Ξέρω... Oι περισσότεροι όταν ακούτε το όνομα Suede σκέφτεστε την πλέον «αναθεματισμένη» brit-pop, glam & mascara, φράντζες και αμφισεξουαλικό προκλητικό κούνημα γοφών. Πιθανόν δικαιολογημένα, μια και καμιά φορά η εμβρυακή media προβολή μιας μπάντας μπορεί να την στοιχειώσει για πάντα, ακόμα κι αν έχει γράψει καμιά 100αριά τραγούδια πραγματικά ποιοτικής ποπ-ροκ. Το θέμα είναι ότι αν πας σε συναυλία των Suede πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για κάτι αρκετά διαφορετικό. Ειδικά αν είσαι γυναίκα, ξέχνα τα τακούνια και το eyeliner. Τα πρώτα θα σπάσουν, το δεύτερο θα σε κάνει στο τέλος να φαίνεσαι σα να βγήκες από συναυλία του Alice Cooper. Αν η σόλο εμφάνιση του Brett Anderson πριν 3 χρόνια σε έκανε να δακρύσεις, η λονδρέζικη μπάντα θα σε κάνει να ιδρώσεις. Τα τραγούδια περνάνε μπροστά σου το ένα μετά το άλλο σαν ριπές από πολυβόλο, σε σημείο να εκλιπαρείς για 10 δευτερόλεπτα break στο ενδιάμεσο. Όχι , δεν θα το έχεις. Πόσο τυχαίο νομίζετε ότι ήταν το γεγονός πως η χθεσινή συναυλία ξεκίνησε χωρίς το συγκρότημα στη σκηνή? Αν τα 3,5 λεπτά του Bodies των Sex Pistols που προλόγησε τους Suede δεν σου πέρασε το μήνυμα, τότε μάλλον ήσουν σε λάθος συναυλία...

Πριν από αυτά όμως, είχαμε και τους Matisse, για τους οποίους το ενδιαφέρον τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή εστιάζεται στην επιστροφή του Άρη Σιαφά στα φωνητικά και στο κέντρο της σκηνής, οπότε θα ξεκινήσω κι εγώ από αυτό. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, η παρουσία του και μόνο δίνει μια πιο «υπόγεια» και ελκυστικότερη πνοή στο συγκρότημα. Όχι, δεν είναι ότι αντί για ξανθά μπουκλάκια βλέπεις σάρκα και οστά (στην κυριολεξία όμως..), αλλά αυτό το παιδί βγάζει ένα σκοτεινό αρτίστικο quality, που προφανώς προέρχεται από τις μουσικές καταβολές του (Almond anyone?). Φωνητικά ήταν σε πολύ καλή μέρα, αν και ο μουντός ήχος δεν βοηθούσε ιδιαίτερα τις χαμηλές του. Δυνατή φωνή, σχεδόν αλάνθαστος, με σαφώς περισσότερη αυτοπεποίθηση από το παρελθόν, αλλά και με δόσεις εσωστρέφειας στην σκηνική του παρουσία.

Από κει και πέρα, η συνολική απόδοση του συγκροτήματος ήταν η αναμενόμενη. Με σφιχτό setlist από τα πιο γνωστά τους τραγούδια , συν 2 καινούρια, αποδείχθηκαν σοφή επιλογή για να ανοίξουν τη συγκεκριμένη συναυλία. Ευχαριστήθηκα περισσότερο το Sunny Mae, ίσως επειδή δεν το είχα ξανακούσει ποτέ Live, το Today που απέκτησε άλλη αισθητική με αυτή την ερμηνεία, και το προσωπικό μου αγαπημένο Bedroom Eyes από τον πρώτο τους δίσκο.  Άνετοι και χαλαροί στη σκηνή, πλέον κλείνουν μια δεκαετία και η εμπειρία τους ήταν εμφανής. Θα ξαναπούμε περισσότερα όταν κυκλοφορήσει και ο τέταρτος δίσκος τους που είναι σχεδόν έτοιμος.

Επειδή αποδιοργανωθηκα λίγο με τα παραπάνω και κοιτάω κανά μισάωρο ένα άδειο word-sheet, θα «κουοτάρω» τον εαυτό μου για να πάρω μπρος. Λοιπόν, που είχα μείνει? «Αν τα 3,5 λεπτά του Bodies των Sex Pistols που προλόγησε τους Suede δεν σου πέρασε το μήνυμα, τότε μάλλον ήσουν σε λάθος συναυλία...». Τι κι αν στο καπάκι σου πετάνε μερικά δευτερόλεπτα από Philip Glass για το ξεκάρφωμα... Η εμφάνιση των Suede στην αθήνα θα ξεκινήσει με το The Drowners και οι στίχοι του ρεφραίν μπορούν να περιγράψουν συνοπτικά ολόκληρη τη συναυλία:

Slow down, SLOW DOWN!! You're taking me over....

She, Trash, Filmstar, Animal Nitrate, χωρίς διακοπή, χωρίς έλεος, με μια ανάσα. Έπρεπε να φτάσουμε στο 6^ο τραγούδι (το εξαιρετικό b-side To The Birds) για σχετική ανασυγκρότηση. Δική μας, όχι των Suede. Aυτοί, μπροστά από την σουρωμένη κουρτίνα που κοσμούσε την σκηνή (η ίδια ακριβώς που υπάρχει στο video-clip του Animal Nitrate), έπαιζαν διαολεμένα, με πραγματικό αξιοθαύμαστο επαγγελματικό αυθορμητισμό (αν μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο δλδ) και τις εικαστικές αντιφάσεις τους που τόσο λατρέψαμε στα 90's. Από τη μία ο Richard Oakes με το ακατάπαυστο headbanging (αυτό το δεξιά-αριστερά ε? Μη πάει το μυαλό σας αλλού..), από την άλλη ο Neil Codling με το ακίνητο απλανές-κενό βλέμμα, το σταθερό rhythm section (τι μπασάρες παίζει ο Mat Osman!) πίσω στο κέντρο και ο Brett Anderson... Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά, διακόπτω και ξεκινάω άλλη παράγραφο.

