Για την επανασύνδεση των Monochrome Set έμαθα πέρσι το καλοκαίρι. Ήμουν στην Αγγλία, όπου και την τελευταία μέρα της παραμονής μου και καθοδόν προς το αεροδρόμιο, η φίλη μου που με φιλοξενούσε γύρισε και μου είπε ότι πρώτο όνομα στο φετινό London Pop Fest θα είναι οι Monochrome Set. Oι επτά ώρες καθυστέρηση που πέρασαν με εμένα αποκλεισμένο στα duty free του Heathrow, οι μηδέν ώρες ύπνου το προηγούμενο βράδυ, καθώς και το κοριτσάκι που, όταν κάποια στιγμή ετοιμαζόμασταν να μπούμε στο αεροπλάνο, μ' έδειχνε τρομαγμένο στη μητέρα του, με απέτρεψαν από το να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο εξαιρετικό αυτό νέο. Ξυπνώντας την επόμενη μέρα (επιτέλους) στο σπίτι μου, τσέκαρα μεταξύ σοβαρού κι αστείου τις τιμές των εισιτηρίων για τις μέρες του λονδρέζικου φεστιβάλ, αλλά κατέληξα ότι πιο πιθανό θα ήταν να καλέσω τους ίδιους τους Monochrome Set στην Ελλάδα και να τους κλείσω χώρο για ένα live πάρα να ξενιτευτώ για ακόμα μία φορά στην Αγγλία. Τη σκέψη αυτή απ' ότι φάνηκε την είχε κι άλλος και για καλό δικό μας, και σε αντίθεση με μένα, την πραγματοποίησε...

Έτσι λοιπόν βρέθηκα το Σάββατο να ξυπνάω από έναν απρογραμμάτιστο ύπνο και συνειδητοποιώντας το περασμένο της ώρας να παίρνω ένα ταξί προς Πειραιά, φουλ ξενερωμένος, καθότι τους Brush τους θεωρούσα χαμένους. Κι όμως η τύχη ήταν μαζί μου. Κι όσο κι αν φαντάζει αδιανόητο για τον μέσο έλληνα μουσικόφιλο, η συναυλία καθυστέρησε να ξεκινήσει! Ήταν βέβαια λίγος κι ο κόσμος... Γύρω στα 70 άτομα, διάσπαρτα μέσα στον - πολύ καλό για ελληνικό - χώρο του Passport.

Πέντε λεπτά, λοιπόν, μετά την είσοδο μου βγήκαν οι Βrush, ίσως ένα από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα των εγχώριων 80's. Μία demo κασέτα το 1986 με punk-pop ήχους και με τον φοβερό και τρομερό τίτλο The Unexpected Establishment of the Ultimate Summer Splash, καθώς και ένα LP τρία χρόνια αργότερα με πιο γκαραζοπάνκ ήχο και την κομματάρα On my way, και κάποιες συμμετοχές σε ελληνικές και όχι μόνο συλλογές οι μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους .Όπως και το Σεπτέμβρη που τους είδα για πρώτη φορά στο after dark, ο Σταμάτης (φωνή) κλέβει την παράσταση.. Παρότι όσο να ναι τα χρόνια πέρασαν, το πάθος και οι κινήσεις του θυμίζουν εικοσάχρονο πάνκη... Κατά τ'άλλα πολύ καλά δεμένο γκρουπ, έπαιξαν σχεδόν εξ ολοκλήρου καινούργια κομμάτια (ή τουλάχιστον ακυκλοφόρητα), τα οποία ήταν και συμπαθητικά, συν δύο διασκευές: If I could write poetry από ΤV Personalities και The kids are alright από Who, και τα δύο σε ποιο ''ροκ'' εκδοχές. Εν τέλη, όπως τους είπε και ο Βασίλης (φωνή Νext Time Passions) λίγο αργότερα από τη σκηνή ''Ο παλιός είναι αλλιώς. Παιδιά ήσασταν υπέροχοι!''. Ανυπομονώ ήδη για επόμενο λάιβ τους, πόσο μάλλον για καινούρια κυκλοφορία..

