Η Πλατεία Νερού είναι ένας καλός λόγος για να κατεβαίνει κανείς παραλιακά και να διασκεδάζει όποτε υπάρχει εκδήλωση. Η πρώτη μέρα του φετινού Ejekt στηρίχθηκε πάνω στις γνωστές μπάντες που έρχονται και ξανάρχονται στη χώρα και έχουν γίνει θεσμός συν ένα dj set που πλέον και μόνο στο άκουσμα του όρου λειτουργεί αποτρεπτικά σε μένα και σε δύο καινούριες «εγγραφές».

Που πήγε η γκρίνια για την ταλαιπωρία στην ουρά για τις μπύρες, τις τουαλέτες, για την ώρα, για το παρκάρισμα, τον πολύ και τον λίγο κόσμο, τους άσχετους που κοιμούνται και τους δήθεν που χτυπιούνται; Τα σχόλια για τα φεστιβάλ πριν κάποια χρόνια στην Ελλάδα ήταν γεμάτα (και) από τέτοια κοσμογονικά ζητήματα, στα πηγαδάκια των επόμενων ημερών κέρδιζε ο πιο ταλαιπωρημένος από όλους τους παραπάνω και άλλους φυσικά παράγοντες, μέχρι να έρθει ο εξευτελισμός από την ισοπεδωτική σύγκριση εκείνου που και φέτος πήγε στο Primavera, και θυμάται και το περσινό Roskilde.

Ο χορός των κακών αγγέλων

- 19:55, στο αμάξι, λίγο πριν το στάδιο- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική, προσπαθούσα να αναλύσω την πηγή της αγάπης, της επιμονής και του εντυπωσιασμού από ένα είδος μουσικής, συγκρότημα ή και καλλιτέχνη. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα/καλλιτέχνη να διακριθεί. Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική να διατηρείται στην μνήμη των ανθρώπων. -20:23, μέσα στο στάδιο- Σίγουρα είναι η μουσική που μας ελκύει.

Πως μαζεύεις πάνω από 15.000 σε μια “alternative” συναυλία; Aν είχα εύκολη την απάντηση πιθανόν τώρα θα έκανα διακοπές σε εξωτικά νησιά και δεν θα καθόμουν να γράφω για τους James με την απειλή ενός νέου καύσωνα, αλλά η 2^η μέρα του Fly Beeyond έδωσε ένα hint, που μπορεί να τους βγήκε και τυχαία βέβαια… Καλλιτέχνες που ηχητικά μπορούν ν’αγγίξουν και να χαιδέψουν τα αυτάκια του πιο mainstream κοινού και ποιοτικά αποδεκτοί από τ