και περισσότερο χρόνο για να εισέλθει κανείς στον κόσμο του.Το σχήμα παίζει σε βαθύχρωμους τόνους, τα ηχοχρώματα έρχονται από αλλοτινές εποχές αλλά δένουν με την γκρίζα εποχή που ζούμε και σίγουρα το μελωδικό απόθεμα των τραγουδιών μπορεί να προσφέρει στον ακροατή θαλπωρή και οικειότητα. Υπάρχει μια υποδειγματική, πλούσια και σφιχτή, αλλά συνάμα μετρημένη ενορχήστρωση που δεν αφήνει περιττές ουρές. Υπάρχει αυτή η αίσθηση της εμπειρίας και της γνώσης που έχει η μπάντα, αλλά πιο πολύ, σε κερδίζουν με τη σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ που περνάνε μέσα από τη μουσική τους.Άνθρωποι που ζουν μια «κανονική ζωή αλλά τα βράδια τους είναι νύχτες αποσυμπίεσης με νότες και μελωδίες.
Το ''Dead Computer Blues'' ξέρει πως να κάνει την ουσία της μουσικής να έχει πάλι νόημα. Ο επαναπροσδιορισμός της μουσικής είναι για τη σχέση και επικοινωνία του εσωτερικού κόσμου με τον εξωτερικό δια μέσου αυτής τόσο από την πλευρά του μουσικού όσο και από αυτή του ακροατή. Ανέκαθεν ήταν μάστορες σε αυτό τώρα ακόμα πιο πολύ.
Δεν ξέρω για τους ίδιους αλλά για μένα τον ακροατή και fan (γιατί να το κρύψω άλλωστε) βρήκαν και πάλι την ίδια, παλιά, κατάλληλη φλέβα μου και από εκεί τα τραγούδια του φετινού άλμπουμ τους ρέουν αβίαστα κάθε βράδυ, σαν mantra για την ψυχική μου ισορροπία, ηρεμία και αγαλλίαση.
Πιο καλά όταν τα τραγούδια είναι συνεπιβάτες στο ταξίδι ή σε περιμένουν κάτω από το μαξιλάρι. Και όπως και τα προηγούμενα των SIGMATROPIC έτσι και το ''Dead Computer Blues'' είναι ένας όμορφος τρόπος να κλείνω τη μέρα μου τελευταία...
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Ένα χρόνο μετά το ψηφιακό EP “Love Songs for Instant Success”, κυκλοφορεί το πρώτο ολοκληρωμένο solo album του Prins Obi (Baby Guru) με τίτλο “Notions” από την Inner Ear. Σε CD, LP+bonus cd και φυσικά digital, το πρωτο δείγμα μοιάζει να κινείται σε πιο ποπ μονοπάτια σε σχέση με τις δουλιές του με τους Baby Guru, αλλά θα έχουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη όταν το ακούσουμε ολόκληρο.
“Vinyl including, cd is available…” , είναι το post στη διαδικτυακή σελίδα των My Drunken Haze, που αναφέρεται στην πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά. Ακολουθώντας το link φτάνουμε στo bandcamp της Inner Ear, όπου μπορούμε να ακούσουμε δωρεάν το “Yellow Balloon” και με 6 ευρώ να αγοράσουμε και τα υπόλοιπα tracks. Στη διαδοχή αυτών των ηλεκτρονικών clicks προστίθεται και η αναγκαιότητα της σύγχρονης τάσης του βινυλίου των στοχαστικών μας ακροάσεων, αφήνοντας το mp3 για τις πιο «επιπόλαιες»…
Πώς ακούς όμως ένα studio album όταν η πρώτη γνωριμία με τη μπάντα είναι μακρινοί ήχοι που ακολούθησες και σε οδήγησαν σε ένα συνοικιακό live στη μικρή πλατεία των Πετραλώνων? Αν και συνηθισμένο για τα εγχώρια μουσικά σχήματα και εξαιρετικά σπάνιο για αυτά του εξωτερικού, το ερώτημα αυτό καταλήγει αρκετά συχνά στο εύλογο clean cut του παραγωγού και σε μια υποκειμενική απομαγνητοφώνηση μιας πολυφωνικής απαρτίας.
