Cult bands from the past calling in the present and future...ή αλλιώς Throbbing Gristle, Swans, Anti-Nowhere League, Alien Sex Fiend live in London! Εν έτει 2010 παρακαλώ...

Μετά τις συναυλίες των Throbbing Gristle και των Swans, για τις οποίες τα είπαμε στο προηγούμενο άρθρο και δυστυχώς με απογοήτευσαν, σήμερα γράφω με εντελώς διαφορετικά συναισθήματα και συμπεράσματα για τις live εμφανίσεις των Anti-Nowhere League και των Alien Sex Fiend που παρακολούθησα στα τέλη του περασμένου μήνα στο Λονδίνο. Κατευθείαν στην ουσία λοιπόν, μια και πρόλογο έχουμε ήδη κάνει....

29 Οκτωβρίου, The Underworld Club

The Resistants - Drunken Ballordi - Anti Nowhere League live

‘Womaaaan...I'm in love with you' 

Επιτέλους μια καλή συναυλία, με κόσμο που τουλάχιστον δε δέρνει κανέναν εκτός από τα όργανα της τάξης (και αυτά υπό όρους  J ) και σίγουρα όχι κοπέλες και ο οποίος έχει πολύ χιούμορ. Πέρασα απίστευτα σ' ένα ασφυκτικά γεμάτο club που χωράει περίπου 500 άτομα, πάνω από την πασίγνωστη pub ‘The World's End' ( η οποία έχει και τη φήμη ότι είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη) στο Camden,. Χόρεψα μέχρι σωματικής εξάντλησης, έμαθα ένα ακόμα πρωτοεμφανιζόμενο punk συγκρότημα άξιο λόγου και προσοχής και άκουσα ένα σωρό υπεραγαπημένα μου τραγούδια σε μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Ήταν το μοναδικό live στο οποίο αναγκάστηκα να σταματήσω να χοροπηδάω προς κάθε δυνατή κατεύθυνση, για να έχουν χρόνο να στεγνώσουν τα ρούχα μου πριν βγω έξω στους 9 βαθμούς Κελσίου. Όλη η punk ‘κοινότητα' του Λονδίνου ήταν εκεί, εγώ και άλλοι δυο άγνωστοι μεταξύ μας βρεθήκαμε και στο φρικτό live των Swans αλλά αυτή τη φορά περάσαμε φανταστικά. Η βραδιά είχε τα πάντα, stage jumping, νερό και μπύρα να πετάγονται από τη σκηνή σε όλους από κάτω, μοϊκάνες σε διάφορα ύψη και χρώματα, ένας κόσμος που σχεδόν έγινε μια παρέα. Οι πρώτες σειρές είχαν κόσμο που γνωριζόταν έτσι κι αλλιώς οπότε ό,τι και να γινόταν ήταν σε μια ατμόσφαιρα που προσομοίαζε φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου. Έτσι λοιπόν, όποιος και να έπεφτε, όπως και να έπεφτε από τη σκηνή, ό,τι και να έριχνε, αντιμετωπιζόταν με γέλιο...σα να έπαιζαν όλοι το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Δυο support μπάντες οι ‘The Resistants' και οι ‘Drunken Ballordi' από τους οποίους και αγόρασα το εισιτήριο της βραδιάς, όταν περίπου μια ώρα πριν το live εμφανίστηκαν ανάμεσα στους punk που περίμεναν απ' έξω από το club, προσφέροντας εισιτήρια σε όποιον δεν είχε, £2 φθηνότερα από την κανονική τους τιμή. Αδιάφοροι οι ‘The Resistants' μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 2009, έχει βγάλει ένα cd αλλά φάνηκε να ‘δανείζεται' αρκετά στοιχεία από διάφορα άλλα συγκροτήματα χωρίς να έχει βρει το δικό της ήχο.

Drunken Ballordi: Στα χνάρια των Gogol Bordello αλλά με δικά τους ξεχωριστά στοιχεία οι ‘Drunken Ballordi' αν και είχαν ατυχίες με τον ήχο στο βιολί και την καθυστέρηση του ντράμερ τους, ανέβασαν απρόσμενα την ενέργεια του κοινού με αποτέλεσμα τουλάχιστον 10 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και εγώ, ν' αγοράσουν το cd τους αμέσως μετά, στην εξωφρενικά χαμηλή τιμή των £4.

