Το πρώτο ξάφνιασμα ήταν το μεγάλο πλήθος του κόσμου έξω από το Gagarin. Η βραδιά ήταν όμορφη, η τιμή του εισιτηρίου ήταν για να το πληρώσεις, οι Gravitysays_i και οι Electric Litany μια γλυκιά συναυλιακή υπόσχεση, και το Gagarin λίγο για όλους αυτούς που έψαξαν τη μαγεία στη μουσική των δύο συγκροτημάτων. Το μικρό παράπονο για το ότι δεν έχω δει παρόμοια εικόνα συνωστισμού μέσα και έξω από το χώρο σε άλλα αγαπημένα σχήματα, δεν το πήρα πολύ στα σοβαρά όσο περίμενα στην πιο ευχάριστη ουρά που έχω σταθεί τους τελευταίους μήνες... Οι μουσικές των δύο σχημάτων έχουν πράγματα να μοιραστούν. Την αγάπη τους για ονειροπόληση, για τα πράγματα που καταλαβαίνεις ότι βγαίνουν απ’την ψυχή τους και συναντάνε γνωστούς ήχους, οικίες ατμόσφαιρες, ακατανόητες διαδρομές. Το καθένα ακολουθεί τη δική του μοναχική πορεία μέσα στις ιδιαιτερότητες του κοινού τους και της εποχής μας, για να έρθουν σε μια βραδιά να φτιάξουν και να μπλέξουν τις εικόνες της. Χωρίς support και hedliners, με κόσμο που γνώριζε τι συμβαίνει στους δίσκους τους και ανυπομονούσε γι’αυτά.

Ως προς τους Gravitysays_i,  ανυπομονούσα για το πλήρως απρόβλεπτο τοπίο του ήχου τους, που παίζουν σαν να είναι αυτό και μόνο ο σκοπός. Το The roughest sea ήταν μια μικρή αποκάλυψη στο ξεκίνημα του γκρουπ, ένα ασυγκράτητο μίγμα από διαφορετικούς post ροκ και ανατολίτικους ρυθμούς, ανεπαίσθητα ξεσπάσματα, ατμόσφαιρα μυστηρίου και ελευθερίας. Οι Gravitysays_i δε σε παιδεύουν με θολές φόρμες και κρυμμένες επιρροές, σε ταξιδεύουν με την περιπέτεια της μουσικής τους. Περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία στην επερχόμενη κυκλοφορία τους, περισσότερες κιθάρες στο ντεμπούτο τους, «ξερά» τύμπανα, το χαρακτηριστικό απόλυτα ταιριαστό σαντούρι που στάζει νότες μαγείας πάνω στην ξεχωριστή μουσική τους. Δεν κράτησαν κρυφό τίποτα απ’όλα αυτά στο live τους. Ήταν από μόνο του μια εμπειρία το ότι το The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud, ακούστηκε ολόκληρο, καταχειροκροτήθηκαν από όλους μετά από τη μιάμιση ώρα του σετ τους, επιβεβαίωσαν ότι οι αναζητήσεις τους θα μας προσφέρουν σπουδαίες κυκλοφορίες και στο μέλλον.

Οι Electric Litany έχουν ομορφύνει για λίγο τις ζωές μας και στο παρελθόν, σε βραδιές που η η μυσταγωγική κιθαριστική ποίησή τους κατέκλυσε με τον ίδιο τρόπο μικρότερα ακροατήρια. Η σχέση που ξεκίνησε με το Tear αρκετά χρόνια πριν, κορυφώθηκε στο How to be a child and win the war και εξελίχθηκε στο πρόσφατο Enduring days you will overcome. Ο τελευταίος δίσκος κράτησε την πίστη του στις ονειρικές τους πτήσεις, πιο μακριά από το συναισθηματικά φορτισμένο ντεμπούτο για όμορφες όμως, ίσως πιο αδιόρατες εσωτερικές κατευθύνσεις. Στο live του Σαββάτου το ρετρό Vanish και η pop μελαγχολία του Hold Fast To Dreams έπρεπε να δέσουν με τα επιβλητικά Feather of Ecstasy και Home. Η ψυχή των τραγουδιών και των μουσικών στη σκηνή, του κόσμου που κρεμόταν από τη μελαγχολία και τη δυναμη κάθε μελωδίας, τα έκανε όλα εύκολα. Χαρακτηριστικές οι ερμηνείες του Αλέξανδρου Μίαρη, «καρδιά» του ήχου τους τα synths του Benjamin, ιδιαίτερη η στιγμή που ο Θεόφιλος Λάης έπαιξε λύρα στο The Soul Remembers Everything. Η σκοτεινή, μυσταγωγική ατμόσφαιρα της μουσικής των Electric Litany είχε 2 ώρες να καλύψει τα πάντα, ο καθένας πιανόταν από τις προσωπικές του κορυφώσεις, η φαντασία είχε βρει τους ήρωές της, μέχρι που χάθηκαν κι αυτοί στις τελευταίες θορυβώδεις  νότες του Enduring Days Will Come.

Η αναφορά στους φασίστες δε βρήκε θέση στον πλημμυρισμένο από τόση όμορφη μουσική χώρο, ο κόσμος χαιρέτησε με ενθουσιασμό τους Electric Litany, τη βραδια, που είχε γίνει ήδη ξεχωριστή από νωρίτερα, τα δύο συγκροτήματα που έγιναν λίγο πιο σπουδαία στο μυαλό μας, και την καινούργια αλλά σαν από πάντα προφανή και μοιραία συναισθηματική τους συγγένεια.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

photos: Θοδωρής Μάρκου