Ή αλλιώς ... Ένα καφέ που δεν ήταν αυτό που φαινόταν, τρία live που δεν ήταν τα αναμενόμενα και ένα αίσιο (ευτυχώς) τέλος ενός εξαντλητικού 4ημέρου

Τα μισά πάντως απ' όσα αναφέρει ο υπότιτλος είναι θετικά... Ξεκινάω με το ότι κανονικά φέτος κανένας Έλληνας δε θα έπρεπε να πατήσει το πόδι του στη Γερμανία και το ότι προσωπικά το έκανα ήταν μια πράξη την οποία ακόμα προσπαθώ να εκλογικεύσω. Αλλά αυτά ας τα πούμε στο τέλος. Φέτος λοιπόν κατάφερα, ούσα άρρωστη όλες τις μέρες, με πυρετό ευτυχώς μόνο μισή μέρα, να δω τους εξής: Los Dilettantos (κατά τύχη), Quellenthal, Neuen Welten, Diamanda Galas, Clock Dva, Ikon, Deine Lakaien, Empyrium, Egida Aurea, Spiritual Front, Rome, Cawatana, Mani Deum, Karjalan Sissit, Backworld, Raison d'être, The Beauty of Gemina, Soul in isolation, και Estampie...

Αν πέρυσι ο πιο εντυπωσιακός χώρος ήταν το Volkspalast (φέτος ονομαζόταν Pantheon), τη θέση του φέτος κερδίζει το Schaubühne Lindenfels το οποίο θα θυμάμαι για πολλούς μήνες ακόμα. Πρόκειται για ένα καφέ το οποίο δεν προδιαθέτει για το χώρο που κρύβει στο πίσω μέρος του. Κόκκινο απ' έξω, με ομπρελίτσες και γενικά συνηθισμένο. Ο χώρος στον οποίο γίνονται τα live είναι καλά κρυμμένος, έχει 2πλό ύψος και στοές εκατέρωθεν της σκηνής η οποία απέναντί της σε απόσταση 6-7μ έχει ένα αμφιθεατρικό χώρο με καθίσματα χωρητικότητας περίπου 200ατόμων. Μιλάμε για ένα χώρο που δίνει πολύ έντονα την αίσθηση ότι κανείς βρίσκεται σε βομβαρδισμένο καταφύγιο εν καιρώ πολέμου. Με ξεφτισμένους τοίχους και τη σκηνή μπροστά από ένα επιβλητικό τοξωτό τοίχο, ο χώρος αυτός σε συνδυασμό με το φωτισμό της σκηνής άφηνε μια αίσθηση πως όλα γίνονταν σε αργή κίνηση, σε άλλη εποχή, πως τα live ήταν κάποιου είδους μυστικό κάλεσμα προς όσους πρόλαβαν να βρεθούν εκεί... Μια διάχυτη εντύπωση μουχλιασμένης (μεταφορικά) ατμόσφαιρας... ένα μαγικό και μοναδικό συναίσθημα που σε όλους δημιουργούσε μια αίσθηση επιβεβλημένης ακινησίας... ένα αβοήθητο μούδιασμα. Εξαιρετική αίσθηση!!!!

Τα highlights για' μένα φέτος από άποψη του συνδυασμού χώρου-ερμηνειών-ήχου ήταν (με τη σειρά που τα είδα) τα εξής:

Ι) Quellenthal (Heidnisches Dorf  ή pagan village): ... με τους οποίους επέλεξα να ξεκινήσω το φετινό αγώνα δρόμου στο WGT. Με εξέπληξαν πραγματικά. Πρόκειται για ένα πρόσφατο 5μελές συγκρότημα με ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους το οποίο και διανέμουν οι ίδιοι εκτός δισκογραφικής εταιρείας (φωνή, φλογέρα, βιολί, τσέλο και ακουστική κιθάρα ) μπάντα κινείται σε ακουστικά folk και ethereal μελωδικά μονοπάτια με καλή ενορχήστρωση. Οι συνθέσεις τους είναι μελαγχολικές αλλά αφήνουν ένα περίεργο αίσθημα ευγένειας συναισθημάτων πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Τα φωνητικά αναλαμβάνουν οι Marek Mahn και Marina Betker οι οποίοι είναι, όπως και όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί, εξαιρετικά συμπαθείς ως παρουσίες. Οι δυο τους καταφέρνουν από ερμηνευτικής άποψης, να συγκινήσουν επιπλέον από τη μουσική που τους συνοδεύει. Πολύ όμορφο ήταν το τέλος του live τους με τον έναν εξ' αυτών να παίζει το βασικό μοτίβο του κομματιού...με κρυστάλλινα ποτήρια !

