Καλώς τα παιδιά. Gallon Drunk και An Club πάνε μαζί, ο συνδυασμός εγγυάται μια άκρως εκρηκτική και θορυβώδη βραδιά εδώ και χρόνια. Απλά και σίγουρα. Ο James Johnston, frontman και κάτι παραπάνω στο συγκρότημα, είναι ο τύπος που δε θα κάτσει να τα βάλει με τον ηχολήπτη γιατί δεν ανέβασε όσο έπρεπε τη φωνή στο ρεφρέν, ούτε θα στραβοκοιτάξει κάποιο μέλος της μπάντας που παίζει πιο αργά από τους άλλους. Ο κύριος αυτός ασχολείται μόνο με το να δώσει ένα δυνατό συναυλιακό χαστούκι στον κόσμο που τον παρακολουθεί, και θα το κάνει με όλα τα μέσα. Με τις ποζεριές του, την υπερκινητικότητά του, και ένα μανιασμένο τρόπο που έχει να προσπαθεί παίξει και να τραγουδήσει όσο πιο δυνατά γίνεται. Όχι ότι οι άλλοι δύο πάνε πίσω. Το συγκρότημα των Λονδρέζων Gallon Drunk έβαλε ξανά την τρέλα που κουβαλάει στον ενισχυτή, και την έκανε να ακουστεί μελωδική, αυθεντική και επικίνδυνα ηλεκτρισμένη...

Μια εξήγηση μπορεί να είναι ότι οι James Johnston, Terry Edwards, και Ian White έχουν περάσει και περνάνε, αρκετό χρόνο συμμετέχοντας σε άλλες μουσικές ομάδες είτε ως κανονικά μέλη, είτε ως session μουσικοί σε συναυλίες ή ηχογραφήσεις. Ο Johnston πρώτα απ'όλα, το είχε παλέψει αρκετά και τελικά το κατάφερε να μπει στην παρέα των Bad Seeds, και αν και την προσφορά του δεν την υπολογίζω και πολύ, παραδέχομαι ότι έκανε κίνηση σταθμό για το βιογραφικό του. Faust, Tindersticks, Tom Waits, Duke Spirit, Lydia Lunch, Jerry Dammers (Specials), The Fall, συνεχής η συνδρομή τους σε άλλα συγκροτήματα... Με τη Lydia Lunch έχουν ήδη γράψει αρκετά κομμάτια, και η κυκλοφορία αυτή θα συνοδευτεί από κοινές εμφανίσεις. Τέλοσπάντων, οι Gallon Drunk δεν μπορεί παρά να είναι η απόλυτη ψυχοθεραπεία τους, από το κάψιμο των Faust, από κάτι κρυφά, πνιγμένα χασμουρητά στην περιοδεία των Tindersticks, από τον αυστηρό ρόλο κομπάρσου πίσω από τον Cave. Εντάξει δεν είναι ανάγκη να νιώθεις καταπιεσμένος για να ξεσπάσεις, γι'αυτό άλλωστε υπάρχει και το αλκοόλ. Όπως και να ‘χει, εδώ κάνουν ο,τι θέλουν και ομολογώ ότι το πιο εντυπωσιακό στο live τους ήταν ότι όλα έμοιαζαν ξέφρενα, αλλά από μια σίγουρη και δεμένη μπάντα που ήξερε πολύ καλά τι έκανε.

Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, τα κενά μεταξύ μας γέμισαν σύντομα με καπνό κάθε είδους, οι Έλληνες Three Way Plane τέλειωσαν το δυνατό, σκληρό punkικο σετ τους και κατά τις 11 παρά ξεκίνησε το σετ των Gallon Drunk. Κάτι απ'την ενέργεια των Birthday Party, τα αμερικάνικα γκάζια των Gun Club, πολλή κίνηση, το θόρυβο μιας τυπικής garage μπάντας που είναι φτιαγμένη αποκλειστικά για τέτοιου είδους live. Εντάξει, ποτέ δεν ήταν το δυνατό τους σημείο το να γράφουν κομμάτια που θα κάνουν τη διαφορά, που θα σου κολλήσουν και θα απογειώσουν μια συναυλία τους, και ίσως είναι περίεργο μιας και μιλάμε για πολύ καλούς μουσικούς. Οι Gallon Drunk παίρνουν τα live τους πιο σοβαρά απ'ότι τη μουσική τους, και εκεί είναι που τα δίνουν όλα. Ειδικά ο κύριος Johnston που τον έβλεπες να παίζει με τρομερή ένταση στην κιθάρα, να φωνάζει στο μικρόφωνο, και μετά σαν να λέει «αυτό δεν ήταν τίποτα, πάρτε τώρα» να ξεσπάει στο organ για να το παρατήσει μετά από 3,4 νότες και να ξαναπιάσει το μικρόφωνο. Σε μια στιγμή χτύπαγε τις χορδές της κιθάρας με το ένα χέρι και με το άλλο κράταγε το μικρόφωνο και πάσχιζε να βγάλει ο,τι ψυχή μπορούσε να έχει η καημένη η φυσαρμόνικα. Παραπάταγε πάνω στη σκηνή, έριχνε πράγματα, αγκάλιαζε τον κόσμο απ'το κοινό που έβρισκε μπροστά του.

Ο Terry Edwards ήταν εντυπωσιακός όταν άφηνε το μπάσο και έπαιζε σαξόφωνο σε στιγμές που θύμιζαν με μεγάλη επιτυχία τις περίεργες σκοτεινές κακοφωνίες post punk συγκροτημάτων στα τέλη των 70's. Στον προσωπικά πιο αγαπημένο μου  δίσκο τους, the Rotten Mile πιάνουν τόπο όλες οι παλιότερες psychobilly, garage, blues, post punk αναφορές τους, ο ρυθμός έχει πέσει αρκετά σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, κι ευτυχώς είχε την τιμητική του στη συναυλία της Παρασκευής. Κι αυτά τα κομμάτια βέβαια στη φωτιά τα έριξαν μαζί με τα υπόλοιπα, για να μη μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα.

Εντυπωσιακά πολλοί έφυγαν κατευθείαν μετά το τέλος για το merchandise, και πλάκα πλάκα είχα ξεχάσει το κλασσικό μπλουζάκι Gallon Drunk που έβλεπα σχεδόν σε κάθε συναυλία. Άλλοι περίμεναν μήπως και γίνει καποιο απρόσμενο δεύτερο encore, άλλοι συνέχιζαν τις μπύρες, πάντως για ύπνο δε μας βάλανε με τίποτα. Μιάμιση ώρα το χρόνο δεν είναι αρκετή, αλλά μιας και το καθιερώσαμε και το χρειαζόμαστε, μακάρι να συνεχιστεί. Ας φέρουν και κανέναν εκλεκτό από τις άλλες παρέες τους! Στο An είπαμε, έτσι;