"Τώρα θα παίξουμε το καταραμένο τραγούδι που τα άρχισε όλα".

"I sit and watch, as tears go bye...",τραγουδούσε μια δεκαοκτάχρονη αγγελικά πλασμένη  κοπελίτσα κάπου στο 1964 ( μια σύνθεση των Jagger/ Richards) γνωρίζοντας την πρώτη της σημαντική επιτυχία.Τρία χρόνια μετά η αστυνομία θα την έβρισκε γυμνή στο σπίτι του Keith Richards φορώντας μόνο μια γούνα (σε έρευνα για ναρκωτικά), ενώ στο τέλος της δεκαετίας θα αποτελούσε τη βασίλισσα του swinging London των sixties, με κινηματογραφικά περάσματα από ταινίες-σταθμούς της εποχής και θυελλώδεις σχέσεις -επιτομή του sex-drugs and rock n roll- (Jagger, Richards, Jones, Bowie, Hendrix μερικοί από τους εραστές της). Τα ‘70ς θα άρχιζαν με την ηρωίδα μας ανορεκτική, εθισμένη στην ηρωίνη, να περιφέρεται στους δρόμους του Λονδίνου και θα τελείωναν με το άλμπουμ-αναγέννηση του 1979 "Broken english" (με νέα βραχνή φωνή πια)...

Σιγά-σιγά τα επόμενα χρόνια θα κατάφερνε να αποτινάξει τις "αμαρτίες" του παρελθόντος, να κερδίσει από την αρχή κοινό και κριτικούς. Πλέον απολαμβάνει καθολική αποδοχή και σεβασμό (τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης σκηνής  "αλληλοσκοτώνονται" να τις γράψουν τραγούδια), μια ήρεμη ζωή στο Παρίσι και μια αξιοσέβαστη κινηματογραφική καριέρα.

Αυτή η μυθική πια μορφή της Μarianne Faithfull ανέβηκε το λόφο του Λυκαβηττού για μια ακόμα από τις πολλές εμφανίσεις που έχει κάνει στο παρελθόν στην Ελλάδα. Αφήνοντας πολύ πίσω τις αυτοκαταστροφικές μέρες, μαζί με  έναν από τους πιο μεστούς δίσκους στην καριέρα της "Horses and high heels" στις αποσκευές της και με μια καλή μπάντα από πίσω, άφησε πολύ καλή εντύπωση στους λίγους(1000- 1200 περίπου) θεατές. Ευδιάθετη, προλογίζοντας το κάθε κομμάτι, αυτοσαρκαστική, με τα σημάδια του χρόνου να μην λειτουργούν αρνητικά, χωρίς καμία επιτήδευση, σαν ένας θηλυκός Cohen, Dylan ή Waits ερμήνευσε τις μοναδικές ιστορίες της.

"Ηorses and high heels", "Why did we have to part" και "The stations" (το έχει γράψει ο Mark Lanegan και o Greg Dulli) από το καινούργιο album για αρχή, καπάκι το "There is a ghost" (του Nick Cave) που ήταν το πρώτο highlight. Συνέχισε με την διασκευή των Decemberists "The crane wife 3" ,το "That's how every empire falls", το "Pursian blue", το "Back in babys arms, going back" από τα πρόσφατα album και το "Sing me back home" (Merrie Haggard). Kαι ενώ κυλούσαν όμορφα άλλα κάπως υποτονικά,"Τώρα θα παίξουμε το καταραμένο τραγούδι που τα άρχισε όλα", ήταν ο πρόλογος του "As tears go by".

Το "Sister morphine" είναι από τα πιο ανατριχιαστικά κομμάτια στην ιστορία της rock μουσικής και κανείς δεν το ερμηνεύει καλύτερα από την Marianne Faithfull, η κορυφαία στιγμή του live ("Τhis is a song that I wrote with someone called Mick Jagger"). Το "Broken english" ακολούθησε και το κυρίως σετ έκλεισε με ένα φοβερό κομμάτι, το "Incarceration of a Flower Child" από το "Vagabond ways" (1999), το οποίο κομμάτι της το έδωσε ο Roger Waters (απορώ γιατί δεν το κράτησε για τους Floyd) και χρονολογείται από το 1968,όπως ανέφερε στη σκηνή η Marianne.

Πρώτο encore ήταν το  "The ballad of Lucy Jordan" (Shel Silverstein),στο οποίο είπε ότι "θα έπρεπε να αποσυρθεί κάποτε από το set, όπως κι εγώ...". Επόμενο προγραμματισμένο τραγούδι  ήταν το "Strange weather" (Tom Waits), όμως κάποιος από το κοινό φώναξε "Working class hero....". H Μarianne φώναξε την μπάντα, απολογούμενη ("What I am doing? I almost forgot to play this song, especially here in Greece, είχε στείλει επιστολή-αλληλεγγύης για τον αγώνα των ελλήνων λίγες μέρες πριν) και μας αποχαιρέτησε μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά με μια δυναμική εκτέλεση του ύμνου που έγραψε κάποτε ο John Lennon.

Εκφράσεις ικανοποίησης στα μεσήλικα και νεαρά πρόσωπα που κατηφόριζαν το λόφο ήταν το κλείσιμο της βραδιάς, ενώ στα άλλα θετικά της συναυλίας ή πολύ καλή οργάνωση(δωρεάν λεωφορεία που ανεβοκατέβαζαν τον κόσμο, ταξιθέτες). Μόνο αρνητικό η έλλειψη κόσμου (ο Λυκαβηττός φαίνεται άδειος αν δεν έχει τουλάχιστον 3000 άτομα).

Συμπέρασμα: Η πάλαι ποτέ ενζενί επιβιώνοντας για μισό αιώνα, δίνει αξιοπρεπείς συναυλίες ακόμα και στα 65 της χρόνια.