II) Clock Dva (Pantheon Kuppelhalle): ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΤΙ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ‘Sound Mirror'...!!!!! Κατερίνα??? Σ' εσένα έστελνα την ενέργειά μου... Το ότι άκουσα αυτό το κομμάτι έστω και διασκευασμένο (σε σχέση με το cd) και ρυθμικά πιο αργό με έκανε πραγματικά να πεταχτώ από τη θέση όπου καθόμουν. Οι Clock Dva εμφανίστηκαν υπό το λευκό ‘ πέπλο' ενός τεχνητά ορισμένου τετραγώνου μέσα στο οποίο υπήρχαν όλα τα απαραίτητα μηχανήματα, laptop, μικρόφωνα κλπ μαζί με τους ίδιους. Ένας τετράγωνος χώρος στο κέντρο ενός κυκλικού (Pantheon). Δε θα σταθώ στο γεγονός ότι ξεκίνησαν παίζοντας σαν ένα οποιοδήποτε συγκρότημα που γράφει minimal  dark ambient μουσική αλλά στο ότι συνέχισαν δίνοντας ένα αποτέλεσμα αντάξιο της φήμης και της πολύχρονης πορείας τους. Αν έπαιζαν και το ‘The Unseen' θα ήμουν πραγματικά πανευτυχής...Πολύς κόσμος δυσανασχέτησε με το ‘φτωχό' merchandise για άλλη μια φορά χαρακτηριστικό της διοργάνωσης αυτής...με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις.

III) Deine Lakaien (ας αγνοήσουμε το ότι έπαιζαν στο Agra...): Παρ' ό,τι ήδη εξαντλημένη την πρώτη μέρα, ένα midnight special κατάφερα να δω. Οι Deine Lakaien με πλήρη μπάντα όπως παίζουν μόνο στη Γερμανία μας τραγούδησαν αγαπημένα κομμάτια απ' όλη τη δισκογραφία τους καθώς και το πρώτο κομμάτι που έγραψαν ως μπάντα.  Μεταξύ άλλων και όχι κατά σειρά) ακούσαμε τα:'Fighting the green',  ‘Into my arms', Reincarnation', Where you are', 6 o' clock', ‘Immigrant', ‘Gone', ‘Colourize', ‘Over and done'.. Εντάξει δεν είπαν το ‘The Game' (το δικό μου αγαπημένο) άλλωστε ποτέ δεν το λένε αν δεν κάνω λάθος. Ήταν ένα πολύ ‘γεμάτο' από άποψη playlist live, το οποίο άφησε όλους τους παρευρισκόμενους πλήρως ικανοποιημένους σε βαθμό που ζητωκραύγαζαν στο τέλος κάθε κομματιού, ενώ το παρατεταμένο χειροκρότημα όλων μας, κατάφερε 2 encore. Μας καληνύχτισαν με ιδανικό τρόπο με μια μουσικά εμπλουτισμένη διασκευή του ‘Love me to the end' η οποία έδωσε μια άλλη εκδοχή του γνωστού σόλο που υπάρχει στο κομμάτι...μεθυστικός ήχος.