Μετά από κανά τέταρτο, έχοντας προστεθεί και κάποιος κόσμος ανέβηκαν στην σκηνή οι Next Time Passions. Ιδιαίτερης σημασίας live για τους Passions μιας και συνοδευόταν με την πρώτη τους κυκλοφορία μετά από 17 χρόνια. Έδωσαν, λοιπόν, βάρος στα καινούρια τους κομμάτια Fly, Never been kissed, What's killing me, Going there, τα οποία είναι ένα προς ένα μικρά ποπ διαμάντια. Αφιέρωσαν το All I want στους Brush και φυσικά έπαιξαν και τα πλέον κλασικά τους τραγούδια, όπου για ακόμα μία φορά ξεχώρισα το Make another planet και το She. Παρότι, λίγο η φωνή και τα πλήκτρα ήταν κάποιες στιγμές πιο χαμηλά απ όσο έπρεπε, νομίζω ότι δώσανε μία απ τις καλύτερες συναυλίες τους μετά την περσινή τους επανασύνδεση. Βγάλανε και καινούριο επτάιντσο εξάλλου, ετοιμάζονται και για το Ιndietracks το καλοκαίρι, κάτι ακούγεται και για LP, επομένως τα καλύτερα αναμένονται!

Μ' αυτά και μ'αυτά, είχε πάει σχεδόν δώδεκα όταν ανέβηκε στη σκηνή η Jennifer Denitto και μ' ένα μίνι σόλο στα ντραμς δημιούργησε το μουσικό χαλί για την είσοδο των υπόλοιπων Μonochrome Set :ο πνευματώδης κύριος Βid (φωνή), ο ''παλαβός'' Lester Square (κιθάρα) με μια πίπα στο στόμα, ο cool Αndy Warren (μπάσο) βγαλμένος μέσα απ' τις πρώτες εποχές της Factory και ο περίφημος glam κανίβαλος John Paul Moran (πλήκτρα).Σαν σωστοί gentlemen αυτοσυστήθηκαν με τ' ομώνυμο τραγούδι και για μία ώρα και είκοσι λεπτά έπαιξαν σχεδόν ασταμάτητα - μιας και λιγομίλητοι - τις ιδιοφυείς μεταπάνκ μελωδίες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ''σχολή''. Jet Set Junda, Εine Symphonie Des Grauens και Τhe Rulling Class (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;) για να ξεσηκωθεί ο κόσμος - και τα κατάφεραν. Cast a Long Shadow για να ικανοποιήσουν τον κλασικό ενοχλητικό τύπο σε under the ground συναυλίες που μας τα πρήζει κάθε φορά ουρλιάζοντας το κομμάτι που θέλει ν'ακούσει μέχρι να τ'ακούσει (βέβαια τωρα που το ξανασκέφτομαι, ο Βid και ο Lester θα προτιμούσαν να μην είχαν συμπεριλάβει το εν λόγω τραγούδι στη setlist, παρά να ικανοποιήσουν τον εν λόγω τύπο. Λέω εγώ τώρα...). Τen dont's for honeymooners, Bliss, The devil rides out, επειδή είναι απλά κομματάρες, αλλά και το instrumental Lester leaps in ως ιδανικό επίλογο του πρώτου encore. Έγινε και μία μικρή αναφορά και στο άλλο γκρουπ του Bid, τους Scarlet's Well (που είχαν παίξει πριν τρία χρόνια στο μικρό μοσικό θέατρο), με το Piepentube. Και για το οριστικό τέλος, άλλη μία φορά το Jet Set Junda με αποτέλεσμα να γίνει και μία προσπάθεια για ένα ποπ headbanging και τα εκατό και κάτι άτομα να χειροκροτούμε μ' ένα χαμόγελο ξανά και ξανά.

Eν κατακλείδι:

α) ο John Paul Moran είναι φοβερή μορφή. Σαν άλλος πρωταγωνιστής του Velvet Goldmine, κάνοντας μικρές φιγούρες με πόδια και χέρια, συνοδευόμενος κι απ' το ασταμάτητο και γλυκό χαμόγελο της Jennifer Denitto, έδιναν άλλον αέρα στους πιο ''συντηρητικούς'' και οriginal Μonochrome Set, οι οποίοι, με πρώτο και καλύτερο τον Bid, είναι ίσως το καλύτερο μουσικό παράδειγμα που παραπέμπει στον Λόρδο Χένρι του Ντόριαν Γκραίη.

β) στο μόνο που υστερούν, είναι στην επαφή με το κοινό - αν και ο Lester με τη βοήθεια λεξικού έκανε κάποιες προσπάθειες - αλλά αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία του γκρουπ, κάτι που πολύ όμορφα αντικατοπτρίζεται και στη μουσική τους.

γ) μήπως κάποιος να φέρει και τους The Wake...;

Ιωάννης Κούσης