Μια γυναίκα, η Ματίνα, στο σύνολο των πέντε μουσικών που αποτελούν την μπάντα, σκηνοθετείται από τους Spir Frelini και Harry Kane, που ευθύνονται για τις μουσικές συνθέσεις και τους στίχους. Στα 9 κομμάτια του άλμπουμ η γυναίκεια ψυχοσύνθεση προσεγγίζεται με ευγένεια και σεβασμό μέσα από μια κινηματογραφική παλινδρόμηση grow plan και close up, όπως αποτυπώνει το cover του δίσκου. Σε αυτό το παιχνίδι κλίμακας, που το γυναικείο σώμα υδατογραφείται με μια ηλιοβασιλεμένη έρημο, το κορίτσι του έβδομου track, “Paper Planes”, παίρνει σάρκα και οστά. Εδώ τα πλήκτρα της 60s αισθητικής του Michel Legrand συμφιλιώνονται με το ηλεκτρικό μπάσο των Air και τις, απρόσμενες αλλά ταιριαστές, garage κιθαριστικές συγχορδίες της σύγχρονης ψυχεδέλειας στο 1:40. To “Endless Fairytale” είναι στην ίδια λογική αλλά με περισσότερες κιθαριστικές στιγμές και keyboardιστικά slide effects που ξεσκεπάζουν μια μουσική soundtrackική παιδεία από τον Giorgio Moroder και τον Wendy Carlos έως τoυς A.R Kane.
Το νευρικό κιθαριστικό θέμα του “Carol Wait”, που ανοίγει το δίσκο, ακολουθούν παύσεις, drum solos και οι εφήμεροι διάλογοι τους με την κιθάρα, υπαινιγμοί ανασκοπήσεων στη shoegaze και dream pop. Συνεκδοχή της garagο-υβριδικής αναδρομής είναι και το “Gambling Woman”. Το τρίπτυχο αυτό ακολουθείται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με εξαίρεση τα “Girl Who Looks Like A Boy” και “Yellow Balloon”, που θα λέγαμε ότι ενορχηστρωτικά είναι πολύ λιγότερο νοσταλγικά και περισσότερο κοντά στην indie επικαιρότητα. Το ιλιγγιώδες και εξουθενωτικό “Reflections Of Your Mind”, που ξεχωρίζει στο σύνολο του album, λίγο μετά το 1:30 μας εκπλήσσει με μια low tempo αλλαγή, λίγο εύθραυστη και κάπως λιγωτική.
Αυτές οι ηχητικές σημάνσεις του παρελθόντος, που ψάχνουμε (και βρίσκουμε βεβαίως) στις πολλαπλές ακροάσεις του δίσκου, στοχοποιημένες από κάποιους, εδώ ανακεφαλαιώνονται σχολαστικά με μυθιστορηματικό τρόπο. Στο live performance των Haze από την άλλη, δεν έχουν την παραμικρή σημασία, αφού συντελείται η τόσο “drunk” και τόσο “haze” απόκρυψή τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης, από την προσδοκία του ντεμπούτου μέχρι το πρώτο άκουσμά του, είναι να νοσταλγούμε την ψυχεδελική καταχνιά των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια συγκόλληση στις επιδερμικές ατμόσφαιρες των καιρών, αλλά για την ίδια grow plan-close up καλλιτεχνική ματιά των Haze στη δική τους αγαπημένη μουσική κασετίνα.
