Όλα ξεκίνησαν θολά και σκοτεινά. Η κατάληξη ήταν λουσμένη στο φως. Η σκηνή, ο Antony, οι μουσικοί, ο κόσμος, ο χώρος. Οι καρδιές δεν είχαν ακριβώς την ίδια πορεία, δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αντιδράσουν, βρίσκονταν αδιάκοπα πάνω και γύρω από ένα όριο, ένα όριο που μεταβαλλόταν όπως διαπερνούσε το φως το σκοτεινό βυθό τους. Όλη αυτή η μουσική αιώρηση ήταν αναπάντεχα ένας ορισμός για αυτό που δεν είμαστε σίγουροι αν βλέπουμε,αν υπάρχει, γι'αυτό που δεν ξέρουμε με τι συναίσθημα ή τι χρώμα να το χαρακτηρίσουμε, δεν ξέρουμε αν πρέπει να το φοβηθούμε ή να το αφήσουμε να μας αγκαλιάσει... Για το ημίφως. Μια εικόνα που δε θα ξεχάσω ποτέ, τη μεγαλόσωμη, θολά λευκή, φιγούρα του Antony Hegarty και τις αναιμικές λάμψεις των οργάνων της ορχήστρας πίσω από ένα διπλό μαύρο δικτύωμα που αρχικά κάλυπτε τη σκηνή, με έκανε να το δω. Η φωνή του που οργίαζε πάνω σε κάθε λέξη, που ήταν ικανή να ξεκινήσει έναν οποιοδήποτε στίχο με δυναμισμό και καθαρή επιβολή για να καταλήξει κατατροπωμένη απ'το αόρατο βάρος του νοήματος, με έκανε να το ακούσω. Η καρδιά μου που πήγε να σπάσει τόσες φορές, άλλες γιατί ήθελε να απομονωθεί από ο,τιδήποτε ανθρώπινο, θνητό και ορατό, και άλλες γιατί ήθελε εκείνη την ώρα να εξομολογηθεί τόσα που δεν ήξερε τι ακριβώς αφορούσαν και πως είχαν καταφέρει να διατυπωθούν, με έκανε να το νιώσω...και οι λυγμοί που έσπασαν  στο δάκρυ που βγήκε και δε βγήκε στο Cripple and the Starfish με έκανε να το εκφράσω...

H μουσική των Antony and the Johnsons κρύβεται στις λέξεις που δε βρίσκεις να πεις για να την περιγράψεις. Είναι αυτό που λέμε προσωπική, με την πραγματική της έννοια, είναι η μουσική και τα πράγματα που κρατάς εγωιστικά για τον εαυτό σου. Θα προσπαθούσα να την περιγράψω μόνο αν μπορούσα να θυμηθώ ακριβώς πως ένιωθα σ'εκείνες τις μεγάλες σιωπές μερικών κομματιών που όλα κρέμονταν από ένα άρπισμα, ένα μελωδικό σπαραγμό απ'τη φωνή του, μια νότα από το πιάνο. Έχει μέσα της τόσα πράγματα, που ψάχνουν τρόπο για να βγουν στην επιφάνεια και να ακουστούν, να γίνουν βιώματα. Το μοναδικό ψυχικό επίτευγμα αυτού του ανθρώπου είναι ότι η μουσική του μιλάει για τη σκληρότητα της απόρριψης και της απομόνωσης, για το μπέρδεμα της ανθρώπινης φύσης και την ανάγκη της για έκφραση, με τρόπο που όλα μετουσιώνονται σε γλώσσα επικοινωνίας προς τον καθένα. Χωρίς πολυπλοκότητα και περίεργες δομές και ήχους, αλλά με τα πιο γήινα μέσα όπως η ευγένεια και η αμεσότητα της ποίησης και η εμβάθυνση στην αθέατη μαγεία κάθε συναισθήματος, ακόμα και αυτών που ξορκίζουμε, αποδιώχνουμε ή περιφρονούμε.