IV) Empyrium(Pantheon, Kupelhalle): Στο ξεκίνημα της δεύτερης μέρας βρεθήκαμε στο κατάμεστο Pantheon με τους 7μελείς Empyrium να δίνουν ένα από τα αρτιότερα live του φεστιβάλ. Ακούσαμε κομμάτια και από τα τέσσερα άλμπουμ τους υπό τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι ήχοι που προσομοίαζαν έναν άγνωστης κατεύθυνσης άνεμο... Η σκηνή ήταν πλήρης με 4 ακουστικές κιθάρες, ένα clavier, τύμπανα, βιολί, βιόλα και φαγκότο. Χάρηκα πολύ που άκουσα το ‘Waldpoesie' και η εκτέλεση(όπως και των υπόλοιπων κομματιών) ήταν καλύτερη από αυτή στο cd. Μεταξύ άλλων ακούσαμε και τα εκπληκτικά ‘Heimwärts, ‘ Mourners' (Νίκο?? Μακάρι να το είχες ακούσει live...) , ‘Where at night the wood grouse plays' και ‘The Franconian woods in winter's silence'. Ήταν πραγματική αποκάλυψη όχι μόνο ο συνδυασμός των αντρικών φωνητικών από άποψη χροιάς, όχι μόνο οι ενδιαφέρουσες φωνητικές εναλλαγές οι οποίες πρόσδιδαν θεατρικότητα στην όλη εμπειρία αλλά κυρίως το γεγονός ότι ένα συγκρότημα συνδυάζει περίπου 3 μουσικά είδη με τόσο δημιουργικό τρόπο. Ένιωσα αγαλλίαση με το συνδυασμό και τη διαδοχική εισαγωγή κάθε μουσικού οργάνου κατά τη διάρκεια όλων των κομματιών. Επίσης είδα κάτι σπάνιο, μια πρόβλεψη για το μετριασμό της οξύτητας του θορύβου των drums η οποία δε συμβαίνει συνήθως. Μου έδειξε ότι ξέρουν πολύ καλά τί ήχο θέλουν να βγαίνει προς το ακροατήριο και έχουν δουλέψει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε ό,τι αφορά αυτό το στοιχείο .Ένιωσα συναισθήματα δέους κάθε φορά που άκουγα και τις δυο φωνές των τραγουδιστών, τόσο διαφορετικές, τόσο διαπεραστικές κυριολεκτικά και συναισθηματικά... Ειδικά η επίδραση της φωνής του ενός ήταν αντίστοιχη αυτής που έχουν επάνω μου τα χορωδιακά του Bach και του Preisner. Ταυτόχρονα ή μετά από λίγα δευτερόλεπτα αισθανόμουν τα ρίγη συγκίνησης που με διαπερνούν όταν ακούω doom ή suicidal black metal γιατί αισθάνομαι κοντά στα όσα έμμεσα εκφράζουν τα συγκεκριμένα φωνητικά. Μέσα σε όλ' αυτά ενυπάρχουν και οι απλές μελωδίες με τους πομπώδεις ρυθμούς που συναντάμε στη neofolk και η επιβολή που έτσι κι αλλιώς προκαλεί ο χώρος του Pantheon. Ήταν ένα live που με κάλυψε υπέρ του αναμενόμενου όπως και τον κόσμο που χειροκροτούσε επί ώρα ζητωκραυγάζοντας.

V) Mani Deum στο Anker:...όχι δεν είναι κάποιου είδους μεταλλαγμένο αίσθημα τοπικισμού που με προκατέβαλε όπως ίσως θα νομίζετε. ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ αυτό το live ήταν άρτιο. Αν και θα τα ξαναπούμε σύντομα για τους συγκεκριμένους, έχω να πω ότι στη συναυλία που άκουσα θα έδινα τον τίτλο ‘two male voices in wicked tales'. Ήταν θεατρικοί, ήταν δυναμικοί, είχαν πολύ καλό ήχο, είχαν τσαγανό και απέδειξαν ότι έχουν να μας τραγουδήσουν καλοδουλεμένες συνθέσεις με μελωδίες που προκαλούν το ακουστικό μας ενδιαφέρον και μας καθηλώνουν ερμηνευτικά. Χαιρόμουν να βλέπω όλο το Anker να χορεύει και στο τέλος κάθε κομματιού, από το πρώτο κομμάτι να χειροκροτούν όλοι ενθουσιωδώς...και όχι οι έλληνες δεν ήταν πλειοψηφία ανάμεσα σε όσους χειροκροτούσαν. Ξεχώρισα την εκτέλεση του ‘Infected kittens' η οποία ήταν διαφορετική από το cd και εξαιρετική κατά τα άλλα γιατί οι φωνές είχαν μια διαφορά χρόνου μεταξύ τους κατά την ερμηνεία των στίχων (ενώ στο cd συμπίπτουν). Το γεγονός αυτό έδινε την αίσθηση της ηχούς δημιουργώντας μια ηχητική 3σδιάστατη αίσθηση που μου άρεσε πολύ. Μου έλειψε στο βιολί ο Matt Howden (ωραία θα ήταν αν εμφανιζόταν ξαφνικά εκεί ανάμεσά τους), εντυπωσιάστηκα ξανά με τον Πάνο στο thelemin όπως και με την Ευγενία η οποία άλλαξε περίπου 3 μουσικά όργανα επί σκηνής. Φεύγοντας...τρέχοντας από αυτό το live σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα όλα τα live αν όλες οι μπάντες έκαναν ό,τι οι Mani Deum, δηλαδή προσέφεραν κάπως διαφορετικές εκτελέσεις των κομματιών τους. Το ότι δε, έκαναν κάτι τέτοιο τόσο σύντομα από την κυκλοφορία του cd τους είναι ένδειξη της σοβαρής προετοιμασίας που είχαν κάνει. Θα θυμόμαστε ότι η διοργάνωση τους έκοψε ένα κομμάτι ενώ άρχισαν αργότερα...ξέραμε ότι κάτι ιδιαίτερο ετοίμαζαν για το τέλος...Την επόμενη φορά!

VI) Karjalan Sissit, Shaubühne Lindenfels: Τι να πρωτοπώ τώρα γι'αυτό το live? Ότι ήταν μια εμπειρία ζωής? Ίσως είναι υπερβολικό, πάντως ήταν η δεύτερη συναυλία που ένιωθα σα να με αρπάζει κάτι με φόρα και να με διαλύει σε απειροστά κομματάκια με τρομερή σφοδρότητα και να μου αρέσει ΠΟΛΥ!(την πρώτη φορά δε μου άρεσε...). Καταρχάς το ετερόκλητο των μουσικών από άποψη σκηνικής παρουσίας ήταν ένας παράγοντας. Το ότι οι διαπεραστικές κραυγές του Markus Pesonen έμοιαζαν να συμφωνούν με την όλη ατμόσφαιρα του χώρου ήταν ένας ακόμη παράγοντας. Η εφευρετικότητα στην παραγωγή αυτών των οξέων θορύβων οι οποίοι τελικά παράγονταν από το σύρσιμο πιρουνιών και άλλων αντικειμένων επάνω σε μεταλλικά ελάσματα, ήταν ένας ακόμα παράγοντας που συντέλεσε στο να μη μπορώ να ελέγξω τα αντιφατικά συναισθήματά μου...κι αυτό ήταν εξαιρετική εμπειρία. Το άκουσμα των cd τους με προδιέθετε, παρ' όλ'αυτά η συνολική εμπειρία της συναυλίας ήταν απίστευτη. Είδαμε ένα live συνδυασμό των Sophia με τους Karjalan Sissit. Στο τέλος τα 20 περίπου μπουκάλια μπύρας που στοιβάζονταν στη σκηνή ήταν η ένδειξη του πόσο καλά είχαν και οι ίδιοι περάσει στη μια ώρα της συναυλίας που έδωσαν!

Τα υπόλοιπα...

Ο πιο αγενής performer του φεστιβάλ...και όχι μόνο ήταν ο Jerome Reuter των Rome. Ήταν πραγματική έκπληξη το ότι ξεπέρασε σε αγένεια προς το κοινό ακόμα και το Michael Gira (στη φετινή συναυλία των Swans στο Koko).Εκτός του θετικού ότι οι Rome εμφανίστηκαν με 5μελή σύνθεση στο Anker και έπαιξαν ορισμένα από τα πρόσφατα τραγούδια τους, θα σας πω μόνο ότι ενώ ο κόσμος χειροκροτούσε ο Jerome επέμενε να επαναλαμβάνει το εξής: ‘I guess you're all here to listen to some older songs so here is a new one...' (κανείς δε γελούσε όμως). Πέραν αυτού όμως συνέβη και το εξής στη συνέχεια: Ένας φαν ούρλιαζε ζητώντας από τους Rome να παίξουν ένα κομμάτι του οποίου δεν άκουσα τον τίτλο. Ο Jerome λοιπόν έκρινε πως έπρεπε να σπαταλήσει 5' από το χρόνο μας για να του απαντήσει από το μικρόφωνο: ‘Man do you see what band I have here today? There's no way we're gonna play this song... ( επιστρέφει στη θέση του και ξαναπηγαίνει κοντά στον άνθρωπο)...so save your voice all right? We're not playing this tonight... ‘ Τα συμπεράσματα δικά σας. Σημείωση: Ο ήχος τους δεν ήταν καλός (όπως και των Spiritual Front που προηγήθηκαν) και τα κομμάτια του επερχόμενου δίσκου είναι πιο κοντά στο ‘The Merchant fleet' παρά στο πρώτο κομμάτι του νέου EP' Our Holy Rue/The merchant fleet'.

