Δεν επιχείρησαν ποτέ να μας εκπλήξουν, ούτε λόγος να μας μπερδέψουν, δεν αφήνουν ποτέ αμφιβολίες, δεν κρύβουν τίποτα που έχει να κάνει με τη μουσική και τους ίδιους. Τα εργαλεία τους είναι οι αντιθέσεις, στην εικόνα, τον ήχο ακόμα και στο ντύσιμό τους, τις οποίες οι ίδιοι οι Ladytron αποσυνθέτουν και τις κάνουν να φαίνονται τα πιο φυσιολογικά πράγματα στον κόσμο, οπότε γιατί απλά να μη χορέψεις μ'αυτά; Η μουσική τους μου θυμίζει αυτές τις σειρές στην τηλεόραση με τις εφαρμογές της «απλής επιστήμης»: Βασικοί φυσικοί νόμοι, απλά συστατικά και υλικά, ένα, δύο, τρία, τέσσερα βήματα που τηρούνται με σχολαστικότητα, και πάντα ένα θεαματικό και εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Βέβαια οι τύποι που τις παρουσιάζουν δείχνουν απίστευτα ξενέρωτοι, ενώ οι Ladytron...λιγότερο. Όσο όμως κι αν μιλάμε για ηλεκτρονική μουσική, και όσο κι αν οι Ladytron δεν είναι το συγκρότημα που μια εμφάνισή τους θα αποτελέσει αυτό που λέμε «ζωντανή επαφή» ή «επικοινωνία με τον κόσμο», μια συναυλία ήταν σίγουρα απαραίτητη. Καταρχάς γιατι πριν 6 χρόνια δεν είχαν πείσει κανέναν ότι ζωντανά μπορούν να είναι όσο καλοί είναι και στους δίσκους τους. Ήταν βέβαια τα τελειώματα της ψιλοάχαρης electroclash και η ορμή των καινούργιων νεοκυματικών συγκροτημάτων,ενώ οι Ladytron είχαν στις αποσκευές τους δύο πολύ καλούς μεν αλλά αμιγώς ηλεκτρονικούς δίσκους. Κάτι ο χώρος,κάτι η ζέστη, κάτι οι υπέροχοι Suede της προηγούμενης μέρας, η εμφάνιση εκείνη πέρασε στα συναυλιακά αζήτητα...

Τώρα όμως, υπήρχαν στη μέση το Witching hour και το Velocifero. Το πρώτο ήταν απολύτως εκρηκτικό, και δεν ήταν τόσο οι κιθάρες και οι post-punk ρυθμοί, ούτε η άψογη παραγωγή που αναδέικνυε την αστραφτερή ψυχρότητα του ήχου τους. Το θέμα ήταν πού είχαν κρυμμένη τόση ενέργεια, και πόσο έξυπνα διατήρησαν τη συναισθηματική απάθειά τους σε έναν κατά τα άλλα συναισθηματικά φορτισμένο δίσκο. Το Velocifero που ακολούθησε, χωρίς να έχει τις διαστάσεις του προηγούμενου, παγίωσε τη σχέση τους με ένα προσωπικό τους πλέον glam σκοτεινό ήχο, και άφηνε το κοινό για δεύτερη φορά εντυπωσιασμένο. Μια live εμφάνιση αποκτούσε πλέον πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, η βραδιά ήταν πανέμορφη, και η πρόσφατη συναυλιακή απογοήτευση που ακόμα πόναγε, έπρεπε να σκεπαστεί κάτω από πολλή ένταση,...light and magic.

Οι Helen Marnie και Mira Aroyo, βγαλμένες από ταινία με ανήλικες δολοφόνους, πήραν τη θέση τους μπροστά στη σκηνή. Πλήρης rock σύνθεση σχεδόν κρυμμένη στο πίσω μέρος, κιθάρα μπάσσο και ντραμς, μαζί με τα αναλογικά synths, ενταγμένοι όλοι ευλαβικά και με απόλυτη σοβαρότητα σ'αυτό που έκαναν. Ούτε χαμόγελα (κάτι πήγε να εμφανιστεί όταν προανήγγειλε η Helen το Seventeen), ούτε τίποτα παραπάνω εκτός από ένα άψυχο thank you μετά από κάθε κομμάτι. Οι κινήσεις μηχανικές και μετρημένες επίσης. Το ο,τιδήποτε παραπάνω θα έμοιαζε υπερβολή, μα η αντίθεση της απάθειας των μουσικών και του κόσμου που χόρευε σε κάθε κομμάτι ήταν απλά το επαναλαμβανόμενο σκηνικό. Όταν όμως ξεδιπλώνεται το concept της ρομποτικής ακρίβειας, της απόλυτης προσήλωσης στη μουσική απόδοση, απαλλαγμένης από συναισθηματικές παρεμβάσεις, δε χωράνε λάθη. Και η «απρόβλεπτη» αυτή παράμετρος, χάλασε κάπως τη διάθεση, συντόμευσε τη συναυλία και σίγουρα αδίκησε κατά πολύ τα κομμάτια που ακούστηκαν. Το μικρόφωνο έπαψε να λειτουργεί στο I'm not scared και μάλλον ποτε δε λειτούργησε σωστά, ο ήχος μπερδεμένος, στα δυνατά σημεία κομματιών όπως το Ghosts και το Deep Blue έφτανε μόνο μια φασαρία, πολλοί μικροφωνισμοί... Άδοξη μεταχείρηση σε κομμάτια που στους δίσκους οι μουσικοί τους έχουν δώσει με ακρίβεια όσο γυάλισμα και θάμπωμα έχουν οι ίδιοι στο μυαλό τους.

Για μία ώρα λοιπόν οι Ladytron έπαιξαν κομμάτια κυρίως απ'τους δύο τελευταίους δίσκους. Tomorrow, International dateline, Soft power, Ghosts, Black cat, Runaway,κάθε τραγούδι ξεκίναγε με ενθουσιασμό από τον κόσμο, και γρήγορα έσβηνε. Και χωρίς πολλά πολλά, ένα encore και έφυγαν. Η διάθεση του κοινού ας πούμε ότι ανέβαινε σιγά σιγά, αλλά νομίζω πως και δύο ώρες να κράταγε η συναυλία δε θα έμενε πολύ καλύτερη εντύπωση απ'αυτήν που τελικά επικράτησε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να «εκτοξευθεί» ένα live των Ladytron, ούτε να δούμε κάτι πολύ διαφορετικό απ'αυτό της Πέμπτης όσο καλύτερες κι αν είναι οι συνθήκες. Το πάρτυ που φτιάχνουν τα Playgirl, Seventeen, Evil αναβάλλεται για κάποιο club, οι Ladytron στη σκηνή είναι μακριά από το rock attitude των Faint ή την επιθετικότητα των Adult. Κρατάνε την απόσταση που έχουν δημιουργήσει και παίζουν μ'αυτή, κάνοντάς τη βασικό τους χαρακτηριστικό. Ίσως βέβαια και να είμαστε δύο φορές άτυχοι με τις συνθήκες των εμφανίσεών τους... Δε θ'αργήσει ο καιρός που θα θέλουμε να ξαναπροσπαθήσουμε να το εξακριβώσουμε.