Ουφ. Μιλάμε για ζέστη και κούραση. Φαντάσου τώρα τέτοια μέρα τόσα άτομα φορτωμένα στον ώμο την προσωπική τους σχέση με τον Morrissey, να ανεβαίνουν την κάθε φορά και μεγαλύτερη ανηφόρα για το Λυκαβηττό (όσο πάει και ψηλώνει αυτός ο λόφος, δε γίνεται αλλιώς). Για να στριμωχτούν, να περιμένουν, να λουστούν από τον ιδρώτα και να πετάξουν αυτό το γλυκό φορτίο στα πόδια κάποιου που άλλαζε διάθεση πιο συχνά κι από μπλούζες και πουκάμισα. Κυρίες και κύριοι, αυτός ήταν ο Steven Patrick Morrissey, αυτοί και εμείς από κάτω...

Ο καλλιτέχνης που έγινε ήρωας πολύ περισσότερο σε αμέτρητα μοναχικά δωμάτια παρά σε κατάμεστους συναυλιακούς χώρους, και το κοινό μια συνάντηση πρώην εφήβων που καίγονταν να τους ηρεμήσει ότι δεν έχει αλλάξει και τίποτα από τότε. It's the same old S.O.S. Είτε τραγουδάς με μανία όλα αυτά τα μαγευτικά απλά στιχάκια είτε κάνεις ένα βήμα πίσω για να το ζήσεις as soon as now.

"La Grece! I'm yours...". Σπάνιο, αλλά για λίγο έπρεπε να μοιραστούμε τον Morrissey. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Να μας συγχωρέσει η Kristeen Young, αλλά εκείνη την ώρα ήταν οριακά συμπαθητική και ο πολύς κόσμος που ταλαιπωρημένος παιδευόταν να σταθεί κάπου, δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει χάρες. Η μουσική και η φωνή της έχουν ένταση, ασφαλής επιλογή για κάθε φαν της Tori Amos, το one woman show της τραβάει την προσοχή υπό κανονικότερες συνθήκες. Καλά το παραδέχομαι, με νευρίασε λίγο.

Τα βίντεο του Elvis, της Brigitte Bardot, των Sparks και τα άλλα γνωστά παλιομοδίτικα που προετοιμάζουν την εμφάνιση του πρώην frontman των Smiths, μου ακούστηκαν καλύτερα, μεγάλωναν την προσμονή και με συνέδεαν κατευθείαν με τις αντίστοιχες στιγμές του κλειστού της ξιφασκίας πριν έξι χρόνια. How Soon Is Now?, δεκαετίες μετά την κιθαριστική τελειότητα του Johnny Marr, σηκώθηκαν χιλιάδες χέρια στον αέρα, και οι καρδιές ξέσπασαν και έτρεξαν να αποφύγουν τους σεκιουριτάδες της σκηνής και να αγκαλιάσουν τον άνθρωπο που γέμιζε τη σκηνή. Τραγούδι δικό τους, δικό του, δεν έχει σημασία, ο,τι ακούστηκε προχθές ήταν πιο δικό μας από ποτέ, και ο,τιδήποτε.

Ο Morrissey στη σκηνή. Ο στυλάτος ντυμένος 50άρης που έχει τον έλεγχο κάθε κίνησης και λέξης του, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί μπροστά σου για να τον κρίνεις, να τον αγαπήσεις ή να τον βαρεθείς, και αν βρεις κάποιο έξυπνο ειρωνικό σχόλιο, να το μοιραστείς μαζί του για να γελάσει κι αυτός και όλοι. Σταρ του εαυτού του, που συγκινείται απ'το χειροκρότημα αλλά δεν πείθεται για το που ακριβώς απευθύνεται. Κι εκεί είναι που σκίζεσαι να χειροκροτήσεις όσο πιο δυνατά γίνεται, ή να βρεις μια ωραία ατάκα να πεις όταν κατεβάζει το μικρόφωνο στον κόσμο για πει ο,τι θέλει. Στο πρώτο φυσικά τα πήγαμε άψογα. Εκείνος τόσα χρόνια στις συναυλίες, αλλάζει τις επιλογές από το μεγάλο δισκογραφικό του παρελθόν, λες και σχεδιάζει να (ξανα)πάρουν όλα τα κομμάτια τη δόξα τους.

Το You have killed me έκανε πολλούς να αποφασίσουν να τραγουδήσουν δυνατά, το You're the one for me fatty να χορέψουν. Το όχι και τόσο ξεχωριστό για μένα Ouija Board Ouija Board ακούστηκε πανέμορφο, το Maladjusted «παλιότερο» από τον ξεσηκωμό του Shoplifters of the world unite που ακολούθησε."Who is Morrissey?" εξακολουθούσε να αναρωτιέται το pop art σκίτσο του Oscar Wilde στην οθόνη πίσω από το συγκρότημα. Μα, ο άνθρωπος που ερμήνευσε με αυτόν τον τρόπο αυτά τα κομμάτια σε περίπου 40 λεπτά, κάνοντας το παρελθόν ένα απλό παιχνίδι κυνηγητού για μεγάλα παιδιά όπως αυτός. 

Το Everyday is like Sunday, ήταν η αυθεντική συναυλιακή στιγμή, η υπέροχη μελαγχολία του έκατσε υπομονετικά και λίγο ενοχλημένη στην άκρη, από όλο αυτόν τον ενθουσιασμό και τις φωνές, απόλυτα σίγουρη ότι θα επιστρέψει στο επόμενο πιο προσωπικό άκουσμα. Κάθε αντίδραση στο μούδιασμα του ύμνου του Last night I dreamt that somebody loved me ήταν μοιραία τόσο αταίριαστη όσο το να το ακούς στο δωμάτιό σου μόνος σου και να κουνάς έναν αναμμένο αναπτήρα. Το βίντεο του Meat is murder με τα βάσανα των ζώων μας επιβεβαίωσε πόσο εξοικειωμένοι είμαστε όλοι σε τέτοιες και χειρότερες εικόνες απ'την τηλεόραση, μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η βραχνή σκοτεινή απαγγελία του Speedway.

Ερωτευτήκαμε για χιλιοστή φορά με το Let me kiss you, χωρίσαμε πικραμένοι για δισχιλιοστή με το αριστούργημα του I know it's over. Το Still ill και η βραδιά έκλεισαν με ένα ροκ τελείωμα, πριν τη βαθιά υπόκλιση του Morrissey και της μπάντας του. Χωρίς περιττά λόγια και υποσχέσεις. Κι εμείς ευτυχισμένοι, ταλαιπωρημένοι, ελαφρύτεροι, πήραμε την κατηφόρα να ξαναχωθούμε στη ζέστη της πόλης σίγουροι ότι όλα είναι όπως τα αφήσαμε, όχι ώρες πριν, αλλά χρόνια πριν.