Πώς να κρίνεις το live ενός συγκροτήματος που σε σημάδεψε από πολύ μικρή ηλικία? Από συναισθηματική άποψη και μόνο φαντάζει πολύ δύσκολο και πόσο μάλλον αν η έκβαση του ξεπερνάει τις προσδοκίες σου. Τους Stress τους είχα δει πρώτη φορά το 1983 και ήταν και η πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία. Τελευταία φορά τους είδα στις αρχές '90 στο πρώτο reunion που έκαναν και νόμιζα τότε ότι είχε νοσταλγικό χαρακτήρα. Τι να πεις τώρα εν έτει 2014, δεν υπάρχουν λόγια να εξηγήσουν τα συναισθήματα σου όταν πρόκειται να ξαναζήσεις καταστάσεις που είχες ζήσει τόσα χρόνια πριν, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας αλλά από ότι φαίνεται πάντα με τα ίδια σχεδόν πολιτικοκοινωνικά προβλήματα. Το punk, και πόσο μάλλον το ελληνόφωνο, κατάφερε να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά αλλά και αυτές που ακολούθησαν. 

Με τα χρόνια αντί να σβήνει το όνομα τους παρέμενε επίκαιρο, βρίσκοντας εκφραστές ως και τις μέρες μας. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου από τις αρχές του 2013 οι Stress σε συνεργασία με την B-otherside records δρομολόγησαν την επανακυκλοφορία του μοναδικού τους άλμπουμ "Ήχος Της Ανασφάλειας" σε επετειακή έκδοση των 30 χρόνων από τη πρώτη του κυκλοφορία. Πριν εμφανιστούν στην Αθήνα πέρασαν πρώτα από Λάρισα, Θεσσαλονίκη και Αγρίνιο.

Την γιορτή αυτή του punk rock, έτσι όπως αποδείχτηκε, άνοιξαν τα support acts Cartoons και ANFO. Την αρχή έκαναν οι Cartoons που ανέβηκαν στην σκηνή του Gagarin κατά της 9:00. Ένα γκρουπ που υπάρχει αρκετά χρόνια, με πολύ καλό δέσιμο κατάφερε και ζέστανε το κοινό που είχε από νωρίς γεμίσει το κλαμπ. Μάλιστα, επηρεασμένοι από το headline συγκρότημα και προς ένδειξη σεβασμού έπαιξαν και διασκευή στο κομμάτι τους "Άγχος".

Μετά από ένα μικρό διάλλειμα, λίγο πριν της 10:00 ήρθε η σειρά των ANFO, ένα γκρουπ που ξεκίνησε την πορεία του στις αρχές 2013 με δύο μέλη να έχουν διατελέσει θητεία παλιότερα στους Αδιέξοδο. Με ήχο που ξεπερνάει τα στενά όρια του punk rock, έδωσαν μια πολύ καλή εμφάνιση παρουσιάζοντας κομμάτια μέσα το πρόσφατο ντεμπούτο mini άλμπουμ τους με πιο χαρακτηριστικά τα "I Hate Hipsters" και "Dead Men Walking" που μου έμειναν προσωπικά περισσότερο.

Όσοι είχαν δει την 'κρυφή' εμφάνιση των Stress, για την στήριξη του ντοκιμαντέρ "'Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο" την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin, πήραν μια μικρή γεύση για το τι θα έβλεπαν και σήμερα. Οι εντυπώσεις που ειπώθηκαν ήταν πολύ θετικές. Έτσι φτάνουμε στην ώρα των Stress, ήταν λίγο πριν τΙς 11:00 όταν ανέβηκαν στην σκηνή την οποία κοσμούσε ένα τεράστιο πανό με το λογότυπο του συγκροτήματος. Χωρίς πολλά λόγια, παρά μόνο ότι αφιέρωναν το live στον τραγουδιστή τους Γιάννη που απουσίαζε για λόγους υγείας, ξεκίνησαν με το πορωτικό "Λέρος". Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται, μιας και το διψασμένο κοινό με το άκουσμα και μόνο της εισαγωγής ξέσπασε σε ένα ξέφρενο χοροπηδητό το οποίο ξέφυγε από κάθε όριο και ειδικά όταν μπήκε στο γρήγορο σημείο του. Τέτοιο σπρωξίδι με το καλημέρα είχα δει μόνο στην συναυλία των Ramones στο κλαμπ Ρόδον!

Η ηλεκτρισμένη αυτή ατμόσφαιρα συνέχισε χωρίς πτώση, με τον κόσμο να δείχνει ότι ήταν έτοιμο για όλα και δεν θα έμενε καθόλου στατικό. Όλα τα είχε αυτή η συναυλία, από stage diving μέχρι crowd surfing. Στην σκηνή ανέβηκε και ο Φρανκ των Panx Romana (πρώτος τραγουδιστής τους στις αρχές του '80) και μαζί είπανε τα "Δικαίωμα Στη Ζωή" και "Γενοκτονία". Μάλιστα έφερε και μια ξύλινη σανίδα που την έστησε για να γεφυρώνει την σκηνή με το κοινό και έτσι με τον τρόπο αυτό περνώντας πάνω της μπήκε μέσα στο κόσμο. Ο δυναμισμός του live έδειχνε όλο και να δυναμώνει, με το γκρουπ να εκτελεί κομμάτια από όλη τους την δισκογραφία με τα φωνητικά να εναλλάσσονται ανάμεσα στα μέλη. Ο Κώστας στο μπάσο, τραγούδησε το "Σκέψου Πριν Είναι Αργά" με πολύ ψυχή, ενώ ο κιθαρίστας Λούης το "Στρατιώτης" στο οποίο πρόσθεσαν  και μια reggae «γέφυρα» αλλάζοντας του λίγο τον τόνο. Τα κομμάτια ακολουθούσαν το ένα το άλλο, "1984...παρά κάτι", "Χαφιές" η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο. Ο κόσμος από κάτω τραγουδούσε συνέχεια υψώνοντας την γροθιά του σε κάθε ευκαιρία.

Κάπου εδώ φτάνουν τα αγγλόφωνα κομμάτια "Athens Burning" (κομμάτι που έχει μετατραπεί σε ύμνο και όχι άδικα) και "Devil Driver". Πηγαίνοντας προς τα πίσω του συναυλιακού χώρου παρατήρησα πόσο γεμάτο ήταν το κλαμπ. Το Gagarin ήταν ασφυκτικά γεμάτο από μπροστά μέχρι πίσω και χτυπιόντουσαν όλοι! Χαμός παντού! Έβλεπες όλες τις ηλικίες, γονείς με τα παιδιά τους, πολλές γενιές punks, μαζί όλοι να βιώνουν την στιγμή και τα κομμάτια ερχόντουσαν χωρίς σταματημό, "Άβουλο Ον", το σπιντάτο "Φόβος" και "Άγχος". Το συγκρότημα θα κλείσει έτσι όπως άρχισε, παίζοντας για μια ακόμη φορά το αγαπητό σε πολλούς "Λέρος".

Έτσι, μετά από ένα set μιας ώρας και κάτι, τα φώτα άνοιξαν σηματοδοτώντας το τέλος ενός χορταστικού live. Παντού, όπου και αν έβλεπες, ο κόσμος έδειχνε συγκινημένος, λυτρωμένος, να έχει ξεδώσει με το χαμόγελο της ικανοποίησης ζωγραφισμένο στα χείλη του. Εδώ θα ήθελα να τονίσω και την ικανοποίηση μου να βλέπω τέτοια συγκροτήματα να παίζουν σε τόσο καλές σκηνές, πόσο μάλλον οι Stress που στην εποχή τους δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες. Μέχρι το επόμενο ραντεβού λοιπόν, όποτε και αν είναι αυτό, επηρεασμένος από το πνεύμα του live, ένα έχω να πω: "Fuck the art, let's pogo!"