Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: δεν τους είχα δει ποτέ live μέχρι προχθές, πάντα κάτι τύχαινε όταν παίζανε, είχα όμως ακούσει τα καλύτερα και το περίμενα πώς και πώς δεδομένης της ιδιαίτερης συμπάθειας που τους έχω εδώ και χρόνια. Για να μπω κατευθείαν στο ψητό: ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, όπως το φανταζόμουν. Οι A Place To Bury Strangers δικαίωσαν την φήμη τους ως ένα από τα πιο δυνατά και θορυβώδη σχήματα που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας.

Tο Fuzz όταν θέλει (και όταν βοηθάνε οι συγκυρίες και οι συνθήκες) είναι ένας πολύ καλός συναυλιακός χώρος, ιδίως για τέτοιου είδους σχήματα. Ο κόσμος όσος έπρεπε, γέμισε το κάτω όροφο, αλλά όχι σε βαθμό που να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, ο ήχος πολύ καλύτερος από άλλες φορές και ένα κοινό αρκετά ετερόκλητο: μεγάλες παρέες πιτσιρικάδων (ή σχεδόν πιτσιρικάδων) που τους τσίγκλησε την προσοχή (και πολύ καλά έκανε, καμία μομφή σε αυτό) η δικαιολογημένη λατρεία που τους έχουν διάφοροι πατριάρχες του alternative των ερτζιανών, οι γύρω στα τριάντα πού έβλεπες από μπριτποπάδες μέχρι ντάρκυδες και οι λίγο μεγαλύτεροι, γνώριμες φάτσες οι περισσότεροι, που τους βλέπεις σχεδόν σε κάθε σοβαρό live που γίνεται, συνήθως αγκαλιά με το βινύλιο που μόλις αγοράσανε από τον πάγκο του merchandise. Ωραία πράγματα.

Λίγα πράγματα θα πω για τους Bambara, μιας και από μόνη της η απόφαση των A Place To Bury Strangers να τους συνοδεύσουν σε ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής τους περιοδείας λέει πολλά. Καλοφτιαγμένος θόρυβος με πολύ ξεκάθαρες αναφορές, ήταν ότι έπρεπε για να ανοίξουν την βραδιά. Είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον και δικαίως!

Ακολούθησε μία αρκετά μεγάλη παύση για soundcheck (αν δεν γκρινιάξεις και λίγο..) και ξαφνικά σβήσαν τα φώτα. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό αναπολώντας το χθεσινό live είναι: καταιγισμός, θόρυβος, λιτανεία. Νομίζω ότι αυτές οι τρεις αρκούν να περιγράψουν την απόκοσμη και μυστικιστική αυτή εμπειρία. Τα πράγματα που προσωπικά μού έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πρώτα απ'όλα ο εξαιρετικός drummer (Robi Gonzalez) ο οποίος έριχνε δαιμονικά τα μινιμαλιστικά μεν, οργιώδη δε, θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζονταν ο τοίχος του θορύβου που μαεστρικά χτίζανε οι άλλοι δύο και πραγματικά ήταν αυτός που σου άνοιγε τις πόρτες στη μυσταγωγία, και κατά δεύτερο λόγο η σκηνική τους παρουσία από άποψη στησίματος και ατμόσφαιρας, όπου δημιουργούσε την εντύπωση ότι οποιαδήποτε -μα οποιαδήποτε- στιγμή και αν έπαιρνες μια τυχαία φωτογραφία με την μηχανή σου, θα μπορούσες να την χρησιμοποιήσεις σαν αφίσα, σαν εξώφυλλο δίσκου, σαν κάτι τέλος πάντων που θα έλεγε μια ολόκληρη ιστορία: αψεγάδιαστο στήσιμο!

Τα φώτα έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο, σε έβαζαν στον κόσμο και στο ταξίδι του χαρισματικότατου Oliver Ackermann, που ώρες ώρες έμοιαζε σαν να ήταν ολομόναχος στον συναυλιακό χώρο, λες και ήταν στην θαλπωρή του δωματίου του όπου πειραματιζόταν με τους διάφορους ήχους και ξαφνικά χανόταν σε αυτούς. Σαν να τον κατάπινε ο θόρυβος, αυτόν και όλους εμάς. Ένοιωθες ότι αν άνοιγες το πώμα ενός μπουκαλιού θα μπορούσες να παγιδεύσεις τον θόρυβο και να τον πάρεις μαζί σου. Τόσο συμπαγής ήτανε, τόσο χώρο καταλάμβανε.

Φυσικά αν κάποιος πήγαινε να παρακολουθήσει μια όσο το δυνατόν πιστότερη απόδοση αυτών που ακούει στα album, προφανώς θα απογοητευόταν. Αλλά δεν πάς για αυτό, και για να το πω και πιο κοφτά, οι aptbs δεν βγάζουν έτσι το ψωμάκι τους από τα live. Για άλλους λόγους γίναν ξακουστοί. Και η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού ήταν το κλείσιμο της συναυλίας, με μια οργασμική εκδοχή του I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart που πρέπει να ξεπέρασε το δεκάλεπτο. Αποσβολωμένοι ακούγαμε και βλέπαμε. Ό,τι και να πει κανείς, αν δεν είσαι εκεί να το ζήσεις, είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψεις.

Για την ιστορία να πούμε ότι ακούσαμε και διασκευασμένους Dead Moon από το πιο φρέσκο παιδί τους, το Strange Moon, όπως και μία βόλτα από όλα τους τα album, ακόμα και το επερχόμενο, με τα Keep slipping away, Mind control και You are the one να ξεχωρίζουν μέσα σε ένα σετ ισάξιων κομματιών και σταθερής δυναμικής που είχε ελάχιστα ψεγάδια και σχεδόν καθόλου κοιλιά. Εάν υπήρχε κάτι για το οποίο θα μπορούσε κάποιος να στραβομουτσουνιάσει (αλλά όχι να γκρινιάξει) ήταν το γεγονός ότι η φωνή (τόσο του Ackermann όσο και του Lunadon) ήταν αρκετά χαμηλότερα σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα. Θα την ήθελα λίγο πιο δυνατά. Αλλά μικρό το κακό. Θα μπορούσα να τους βλέπω κάθε εβδομάδα!   

Κίκο Παπαδόπουλος