Το ευτυχισμένο overdose συναυλιών από συγκροτήματα που βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους έμελλε να συνεχιστεί το βράδυ της 4ης Απριλίου. Τουλάχιστον "στα χαρτιά" οι 65daysofstatic αποτελούν ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα και ανερχόμενα συγκροτήματα από τη Μεγάλη Βρετανία στο χώρο της πειραματικής μουσικής. Με ένα προ πενταετίας ντεμπούτο (The Fall of Math) που άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς και με συνεπέστατη παρουσία έκτοτε (το τέταρτο άλμπουμ τους κυκλοφορεί τις προσεχείς ημέρες) δεν προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι είχαν δημιουργήσει ένα αίσθημα ευχάριστης αναμονής για την άφιξη τους στα μέρη μας. Είναι και αυτός ο μύθος για τις ζωντανές εμφανίσεις τους που τους ακολουθεί, δε θέλει και πολύ να "τσιμπήσει" κάποιος...

Το άνετο Gagarin ήταν όσο γεμάτο έπρεπε για ένα τέτοιο event, λοιπόν, και την ατμόσφαιρα ανέλαβαν να ζεστάνουν με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες τους οι Absent Without Leave, με 2 άτομα επί σκηνής και πλήρες οπτικό show, παρακαλώ. Σοφή επιλογή, δεδομένου ότι αναμενόταν αρκετό "χτύπημα" στη συνέχεια. Τα κομμάτια που παρουσίασαν επί 40 περίπου λεπτά κινούνται στο χώρο του μελωδικού, ατμοσφαιρικού post rock και τα δείγματα γραφής τους φανερώνουν ένα σχήμα κατασταλαγμένο και ειλικρινές ως προς την παρουσία του και με διάθεση εξερεύνησης της "ήρεμης" πλευράς του πειραματικού ήχου. Αν και δεν διεκδικούν δάφνες καινοτομίας και πρωτοτυπίας, αποτελούν ευπρόσδεκτο άκουσμα και το γεγονός ότι δραστηριοποιούνται στην εγχώρια σκηνή αφήνει έντονες υποψίες ότι το όνομα αυτό θα συνεχίσει να μας απασχολεί. Και αυτό είναι καλό...

Λίγο μετά τις 11 έκαναν τη θορυβώδη και άκρως ηλεκτρονική τους εισαγωγή και τα καλόπαιδα από το Sheffield και κατέστησαν αμέσως σαφή την προσέγγιση που θα ακολουθούσαν: Χτύπημα μέχρι τελικής πτώσης και όποιος αντέξει. Αν μη τι άλλο η προσέγγισή τους είναι ενδιαφέρουσα και τους δίνει αρκετούς "συναυλιακούς" πόντους. Και το σημαντικότερο, μία άμεση ανταπόκριση από το κοινό τους: Με το που ακούστηκαν οι εναρκτήριες νότες του ανθεμικού "Retreat! Retreat!" ολόκληρο το Gagarin σηκώθηκε στο πόδι και παραδόθηκε σε μία ηχητική καταιγίδα που δεν κόπασε ούτε στιγμή. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να δω κάτι πραγματικά ξεσηκωτικό on stage. Τα 4 μικροκαμωμένα παλικαράκια μεταμορφώνονταν σε rock stars "παλαιάς κοπής" και ζούσαν την κάθε στιγμή της συναυλίας τελείως συνεπαρμένοι. Και παρ' όλο που οι κινήσεις τους διακατέχονταν από μία εκνευριστική υπερκινητικότητα στα όρια της δηλητηρίασης από ecstasy, δεν είχαν τίποτα το προσποιητό και το θεατρινίστικο: Η μουσική τους υπνώτιζε πρώτα απ' όλους τους ίδιους και ακολουθούσαν τον δαιμονιώδη ρυθμό της τόσο πιστά που δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους (ΟΚ, περιμένοντας ενδεχομένως πότε θα ανοίξουν κανένα κεφάλι χτυπώντας στην κιθάρα του διπλανού τους, όλα στο παιχνίδι είναι). Το γεγονός πάντως ότι διατήρησαν αμείωτο τον ενθουσιασμό του κοινού από την αρχή μέχρι το τέλος δεν πρέπει πάντως να περάσει καθόλου απαρατήρητο - είναι κάτι που συγκροτήματα με πολύ μεγαλύτερη "πείρα" στον χώρο δυσκολεύονται να πετύχουν.

Και στο καθαρά μουσικό κομμάτι τι κάνουμε; Χμμμμ... Σχετικά εύκολη η απάντηση: Η δόμηση του live τους δεν αφήνει και πολλά περιθώρια διαφοροποίησης από την αυθεντική δομή των κομματιών τους. Όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά μέρη ήταν προ-ηχογραφημένα και βασισμένα στις αυθεντικές εκτελέσεις, οπότε τα περιθώρια διαφοροποίησης ήταν, μοιραία, αρκετά περιορισμένα. Όχι πως είναι απαραιτήτως κακό αυτό: Οι 65daysofstatic εξάλλου ουδέποτε διεκδίκησαν δάφνες ατμοσφαιρικότητας και συνθετικής πρωτοτυπίας και το τελικό αποτέλεσμα μάλλον τους δικαιώνει: Η ωμή δύναμη των κομματιών τους, εξάλλου, ήταν αυτή που τους καθιέρωσε και στις studio κυκλοφορίες τους και συν τοις άλλοις κατάφεραν ο ήχος τους να είναι 100% φρέσκος και να διαφοροποιείται από την πλειονότητα των "ανταγωνιστικών" συγκροτημάτων. Προσωπικά, επικροτώ αυτή την ειλικρινή στάση τους γιατί φανερώνει ότι η "τρέλα¨ που βγάζουν επί σκηνής δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι καλλιτεχνικά προσγειωμένοι και, εν τέλει, συνεπείς. Μάλλον δε θα γίνουν οι νέοι Sigur Ros και μάλλον αυτό δεν τους πειράζει καθόλου. Όσο παίζουν τα απλά ακόρντα τους με τη δύναμη και το πάθος που επέδειξαν το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin, η "ψήφος εμπιστοσύνης" του κοινού και το χειροκρότημα θα είναι δεδομένα.

Αν κάτι μας κακοφάνηκε ήταν η μάλλον μικρή διάρκεια του live, που περιορίστηκε στα 60 λεπτά χωρίς καν να γίνεται κουβέντα για encore. Δε λέω, έκαψαν περισσότερες θερμίδες απ' ότι αν έπαιζαν αγώνα water polo, μία ώρα συναυλίας όμως δεν παύει να είναι λίγη και να χαλάει την καλή εικόνα που με τόσο ιδρώτα έχτισαν. Θα φανούμε όμως επιεικείς αναγνωρίζοντας ότι η τελική εντύπωση δεν κρίνεται από τη διάρκεια του show αλλά από την ένταση των συναισθημάτων που σου προκαλεί όσο το παρακολουθείς. Και θα είναι άδικο να πει κανείς ότι έχασε το χρόνο του βλέποντας τους 65daysofstatic. Καλός ο γαλλικός καφές, αλλά όπως και να το κάνουμε, ένας διπλός espresso χωρίς ζάχαρη σε "πιάνει" καλύτερα..!