Καμιά φορά τα πράγματα δεν σου έρχονται όπως τα θες. Σε τόσες συναυλίες πήγα τελευταία και θα γούσταρα να είχα να γράψει μια ανταπόκριση, μια συναυλία αν μπορούσα θα απέφευγα και αυτή θα ήταν των Cult. Γιατί αφενός δεν είμαι fan της hard-rock αισθητικής που υιοθέτησαν στην πορεία, αφετέρου η τελευταία φορά που έβαλα δίσκο τους στο πικάπ μου ήταν το 1989. Τον οποίο δίσκο συνόδεψε ένα μεγάλο καλοσχηματισμένο X στο πάλαι πότε post-punk / gothic rock συγκρότημα από την Αγγλία. Έλα, όμως, που κανείς από τους αξιότιμους συνεργάτες μου εδώ στο postwave δεν ενδιαφερόταν να γράψει, οπότε σε ποιον πέφτει ο κλήρος? Στον Κακό... Επειδή, λοιπόν, ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Πόντιο Πιλάτο (ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν σκληρός και αδίστακτος και μάλλον είναι απίθανο να ένειψε τας χείρας του) θα σας τα πω όπως ακριβώς τα είδα και τα άκουσα. Ως γνωστόν, στις συναυλίες τα αφτιά του ενός σε σύγκριση με του άλλου έχουν μεγαλύτερη αισθητική απόκλιση από αυτή που έχουν τα μάτια, οπότε να ξεκινήσω από το δεύτερο που και πιο εύκολο και μοιάζει και πιο αντικειμενικό...

Το Fuzz ήταν γεμάτο, ασφυκτικά γεμάτο. Ό,τι μπορούσε να σώσει ο κλιματισμός, το έσωσε, μη περιμένετε και πολλά. Σε κλειστό συναυλιακό χώρο πας, Ιούνη μήνα, θα ιδρώσεις. Ανάμεικτες «φυλές» στο venue, σιτεμένα γκοθόπαιδα, αμετανόητοι ρόκερς, κάποιοι νεο-metalheads που είδαν τους Cult στο εξώφυλλο του metal-hammer (οι παλιοί original μεταλλάδες δεν μασάνε από promo), μέχρι και δήθεν εναλλακτικά κοπέλια της παραλιακής. Ιδανικά δηλαδή. Το πρώτο και πιο τρομακτικό πράγμα που έβλεπες μπαίνοντας στον χώρο ήταν οι 2 ξανθιές δεσποινίδες που διαφήμιζαν το Jack Daniels (αχ, Cult και Jack Daniels, τι ταιριαστό, ε? Τhe Tennessee Whiskey, born to be wild, κτλ κτλ, ειλικρινά συγχαρητήρια στον εμπορικό διευθυντή της συναυλίας), οι οποίες σου δημιουργούσαν κόμπλεξ για την υπόλοιπη ζωή σου αν είχες την ατυχία να είσαι κάτω από 1.95.

Πάμε στην ουσία, παραμένοντας στο οπτικό μέρος, οι Cult του 2011. Το σκηνικό απλό (rock'n'roll man!), η τεράστια νεκροκεφαλή στο background (χαζομαρούλα το σχόλιο του Astbury ότι παριστάνει τον κιμπορντίστα τους - this is live music man!) και οι 2 original Cult με 3 Αμερικάνους μουσικούς, που καλοί ήταν αλλά δεν καίγομαι να μάθω και τίποτα παραπάνω για δαύτους. Εντυπωσιακό το πόσο καλά κρατιέται ακόμα ο Billy Duffy, λες και βγήκε από το 1984, κάτι σαν τον David Beckham σε rock version. Εντυπωσιακό, όμως, και πόσο έχει χαλάσει ο Ian Astbury. Το post-punk αγόρι με τα ινδιάνικα φτερά, τη μαντήλα, τα πειρατικά σκουλαρίκια και το make-up που έκανε τις απανταχού γκοθούδες να ουρλιάζουν με κάθε κίνηση των γοφών του στο πρώτο μισό των 80's, είναι μια μακρινή ανάμνηση. Το ίδιο και ο μελαχρινός μακρυμάλλης glam-rocker του δεύτερου μισού των 80's που έδωσε τέλος στον μύθο ότι η μαλακτική δεν προσφέρεται για εντυπωσιακό head-banging. Βέβαια κοντεύει τα 50, δεν περίμενα να δω τίποτα από τα παραπάνω. Όμως, η συμπαθητική μεν, μακριά από μας δε, μπάκα μπυρόβιου σε απόγνωση μαζί με μπάγκι βράκα-βερμούδα με αθλητικά παπούτσια Nike και ψηλές κάλτσες με ξένισαν. Βάλτε και τις μάλλον άχαρες πλέον κινήσεις του, μπορεί και να με στεναχώρησε. Ο φίλος μου ο Γιάννης λέει ότι οφείλονται σε εγχείρηση που έκανε στην λεκάνη του πρόσφατα. Διπλά κρίμα αν είναι έτσι. Και φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν θα μου χάλαγε την διάθεση, αν το σημαντικότερο όλων ήταν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η φωνή. Περάσαμε ήδη στο δεύτερο σκέλος, το πιο υποκειμενικό..Τα αφτιά μας.

