Πάνε χρόνια από τη 1η φορά που τους είδα επι σκηνής (22/12/2002 - Elfentanz Fest) .Η γνώμη που διαμόρφωσα τότε ήταν μόνο η καλύτερη. Ήταν και η πρώτη συναυλία που παράτησα την παρέα μου και έφυγα, για να βρεθώ μπροστά-μπροστά  σαν υπνωτισμένη. Οι παράγοντες που με οδήγησαν σε αυτό βέβαια, ήταν αρκετοί. Πιο πιτσιρίκα, έχοντας λιγότερα live στο ενεργητικό μου (ως επισκέπτρια σαφώς), ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα.. Ο Ernst Horn να «τσιγκλάει» με μια μπαγκέτα κρουστών τις χορδές του πιάνου ενώ το δεξί του "red right hand", να τρέχει σαν δαιμονισμένο πάνω στα πλήκτρα και να πολλαπλασιάζεται..άλλοτε σε 2 χέρια..σε 3... Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα που με οδήγησε μπροστά τους. Η φωνή του Alexander Veljanov νομίζω πως μ' είχε διαπεράσει και είχε εισχωρήσει βαθιά στο μυαλό μου επηρεάζοντας ακόμα και την εικόνα μου. Τους Deine Lakaien live έβλεπα τελοσπάντων και νόμιζα πως μ'είχε καθίσει σ' ένα τεράστιο μακρόστενο τραπέζι πλουσιοπάροχου και απαγορευμένου δείπνου απέναντί του. Το μόνο που θυμάμαι από το δείπνο είναι αυτή η φωνή, η ματιά και η κόμη.(Για το τελευταίο, όντας αρκετά μεγαλύτερη πια, θεωρώ ήμουν ακόμα επηρεασμένη από τη κόμη του Count Dracula στη ταινία του Coppola και δεν ντρέπομαι που το παραδέχομαι)...

Τη 2^η φορά που μας επισκέφθηκαν στα πλαίσια του ίδιου festival(07/05/05 - Elfentanz) ,αν και άνοιξη, ήμουν πιο συμμαζεμένη. Στεκόμουν προς τα πίσω όπως συνήθως και περίμενα. Παρόλο που εκείνη τη βραδιά ήταν full band show και όλοι περίμεναν ν' ακούσουν το "Where you are" σε " Where are you" version, τα συναισθήματά και το emotional feedback που μου έστειλαν από τη σκηνή, ήταν το ίδιο. Τόσο καλή ενορχήστρωση και τόσο καλή φωνητική απόδοση μέσω πιο «βίαιων» ηλεκτρονικών ενίοτε ήχων. Αυτό που εκτίμησα πάλι τότε ήταν ο σεβασμός προς το κοινό. Είχα φύγει «γεμάτη» εκείνο το βράδυ και το όφειλα στο μεγαλύτερο ποσοστό σ' εκείνους.

Εκείνοι έχοντας στο ενεργητικό τους 20 χρόνια συνεργασίας, κάποια πολύ καλά  album, πολλά γεγονότα που τους επηρέασαν σ'όλη αυτή τη μουσική διαδρομή, αποφάσισαν λοιπόν να τα συγκεντρώσουν, να τα βάλουν κάτω ένα-ένα ,να τα βάλουν στη βαλίτσα τους και να κλείσουν μια περιοδεία με τελευταία στάση στην Αθήνα, το περασμένο Σάββατο. Μέσα σ'όλη αυτή τη παραπάνω διαδικασία και σ'όλα αυτά τα χρόνια μουσικής πορείας και τα 2 μέλη των Deine Lakaien, δημιουργούσαν ταυτόχρονα σαν μεμονωμένοι πυρήνες. Και ο Ernst Horn έχει παράγει - παρουσιάσει προσωπικές του δουλειές και συνεργασίες  (Helium Vola, Qntal) και ο Alexander Veljanov κυρίως σόλο δουλειές με την πιο πολυσυζητημένη τελευταία του δουλειά "Porta Macedonia" αλλά και συνεργασίες (Run Run Vanguard). Αν και στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Veljanov εδώ και προηγήθηκε του live απέφυγε σχεδόν περίτεχνα να κινηθεί γύρω από πολιτικά σχόλια, δεν παύει ο τίτλος του τελευταίου του album ν' αποτελεί από μόνος του πηγή σχολίων ακόμα και προβοκάτσιας. Η αίσθηση που είχα και εγώ λοιπόν λόγω αυτού του γεγονότος ήταν περίεργη. Θεώρησα πως η προσέλευση του κόσμου θα ήταν πιο περιορισμένη σε σχέση με αυτήν που σε άλλο σενάριο ο κύριος με την επίμονη κόμη δεν είχε τιτλοφορήσει την προσωπική του δουλειά με ονομασία εύφλεκτη για το ελληνικό κοινό.