Οι Spiritual Front (τους οποίους άκουγα για πρώτη φορά live) ευτυχώς έπαιξαν ολόκληρο το ‘Armageddon Gigolo' με φόντο την ταινία ‘Mama Roma' του Pasolini. Δεν είχαν καλό ήχο και γι' αυτό δε με ενθουσίασαν αλλά ο Salvatori έκανε ένα παθιασμένο σόου το οποίο τελείωσε με μια δυναμική εκτέλεση του ‘Bastard angel' και τον ίδιο να μας χαρίζει ένα εκστατικό σόλο, σε στάση κάπως επιτηδευμένη.

Άβολη στιγμή: Εν αναμονή της έναρξης της συναυλίας της Diamanda Galas, ήταν άβολο το να ακούω να επαναλαμβάνεται από διάφορους ανθρώπους σε σχέση με την καθυστέρηση 1 ώρας (την οποία μάθαμε αφού είχαμε ήδη μπει μέσα στην Όπερα και από τους ταξιθέτες) το εξής: ‘She is greek isn't she?' Επίσης, άγνωστος και λίγο ακατανόητος ο λόγος για τον οποίο η ίδια απαγορεύει να τη φωτογραφίζουν από τη 12^η σειρά καθισμάτων και μπροστά.

Κατά τα άλλα, για τα 40' που την παρακολούθησα, έδωσε ένα διαφορετικό πρόγραμμα σε σχέση με αυτό στο Παλάς το 2007. Ξεκίνησε με μια διασκευή του ‘Άνοιξε πέτρα' αλλά συνέχισε με πολλά γαλλικά βαλς κομμάτια. Καθ' όλη τη διάρκεια της ερμηνείας της πάντως αποκάλυψε το μεγαλείο της φωνής της η οποία με το που βγαίνει είναι σαν να τη μεταμορφώνει σ' ένα αρπακτικό ερπετό με αιλουροειδή κίνηση το οποίο άλλοτε δίνει την εντύπωση ότι ξεπετάγεται από φλόγες κι άλλοτε ότι αποσύρεται με βρυχηθμούς και σφυριχτούς ήχους στη φωλιά του.

Οι απογοητεύσεις: Οι Ikon, αν και γιόρταζαν τα 20 χρόνια της ύπαρξής τους, τα κομμάτια που έπαιξαν δεν κάλυπταν ούτε τη μισή τους μουσική πορεία. Εις μάτην λοιπόν ήλπιζα ν'ακούσω το ‘Fall Apart' ...αλλά το Parkbühne ίσως δεν ευνοούσε για μια αναδρομή με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Οι Neuen Welten, ήταν ανέλπιστα και αναπάντεχα (σε σχέση με τα κομμάτια που έχουν γράψει) βαρετοί και καθ' όλη τη διάρκεια του live δεν κατάφεραν να λύσουν τα σοβαρά προβλήματα με τον ήχο τους.

Οι Estampie δεν άξιζαν την αγωνία και την 40' αναμονή έξω από το Schauspielhaus την τελευταία μέρα του φεστιβάλ διότι δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα καθότι από το 3^ο κομμάτι σχεδόν εξάντλησαν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες τόσο φωνητικά όσο και σε ό,τι είχε να κάνει με τα παραδοσιακά όργανα που είχαν μαζί τους στη σκηνή. Επιπλέον κάποια στιγμή φάνηκε πως όλες οι ιστορίες που διηγούνταν τα κομμάτια, ήταν παραμύθια τα οποία παραδόξως δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον από άποψη πλοκής. Μετάνιωσα λοιπόν που τις τελευταίες μου δυνάμεις τις αφιέρωσα εξ' ολοκλήρου εκεί χάνοντας τους Lustmord και Inade!