Rating: 7,2 / 10
Δήμητρα Μαρίνη
Θυμάμαι τους FILM όταν άνοιγαν για τη πρώτη και μυθική πλέον συναυλία των THE FLAMING LIPS στο Gagarin έντεκα χρόνια πριν. Για την ακρίβεια το τελευταίο τραγούδι από αυτούς. Έβλεπα ένα σχήμα που είχε μια τραγουδίστρια ντυμένη στα λευκά και άκουγα κάτι που μου έκανε σαν BLONDIE με περισσότερο new wave αίσθημα. Τα επόμενα χρόνια οι FILM κυκλοφόρησαν δύο δίσκους με την Ελένη Τζαβάρα a.k.a. Etten (No Luggage το 2003, Angel B το 2006), μουσική για την παράσταση «Οι Τυφλοί» το 2004 και πριν κλείσει η δεκαετία, το 2009, το άλμπουμ ''Persona'' που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την ήδη πετυχημένη εικόνα στο χώρο της εναλλακτικής σκηνής που είχαν αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Φέτος επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, με την ίδια σύνθεση χωρίς τραγουδίστρια και ήδη κάνει αίσθηση η αλλαγή ήχου και διάθεσης. Ακούγονται περισσότερο ηλεκτρονικοί με τα συνθεσάιζερ να κυριαρχούν και τη φωνή να βγαίνει μέσω vocoder. Οι αναφορές φυσικά στην ηλεκτρονική πλευρά της δεκαετίας του '80, τη Γαλλική και ευρύτερη ηλεκτρονική σκηνή των '70'ς είναι εμφανείς, περισσότερο όμως τους ευθυγραμμίζω με τα σχήματα της Italians Do It Better, σε διάθεση, κοινές αναφορές και κοινό αισθητικό πλαίσιο ( μέλλον-πόλη-νοσταλγία-θερμό φάσμα συναισθημάτων). Με τίποτα δεν μπορώ να τους συγκρίνω με τους Daft Punk, λόγω παντελούς απουσίας disco ρυθμών, ιδρώτα και r'nb στοιχείων.
Από εκεί και μετά οι FILM παραθέτουν εννιά τραγούδια υψηλής αισθητικής με ισχυρή προσωπικότητα που σταματούν αυτόματα κάθε ευρύτερη σύγκριση με τα ανάλογα Αμερικάνικα και Ευρωπαϊκά.
Το ''Eclipse'' είναι άλμπουμ που μετακινεί το σχήμα σε περισσότερο ενδιαφέροντα τοπία από τα καθιερωμένα και πλέον τετριμμένα post τα πάντα τοπία. Το ηλεκτρονικό νέφος που καλύπτει τις συνθέσεις ξεκαθαρίζει μετά από λίγες ακροάσεις και αποκαλύπτει καλοδουλεμένες συνθέσεις που ξεχωρίζουν για την ονειρική τους διάθεση, την στρωτή, πυκνή αλλά και δυνατή παραγωγή τους και τις όμορφες, θερμές μελωδίες τους.
Ξεχωρίζω κατευθείαν, χωρίς να θέτω σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα, το ''L'Amour Imaginaire'' για τα πάντα, το ''Produkt'' κυρίως για τις detroit techno βροχές κάπου στα μέσα που αλλάζουν δραματικά το περιβάλλον του κομματιού μέχρι το τέλος αποδεικνύοντας πόσο καλά ξέρουν να αναπτύσσουν συνθέσεις χωρίς να χάνονται, το ''Coral'' για τις ελαφρές τζαζ επιρροές και για τα μελωδικά του περάσματα και τα δύο τραγούδια που βγήκαν πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ (Eclipse και Ping Pong With Angels) για τη δύναμη να με κάνουν να ακούσω το σχήμα με άλλα αυτιά και διάθεση.
Οι FILM πλέον δεν ακούγονται σαν παιδιά της πόλης με το γκρίζο να ενσωματώνεται και να τους ακολουθεί, αλλά σαν παιδιά που βγαίνουν στην ταράτσα, ονειροπολούν και χαλαρώνουν κάτω από τα αστέρια. Κουβαλώντας πάντα την Αστική Μελαγχολία που αποδεικνύεται εξαιρετικό «καύσιμο» για έμπνευση και παράλληλα με την ηλεκτρονική κληρονομιά τους, έχουν το ταλέντο να την αξιοποιούν όπως πρέπει. Μάλλον έτσι μου αρέσουν και με πείθουν περισσότερο.
Θα έλεγα ότι ακούγονται περισσότερο γενναίοι μιας και το '00'ς indie/alternative μετά new wave σκάφος τους ήταν δικλείδα ασφαλείας (όλοι το έκαναν τότε και όλοι ήταν εξαιρετικοί μαθητές) ενώ τώρα «επιπλέουν» στο διάστημα χωρίς συγκεκριμένη σύγχρονη μουσική αισθητική να κυριαρχεί. Οι Film προσπαθώντας και επιτυγχάνοντας να μη χαθούν, να μην παρασυρθούν από ποπ αστεροειδείς ή υποσχόμενες πολυεθνικές «μαύρες τρύπες», θέτουν πορεία και, ευχόμαστε, άλμα στο επόμενο μουσικό υπερδιάστημα.
