Σαββατόβραδο, ένα μισαωράκι μετά τις 9 που είχε ανακοινωθεί ότι θα άνοιγαν οι πόρτες, μπαίνω αγχωμένη -μήπως ξεκίνησε πάλι νωρίτερα η συναυλία (μεγάλη ιστορία)- σ'ένα σχετικά «χαλαρό» Gagarin. Ο κόσμος, κεφάτος και πολύχρωμος, είχε ήδη αρχίσει να βολεύεται σε σκαλοπατάκια και παρεάκια, με τα μπυρο-ουισκάκια του. Αυτά τα τελευταία μπορεί να ήταν κιόλας απαραίτητα για να ζεσταθεί το κλίμα, μιας και οι Black Heart Procession είχαν ανακοινώσει στο δελτίο τύπου ότι θα μας παρουσίαζαν τη... «γυμνή αλήθεια» τους. Δεν ξέρω κατά πόσο η εικόνα των Pall Jenkins και Tobias Nathaniel όπως τους γέννησε η μαμά τους αποτέλεσε επιπλέον κίνητρο για κάποιους, πάντως η προσέλευση του κόσμου γινόταν όλο και πυκνότερη όσο περνούσε η ώρα, για να καταλήξει σ'ένα ικανοποιητικά γεμάτο Gagarin. Αναμενόμενη η προσέλευση εδώ που τα λέμε, μιας και πέρα απ'την δικαιολογημένη αδυναμία που τους έχουμε, είμαστε και σαν κοινό γνωστοί «ψυχοπονιάρηδες» και fans της μελοδραματικής μαυρίλας (και καλά κάνουμε δηλαδή. Εμ τι;)...

Και καθώς η ώρα περνούσε και περνούσε (αλλά πολυυύ περνούσε, δεν κάνω πλάκα) και η country έρεε παραπάνω από άφθονη απ' τα ηχεία, άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες ότι οι Black Heart Procession ίσως και να περίμεναν να ‘ρθεί το καλοκαίρι για να βγούν στη σκηνή, να είναι και πιο αρμόζων το τσιτσίδωμα που λέγαμε προηγουμένως. Γύρω στις 11, και ενώ η δυσαρέσκεια του κοινού για την αναμονή είχε αρχίσει από ώρα να γίνεται φανερή, οι Pall Jenkins και Tobias Nathaniel εμφανίστηκαν στη σκηνή, με όλα τους μεν τα ρουχαλάκια, αλλά με μια συναυλιακή παρουσία που «φορούσε» μόνο τα εντελώς απαραίτητα.

Ο Tobias Nathaniel στα πλήκτρα και ο Pall Jenkins στο μουσικό πριόνι και τη φωνή άνοιξαν τη βραδιά με ένα μάλλον παγωμένο Stitched To My Heart, για να εισπράξουν ένα ζεστό χειροκρότημα (ε κάποιος έπρεπε να σπάσει τον πάγο, κι έπειτα είπαμε: αδυναμίες). Ακολούθησε μια πολύ όμορφη εκτέλεση του Blue Tears, με τη συνοδεία του Νίκου Χρυσού, ενός ‘Ελληνα φίλου τους, στο ακκορντεόν, και κάπου εκεί η βραδιά άρχισε να βρίσκει το ρυθμό της. Οι Black Heart Procession, άλλοτε κάπως υποτονικοί και άλλοτε Κύριοι της σκηνής, παρουσίασαν ένα λιτό αλλά σίγουρα συγκινητικό μουσικό ταξίδι, μέσα από αγαπημένα τραγούδια-σταθμούς της δισκογραφίας τους.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Pall Jenkins, frontman και ηγέτης του group, ήταν ένα όνειρό τους να κάνουν κάποτε περιοδεία με τη συγκεκριμένη σύνθεση και να παρουσιάσουν τόσο stripped-down εκτελέσεις των κομματιών τους. Και φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο εκτός από ταλέντο απαιτεί και κότσια, μιας και οι Οι Black Heart Procession έστεκαν σχεδόν απόλυτα εκτεθειμένοι -«γυμνοί» αν θέλετε- μπροστά απ' το συναυλιακό κοινό τους. Ωστόσο, πέρα απ' το αδιαμφισβήτητο respect για το τόλμημα, πιστεύω ότι κάποια κομμάτια αδικήθηκαν εκτελεστικά λόγω της συγκεκριμένης σύνθεσης ή ίσως και της αμηχανίας του ίδιου του group, όπως π.χ. το The One Who Has Disappeared, το Stitched To My Heart, το A Cry for Love, ή το σχεδόν «διεκπεραιωτικά» παιγμένο It's a Crime I Never Told You About the Diamonds in Your Eyes (που για να είμαστε και δίκαιοι είπαν ότι έχουν καιρό να προβάρουν αλλά αποφάσισαν να το παίξουν μετά απ'τις έντονες παρακλήσεις του κοινού).

Παρ'όλα αυτά, η συναυλία γενικά κινήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα και ήταν μάλιστα αρκετές οι στιγμές εκείνες ώπου οι Black Heart Procession κατάφεραν να γεμίσουν το ημίφως του Gagarin με δυνατά συναισθήματα και εικόνες δανεισμένες απ' το noir παράλληλο σύμπαν τους. Ο Pall Jenkins, άλλοτε σαν διστακτικό σχολιαρόπαιδο και άλλοτε σαν ένας σύγχρονος crooner βγαλμένος από κάποια ταινία του Lynch, τραγούδησε για τις αποχρώσεις του μαύρου της καρδιάς, και ναι, συχνά μαύρισε και τη δική μας (τι procession θα ήταν αυτό διαφορετικά άλλωστε;). Μια εικόνα που ομολογουμένως δεν κατάφερα να ξεπεράσω κατά τη διάρκεια της συναυλίας αλλά ούτε και τώρα, είναι αυτή μιας μπάντας-μινιατούρας που παίζει τις όμορφες μουσικές της -μ'έναν σχεδόν «αυτιστικό» ίσως λυρισμό- κάτω απ' το γυάλινο καπάκι της, σαν εκείνα τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια που τα αναποδογυρίζεις και πέφτει χιόνι. Και αν έπρεπε να ξεχωρίσω τις στιγμές που ένιωσα όχι απλά να περνάω καλά σαν ακροατής αλλά και να επικοινωνώ μ'αυτό που βρίσκεται κάτω απ' το γυαλάκι, θα έλεγα ότι ήταν τα εκπληκτικά The Old Kind of Summer, Drugs, The Letter, All My Steps, Blue Tears, και κυρίως το ανατριχιαστικό Outside The Glass που συνοψίζει κιόλας, τόσο αφηγηματικά όσο και βιωματικά, το γενικό mood της βραδιάς:

"I never knew what you were trying to say
you spoke to me from outside the glass..."

Setlist: