Αθήνα, Τρίτη 19 Μαΐου 2009

One can't learn much and also be comfortable. One can't learn much and let anybody else be comfortable. Charles Fort (6 Αυγούστου 1874 - 3 Μαΐου 1932)

Αχ, βρε παιδιά, για όλα φταίει η τροχαία που βγήκαμε σαν τα πρόβατα από το μαντρί. Λύθηκε το θέμα. Τόσο απλό ήταν. Τσάμπα οι δεκαπέντε σελίδες του αντίστοιχου thread στο forum των depeche mode. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν ήταν καν υποψήφια στο poll, στο οποίο αναδείχτηκε νικητής ο μουσακάς.. Αν και λογικά οι περισσότεροι εστίασαν στην επιστολή του κ. Λώρη, στην οποία ποιείται τη νήσσαν σε όσα σέρνουν στη DiDi, εγώ πειράζει που εκνευρίστηκα πιο πολύ από όλα με την δήλωση του μανατζαραίου κύριου Kessler? Δεν περίμενα, φυσικά, να μη στηρίξει τους διοργανωτές (αν φταίνε εκείνοι για τα παρατράγουδα, άλλο τόσο φταίει και το agency του γκρουπ που γνωρίζει τις συνθήκες στον χώρο), αλλά λίγος σεβασμός στις χιλιάδες κόσμου που αναρτούν παντού θυμωμένα σχόλια, δεν θα ήταν κακή ιδέα. Ένα συγγνώμη από τη μπάντα, ρε γαμώτο..

Επίσης, θέλω να συγχαρώ όσους κρύβονται πίσω από το επιτυχές μαζικό πείραμα της "Ludovico Technique" (από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»), που στις μέρες μας πρέπει να μετονομαστεί σε "Depeche Technique" προς τιμήν τους. Με τόση διαφήμιση για το live, μέσα σε λίγους μόλις μήνες συνέβη αυτό που δεν έχει συμβεί στα δεκαπέντε χρόνια που ακούω DM. Να μου προκαλούν ναυτία και ανατριχίλα τραγούδια που λατρεύω τη μισή ζωή μου. Ελπίζω πως μια αποτοξίνωση για κανά τρίμηνο να με φέρει λίγο στα ίσια μου. Όσον αφορά στην απουσία των άλλων δυο μελών από την σκηνή την ώρα της ανακοίνωσης, και μένα με ενόχλησε, αλλά μου φαινόταν εξαρχής αναμενόμενο για τους ίδιους λόγους πάνω κάτω που παραθέσατε και εσείς στα posts σας.. Μεταξύ μας, φαντάζεστε να ανέβαινε μόνο ο Fletcher? Α πα πα. Προσωπικά το μόνο που θα με παρηγορούσε μετά από μια τέτοια πίκρα θα ήταν να ανέβει στην σκηνή ο Daniel Miller (τσάμπα ήρθε Ελλάδα?) και να κλέψει την παράσταση με μια ελαφρώς διασκευασμένη εκδοχή του T.V.O.D.  Τόσο επίκαιρο και κατάλληλο, που θα γνώριζε την αποθέωση. Terra Vibe Over Dose: ως εδώ και μη παρέκει.