So young, so gone...

Σε 15 μέρες ο Brett κλείνει τα 44. Τα τελευταία χρόνια, παντρεύτηκε -νοικοκυρεύτηκε, έβγαλε 4 σόλο «ήρεμους» μελαγχολικούς δίσκους adult φιλοσοφίας, τα ξαναβρήκε με δική του πρωτοβουλία με τον Bernard Butler που μετά τον διωγμό του από τους Suede είχαν ανταλλάξει καμιά 100αριά «φιλοφρονήσεις», ζήτησε και δημόσια συγνώμη από τους υπόλοιπους Suede επειδή λέει ήταν εγωιστής και τους περιφρονούσε κατά την ηχογράφηση του Head Music, έχει κόψει εντελώς τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις. Στα παρασκήνια έμαθα ότι μιλούσε με την εξ αγχιστείας κόρη του όλη την ώρα. Αυτός ο τύπος λοιπόν, περιμένεις ότι θα είναι πλέον πολύ διαφορετικός από εκείνο το προκλητικό ποζεράκι με την ασύλληπτη ενέργεια που έκανε τους Suede να φαίνονται μια από τις καλύτερες Live βρετανικές μπάντες της τελευταίας 20ετίας. Και τελικά, είναι ίδιος.. ή μάλλον, είναι ακόμα καλύτερος. Παραμένει εξίσου ενεργητικός, πάντα όμορφος, εκπληκτικά αδύνατος, με την χαρακτηριστική φωνή του να μη χάνει ούτε νότα ακόμα και μετά από 1 ώρα χοροπηδητού. Σε όλα αυτά, έχει πλέον προστεθεί μια ακατανίκητη αύρα γοητείας και σεξουαλικότητας που θολώνει από λαγνεία τα κοριτσίστικα βλέμματα και από ζήλεια τα αντρικά. Φαντάζει ως ο τέλειος performer, και το σημαντικότερο απ'ολα, σε κάνει να πιστεύεις ότι σε κοιτάει στα μάτια και χαμογελάει. Ακομπλεξάριστα και ειλικρινά. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που βρέθηκε να τραγουδάει στις αγκαλιές των fans του, νόμιζες ότι αν δεν κατάφερνε να ακουμπήσει και τους 2.500 που βρέθηκαν στη συναυλία δε θα σταματούσε να παίζει. Από κει και πέρα, έχει και ένα κάρο τρομερά τραγούδια να ερμηνεύσει...

Λα λα λάλα λα λαλά, λάλα λα λάλα λα, λα λα λάλα...

Μα πόσα hits έχουν οι Suede? Πραγματικά χάνεις την μπάλα... Αν επιλέξουν αυτο που λέμε «εμπορικό» σετ, που στην Αθήνα το έκαναν, φεύγεις 90% βραχνιασμένος. Το show τους δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις, με την εξαίρεση ίσως του Pantomime Horse που δεν το πολυσυνηθίζουν. Best-of βραδιά ήταν ουσιαστικά, έπαιξαν σχεδόν όλα τα singles τους, αν έβαζαν και ένα Asphalt World μέσα θα μας αποτελείωναν. Ο κόσμος φάνηκε να ευχαριστιέται πιο πολύ τραγούδια όπως τα Metal Mickey, Beautiful Ones, So Young και φυσικά το καθιερωμένο κλείσιμο με το Saturday Night. Να σημειώσω και το Everything Will Flow, όπου πραγματικά ο Brett Anderson έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και φάνταζε 2 μέτρα ψηλός μέσα στο μπλέ φως και τα μελαγχολικά synth-strings. Ίσως η σκηνή που χαμογελάει γεμάτος ικανοποίηση στο τέλος του τραγουδιού, να είναι η πιο έντονα χαραγμένη εικόνα που έχω από τη χθεσινή βραδιά.

Οι Suede που είδαμε και ακούσαμε την Κυριακή το βράδυ στο Entertainment Stage δεν είναι άλλο συγκρότημα από αυτό που είχαμε δει και στις προηγούμενες επισκέψεις τους στην Αθήνα, ακόμα κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια. Νομίζω ότι το ίδιο θα είναι αν περάσουν και άλλα τόσα, η αξία τους άλλωστε έχει επανεκτιμηθεί πολλάκις κατά την περίοδο που ήταν αδρανείς. Το βασικό concept που τους κάνει τόσο αγαπητούς σε μια σημαντική μερίδα ανθρώπων παραμένει πάντα το ίδιο. Ποιό είναι αυτό? Αντιγράφοντας τα λόγια του Brett Anderson από το booklet του Dog Man Star : Twisted, restless, dark and beautiful...

Setlist
1. The Drowners
2. She
3. Trash
4. Filmstar
5. Animal Nitrate
6. To The Birds
7. Pantomime Horse
8. We Are The Pigs
9. Killing of a flashboy
10. Can't Get enough
11. Obsessions
12. Everything Will flow
13. So Young
14. Metal Mickey
15. The wild Ones
16. New Generation
17. The Beautiful Ones
18. Saturday Night