Είκοσι Εβδόμου Δύο Χιλιάδες Εννέα. Ήρθε η ώρα. Είκοσι χρόνια μετά, δεκαεπτά χρόνια μετά, δεκαπέντε χρόνια μετά, δέκα χρόνια μετά, επτά χρόνια μετά, τέσσερα χρόνια μετά, τέσσερις ώρες μετά. Στο En attendant Godot ο Γκοντό δεν καταφθάνει ποτέ. Τώρα ξέρουμε γιατί.. Οπότε βγαίνει ο Alec Empire και όλοι μάλλον περίμεναν κάτι καλύτερο [ας όψονται οι Atari Teenage Riot που χαιρόμασταν να μας παίρνουν τα αυτιά άλλοτε] - άλλοι απλώς περίμεναν τη Nic. Όπως ήρθε έφυγε, δεν συνέβη και τίποτα ιδιαίτερο, μα δεν παραπονιέται κανείς. Κόσμος πάει κόσμος έρχεται, πηγαινοέρχομαι κι εγώ [να πάρω το δεύτερο, να συναντήσω τον ένα, να μη συναντήσω τους άλλους, να ανακαλύψω πως οι τουαλέτες είναι τούρκικες κοκ]. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών, οι Jane's Addiction είναι στην σκηνή και παίζουν άλλο έργο. Στην αρχή [χαμο]γελάω διότι όλο αυτό μου φαίνεται γραφικό. Στην πορεία γίνεται τόσο παρωχημένο όσο αδιάφορο [αυτός ο συνδυασμός "we love sex" με το "να χαίρεστε τους θεούς σας" ήταν τουλάχιστον kitsch αν όχι γελοίος], έτσι αφήνω τη rock'n'roll παράκρουση του Farrell και την ξεθωριασμένη του αντίληψη για το "rock star attitude" και [ξανα]παρατηρώ προς στιγμήν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του "αυτο-παρωδούμαι" και του "τί πλάκα που έχει να γελάνε οι άλλοι μαζί μου"...

Παράπονα δεν έχει ούτε εδώ όμως, όποιος πήγε [και] για τους Jane's Addiction έχει προφανώς τόσο διαφορετική από τη δική μου Αισθητική που όλο αυτό [ο Perry, ο Dave και τα άλλα παιδιά] θα το ευχαριστήθηκε μάλλον - το γλέντι μιάς μπάντας στο οποίο η ποζεριά, η τσαχπινιά, η μπουρδολογία, και το μπύρες/ουΐσκια/φέρτε μου να κανονίσω μια Ελληνίδα θεά τώρα που γυρίζει/whatever φαίνονται διασκεδαστικά [για όποιον τη βρίσκει έτσι]. Εγώ αν δεν ήταν για αυτό εδώ το σημείωμα δεν θα έλεγα τίποτα παρά πως "βγήκαν και οι JA, των οποίων ο Perry Farrell έχει φτιάξει το Loollapalooza, o Navarro δεν έχει πεθάνει όπως νόμιζα 10τόσα χρόνια πριν, έπαιξαν και το Been Caught Stealing και θυμήθηκα πως πολύ θα ήθελα να είχα πετύχει τους ΝΙΝ με opening act τους A Place To Bury Strangers, μα είναι κι ο Reznor συναισθηματικός με αυτά με τα οποία μεγάλωσε, δεν είμαι μόνο εγώ". Μ' αυτά και με τούτα πέρασαν ευχάριστα οι ώρες μέχρι να έρθει Η  Ώρα.

