Μέσα στους λαβυρίνθους της μνήμης μου οι οποίοι αρχίζουν να μοιάζουν με την πολυκατοικία στην οποία ζω καθώς αισθάνομαι ελεύθερος να κυκλοφορώ παντού αφού τα περισσότερα διαμερίσματα είναι ξενοίκιαστα με αποτέλεσμα να αισθάνομαι σαν τον Johnny Herecomes του Stephen King ή το πολύ πολύ με τον Charles de Gaulle άμα ακούω cold wave παρουσιάζεται που και που ο μινώταυρος με κεφάλι γραβιέρας αντί για ταύρου. Δεν ξέρω γιατί αλλά πιθανολογώ ότι μέσα στα ελάχιστα τα οποία με απασχολούν και για τα οποία θα ήθελα τη βοήθεια όλων, καίρια θέση καταλαμβάνει το αν υπήρξε κάποτε διαφήμιση για τυρί με το saltarello ηχητικό χαλί.

Είτε υπήρξε όμως είτε δεν υπήρξε η ανακάλυψη η οποία έκανα πρόσφατα νομίζω ότι είναι ικανή να ταράξει τα θεμέλια της μουσικής βιομηχανίας, η οποία κάθε άλλο παρά μας ικανοποιεί τον τελευταίο καιρό, αφού ο Lars Ulrich έχει σταματήσει να μιλά.

Τώρα, όπως λένε πια και στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που αλλάζουν είδηση, τώρα λοιπόν, που ο Ulrich απ' ό,τι φαίνεται πήρε όρκο σιωπής σαν τον Αντρέι Ρουμπλιώφ μέχρι να δημιουργήσει το αριστούργημά του, τώρα μετά από την έσχατη παπαριά που έβγαλαν με τον Lou Reed και την οποία κανείς δεν πρέπει να έχει ακούσει ολόκληρη εκτός ίσως από τον Κώστα Κουφό (το γνωστό μπασκετμπολίστα και επιφανή πρωταγωνιστή στο harlem shake video της ομάδας του) νομίζω ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί ποιος είναι ο Lars και ποιος ο επερχόμενος δίσκος που θα λειτουργήσει καταλυτικά για τη μουσική βιομηχανία.

Το τυρί είναι πηγή ζωής και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς αφού όλοι βάζουν στο τοστ τυρί - διπλό μάλιστα. Φημολογείται ότι η φέτα είναι το σημαντικότερο είδος τυριού στον κόσμο, άλλωστε υπήρξε απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Γαλακτοκομικών για τη διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και Δανίας -και θα ήθελα να δώσουμε βάση στο Δανία- η οποία δικαίωνε τη χώρα μας και της έδινε το αποκλειστικό προνόμιο να θεωρείται η φέτα προϊόν προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ, ας δώσουμε βάση στο pop). Η Δανία νομίζω θα έπρεπε να αρκεστεί στο Λευκό Τυρί Δανίας ως όνομα. Ή κάτι τέτοιο το οποίο ελάχιστα μας ενδιαφέρει.

Όλα αυτά δεν ήταν εύκολο να με οδηγήσουν στην έξοδο του λαβυρίνθου. Όμως το έναυσμα έδωσε το saltarello το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι μια δυτική σαχλαμάρα, ένα harlem shake ξέρω γω του 14^ου αιώνα. Θυμήθηκα μετά ότι έχει παίξει σε διαφήμιση τυριού. Τώρα εδώ ήταν το δύσκολο. Αν δεν είχα ασκηθεί καλά στην παρακολούθηση διαφημίσεων θα μπορούσα εύκολα να ταυτίσω τον Σκαρμούτσο λόγου χάρη με το σαλταρέλλο. Όχι όμως. Θυμήθηκα τους dead can dance. Και οι dcd είναι ένα βήμα από τους This Mortal Coil. Τους οποίους θυμήθηκα γιατί το όνομά τους είναι μέρος στίχου από τον Άμλετ του Shakespeare.