Anti Nowhere Leaue: Με κοινό από 13-63 ετών με έφτασαν σε μια κατάσταση την οποία μόνο οι Rammstein έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν. Για τις επόμενες μέρες παραληρούσα με τους στίχους του ‘Woman' λίγο λιγότερο απ' όσο παραληρούσα με οποιοδήποτε κομμάτι των Rammstein άκουγα μετά από το live τους στο Wembley Arena. Εντάξει, δεν έκανα head banging στο κρεβάτι μου το βράδυ, αλλά σηκώθηκα χοροπηδώντας υπό τους στίχους του «Woman' το επόμενο και το μεθεπόμενο πρωΐ και καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν ξοφλήσει όπως διάφοροι θα περίμεναν αλλά παίζουν με μια στιβαρότητα στη φωνή και ως παρουσίες, την οποία δεν είχαν και δε θα μπορούσαν να έχουν, το ‘80 στο ξεκίνημά τους. Ωραία στιγμή όταν ο Animal (Nick Culmer) μας είπε ‘ Well if you like a band, don't go and see this X-Factor bullshit, support the band so they can play live on stage...' Βέβαια το κοινό των Anti Nowhere League, αμφιβάλλω αν ξέρει το X-Factor, παρ' όλ'αυτά η παρατήρηση ήταν πολύ εύστοχη, δείχνοντας ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μπάντα αυτή ασκεί κριτική και στη σημερινή κατάσταση στη μουσική, όπως ασκούσε και στο ξεκίνημά της. Δεν είναι άλλο ένα retro συγκρότημα που εμφανίστηκε διατηρώντας τη συνθηματολογία και την πολιτική στόχευση του '80 αλλά συνεχίζει την κριτική με τους σημερινούς όρους. Η κατάσταση μέσα στο live ξεπέρασε κάθε προσπάθεια διασφάλισης της ‘ τάξης' έστω και για τα προσχήματα καθότι όποτε ο αστείος πραγματικά, Ινδός υπάλληλος security επί σκηνής, σπρωχνόταν κυριολεκτικά από τον προϊστάμενό του, προκειμένου να αναγκάσει τον εκάστοτε μοϊκανό να μην ξαναπηδήξει από τη σκηνή στο κοινό, είτε ο Animal αποτρέποντάς τον, είτε το ίδιο το κοινό με συμπεριφορά που είχε στοιχεία ευγενούς άμιλλας, ακύρωναν εν τη γενέσει της, την κάθε του κίνηση. Ήταν πολύ αστεία αυτή η διαφορά στην αδρεναλίνη του συγκεκριμένου τύπου και όλου του υπόλοιπου κόσμου του live. Δε θυμάμαι το setlist καθότι σε κατάσταση παραληρήματος, αλλά σίγουρα άκουσα τα ‘There is no God', ‘Woman', ‘So what', κομμάτια από τα ‘Piggy there is no God', ‘Pig Iron', ‘Anti Nowhere League' και αρκετά από το ‘Kings and Queens'. Τρομερή αποζημίωση ήταν το 30' encore το οποίο το μόνο που απέδειξε είναι πως όλοι εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε επί μέρες στον ίδιο χώρο με το ίδιο πάθος και διάθεση για μουσική και οι Anti Nowhere να παίζουν με αμείωτη ενέργεια.

31 Οκτωβρίου 2010, Halloween Night Special at the Electric Ballroom

Mechanical Cabaret - Alien Sex Fiend, live

...μα γιατί αυτός ο άνθρωπος μας πετάει συνέχεια λεφτά? 

Αδιάφοροι πέρασαν οι αρκετά ηλεκτρονικοί για τη συγκεκριμένη βραδιά, Mechanical Cabaret τους οποίους και έχω δει αρκετές ήδη φορές. Έπαιξαν παρ' όλ'αυτά, στο σκηνικό που είχαν στήσει ήδη οι Alien Sex Fiend, ιδανικό αριθμό 4 τραγουδιών, χωρίς να κουράσουν καθόλου αφού και οι ίδιοι κατανοούσαν την ανυπομονησία για τους Alien Sex Fiend. Ακούσαμε τα: Alter me, Disbehave, In Loving Memory, See her smile.

Alien Sex Fiend:

Όλοι εσείς που την επόμενη του midnight special στο Agra Hall του φετινού Wave Gotik Treffen, που επισημάνατε το λάθος της επιλογής  μου να κοιμηθώ από το να δω τους Alien Sex Fiend...είχατε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο, συγκράτησα το ύφος σας στο μυαλό μου ώστε αν δινόταν η ευκαιρία, να μην τους ξαναχάσω. Σας ευχαριστώ πολύ για εκείνο το σχόλιό σας γιατί η ευκαιρία δόθηκε και αυτή τη φορά οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Η σκηνή, στο main dance floor χωρητικότητας 800 ατόμων, τα είχε όλα, ιστούς αράχνης, κρεμασμένα κόκαλα, σκελετούς και κρανία, καρατομημένες κούκλες με αιμάτινα μάτια, φωτισμένες κολοκύθες ενόψει Halloween, φώτα στα χρώματα της μούχλας και του αίματος, το Nik Fiend ως έναν άλλο Count Dracula, τη Mrs Fiend στα πλήκτρα (όχι δεν ήταν προηχογραφημένοι ήχοι, αλλά μουσική που εκείνη τη στιγμή παιζόταν σε αναλογικό synth), τον Gonjo (παρεμπιπτόντως ο αγαπημένος μου ήρωας κόμιξ) και μια επιπλέον αίσθηση τρισδιάστατου βάθους η οποία εντεινόταν όποτε ο Nik καθόταν σαν νυχτερίδα στο πίσω μέρος της σκηνής. Ήταν μια πιστή, πολύ καλοστημένη και γοητευτική συναυλία σε περιβάλλον αντίστοιχο των horror movies της δεκαετίας του '50 , η οποία ξεκίνησε από' κει που εγώ προσωπικά περίμενα να τελειώσει...από το ‘I walk the line'. Οι 500 περίπου άνθρωποι που είχαν έρθει, χοροπηδούσαν ασταμάτητα, ενώ η μεγάλη μου μπύρα σε συνδυασμό με την όλη ατμόσφαιρα, ήδη βελτίωνε την ψυχολογική μου κατάσταση την οποία, μια ατυχία, είχε καταφέρει να χαλάσει. Ακούσαμε για 2 ώρες (μαζί με το encore) κομμάτια από το τελευταίο τους album ‘Death Trip' αλλά και από τη μισή περίπου δισκογραφία τους ( ‘ Acid Bath', ‘ ‘IT' The Album' ', ‘ The First Alien Sex Fiend cd', ‘Here Cum Germs', ‘ Curse', ‘The Legendary Batcave tapes'), χωρίς να παραλειφθούν γνωστά και αγαπημένα τους τραγούδια. Άριστες εκτελέσεις, με το Nik ήδη από την πρώτη νότα να έχει ήδη μπει στο δικό του σκοτεινό κόσμο, ρίχνοντας βλέμματα ανάμεσα στην παράνοια και την απόλυτη ικανοποίηση και κραυγές από μια ψυχή που φαίνεται ανεξάντλητη σε συναισθήματα και έμπνευση. Μέχρι και αυτή τη στιγμή δεν ξέρω να σας πω αν είδα το Nik Fiend να τραγουδάει παριστάνοντας το νεκρό και στεγνό από κάθε σταγόνα αίματος εαυτό του ή αν είδα τον ήδη νεκρό Nik σε μια συναυλία που καταργούσε κάθε νόμο της φύσης και της φυσικής. Ξέρω σίγουρα πως ο άνθρωπος αυτός ξεπέρασε με τη φιλοσοφική έννοια, το θάνατο... Δε μπορώ να ξεχωρίσω ούτε ένα κομμάτι, όλες οι ερμηνείες του ήταν μοναδικές, όλα τα κομμάτια μεθυστικά και ειδικά οι ανατριχιαστικές κραυγές σε όλο αυτό το περίεργο σκηνικό.

A circus of horror... Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μη συνέβη κάτι το μυστήριο στη σκηνή. Ειδικά από τη 15' εκτέλεση του ‘Now I'm feeling Zombified' και μετά, ένα σωρό χαρτιά-σκουπίδια, χαρτονομίσματα μας πέταξε για άγνωστο σ' εμένα λόγο, τεράστια κόκαλα και κρανία εκσφενδόνισε σα να έριχνε μπαλάκια του τένις, μόνο ο ίδιος έμεινε όρθιος ενώ οι κινήσεις του όσο πετούσε όλ' αυτά, είχαν μια περίεργη χροιά απαξίωσης, επίγνωσης και καταχθόνιου συναισθήματος. Άφωνοι μείναμε όλοι τη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή ένα πλάσμα με άσπρη μακριά μπλούζα και μάσκα αρκούδας, προτείνοντας μια τεράστια φουσκωτή μπανάνα, με σκοπό να προετοιμάσει για το encore που όλοι διακαώς ζητούσαν. Εμφανώς ευχαριστημένοι, ο Nik, η Mrs Fiend και ο μασκοφόρος Gonjo, ξαναβγήκαν στη σκηνή ανανεωμένοι, δίνοντάς μας από τα πιο δυναμικά encore που έχουμε δει. Η εμφάνιση του Nik (ο οποίος και δεν παρέλειψε να καβαλήσει τη μπανάνα), με αυτό το εκπληκτικό σακάκι του από τα μέσα του '80, με τη μυτερή ουρά με ύφασμα σε ένα εξαιρετικό μουσταρδί χρώμα με σχέδια που το έκαναν να μοιάζει με δέρμα φιδιού, καμηλοπάρδαλης και χαμαιλέοντα ταυτόχρονα και το ψηλό καπέλο με τη μαύρη κορδέλα δε θα φύγει εύκολα από το μυαλό μου. Προσωπικά εκστασιάστηκα στα ‘Dean and Buried', Manic Depression', ‘ I'm feeling Zombified', ‘ Gotta have it', ‘R.I.P'

Setlist: I walk the line, Manic Depression, Isolation, Dance of the Dead, Dead and Buried, EST, Gotta have it, Now I'm feeling Zombified

Encore: Smells like, Ignore the Machine, R.I.P

Δίνω λοιπόν κι εγώ την αντίστοιχη προτροπή που μου έδωσε η επίπληξη άλλων, λέγοντάς σας, όποτε και αν σας δοθεί η ευκαιρία ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ live των Alien Sex Fiend!

Νάντια Σαββοπούλου