Όταν το 1985 η Activision κυκλοφόρησε το simulation game "Little Computer People" (γνωστό ως και House-on-a-disk), οι θεοί ήταν καλοί μαζί μου και με κράτησαν μακριά του. Το αποτέλεσμα ήταν να έχω (μάλλον) φυσιολογικά παιδικά χρόνια, αλλά και αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη. Οι δημιουργοί του ισχυρίζονταν πως αυτό που ουσιαστικά επιτύγχανε το παιχνίδι τους ήταν να καθιστά ορατά κάποια μικρά (αληθινά!) ανθρωπάκια που ζουν μέσα στον υπολογιστή του καθενός μας. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ενήλικη δεν στάθηκα το ίδιο τυχερή, ούτε είχα τόσο νιονιό για να αντισταθώ στο πιο ανούσιο και βαρετό, αλλά σατανικά εθιστικό παιχνίδι όλων των εποχών. Οι σύγχρονοι little computer people ονομάζονται Sims, υπακούουν σε εντολές του τύπου «κοιμήσου», «δες τηλεόραση», «πήγαινε τουαλέτα», έχουν δική τους γλώσσα (αν δεν έχετε ακούσει τον Dave να τραγουδά το "Suffer Well" σε simlish, δείτε αυτό το video ), αγοράζουν έπιπλα Ikea, φορούν ρούχα H&M, έχουν κατοικίδια, πάνε διακοπές, ανοίγουν επιχειρήσεις, τους απαγάγουν εξωγήινοι και για να μην πολυλογώ κάνουν τα πάντα. Κάθε φορά που παίζει κάποιος Sims, αποδεικνύει την σχετικότητα του χρόνου. Ενώ παίζει μισή ώρα, το ρολόι δείχνει πως έχουν περάσει πέντε. Ανεξήγητο. Κοντεύοντας σχεδόν να μεταμορφωθώ και εγώ η ίδια σε Sim τον τελευταίο μήνα, πού να βρω χρόνο για το τρίτο E-Writing.. Σαν το γιοφύρι της Άρτας κατάντησε. Ολημερίς το έγραφα, το βράδυ εξαφανιζόταν. Φτου και από την αρχή. Μέχρι που κατάλαβα πως αν θέλω να ολοκληρωθεί θα πρέπει να υπακούσω στο θρύλο και να προβώ όχι μόνο σε θυσία, αλλά σε ανελέητη «γενοκτονία». Ή Αυτοί ή Εγώ. Ακολούθησα το ειδικό πρόγραμμα απεξάρτησης και εξόντωσα τους εχθρούς με μια τελευταία και πλέον αμετάκλητη εντολή. Uninstall Program.

Έχω, όμως, αυτήν την εμμονή να περιπλανιέμαι σε «παράλληλα σύμπαντα» και μετά να μην βρίσκω την έξοδο. Πριν τους Sims, ήταν οι 2L8. Τι ήταν αυτό που έπαθα?! Απ'ότι φαίνεται δεν ήμουν και η μόνη (βλέπε το όνειρο του φίλτατου Soundcheck ). Κάτι ήξερα που φοβόμουν τους κλόουν. Πάντως, η θεατρική παράσταση της οποίας συνέθεσε την μουσική ο Βοζίκης (aka 2L8), έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να την χάσει. Πρόκειται για την σαιξπηρική κωμωδία «'Όπως σας αρέσει», από την οποία έχει γίνει πασίγνωστη η φράση που ξεκινά το μονόλογο του Jaques:  "All the world's a stage". Ο Σαίξπηρ συγκρίνει τον κόσμο και την ζωή με μια θεατρική σκηνή και ένα θεατρικό έργο αντίστοιχα και απαριθμεί τα επίπεδα τους. Σας θυμίζει αυτό κάτι - έστω αμυδρά - ή γίνομαι παρανοϊκή? Σαν να έχουν πολλαπλασιαστεί οι συμπτώσεις τελευταία και δεν είναι και πουθενά κοντά ο Jung ή ο Fort να τους ρωτήσω τι συμβαίνει. Είτε είναι περιπτώσεις apophenia είτε συγχρονικότητας, η ουσία είναι πως δεν θα το μάθω ποτέ.

Με την κίνηση ninja ο Trent γιορτάζει μια εικοσαετία (+1 χρόνο) στις σκηνές και ως Nine Inch Nails αποχαιρετά τους φανς του γκρουπ. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται, αλλά αυτά τα έχουμε ξανακούσει. Επίσης, παραδέχτηκε πως η running order της tour (οι nin βγαίνουν πριν τους Jane's addiction) ήταν δική του ιδέα.. Έτσι, για να ξεμπερδεύει από νωρίς και να μπορεί να λιώσει άνετος στο Twitter. Μπράβο, αγόρι μου. Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν το έχουν χάσει εντελώς οι καλλιτέχνες. Από τις μπηχτές στο twitter (εύκολα μου έρχεται στο μυαλό η κακιούλα του Trent για τον Chris Cornell), μέχρι τις ηλιθιότητες που ξεστομίζουν σε κάθε ευκαιρία. Οι Flaming Lips με ευκολία και χωρίς να το πολυσκεφτούν αποκάλεσαν pricks τους Arcade Fire και όταν οι δεύτεροι κράτησαν το επίπεδο τους και δεν έπεσαν στην παγίδα της κατινιάς, ο Wayne Coyne έσπευσε να απολογηθεί και να πει πως δεν εννοούσε τους Arcade Fire, αλλά τους τεχνικούς στα live τους! Μην πω για το βλήμα από τους μισητούς Fall Out Boy που πάνω σε στοίχημα ήπιε τα ούρα του (!) και το έβγαλαν και στο youtube μην τυχόν και δεν το μάθουμε και χάσει τον θαυμασμό μας. Η καλύτερη killer δήλωση του εξαμήνου, όμως, ανήκει στο Brandon Flowers που λέει πως θα ρίξουν τους Nirvana και τους Led Zeppelin από το βάθρο τους. Έπεσα κάτω από τα γέλια. Αυτό το ομορφόπαιδο νομίζω πως έχει κάνει ρεκόρ σε ατάκες που θα γραφτούν ανεξίτηλα στη βίβλο της μεγαλομανίας.