Rating: 8 / 10
Χρήστος Μίχος
Μας χωρίζουν μόλις δύο χρόνια από τότε που οι MECHANIMAL παρουσίασαν το πρώτο τους άλμπουμ. Ένα γκρίζο, βαρύ, μελαγχολικό, νεφελώδες ντεμπούτο που παίρνοντας τα καλύτερα από την ηλεκτρονική μουσική και το Kraut rock δημιούργησε έργο προσωπικής σφραγίδας, μουσικής αναφοράς και ένα soundtrack της ζωής στις συγκεκριμένες συντεταγμένες, τη συγκεκριμένη στιγμή. Για μουσική επένδυση σε μελλοντικά ντοκιμαντέρ για την Αθήνα και για τη γενική μελαγχολία της επικράτειας των ημερών της κρίσης, οι προσωπικές παρατηρήσεις του Γιάννη Παπαϊωάννου περασμένες μέσα από τα ηλεκτρονικά του μηχανήματα, τα κιθαριστικά νέφη του Τάσου Νικογιάννη αλλά κυρίως εκφρασμένες από την βαριά, ράθυμη, 4 τα ξημερώματα με καμμία υπόσχεση ηλιοφάνειας, φωνή του Freddie, θα ήταν η πρώτη που θα έπρεπε να έρθει στο μυαλό του επίδοξου σκηνοθέτη.
Δύο χρόνια μετά το σχήμα δεν έχει σταματήσει να ηχογραφεί τραγούδια και να κάνει συναυλίες. Τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ έχουν εξελιχθεί συναυλιακά και πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο ήχος του σχήματος εξελίσσεται συνεχώς κρατώντας μας σε εγρήγορση. Ο καιρός λοιπόν για ένα δεύτερο άλμπουμ έφτασε. Με καινούριο κιθαρίστα (Κώστας Ματιάτος) και με διάθεση αυτή τη φορά να δοθεί βάρος στη δημιουργία ενός περισσότερο πολυχρωματικού ήχου μας παρουσιάζουν το ''Secret Science''.
Λίγο πριν πάρω το άλμπουμ στα ψηφιακά χέρια μου, είχα ήδη ακούσει το ομώνυμο και το ''We Come Alive'' και με συνεπήραν και τα δύο τόσο σαν επίπεδο ηχογραφήσεων όσο και σε επίπεδο εξέλιξης. Το φως της ημέρας εισβάλλει με ορμή πλέον στα γκρίζα ηχητικά τοπία, τα γυαλιά ηλίου είναι απαραίτητο αξεσουάρ καθώς δεν γλεντάει κανείς αλλά παραμένει στην ταπεινή θέση του παρατηρητή και με ψυχραιμία περιγράφει τις επιδράσεις. Ανεβασμένες ταχύτητες, κοφτοί ρυθμοί, κιθαριστικά στρώματα λίγο ανεβασμένα, μελαγχολικά και περισσότερο εύκαμπτα. Στίχοι που μιλούν για κατάκτηση γνώσης, συνειδητοποίηση, ξυπνήματα από τον λήθαργο, επίγνωση του εαυτού τη συγκεκριμένη στιγμή. Όμως η εισβολή του ήχου στη δικιά μου ζωή περιγράφει συναισθητικά τη δικιά μου αστική αίσθηση. Η δική μου μετάφραση βραχυκυκλώνει την αρχική ιδέα και την ενσωματώνει στο προσωπικό μου σάουντρακ. Το ''Secret Science'' είναι απλά ένα αριστούργημα και το ''We Come Alive'' αναζωπύρωσε την αναμονή για την πλήρη ακρόαση.