Οι Raison d'être...απίστευτο (για'μένα) κι όμως αληθινό, Παρ' ό,τι έπαιζε στο Shaubühne,  το σόου του δεν περιλάμβανε εξαιρετικά παλιότερα κομμάτια (παρ' ό,τι οι live εμφανίσεις του είναι περιορισμένες και σπάνιες)  όπως το ‘Spire of Withhold‘ και φάνηκε να βασίζεται περισσότερο στη δημιουργία μιας συνολικής ψυχο-συναισθηματικής εμπειρίας, το λεγόμενο synaesthesia με ανέμπνευστο συνδυασμό ήχων.Ο Peter Anderson φάνηκε να έχει επικεντρώσει το live περισσότερο στα εντυπωσιακά φωτιστικά εφέ τα οποία ταξίδευαν στο χώρο δημιουργώντας πολύ ιδιαίτερα σχήματα και κάνοντάς μας κομμάτι του μουσικού αποτελέσματος. Η μουσική ήταν μια πολύ γνώριμη και ανέμπνευστη dark ambient η οποία έκανε πολύ κόσμο να φύγει στη μέση του live. Ο πυρετός μου ήδη είχε ανέβει αρκετά, αλλά κατάφερα να δω και το ένα εκ των δυο συγκροτημάτων για το οποίο εξάντλησα όλες μου τις δυνάμεις εκείνη την ημέρα !

Οι εκπλήξεις: οι Ιταλοί Egida Aurea και οι The Beauty of Gemina. Οι μεν καταφέρνουν απ ‘ ό,τι φάνηκε, ερμηνευτικά και μουσικά να σταθούν με ξεχωριστό τρόπο και διακριτά ανάμεσα στα ήδη επιτυχημένα ιταλόφωνα και ιταλικά neofolk σχήματα όπως οι Ianva, οι AIT! και οι Spiritual Front, προσφέροντας ένα άκουσμα που παραπέμπει σε μελωδικά αντάρτικα τραγούδια.

Οι Beauty of Gemina, από την άλλη πλευρά, έχουν αρκετά gothic χορευτικά κομμάτια με ωραίους ρυθμούς τα οποία απέδωσαν καλύτερα απ ‘ ό,τι στα cd. Επιπλέον ο τραγουδιστής τους έχει τόση ενέργεια στη σκηνή που σε συνδυασμό με τη στυλιστική του επιλογή κράτησε το ενδιαφέρον μας σε όλο το live.

Δεν πρόλαβα πολλά και σημαντικά ονόματα όπως οι Cinema Strange, οι Feindflug, οι 100 Blumen, οι Esplendor Geometrico, οι Plastic Noise Experience, και οι Recoil. Επίσης διαπίστωσα ότι η Λειψία δυτικοποιείται με γοργούς ρυθμούς, περισσότεροι άνθρωποι μιλούν αγγλικά και το επίπεδο ζωής των κατοίκων της είναι εμφανώς βελτιωμένο ακόμα και σε σχέση με πέρυσι και αυτό ήταν λίγο δύσκολο να μην το συνδέσω με την καταναγκαστική υποβάθμιση του επιπέδου ζωής άλλων χωρών τον τελευταίο χρόνο μέσω της επιβεβλημένης οικονομικής κρίσης. Παρ' όλ'αυτά άκουσα live το ‘Heaven's Gate' από τους Backworld και είδα τους Cawatana οι οποίοι έδωσαν ένα δυναμικό setlist παίζοντας καθαρό neofolk και ήταν ένας καλός οιωνός του τί θα ακούγαμε το υπόλοιπο βράδυ της Κυριακής στο Anker.

Λίγο πριν θεωρήσω ότι η εμπειρία μου στο φεστιβάλ αυτό είχε τελειώσει, ειδικά αφού βρέθηκα στο μοναδικό σημείο που δε θα επέλεγε κάποιος άλλος να περάσει το τελευταίο του βράδυ, στα McDonalds του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού, ήταν έκπληξη ότι έφαγα δίπλα στον τραγουδιστή (δυστυχώς όχι το μπασίστα J  ) των Soul in Isolation...και για να σας προλάβω, εκείνος ήρθε μετά από ‘μένα. Ήθελα να τον ρωτήσω 2-3 πράγματα αλλά επικράτησε η σύνεση και απλά έδειξα την ευχαρίστησή μου που τον έβλεπα.

Τελικά το φεστιβάλ δεν τελειώνει όταν σβήσουν τα φώτα στις σκηνές...

photos: Αιμιλία Σάββα