Όταν ο Trent Reznor ανακοίνωσε πως οι Nine Inch Nails Wave Goodbye μάλλον περιμέναμε ένα ‘'κουράστηκα/βαρέθηκα/θέλω να πάω διακοπές/best of'' tour. Ούτε εμείς οι ανεξίτηλα παθημένοι με την Ποίησή του δεν ξέραμε τί μας περιμένει. Ξέραμε όμως πως αν αυτός θέλει μπορεί να παίξει οτιδήποτε, οτιδήποτε όμως, και να μας πάρει το μυαλό [άλλο να το ξέρω ότι έρχεται καταπάνω μου και άλλο να το παθαίνω]. Όπως κι έγινε. Διότι αυτό που Είναι το κατΈχει. Όλος ο ΝΙΝ κόσμος είναι αναφορά και υπογράμμιση  στην Ατομικότητα. Εχθές ο καθένας έπαθε κάτι διαφορετικό. Παρόλα αυτά ήταν Απόλυτο και Ειδικό.

Άνοιξαν λοιπόν οι προβολείς. Και μας πήρε και μας σήκωσε. In the face. [Ο φωτισμός στο live αυτό δεν ήταν λειτουργικός διάκοσμος δεν ήταν συμπληρωματικό εφέ - και στα σκοτάδια να έπαιζε και sound check να έκανε δεν θα πείραζε κανέναν -  είναι συγκεκριμένο οργανικό στοιχείο. Συμπαγής Δύναμη.  Ήχος και Φως θα πει Αυτό.] Με επίγνωση και αρτιότητα, προσέφερε ένα βίωμα ανεπανάληπτο και πέρα από κάθε προσδοκία, το οποίο τόσο πυκνό και ισχυρό που ήταν οι παρενέργειες του είναι ακόμα εδώ για όποιον το απορρόφησε.  Άμα τη εμφανίσει επιβλήθηκε σε έναν χώρο που μέχρι τότε θεωρούσα απρόσμενο ως επιλογή [αν όχι ακατάλληλο] και κατέρριψε κάθε διαφορά που ενδεχομένως θεωρούσαμε πως υπάρχει ανάμεσα στους δίσκους του [τουλάχιστον από το 1989 έως το 2002] - ΝΙΝ είναι μία και άρρηκτη ενότητα, κύκλωμα εναλλασόμενου ρεύματος, Ιδίωμα πέρα απ'το βιομηχανικό, το αστικό, το industrial, το ατμοσφαιρικό, το νεοκλασσικό, το metal, τον συναισθηματισμό, την οργή, την αυτοπάθεια, την παλινδρόμηση, το βάθος, το άκρο, την πτώση, την σκληρότητα, την ένταση, την επιστροφή, την πρόκληση, τη ζημία, το κόστος, την απώλεια. Κύριος του εαυτού του και αυτού που καταθέτει με εξαιρετικούς μουσικούς να εκτινάσουν τον όγκο του ήχου τους μας τίμησε αφού πάει πολύς καιρός που τιμά πλέον τον εαυτό του κι ας ισχυρίζεται πως δεν ξέρει να γράφει στίχους. Από το απαραίτητο Terrible Lie, το απόλυτο March of The Pigs, τον παροξυσμό του Gave Up και το αμετανόητο Reptile μέχρι το υποδόριο Gone, Still και το εξαίσιο La Mer στο απονενοημένο Wish και το χειρόγραφο Mr Self Destruct, αφού κάναμε τίτλους τέλους σα να μην υπάρχει αύριο [Survivalism, The Hand That Feeds, Head Like A Hole] ο οδοστρωτήρας Hurt επιστρατεύτηκε για να θυμηθούμε ποιός είναι ο άνθρωπος που έκανε το Downward Spiralism καριέρα. Μετά τα φώτα που μας χτυπούσαν απευθείας στο στέρνο επί ώρες έσβησαν και άναψαν τα άλλα. Αυτά που δεν είχαν encore.

Αυτό που συνέβη το βράδυ της Δευτέρας στις 20 Ιουλίου του 2009 στον Βύρωνα ήταν Οριακό. Γι'αυτό και δεν ήταν αρκετό όταν τελείωσε. Ποτέ δεν θα είναι.

Υγ : Η αδιανόητη ύπαρξη πίσω απ'την κονσόλα έχει όνομα : Leroy Bennett.