Η σύνθεση ''Kindergarten'' που ανοίγει το νέο δίσκο δεν έχει φωνητικά, αλλά δηλώνει ξεκάθαρα και δυνατά, καθώς οι κιθάρες ξεσπούν νοσταλγικά και ηλεκτρίζουν τον αέρα: «Κυρίες και Κύριοι καλωσήλθατε στους MECHANIMAL v2.0». Η κυριαρχία της κιθάρας, οι σταθεροί ρυθμοί και τα συνθ στα μετόπισθεν με κάνουν να μη μπορώ να χαρακτηρίσω μουσικά το κομμάτι παρά μόνο να το περιγράψω σαν ένα όμορφο εισαγωγικό που χαιρετά τον ήλιο και νοσταλγεί...
Τα χρώματα ζωήρεψαν λοιπόν από τα «αποδυτήρια» και ζωηρεύουν ακόμα περισσότερο καθώς η μετρονομική εισαγωγή του ''Sensucht'' προκαλεί ακούσια κίνηση ποδιού και κεφαλιού. Η κιθάρα ξερνοβολάει ηλεκτρισμό και ακούμε τη χαρακτηριστική φωνή του Freddie απόλυτα εναρμονισμένη με το χαμό αλλά αντίρροπη με την ταχύτητα. Σε άλλη περίπτωση θα ακούγαμε υστερικά goth φωνητικά ή κάτι που θα έφερνε προς Jurgensen μεριά και η σύνθεση θα κατέληγε σε Γερμανοειδές industrial goth. Όμως εδώ δεν έχουμε με καλούς μαθητές ή απλά αντιγραφείς. Έχουμε να κάνουμε με σχήμα που έχει δικό του στυλ και μπορεί η ατμόσφαιρα και η σφραγίδα του πρώτου άλμπουμ να μη φαίνεται μεμιάς στο ''Secret Science'', αλλά μπορεί κανείς να απολαύσει συνθέσεις που έχουν αποκτήσει εύρος είναι περισσότερο ελαστικές και ενορχηστρωμένες με μαεστρία.
Οι τόνοι χαμηλώνουν στο ''Cut Communications'' με τα ζαλισμένα συνθ, τους αργούς κοφτούς φανκ ρυθμούς, τους βόμβους της κιθάρας και την ψευδοραπ ερμηνεία του Freddie. Δεν είναι τόσο απλό όσο το βλέπετε γραμμένο και προχείρως αναλυμένο. Ακούγεται όπως γνωρίσαμε τους MECHANIMAL αλλά με περισσότερο «αέρα» στην παραγωγή και στην ενορχήστρωση. Η εξέλιξη του ήχου τους μπορεί να κάνει τους οπαδούς του ήχου του πρώτου άλμπουμ να νοιώσουν άβολα αλλά ευτυχώς (ή δυστυχώς) μερικά πράγματα οφείλουν να είναι μοναδικά. Και σίγουρα το φυσιολογικό είναι ,ότι όπως εξελισσόμαστε σαν προσωπικότητες (ερήμην ή μη της επίγνωσης αυτής της εξέλιξης), έτσι εξελίσσονται και αυτά που εκπορεύονται από εμάς. Η μουσική, τα κείμενα, οι σκέψεις, οι συμπεριφορές κλπ.
Το ''Ode To Europe'' έχει '80'ς αναμνήσεις ως προς την αρετή του να χορεύεις αλλά και να σκέφτεσαι καθώς περιδινείσαι στις εικόνες που σε υποβάλλει ο ήχος και στους στίχους ερμηνεύει με σταθερότητα και σοβαρότητα ο Freddie. Είναι ένα τραγούδι για την Ευρώπη του σήμερα. Ξέρετε πολλούς που γράφουν για την Ευρώπη του σήμερα;
Ρυθμικότεροι MECHANIMAL στο ''Secret Science'' λοιπόν. Με μπόλικο χώρο για χορό του μυαλού επίσης.