Συνεσταλμένος,ήρεμος και σίγουρος, ντυμένος με ένα λευκό μακρύ ρούχο, στάθηκε μπροστά από τη σοβαρή, άψογα οργανωμένη μαυροντυμένη συμφωνική ορχήστρα, ερμηνεύοντας κομμάτια με διάφορες συναισθηματικές κατευθύνσεις μα φτιαγμένα απ'τα ίδια ανθρώπινα συστατικά. Το For today I am a boy ήταν η μόνη στιγμή απ'το μαγικό I Am A Bird Now, και επικεντρώθηκε στη διακριτική εξωστρέφεια του τελευταίου the Crying Light και τη σαγήνη της θλίψης του πρώτου Antony and the Johnsons. Τα κομμάτια του the Crying Light είναι μια σαν μια βαθιά αναζήτηση της προέλευσης των συναισθημάτων, εξερεύνηση στον κόσμο των μυστικών που φυλάει για τον άνθρωπο η φύση. Ο ίδιος προλογίζοντας το κομμάτι που χωρίς να θυμάμαι καλά ήταν το Rapture, είπε πως το έγραψε πριν χρόνια όταν προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τα στοιχεία που τον ένωναν και τον διαφοροποιούσαν από οποιαδήποτε άλλη δημιουργία της φύσης, έκπληκτος απ'το γεγονός ότι κατά 70 % αποτελούμαστε από νερό... Με ανάλογη ειλικρίνεια δήλωσε ότι εμπνεύστηκε από τη μητέρα του και κατ'επέκταση τη «μεγάλη μητέρα» το πανέμορφο Her eyes are underneath the ground. Mίλαγε πριν τα κομμάτια, ένιωθες πόσο πολύ ήθελε να γίνει κατανοητός, διαλέγοντας τις λέξεις και ταυτόχρονα αποδίδοντάς τες με βιασύνη σαν να φοβόταν μην του τις κλέψει κάτι, να μη χαθεί η στιγμή. Τραγουδούσε με αισθαντικές και πέρα για πέρα αληθινές εκφράσεις και κινήσεις, που γέμιζαν τύψεις όποιον προσπάθησε να βρει κάτι επιτηδευμένο πάνω του. River of Sorrow, Kiss my Name, Another world, όλα υπό τους ήχους της συμφωνικής ορχήστρας,η οποία τους έδινε άλλες διαστάσεις, οι μελωδίες έφταναν πιο μακριά, τα υπέροχα έγχορδα πολλαπλασίαζαν τη μαγεία του ήχου των ηχογραφημένων δίσκων. Άμβλυναν τις τραχειές επιφάνειες της καρδιάς, έκαναν χώρο για να ακουμπήσει πάνω τους ακίνδυνα μα μοναχικά ο εύθραυστος κυματισμός της φωνής. Από κοντά και η απρόσμενη διασκευή στο Crazy in Love της Beyonce, μια ερμηνεία που έδωσε σ'αυτήν την pop επιτυχία και σ'όλη την ατμόσφαιρα μια γιορτινή λεπτότητα. Κάθε ανάσα του που προηγούταν ακουγόταν καθαρά, όπως και στα κομμάτια του δίσκου the Crying Light, και τον έφερνε κοντά σου μόνο, καθισμένο στο πιάνο να εξομολογείται καταδικασμένους έρωτες και να ελπίζει πληγωμένος...

Δεν υπήρχε κορύφωση, δεν υπήρχε συγκεκριμένη πορεία μόνο μια αίσθηση εμπιστοσύνης σε ο,τιδήποτε μπορεί να ακολουθήσει ένα συναισθηματικό ξεδίπλωμα. Τα τείχη της καρδιάς φωτίστηκαν καθώς έφευγαν και τα πιο μαύρα στεγανά της όπως τα παραπετάσματα μπροστά από τους μουσικούς στην αρχή της παράστασης. Ο κόσμος που σχεδόν γέμισε το θέατρο ανυπομονούσε να χειροκροτήσει ζεστά και δυνατά, σε μια αμήχανη αντίδραση που τον οδηγούσε η συγκίνηση και το μούδιασμα του μυαλού, για να ευχαριστήσει αυτόν τον πραγματικό καλλιτέχνη αλλά θέλοντας να αποδείξει ότι βρίσκεται παραδομένος στον απέραντο συναισθηματισμό της βραδιάς, έστω μ'αυτόν τον αυθόρμητο τρόπο. Το τέλος τους βρήκε όλους να χειροκροτούν, ο Antony με σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό και αθωότητα αλλά και με εξοικείωση πρωταγωνιστή, και την ορχήστρα με διακριτικότητα και επαγγελματισμό, συνθέτοντας το ημίφως των αντιδράσεων και του πρωτόγνωρου εντυπωσιασμού.

Ο Antony Hegarty είναι ένας μουσικός που δεν έρχεται να καλύψει κάποιο μουσικό κενό ή να στιγματίσει μια γενιά. Είναι μια έκφραση χαρακτήρων γεμάτοι ιδιαιτερότητες, που αναζητούν να βγουν στο φως και να ενώσουν την εσωτερική καταγωγή τους με απλότητα, μαγικά. Για πολλούς, αρκετοί απ'τους οποίους βρέθηκαν στη μοναδική αυτή παράσταση, που τα πρότυπα της κοινωνίας μας τους απορρίπτουν, τους απομονώνουν φοβισμένους, αυτός ο ιδιαίτερος μεγαλόσωμος άνθρωπος είναι πολλά παραπάνω, είναι ίσως η ιδανικά όμορφη, αγγελική μορφή όπως οι ίδιοι φαντάζονται μια ζωή. Η προσωποποίηση της αισιοδοξίας που σβήστηκε απ'την ανυπαρξία της παιδικής αθωότητας, η οικογενειακή στοργή που χάθηκε στο παρελθόν, ο δικός τους ήρωας του παραμυθιού...κι ότι άλλο αποζητά ο κάθε άνθρωπος. Αν ψάξουμε, κάτι παρόμοιο θα βρούμε όλοι, αρκεί να αφήσουμε το ανθρώπινο φως της ευαισθησίας του να μας διαπεράσει.