Ακόμα ένα live με Film, ακόμα ένα live με Puressence κι ακόμα ένα live με τον Iggy Pop. Ουπς, γράψτε λάθος, ήταν ένα καθαρά Stooges live με ότι κι αν σημαίνει αυτό... Φορτωνόμαστε λοιπόν τα απαραίτητα (εισιτήρια και ένα καφάσι μπύρες) και ξεκινάμε την ανάβαση στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα όπου μόλις έχουν αρχίσει οι Film. Δεν θα χαλιόμουνα ακόμα κι αν τους έχανα, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη αυτοί που ήταν πάνω στη σκηνή ήταν άλλοι Film από αυτούς που γνώριζα.

Βοήθησε βέβαια και ο ήχος, δυνατός, καθαρός, άψογος, τους έδωσε τη δυνατότητα να παίξουν το σετ τους κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού. Το τυπάκι με τη φράτζα στην κιθάρα χρησιμοποίησε το καλύτερο distortion για την περίσταση, ξερός ήχος χωρίς echo, ακριβώς όπως έπρεπε για να βγάλει έναν post rock ήχο που έκανε ακόμα και αυτούς που τους έβλεπαν για πρώτη φορά να κουνηθούν ρυθμικά. Η σκηνική παρουσία πάρα πολύ καλή, μου φαίνεται οτι ωρίμασαν αρκετά ως συγκρότημα, απομένει μιά γερή προσπάθεια στο songwriting για να αρχίσουν να εκτοξεύονται.

Διάλειμμα ολίγων λεπτών στη συνέχεια μέχρι να εμφανιστούν οι Puressence. Από αυτούς δεν ήξερα πλέον τι να περιμένω. Έχουν κάνει πολλές φορές τη διαδρομή Αγγλία - Ελλάδα, είναι από τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, αλλά....
Και τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως τα περίμενα, μετά το 'I Suppose' που άνοιξε το σετ τους ξεκινήσαμε το socializing και τα πειράγματα στην παρέα γιατί η ομάδα στη σκηνή δεν τράβαγε. Ο ηχολήπτης κατ' αρχήν κατάφερε να βγάλει το χειρότερο αποτέλεσμα που μπορούσε και μόνο προς το τέλος έστρωσε ο ήχος σε ικανοποιητικά επίπεδα. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω οτι σε ένα γκρουπ που παίζει κιθαριστική pop ο τύπος κρατάει την κιθάρα σαν αγγούρι, δεν γίνεται ρε παιδιά....

Η ώρα πέρασε, νύχτωσε για τα καλά και ήρθε η στιγμή να μπούμε όλοι στην πρίζα αναμένοντας τον IggyStooges.
Τι να πει κανείς...

Ένας Iggy Pop ημίγυμνος ως συνήθως, αλλά με τέτοιο κορμί κατεβάζει κανείς και τα παντελόνια ακόμα! Ας μας πει μόνο τι πίνει και δε μας δίνει!!! Το setlist ήταν καθαρά από την Stooges εποχή και δεν ακούστηκαν τραγούδια από τις προσωπικές κυκλοφορίες του Iggy. Ο ήχος ήταν καθαρά Stooges, ξερές γκαραζοκιθαριές, δυνατό μπάσο, σταθερό μουσικό υπόβαθρο από τα ντραμς και ένας Iggy να τρέχει πάνω κάτω ασταμάτητος. Θυμάστε τη διαφήμιση με τα αρκουδάκια της Duracel που κωλοχτυπιούνται αλλά ένα ένα τα φτύνουν σιγά σιγά και μένει μόνο ένα τελευταίο και αμάσητο που συνεχίζει να βαράει? Ε, αυτό το τελευταίο πλέον έχει και ονοματεπώνυμο, θα το λέμε Iggy Pop!!! Στο τέλος έφυγα με κάποιες παρενέργειες. Προσωρινή κώφωση καθότι ο ήχος ήταν πολύ δυνατά και σαν να μην έφτανε αυτό καθόμουν μπροστά από το ένα εκ των δύο κεντρικών ηχείων της σκηνής. Τσακισμένη μέση από τα ...μετεφηβικά χοροπηδητά, αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς: η αρένα πήγαινε ώρες ώρες πάνω-κάτω-δεξιά-αριστερά κάνοντας όλους τους συμμετέχοντες μιά άμορφη μάζα που πήγαινε όπου τη σπρώχνανε. Η φωνή είχε κλείσει, τα πόδια είχαν διαλυθεί. Highlights φυσικά τα I Wanna Be Your Dog (παίχτηκε 2 φορές, στη δεύτερη σηκώθηκε τόση σκόνη από το χοροπηδητό που τα ρούχα μου άλλαξαν χρώμα) και το No Fun στο οποίο παίχτηκε το εξής απίστευτο σκηνικό: o Iggy παρότρυνε τον κόσμο να ανέβει μαζί του επάνω στη σκηνή. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπουμε έναν Iggy ανάμεσα σε καμιά 30αρια 20χρονους πιτσιρικάδες στη σκηνή, να χάνει η μάνα το παιδί και αντιστρόφως!!! Τον τραβολογούσανε, στ' @@ του. Του έπαιρναν το μικρόφωνο, στ΄@@ του. Του πέταγαν μπουκάλια με νερό, έκανε κι αυτός το ίδιο. Του έδειχναν το μεσαίο δάκτυλο, αυτός αντεπέδιδε τη φιλοφρόνηση με περίσσια χαρά! Τον αγκάλιαζαν, την είχε καταβρεί.
Κι εμείς μαζί του φυσικά.

Μαμά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Iggy.