Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν. Στη λίστα θα προσθέσω και τα απρογραμμάτιστα. Ένα live των Last Drive που επανεμφανίζονται μετά από 12 χρόνια επί σκηνής είναι όντως ένα γεγονός. Αλλά ας μην το μεγαλοποιούμε, ένα live είναι, ποιος ξέρει τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε, αν το χάσουμε δεν τρέχει και τίποτα, αλλά εντάξει, οκ, πάμε...
Λυσσάξανε κιόλας να πουλάνε εισιτήρια στην προπώληση, Παρασκευή και Σάββατο sold out, η ζήτηση εξακολουθούσε οπότε βάλανε και τρίτη μέρα, την Κυριακή... 3 συνεχόμενες μέρες οι Last Drive στο Gagarin?!

Τι έγινε ρε παιδιά, αυτοί δυό φορές το ’92 γεμίσανε το Ρόδον και τις υπόλοιπες την παλεύανε στο An Club. Αλλά βέβαια, τώρα, χρόνια μετά τα δελτία τύπου τους αναφέρουν δικαίως ή αδίκως ως θρύλους της ελληνικής ροκ σκηνής. Και ήρθε κόσμος, λαός λέμε, ακόμα και την Κυριακή δεν έπεφτε καρφίτσα. Ανάμικτες ηλικίες με τους μισούς από τους  παρευρισκόμενους να μην έχουν ακούσει ούτε ένα τραγούδι των Last Drive αλλά ακολούθησαν μυθοποιώντας ένα γκρουπ που είχαν ακούσει ή είχαν διαβάσει ότι κάπου κάποτε υπήρξε για καιρό στην underground ροκ εγχώρια σκηνή. Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, οι Last Drive ποτέ δεν υπήρξαν κανένα σούπερ γκρουπ και απείχαν μακράν από άλλες μπάντες της εποχής τους (βλέπε π.χ. Τρύπες). Αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν ήταν ότι ήταν από τους ελάχιστους που την πάλεψαν δισκογραφικά με αγγλικό στίχο και κατάφεραν να έχουν στο ενεργητικό τους 6 ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές σε ένα βάθος χρόνου, από το ’83 που πρωτοσχηματίστηκαν έως και το ’95 που διαλύθηκαν. Και τους πήρε χρόνια για να καταξιωθούν στο χώρο τους, συγκεκριμένα με το F*head Entropy το ’92.

Δύο πράγματα δεν μπορούσα να χωνέψω στο παρελθόν σχετικά μ’ αυτούς: την κακή προφορά του αγγλικού στίχου από τον Αλέξη Καλοφωλιά και την υπερβολική μαγκιά που ξεχείλιζε από τα μπατζάκια των παντελονιών τους, το στυλάκι εμείς είμαστε και κανένας άλλος, κι είμαστε αδικημένοι και μας κυνηγάνε κλπ κλπ κλπ. Τώρα όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς: κατά τις 23:00 που εμφανίστηκαν στη σκηνή, κι ενώ είχα φάει ήδη ένα δίωρο σαρδελοποιημένης ορθοστασίας αυτοί εκεί πάνω χαμογελάγανε. Ποιοι? Οι Last Drive χαμογελάνε, καλό και τούτο…

Τα πέτσινα μπουφάν, τα μακριά μαλλιά και η αγριάδα των κάποτε 20άρηδων είχαν πάει περίπατο πλέον και στη θέση τους ήταν τέσσερις 40άρηδες κατά μέσο όρο ντυμένοι με πουκαμισάκια και τζινάκια, χαλαροί και χαμογελαστοί. Στανιαρισμένοι δηλαδή. Χωρίς βέβαια να κρύβουν την έκπληξή τους για την τρίτη συνεχόμενη sold out βραδιά στο Gagarin, ποιος θα το πίστευε άλλωστε. Και το πάρτυ ξεκίνησε χωρίς να πτοηθεί κανείς από τον κακό ήχο των δύο πρώτων κομματιών. Όταν δε βρήκε το ρυθμό του και ο ηχολήπτης, το Gagarin έβραζε κι ανέβαζε θερμοκρασίες ολοένα και περισσότερο χτυπώντας κόκκινο σε κάθε ένα από τα τραγούδια που άλλοι ήξεραν και χτυπιόντουσαν με τρέλα και κορδέλα κι άλλοι παρακολουθούσαν με θαυμασμό και με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Κι όσο πέρναγε η ώρα ξεχνούσες την κούραση και τους 40 βαθμούς θερμοκρασίας, γινόσουνα ένα με τον διπλανό σου ακόμα κι αν δεν το ήξερες, κοιτούσες μία την παρέα σου απορημένος και μία τη σκηνή που οι Last Drive είχαν πλέον κάνει επάξια δική τους. Ακόμα και τώρα, δυό μέρες μετά, νομίζω ότι αυτοί είναι ακόμα εκεί πάνω και παίζουνε, σαν να μην κατέβηκαν από τη σκηνή.

2μιση ώρες, 4 ανκόρ και το κοινό να ζητάει κι άλλο ακόμα κι αν οι δυνάμεις μας δείχνουν να μας έχουν εγκαταλείψει πλέον. Στο 10λεπτο Blue Moon μου ήρθε να βγω έξω, να δω όντως τι χρώμα είχε το φεγγάρι γιατί οι Last Drive με είχαν πείσει έστω και για λίγο ότι ήταν μπλε. Overloaded, Shot With Crystal Balls In My Hands, 8ball, Killhead Therapy, Misirlou, Bad Roads και τόσα άλλα, ένα μουσικό μείγμα garage rock έως punk και stoner rock για να κλείσουν με τα ‘60ς all times classics Have Love Will Travel και Louie Louie…

Όσοι ανακάλυψαν αυτό το τριήμερο τη θρυλική μπάντα των Last Drive είναι μια ευκαιρία να ξεκοκαλίσουν τη δισκογραφία τους, ας έχουν όμως στο μυαλό τους ότι αποτελούν παρελθόν και ιστορία της εγχώριας ροκ σκηνής. Κι όταν, όποτε, έρθει το πλήρωμα του χρόνου και για το Gagarin να είστε σίγουροι ότι αυτό το τριήμερο θα έχει περίοπτη θέση στο αναμνηστικό βιβλίο-λεύκωμα.

Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

Φωτογραφίες: Olga K.