Όμως θα ακούσετε δύο σχεδόν μπαλάντες σε αυτό το άλμπουμ. Το ''Always Drifting'' κλείνει την βινυλιακή έκδοση του δίσκου σαν κάποιος να αποτραβιέται από τον χαμό της πόλης για μερικές νοσταλγικές σκέψεις και διαπιστώσεις. Το τραγούδι χρωστά πολλά στον Eno και στην εξέλιξη του ambient μέχρι τη λεγόμενη folktronica των αρχών της δεκαετίας των '00s. Και πάλι όμως, το σχήμα δεν θα αναλωνόταν σε νοσταλγικές/μελαγχολικές ηχητικές καλλιγραφίες αν δεν υπήρχε το συναισθηματικό υπόβαθρο, δεν θα είχε αξία. Το ''The Den'' είναι το πιο μελωδικό τραγούδι των MECHANIMAL. Δάνειο από Joy Division αλλά πληρωμένο με ηλεκτρονικό τόκο και στίχους για μια προδομένη γενιά που αναπνέει σε φρακταλ ουρανούς αλλά ποτέ δε χάνει την ελπίδα όσο ο κοσμικός κύκλος διατηρείται σταθερός. Το ''The Den'' επίσης με φέρνει λίγο στην RAW εποχή του '' City'' για κάποιο λόγο.
Στο ''Secret Science'' της έκδοσης του cd ακούμε δύο κομμάτια που φέρνουν τη σφραγίδα MECHANIMAL σε πιο σκοτεινά μέρη ακόμα. Είναι κάτι που θα περίμενα για γενική ατμόσφαιρα σε αυτό το δεύτερο άλμπουμ. To ''Song To The Sirens'' διατηρεί την γκριζάδα του μοναδικού drone 'n' roll του σχήματος και ακούγεται περισσότερο μελαγχολικό από όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ. Το ''Down At The Basement'' είναι ένα κλασσικό σκοτεινό ονειρικό cyber techno κομμάτι με το σκοτάδι να σκεπάζει τα πάντα και το φως να φοβάται να βγει σύντομα.
Είναι το εναλλακτικό φινάλε το άλμπουμ, στη cd έκδοση.. Director's cut δεν θα το έλεγα αλλά με καλύπτει περισσότερο άσχετα αν ανατρέπει την ατμόσφαιρα όλου του υπόλοιπου άλμπουμ. Το επόμενο βήμα των MECHANIMAL; Μια υπέροχη μέρα, παρέα με τους ειλικρινείς, συντροφικούς ήχους των ΜECHANIMAL κλείνει λοιπόν με ένα δεκάλεπτο '90'ς αναμνησιογόνο, αλλά με την μεγαλοπρέπεια ενός ήχου που σαν το σύμπαν επεκτείνεται και τα φρακταλ πολλαπλασιάζονται ή τα βλέπουμε εμείς για πρώτη φορά.
Το ''Secret Science'' είναι ένα δεύτερο γενναίο άλμπουμ των MECHANIMAL. Από αυτά τα άλμπουμ που τα θαυμάζεις για την άνεση που κινούνται σε γνώριμα εδάφη και ορθώνουν προσωπικό ήχο που δε γίνεται να μη λάμψει...
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Το περιμένουμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι η αλήθεια, μια και η προηγούμενη δουλειά τους ήταν εξαιρετική. Mιλάμε για το 2ο άλμπουμ των Mechanimal που θα υπάρχει στα δισκοπωλεία από τις 10 Οκτωβρίου 2014 και μετά. Σε βινύλιο (με bonus το cd) και ψηφιακά είναι οι τρόποι που μπορείτε να το αποκτήσετε, ενώ για τους πιο φετιχιστές θα κυκλοφορήσει και έκδοση σε κασέτα για την Cassette Store Day (μήπως ξεφεύγουμε ρε παιδιά; - Απεύθυνομαι στους εμπνευστές του event, αλλά γούστα είναι αυτά..) στις 27 Σεπτεμβρίου.
Στις 26 Σεπτεμβρίου από την Inner Ear είναι προγραμματισμένη η επιστροφή των Film στην δισκογραφία μετά από αρκετά χρόνια. Με τίτλο Eclipse και αρκετά διαφορετικό ήχο, αφού οι κιθάρες μάλλον μπαίνουν στην άκρη για χάρη των αναλογικών synthesizers, η ηχογράφηση έγινε για άλλη μια φορά με τον Χρήστο Λαϊνά στη κονσόλα.
- Δελτίο Τύπου -
Pages