Μετά όλα έγιναν πιο απλά. Παίρνουμε τον Άμλετ. Ο ήρωας είναι - έκπληξη; - Δανός. Και όλη την ώρα κλαίει τη μοίρα του. Πάντα σκεφτόμουν ενδόμυχα ποιος είναι ο Άμλετ. Η Δανία άλλωστε δεν φημίζεται για αυτά που εξάγει : Αν εξαιρέσουμε τον Lars Ulrich, τον Lars Von Trier, τον Kierkegaard, τους Άντερσεν, τον Μπρίαν Λάουντρουπ, τον Άμλετ και τα Holsteins (γελάδια που δεν σταματάνε να παράγουν προκαλώντας εφιάλτες σε κάθε Μάλθους που σέβεται τον εαυτό του) η Δανία δεν είναι γνωστή για τίποτε άλλο. Κάποτε τα γελάδια Holsteins με οδήγησαν να σκεφτώ ότι ο Άμλετ -ήρθε η ώρα να βάλουμε και καινούριο στοιχείο, Ham-let - δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Carl McCow - ίσως το πραγματικό όνομα του αστέρα της g***; Από το λάθος δρόμο με έβγαλε το γεγονός ότι o McCoy έχει αρχίσει να αισθάνεται μοναξιά στην πολυκατοικία του που τυχαίνει να είναι και δική μου, οπότε αποφάσισα πως είναι Μόνος στο σπίτι, άρα είναι ο McCoyley Culkin.

Τότε ποιος είναι ο Hamlet; Ε, λοιπόν οι This Mortal Coil με βόηθησαν να καταλάβω ότι δεν είναι άλλος από τον Lars Ulrich. O Lars Ulrich φυσικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διαφήμιση, απλώς να πω ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη που νομίζει ακόμα ότι στο τένις χρησιμοποιούμε μπαγκέτες και στα drums ρακέτες, εξ ου και η αποτυχία του να γίνει καλός τενίστας ή αξιοπρεπής drummer. Αλλά όπως πιστεύω όλοι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε μια φορά τουλάχιστον λάθος σε απαιτητικούς συνδυασμούς, για να αναφέρω π.χ. τον εαυτό μου, ακόμη μπερδεύομαι στο μαγείρεμα και για να καταλάβω αν τα μάτια είναι έτοιμα τα πετάω στον τοίχο να δω αν θα κολλήσουν.

Ο Lars Ulrich ο Hamlet λοιπόν; Μα είναι πασιφανές: ο Ulrich, όταν η 4AD μάζευε τους super stars της εποχής, ένιωθε κάπως μόνος. Άρα ήθελε και αυτός να συμμετάσχει στο υπέρ γκρουπ το οποίο έβγαλε την απόλυτη δισκάρα. Φυσικά, δεν ήξερε άλλον τρόπο να τους προσεγγίσει πέρα από το υπερτροφικό του εγώ και αποφασίζοντας στην κυριολεξία να το χρησιμοποιήσει αποκάλυψε στην Elisabeth τα αληθινό του όνομα, που δεν είναι φυσικά άλλο από το Hamlet Ulrich, και το οποίο συμβολίζει πέρα από την ευγενή καταγωγή του και τον απόλυτα θανατηφόρο συνδυασμό μεταξύ ham και cheese κάτι που όπως βλέπουμε μόνο ο Ulrich μπορούσε να επιτύχει καθώς πληρούσε δύο στοιχεία: είναι Δανός -άρα μπορεί να προσφέρει λευκό τυρί Δανίας - και είναι Hamlet  - άρα μπορεί να προσφέρει ζαμπόν ή χοιρινή ωμοπλάτη ή bacon - Σε αυτά κανείς δεν καταλαβαίνει ποια είναι η διαφορά, αρκεί να  πας στα Everest και να ζητήσεις Ουγγαρέζα. Το πιθανότερο είναι να σου πουν ότι έχουν Βουδαπέστης. Και το αντίστροφο. Θέμα γεωγραφίας. Ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να εξηγήσει τη διαφορά είναι ο Kevin Bacon. Αλλά τον κέρδισε η ηθοποιία. Λέμε τώρα...