Διεστραμμένα αστεία μου φάνηκε και η περίπτωση των «σκληρών» Gallows, που ενώ διατυμπάνιζαν γελώντας και γεμάτοι περηφάνια πως στο νέο τους άλμπουμ ηχογράφησαν ένα γουρούνι να πεθαίνει σε σφαγείο, δίνοντας όλες τις λεπτομέρειες για το συμβάν, μετά το κράξιμο από την Peta βγήκαν σαν βρεγμένες γάτες και παραδέχτηκαν πως είπαν ένα μικροοοοό ψεματάκι και πως στην πραγματικότητα το βρήκαν μέσω internet. Εκτός από τρισάθλιοι, έγιναν και ρόμπες. Τη βαθυστόχαστη συνέντευξη των Ladytron στην peta2 την έχετε διαβάσει? Κρίμα που το management του group βρήκε ρηχή τη συνέντευξη που ετοίμασα για αυτούς εκ μέρους του postwave.gr, και γλίτωσε η μπάντα την ερώτηση μου σχετικά με την αμφιλεγόμενη τακτική της οργάνωσης να στέλνει στα πευκάκια χιλιάδες άρρωστα ή αδέσποτα ζωάκια (για το καλό τους φυσικά!). Εγώ, πάντως, δεν τους κράτησα κακία και πέρασα μια βόλτα από το Fuzz. Πιο πολύ ώρα μου πήρε να φτάσω στο venue, να βρω parking και να εντοπίσω τους φίλους μου στον χώρο, παρά το ίδιο το live. Αχ, αρπαχτούληδες.

Με αφορμή το θάνατο του J.G. Ballard πριν ένα μήνα άρχισα να σκέφτομαι πόσο μεγάλη ήταν η επιρροή του στη πιο διαδεδομένη μορφή τέχνης, τη μουσική, για την οποία ο ίδιος δήλωνε παντελή άγνοια. Γεμάτος ειλικρίνεια, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του:

"I think I'm the only person I know who doesn't own a record player or a single record. I've never understood why, because my maternal grandparents were lifelong teachers of music, and my father as a choirboy once sang solo in Manchester Cathedral. But that gene seems to have skipped me."

Μάλλον υπήρχε λόγος που δεν είχε αυτό το γονίδιο. Άφησε το πεδίο ελεύθερο σε πληθώρα σκεπτόμενων καλλιτεχνών που κατάφεραν να παρεισφρήσουν στο dystopian κόσμο του και να γράψουν συνθέσεις που θα μείνουν για πάντα ζωντανές, όπως και τα κείμενα του. Από τους Joy Division, τον Bowie και τους Sparks έως τους Gang of Four, τους Wire και τους Devo. Από τους Bangles, τους Black Box Recorder, τους Wilco και τους Manic Street Preachers έως τους Sisters of Mercy, τους Klaxons και τους Underworld.Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ακόμα και η Madonna είναι μέσα σε αυτήν! Για να τον θρηνήσω με τον δικό μου τρόπο έφτιαξα μια mini playlist να παίζει στο repeat, απαρτισμένη από αγαπημένα μου τραγούδια που πιθανότατα να μην είχαν γραφτεί ποτέ χωρίς εκείνον, άρπαξα το Atrocity Exhibition από το ράφι και του ευχήθηκα «Καλό ταξίδι».

Eva Me.

Το Top 10 της Eva M. για τον J.G. Ballard

1. Normal - Warm Leatherette

2. John Foxx - Burning car

3. Gary Numan - Down in the park

4. Throbbing Gristle - Hamburger Lady

5. Magazine - Motorcade

6. Hawkwind - High Rise

7. Roxy Music - In every dream home a heartache

8. Radiohead - Lucky

9. Suede - The asphalt world

10. M83 - Don't save us from the flames