Ήταν επιτακτική ανάγκη να ξεφύγω από την υπνηλία των Tropical of Cancer της προηγούμενης Παρασκευής, οπότε ένα φασαριόζικο live στο Αν θα ήταν ιδανικό. Για προσπάθησε να βρεις στιγμή να χασμουρηθείς μέσα στο ξέφρενο σετ των δικών μας Ruined Families ή τις κιθάρες των Iceage, και θα με καταλάβεις. Άλλη μια hardcore / punk βραδιά στο υπόγειο της Σολωμού δηλαδή; Και ναι και όχι. Κάτι δεν κόλλαγε στο live των Δανών headliners και μας το χαλάσανε. Φυσικά, για να μην πάει καλά μια punk συναυλία δεν μπορεί να φταίει ο ήχος, το playlist, ή η διάρκεια, αλλά για παράδειγμα να μη σε πείθει για την οργή του αυτός ο αεικίνητος πιτσιρικάς με τα ουρλιαχτά, το παιδικό πρόσωπο και τη χωρίστρα. Ντροπή μου βέβαια αν μου έφταιξε το στυλ ή το attitude, αλλά τέλοσπάντων το live που περιγράφουν ή υποσχονται τα μουσικά έντυπα δεν το βιώσαμε, οπότε λίγο απογοητευτήκαμε. 

Η αρχή ανήκε στους Ruined Families. Που δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες στο τι γουστάρουν και τι παίζουν, και κυρίως τι θέλουν απ'τις συναυλίες τους. Χαμός. Hardcore κατά βάση, με κάποιες μικρές σκοτεινές metal συνήθειες, καταιγιστικός ρυθμός, τραγουδιστής που δεν έλεγε να σταθεί σε ένα σημείο για κανένα λόγο. Δεν έχει κάτι άλλο να ζητήσει ο φαν του είδους, μόνο πιάνει θέση μπροστά στη σκηνή μέχρι να πέσει ηρωικά, η ενέργεια της live εκδοχής των κομματιών των Ruined Families ξεσήκωσε πολλούς.

Athens without answers, για την πόλη τους που είναι η μοίρα της να ξεχειλίζει από ερωτηματικά. Αφιέρωσαν κομμάτι από το δίσκο τους Blank Language στον Παύλο Φύσσα. Αυτό που μένει, είναι ότι όπως στις κυκλοφορίες τους, έτσι και στις συναυλίες τους, δεν αφήνουν στιγμή να πάει χαμένη, δίνουν και ζητάνε τα πάντα. Ρίξτε μια ματία και στις κριτικές για τις εμφανίσεις τους σε club στο εξωτερικό.

Από τέτοιες βέβαια, οι Iceage είναι γεμάτοι. Με δύο δίσκους τα τελευταία 3 χρόνια, και πάρα πολλά live, έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον ως νέο συγκρότημα που μέσα στο λαχανιασμένο punk θυμό του έχει βάλει κάτι από post punk, από ξεκάθαρα pop μελωδίες, από fuzzy κιθάρες. Σιγά το νέο, αλλά αυτοί τα κάνουν όλα αυτά όπως θα το έκανε ένας νέος μουσικός της ηλικίας τους: ξεδιάντροπα. Φτάνει να βγαίνει η ενέργεια και η οργή που θέλουν τόσο να τους παρασύρει στη σκηνή, μπροστά από τρελαμένα ακροατήρια. Αν το Awake χρωστάει την κιθάρα του στους Echo and the Bunnymen και το Ecstasy θα μπορούσε να είναι άλλο ένα απ'το σωρό των Fall, οι Iceage έχουν το δικαίωμα του 20χρονου να τους βάλουν φωτιά, να τα κάνουν ο,τι θέλουν, απλά. Το όνειρό τους ζούνε εξάλλου, γυρίζουν Αμερική και Ευρώπη για να αναμετρηθούν με την ικανότητά τους να βάζουν τον κόσμο να χτυπιέται μπροστά τους. Και λέει τα καταφέρνουν.

Σε μας τώρα, το πάρτυ δεν πήγε τόσο καλά. Τους χάλασε η προσέλευση που δεν ξεπέρασε τα 150 άτομα, που δεν ήταν ο κόσμος τόσο εκδηλωτικός, εμάς πάλι ότι οι παιδικές θυμωμένες φάτσες τους δεν υποστήριζαν τα ουρλιαχτά τους, ότι η φήμη τους αργεί ακόμα να φτάσει, δεν ξέρω. Πάντως παρά την ενέργεια που σίγουρα ξέρουν να βγάζουν, την εντυπωσιακή ικανότητά τους σαν μουσικοί, και μερικές πραγματικά δυνατές στιγμές, η εντύπωση ήταν ότι δεν έβλεπες κάτι ιδιαίτερο, κάτι καλύτερο από ενα μέτριο φασαριόζικο group. Έπαιξαν κάποια άγνωστα κομμάτια μαζί με μερικά από τους δύο δίσκους τους για κανά 45λεπτο και άδειασαν τη σκηνή χωρίς encore. Δεν το ζήτησε και κανένας. Επιστροφή στο You're nothing και τα ενθουσιώδη live report από άλλες εμφανίσεις.

Ζητάμε εξηγήσεις από τον Iggy Pop που δήλωσε ότι οι Iceage είναι η μόνη σύγχρονη punk μπάντα που ακούγεται πραγματικά επικίνδυνη. Ίσως στο μέλλον, αλλά punk παίζουνε και ο χρόνος περνάει.