Η προσφορά του Ulrich ήταν φυσικό να γοητεύσει την Elizabeth, η οποία είναι εντελώς αιθέριο πνεύμα. Είναι η εξαϋλωμένη πρόσοψη του ακρόπρωρου Cure του Ερυθρού Σταυρού. Αλλά ο Ulrich είχε ένα μειονέκτημα, δεν είχε κατοχυρωμένη pop λόγω της Δανέζικης καταγωγής του και κατά συνέπεια πώς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο τόσο αναβλητικό και γιαλαντζί γαλακτοκομικό;

To super group που βρισκόταν στα σκαριά αποφάσισε να διώξει με τις κλωτσιές τον Hamlet Ulrich, ο οποίος εξοργισμένος ορκίστηκε να αφοσιωθεί στο τένις μέχρι να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου. Γι' αυτό το λόγο αποφάσισε να βρει τις κατάλληλες μπαγκέτες για να βάλει μέσα το υπερτροφικό του ham and cheese. Από τότε άρχισε να τριγυρνά στα βρώμικα του κόσμου τούτου αναζητώντας το τέλειο sandwich. Υποπτεύομαι ένα αλλά θα ήταν άδοξο το τέλος του αν βρισκόταν ξαφνικά ανάμεσα τους.

Από εκεί και πέρα, το γκρουπ αποφάσισε να το διασκεδάσει εις βάρος του Hamlet Ulrich. Το όνομα είναι ένα pun στο μικρό Δανό drummer, ο οποίος είχε προτείνει αποθεώνοντας το εγώ του να ονομαστεί το γκρουπ This Mortal Ulrich, επηρεασμένος ανάμεσα στα άλλα και από την ονοματολογία που χρησιμοποιούσαν οι thrashers την εποχή. Αλλά κάτι τέτοιο ήταν ακριβώς που έριξε τις scales από τα μάτια της Elizabeth, η οποία σκέφτηκε ότι στον επόμενο δίσκο θα μπορούσε να ζητήσει να συμμετάσχει και ο Kerry King (με πραγματικό όνομα Kerry O King για το ιρλάνδικό της καταγωγής) γιατί τάχα είναι ο Kerrygold - και φυσικά κάτι τέτοιο θα ήταν άνω ποταμών, το μόνο εντυπωσιακό που είχε ο συμπαθής κιθαρίστας είναι το γεγονός ότι ήταν φαλακρός ακόμη και όταν είχε μαλλιά.

Αν διαβάσει κανείς τους στίχους των κομματιών επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι ήρωας και ταυτόχρονα ηρωίδα τους είναι ο Lars Ulrich, το Kangaroo τα λέει σχεδόν όλα μην χάνουμε ώρα - μόνο το queen μπερδεύει, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Ωραία όλα αυτά, αλλά μια ένσταση: ποιος είναι ο δίσκος που θα συνταράξει τη μουσική βιομηχανία; Λέω λοιπόν μετά λόγου γνώσεως ότι τώρα που οι Μούσες σκέφτονται να πλημμυρίσουν τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας για να μείνουν κανά δυο να ξεκινήσουν πάλι τη μουσική, τώρα που η βλακεία έχει πάρει μορφή και λέγεται harlem shake με το απείκασμα των βλαμμένων να αποτυπώνεται όλο και βαθύτερα στα 45 άρια, τώρα που οι κτηνοβάτες ουρακοτάγκοι που κάποτε γεννήθηκαν άνθρωποι χορεύουν τάχα αντί να παράγουν εκείνο το milk of human kindness που ζητούσαν πάντοτε τα αυτιά μας, τώρα και πριν προλάβουμε να κρεμάσουμε τα δέρματά τους δίπλα στα σχόλια στο you tube έρχεται η ώρα του προφήτη Lars, η ώρα του ιστορικού συμβιβασμού -let me hear u take decisions without your television - μεταξύ των ορεινών και των πεδινών, η ώρα του απόλυτου δίσκου ο οποίος θα ολοκληρώσει την απόλυτη συνεραστία όλων των εποχών, θα ονομαστεί αντί για harlem Hamlet και αντί για shake Sheakespeare, δηλαδή Hamlet Shakespeare και θα κονιορτοποιήσει τα αλαλάζοντα κύμβαλα της ηλιθιότητας.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)