Η all star υπόθεση του Burn Baby Burn project κερδίζει το στοίχημα προς το παρόν, από τα δελτία τύπου που προηγούνται των εμφανίσεών τους. Οι μουσικοί που συμπράττουν σ'αυτό το σχήμα διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, στον ήχο που «υπηρετούν», σε χαρακτήρα, αντίληψη, εποχή. Η απόφαση να συντονιστούν όλοι αυτοί -δηλαδή οι Alexander Hacke, Julee Cruise, Danielle De Picciotto, Kid Congo Powers, Chris Hughes και Kahn - είναι πρώτα απ'όλα θεαματική. Σε κάνει να βάζεις στη φαντασία σου την εύθραυστη εικόνα της Julee Cruise δίπλα στην επιβλητική φιγούρα του Hacke, την ήρεμη δύναμη του Powers, και να μη βλέπεις τι μπορεί να προκύψει απ'αυτό, πράγμα που κάνει τη βραδιά όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Σε τέτοιες περιπτώσεις βέβαια δημιουργούνται και απαιτήσεις, υψηλές και ιδιαίτερες, που πατάνε στην ιστορία του καθενός και όλων μαζί, όσο και στην ελκυστική αυτή συνεργασία ξεχωριστά...

Δε μιλάμε βέβαια για μια καινούργια μπάντα, αλλά ένα concept συναυλιών που περιλαμβάνει το σχήμα του τρομερού Alexander Hacke με τη σύζυγό του Danielle De Picciotto και τη βοήθεια του Hughes, με το όνομα Hitman's Heel, τους Kid and Khan, φαντάζεστε με ποιους, και φυσικά τη Julee Cruise. Tώρα βέβαια το ακριβές νόημα αυτού του concept αναζητείται ακόμα, όπως και γιατί να πάρει έναν τόσο δυναμικό και σπιντάτο (τρομερή λέξη, κατευθείαν απ'τις κριτικές των πρώτων τευχών του ποπ και ροκ, είπα να τη δοκιμάσω) τίτλο. Άσχετα απ'αυτό, το κάθε γκρουπ παρουσίασε κάτι ξεχωριστό, στον περιορισμένο χρόνο που είχε ο καθένας γι'αυτό, φτιάχνοντας μια αλλοπρόσαλλη, τελικά διασκεδαστική, απογοητευτικά επιφανειακή για το επίπεδο όλων αυτών των μουσικών, δεν ήταν και μέρα, αποκριάτικα, να παίρνει κανείς τα πράγματα στα σοβαρά, οπότε όλα καλά.

Οι Hitman's Heel μαζί με τον Chris Hughes ξεκίνησαν με φόρα, νοτιοαμερικάνικο ροκ ήχο, βραχνάδα και θόρυβο. Ο Alexander Hacke με τη σύζυγό του, κινούνται σε έναν ήχο ενίοτε υπόγειων σκοτεινών ρυθμών, άλλοτε ξεχνιούνται σε θεατρικές  pop ρομαντικές μελωδίες, πάντα αφήνοντας την αίσθηση ότι έχουν και οι δύο ανάγκη να μην υπάρχει πρώτος και δεύτερος ρόλος, αλλά ένα καλλιτεχνικά δεμένο ζευγάρι. Κάποια instrumental κιθαριστικά κομμάτια μας πήγαν στον ήχο των Crime and City Solution και φυσικά των Bad Seeds, κάποιες στιγμές θύμισαν οι δυο τους το επιτυχημένο μουσικό ζευγάρι των Mark Lanegan και της Isobel Campbell, αλλά με μεγάλη δόση της ανατρεπτικής βερολινέζικης avant-guarde, της οποίας είναι άλλωστε ενεργά στοιχεία. Ερμηνείες  με θεατρικότητα, η απόδοση του Hacke στο Flowers με το οποίο έκλεισαν, θα ήταν ωραίο χαστούκι σε όποιον έχει μείνει στην εικόνα του οργισμένου θορυβοποιού των Neubauten. Ο ίδιος προσαρμόστηκε επιτυχημένα σε όλα τα στυλ των κομματιών που τραγούδησε, κυρίως στα πιο ήρεμα, ενώ τα εκρηκτικά τύμπανα του Hughes ο οποίος έπαιζε όρθιος, έκαναν όλη τη δουλειά στα δυνατά τους κομμάτια. Το live συνοδευόταν από κάποια visual που προβάλλονταν στους πλαϊνούς τοίχους του Fuzz, που αν και ιδιαίτερα, διέφεραν από τις συνήθεις εντυπωσιακές δημιουργίες της  Danielle De Picciotto που θα δείτε σε άλλες εμφανίσεις του γκρουπ.

Σειρά είχε ο Khan, ο Kid Kongo Powers και η Julee Cruise. Το κλίμα άλλαξε τελείως, η προσωπικότητα του Hacke που γέμιζε τη σκηνή αντικαταστάθηκε από την ιδιόμορφη παρουσία της Cruise. Η παθιασμένη ερμηνεία της σε ατμοσφαιρικές, παράξενες και υπνωτκές συνθέσεις χρωμάτιζε το νόημα των στίχων, έκανε τον κάθε ήχο και κάθε λέξη απόλυτα αναγκαία για να εκφράσει αυτό που θέλει. Ψυχρό βλέμμα, απότομες νευρικές κινήσεις, που ξέσπαγαν σε πλατιά χαμόγελα και ευχαριστίες. Είχε και έχει ακόμα μια σπουδαία φωνή, οι αιθέριες στιγμές των κομματιών της μπλέκουν τα ονειρικά παιχνιδίσματα της Kate Bush και την κινηματογραφική μεγαλοπρέπεια της Annie Lennox.  Ίσως να μην ταιριάζει δίπλα σε τόσο μεγάλες φωνές, ίσως να μην είχε ποτέ τα κομμάτια που θα την έκαναν να εκφράσει κάτι πιο προσωπικό και ιδιαίτερο,  αλλά όπως και να ‘χει νομίζω τους κέρδισε όλους η ευαισθησία της πάνω στη σκηνή, ο τρόπος που έπαιζε το ρόλο της περίεργης performer, μέσα από συμβατικά τραγούδια αγάπης.

Ανάμεσα στο σετ της Julee Cruise παρεμβλήθηκε εκείνο των Kid and Khan, ένα ρυθμικό χορευτικό show, που πέτυχε να ξεσηκώσει πολύ κόσμο χάρη κυρίως στο ταλέντο του Khan. Εκκεντρικά κομμάτια που πρόδιδαν εντυπωσιακά disco pop, rock και hip hop στοιχεία, πολύ χαλαρή διάθεση στη σκηνή, και τον κόσμο σιγά σιγά να βγαίνει από το συναισθηματισμό της Cruise και να μπαίνει στο πανηγύρι των δύο μουσικών. O Khan έκλεψε την παράσταση με τις κινήσεις, την όρεξή του να ξυπνήσει το κοινό που αποφάσιζε σ'εκείνο το σημείο ότι τέρμα το μπέρδεμα, από εδώ και πέρα μόνο ένα πάρτυ θα είχε νόημα. Νομίζω πως αν είχαν κι άλλο χρόνο θα γινόταν πράγματι κάτι τέτοιο, αλλά η Julee Cruise έπρεπε να βγει, να πει το πολύ όμορφο Falling, να βάλει τα κλάματα και μετά να ανέβουν όλοι οι Burn Baby Burn για να ευχαριστήσουν τον κόσμο με το κλασσικό Goo Goo Muck. Ο καθένας έπαιρνε το μικρόφωνο για να πει ένα στίχο -εκτός από τη Julee Cruise που ήταν απασχολημένη να μαζεύει κάτι χάντρες από το πάτωμα- αλλά ήταν κάπως λίγο, κάπως άχαρο, κάπως τυπικό, και παρόλο που ο κόσμος περίμενε υπομονετικά για μια ανάλογη συνέχεια με ένα encore, δεν τους έκαναν τη χάρη.

Η συνέχεια δόθηκε σε διάφορα αποκριάτικα event της πόλης, οπότε δεν ξέρω τι έμεινε ή τι έπρεπε να μείνει από αυτές τις εμφανίσεις. Σίγουρα η αληθινή εμφάνιση της Cruise, και η επιβεβαίωση ότι δεν αφήνουμε να πέσει κάτω ο,τιδήποτε με το οποίο ασχολείται ο κύριος Hacke. Σχετικά λίγος κόσμος το έψαξε άλλωστε, κι αφού δε βρήκε μετάφραση για το Burn Bsby Burn, το ξεχνάει και επιστρέφει σε όλα τα υπόλοιπα που αναφέρει το δελτίο τύπου: Bad Seeds, Cramps, Neubauten, Hugo Race κλπ. Δύσκολοι καιροί για δοκιμές.