Η σχέση μου με την post-rock ακολούθησε μάλλον καθοδική πορεία στο πέρασμα του χρόνου. Σ'αυτό (πέρα απ'τη διαμόρφωση του δικού μου γούστου γενικότερα) θεωρώ πώς έπαιξε ρόλο η έλλειψη φαντασίας, ως επί των πλείστον, των συγκροτημάτων που πήραν τα βασικά στοιχεία που ξεκίνησαν από τους Mogwai, τους Slint και τους Godspeed You Black Emperor και τα επανέλαβαν ad nauseam. Δηλαδή: delay/ξύσιμο στις κιθάρες, εμμονή με τη χροιά και το άπλωμα και όχι το ρυθμό, και αυτή η υποχρεωτική, ψυχαναγκαστική κορύφωση.

Στο Fuzz, στο 2012, συναντιούνται τα παιδιά με τους πατέρες: οι Kwoon, Γάλλοι, σχετικά νέα μπάντα, με δυό δίσκους στο ενεργητικό της, και οι Mogwai, με μια μεγάλη και ποικίλη ιστορία όχι ακριβώς πειραματισμών πάνω στη δυναμική του δυνατού/σιγανού, αλλά σίγουρα παρεκβάσεων...

Οι Kwoon έπαιξαν γύρω στην 1 ώρα και έκαναν τα πάντα σωστά. Είναι νέοι, φαίνονται παθιασμένοι, έχουν πετύχει πλήρως την post-rock συνταγή, έχουν τοποθετήσει πλήκτρα αρκετά επιτυχώς, έχουν προσθέσει δακρύβρεχτα μελαγχολικά φωνητικά, έχουν πιο μικρά δυναμικά κομμάτια, έχουν το απαραίτητο 10λεπτο έπος για να κλείσει το σετ. Το πρόβλημα; Η συνταγή αυτή τελειοποιήθηκε καιρό πριν (και όχι μόνο απ'τους Mogwai) και δε βρίσκω το λόγο να συνεχίσει να αναπαράγεται, όχι έτσι τουλάχιστον.

Σε ποιά ακριβώς επανάληψη παύει να έχει νόημα η περιβόητη ποστροκάδικη κλιμάκωση; Πόσες άλλες μπάντες πρέπει να φτάνουν σε οργασμό με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για να σταματήσει να συγκινεί και να σου σκίζει την καρδά; Υποθέτω άλλοι θα 'χουν περιθώριο για περισσότερες, εγώ όχι, και γι'αυτό, ενώ δε βαρέθηκα ακριβώς τους Kwoon, δε βρίσκω τι άλλο να γράψω, ούτε θα είχα κανένα ιδιαίτερο επιχείρημα να τους προτείνω σε οποιονδήποτε.

Οι Mogwai απ'την άλλη, που σχεδόν δημιούργησαν το post rock καλούπι, όπως είπα δεν πειραματίστηκαν πότε σε ακραίο βαθμό. Εισήγαγαν περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία στην πορεία τους, σε σημεία προσπαθούν να γράψουν κανονικά "τραγούδια" και όχι μόνο απλωτές συνθέσεις και ατμόσφαιρες, φλέρταραν με το θόρυβο όσο περισσότερο μπορούσαν. Αλλά οι Mogwai δεν ήταν αυτοί που θα έφταναν το είδος στα όρια του, δεν είχαν ποτέ τέτοια πρόθεση. Ο κρυφός τους άσσος, αυτό το συστατικό που δεν έχω βρεί σε καμιά άλλη παρόμοια μπάντα (ίσως στους GYBE, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο) είναι η μελαγχολία, μια μελαγχολία συντριπτική, αργή και εξουθενωτική. Μελαγχολία σκωτσέζικη, φυσικά, που ποτίζει μια Γλασκώβη και ένα Εδιμβούργο, μέρη τα οποία αποτελούν το ντε φάκτο οπτικό συμπλήρωμα στη μουσική των Mogwai.

Δυστυχώς (και επομένως) το μεγαλύτερο μέρος του setlist αφιερώθηκε στον τελευταίο τους δίσκο Hardcore Will Never Die, But You Will, του οποίου το όνομα με ενθουσίασε περισσότερο απ'το περιεχόμενο. Καλύτερες στιγμές, το Hunted By A Freak, τα μεταλλαγμένα φωνητικά του οποίου παραμένουν πάντα ανατριχιαστικά, ο συνδυασμός των Auto Rock και Glasgow Mega Snake στο encore, δύο κομμάτια απ'το Mr. Beast του 2006 που συνδυάζουν τέλεια το δίπολο αφαίρεσης και "rock" σύνθεσης ανάμεσα στο οποίο παλινδρομούν οι Mogwai, και φυσικά το Mogwai Fear Satan, το όργιο κορυφώσεων και θορύβου που κάθε ποστροκάς έχει φαντασιωθεί αλλά πολύ λίγοι επιτυγχάνουν με τέτοια ένταση.

Μου έλειψε ομολογουμένως και ένα Like Herod (η ψυχρότητα του οποίου ξεπερνάει ακόμα και το Fear Satan) και ένα Batcat (που θα μπορούσε επάξια να αντικαταστήσει το Glasgow Mega Snake ως χιτάκι) αλλά έφυγα απ'το Fuzz τελικά χορτασμένος.