Αρχίζοντας με το playlist, που ήταν ένας μικρός γρίφος, δε νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος. Τα γνωστά ροκ χιτάκια (wildflower, love removal machine, lil devil, fire woman) παίχτηκαν όλα, τα αγαπημένα Rain, She Sells Sanctuary, Nirvana από το δεύτερο και πιο μοσχοπουλημένο album τους Love, επίσης. Βάλτε μέσα κάποια σχετικά πιο πρόσφατα, όπως η περίφημη μπαλάντα Saints Are Down (17 χρόνια πρόσφατα...), δύο από την πρώτη-πρώτη περίοδο τους (spiritwalker και horse nation) και την αναμενόμενη διασκευή στο Break On Through των Doors και ο κόσμος περνάει τέλεια. Αυτό το αναγνωρίζω, ο κόσμος συμμετείχε υπέρ του δέοντος. Μόνο...που συνήθως αυτός ήταν που τραγουδούσε και όχι ο Ian...

Λοιπόν, χωρίς κομπιάσματα, αν και πολύ τον συμπαθώ τον μπαγάσα, ο Astbury δεν μπορεί πλέον να τραγουδήσει καλά. Τουλάχιστον όχι όπως κάποτε. Αν και το πολύ ιδιαίτερο μέταλλο της φωνής του δεν έχει αλλοιωθεί, ειδικά τα παλιά τραγούδια είναι εκτός ρεπερτορίου, φωνητικών χορδών και ανάσας. Τι κι αν προσπαθεί (προσπαθεί?), δεν τραβάει.. Σα να στέλνεις με σήματα μορς την 5^η του Μπετόβεν ένα πράμα. Για να με καταλάβετε όσοι δεν ήσασταν στη συναυλία, ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό σημείο στο Nirvana? Εκεί που λέει εκείνο το γηπεδικό EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEveryyyyyyyyyyyyyyywhere Niiirvana, σωστά? Ε, αυτό στο live έγινε Vrywhere! Rvana! Μπορώ να γράψω δεκάδες τέτοια παραδείγματα που μου έμειναν από χθες, αλλά νομίζω το πιάνετε, υπάρχουν και τα Video παρακάτω. Ευτυχώς που βοηθούσε ο κόσμος στο τραγουδιστικό μέρος και κάπως σώθηκε το όλο θέμα. Για τη μπάντα δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Πραγματικά δυνατό ροκ συγκρότημα με έναν χαρισματικό lead κιθαρίστα όπως ο Duffy, είχαν εύκολο έργο και απέδωσαν εξαιρετικά τα περισσότερα τραγούδια. Όσον αφορά στο μουσικό ύφος των Cult του 2011, μάλλον πρέπει να οριοθετηθεί πιο κοντά στο Electric του ‘87, αν και θα μπορέσουμε να είμαστε πιο σίγουροι σύντομα, μια και τα «παιδιά», όπως μας είπαν, μπαίνουν στο studio.

Καλούτσικα πέρασα, μπορούσα και καλύτερα, σα να έχω μαλακώσει μου φαίνεται. Να έβρισκα και αυτή τη στάμνα να βουτήξω τα χεράκια μου...