Μπαίνοντας μέσα στον συναυλιακό χώρο ενώ ξεκινούσαν οι Deine Lakaien (με συγχωρείτε Κε Σκιαδά που δεν πρόλαβα το «ειμαισίγουρη» αισθαντικό set σας), είδα ένα «καλής προπώλησης» συναυλιακό συμβάν να εξελίσσεται. Ευτυχώς που είχε ανοίξει και ο πάνω όροφος αλλιώς μάλλον δεν θα απολαμβάναμε και τόσο τη συναυλία από τη προσέλευση του κόσμου.  Άκουσα και είδα μουσικούς να αποδίδουν έναν πολύ καλό εαυτό. Full band show μεν αλλά με στοιχεία και από τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις τους. Είχα την αίσθηση και του ακουστικού set αλλα και του full Xtra. Η κόμη δεν άλλαξε. Η φωνή δεν άλλαξε. Η μουσική δίνη δεν άλλαξε. Μέχρι και η θέση του πιάνου ήταν η ίδια! Η επιλογή των τραγουδιών ήταν εξαιρετική. Διαφορά είδα στο ενδιάμεσο που μεσολαβούσε ο Veljanov πιο ευδιάθετος και άμεσος προς το κοινό αυτή τη φορά. (Είχα την αίσθηση πως προσπαθούσε να στρέψει την «ψιλιασμένη» ελληνική ματιά υπέρ του αν και έκανε 2 - 3 μικρά στραβοπατήματα στη διάρκεια της πρόζας του. Μη ξεχνάμε πως έχει σπουδάσει και Ιστορία Θεάτρου).

Οι Deine Lakaien είναι τελικά «κλασσικοί». Η μόνη διαφοροποίηση με τις  πρώτες δύο παραγράφους - συναυλίες, είναι η ημερομηνία. Θεωρώ πως όποιος τους είδε-άκουσε για πρώτη φορά, μάλλον αισθάνθηκε στη πραγματικότητα τη βαρύτητα των μικρών «θησαυρών» που έφεραν στις βαλίτσες τους. Είδα μια πολύ καλή συναυλία που στη διάρκεια της οι μουσικοί κατάφεραν να με πάνε πίσω κάποια χρόνια και να μου θυμίσουν πώς ήρθαν για να μείνουν και για τα επόμενα.

P.S.1. Ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι η φωνή του κοινού κινήθηκε σχεδόν παράλληλα με του τραγουδιστή στο  "Wunderbar" και σώπασε διακριτικά στο "Love me to the end".

P.S.2 Το χειροκρότημα που έλαβαν από το κοινό ήταν ίδιο και ίσως πιο δυνατό από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους.

Setlist:

Lonely
Slowly Comes My Night
Colourize
Over And Done
Into My Arms
Generators
Mindmachine
Vivre
Reincarnation
Where You Are
Return
Overpaid

Encore #1

Wunderbar
DarkStar

Encore #2

Follow Me
Love Me To The End