Οι C.T  ξεκινώντας από το Grangemouth της  Σκωτίας, κατάφεραν μέσα από τις μουσικές τους περιπλανήσεις να χτίσουν ένα θρύλο γύρω από το όνομα τους επηρεάζοντας πολλά μεταγενέστερα γκρουπ που τους έδωσαν το δώρο της έμπνευσης προσφέροντας τους τα κλειδιά εκείνων των θυρών που οδηγούν σε άλλους μουσικούς κόσμους , γι αυτό και μυθοποιήθηκαν και έγιναν σημείο αναφοράς έχοντας εγκαθιδρύσει κάτι εντελώς καινούριο , κάτι ολοκληρωτικά δικό τους στα μουσικά δρώμενα.

Ο ονειρικός μανδύας που καλύπτει τις αισθησιακές τους μελωδίες, δημιουργεί αιθέριους στροβιλισμούς που παρασέρνουν μέσα στις αργυρές ακτίνες τους τον ακροατή μεταφέροντας τον αναδυόμενο μέσα από το βυθό της θάλασσας στα μελαγχολικά και γκρίζα σύννεφα της νύχτας ή στους ελπιδοφόρους χρωματισμούς της αυγής. Το ταξίδι που μας παρασύρουν οι νότες των C.T δεν είναι παρά μία fairy tale , μία ονειροχώρα στην οποία μπαίνει κανείς κλείνοντας τα βλέφαρα των ματιών του και διαθέτοντας βέβαια την απαραίτητη ευαισθησία που θα επιτρέψει την πλοήγηση σε αυτή τη μαγική χώρα των θαυμάτων. Σαν πραγματική Αλίκη η Liz Fraser χρησιμοποιώντας κάποιες αγγλικές λέξεις καθώς και ένα κράμα από λέξεις άλλων γλωσσών αλλά και άλλες κατασκευασμένες από την ίδια φιλτράροντας τες μέσα από μία παράξενη και σειρηνική ερμηνεία , αφήνει τους δυσνόητους στίχους να αποτελέσουν απλώς το μέσον της ολοκληρωτικής εναρμόνισης με την ατμοσφαιρική ύφανση της μουσικής τους οδηγώντας μας στη μαγική Φούγκα του Υφαντόκοσμου.
Ένα δαντελένιο σύμπαν από αέρινες μορφές που λικνίζονται κάτω από τη χρυσή βροχή. Μια πανδαισία πολύχρωμων αστερισμών στο σχήμα της θάλασσας.

… Αυτός ο θόρυβος, αυτά τα μάγια, θύμιζαν τα μισοναρκωμένα παιδικά χρόνια μετά από το τελεφερίκ, τα ελβετικά ξενοδοχεία που ανοίγουν τα παράθυρα τους κάθετα στον κόσμο και βλέπεις τον παγετώνα απέναντι σου, τόσο κοντά, τόσο κοντά, στην άλλη πλευρά του δρόμου , σαν πολυκατοικία από διαμάντι …

Αφήνοντας τη Σκωτία για τη βρετανική ανεξάρτητη μουσική σκηνή, οι C.T (Liz Fraser, Robin Guthrie , Will Hegie) ηχογραφούν στη 4AD (του Ivo-Watts Russel) – μία εταιρεία που έμελλε να γίνει σταθμός κατά τη δεκαετία του ’80 από το σκοτεινό μουσικό της ύφος αλλά και την υψηλής αισθητικής καλλιτεχνική επιμέλεια (artwork) της – το πρώτο τους LP  «Garlands» , το 1982, μία ηχογράφηση που διήρκησε μόλις 7 ημέρες. Αρκετά πριν το Garlands η Liz Fraser δεν αποτελούσε μέλος του γκρουπ. Γνωρίστηκε με τον Robin στην τοπική ντισκοτέκ της πόλης όπου εκείνος ήταν DJ.
Οι C.T υπήρξαν φανατικοί θαυμαστές των Birthday Party μέσω των οποίων άλλωστε προήλθε η επαφή τους με τη 4AD. Άλλα punk σύμβολα της εποχής, όπως οι Sex Pistols και Siouxsie & Banshees αποτέλεσαν επίσης επιρροές τους. Επιρροές που γρήγορα υιοθέτησαν , αφομοίωσαν και τελικά μετάλλαξαν δημιουργώντας κάτι εντελώς καινούριο και αινιγματικό.
Στο σκοτεινό τότε κλίμα της 4AD , το Garlands επιτάσσει τη δύναμη του μπάσου που χαρακτηρίζει τον ήχο τους  συνδυαζόμενο με τη μινιμαλιστική και βαριάς υφής κιθάρα του Robin. Αρκετά ρυθμικό όμως με feed back και παραμορφώσεις που δημιουργούν ένα κλίμα αποπνικτικό  και σκοτεινό ενώ τα συμβολικού χαρακτήρα vocals της Liz  αποπνέουν μία στοιχειωτική δύναμη.  Ασφαλώς ο ήχος τους  έγινε μοναδικός και ως σήμα κατατεθέν αναγνωρίσιμος.
Το Garlands ακολούθησε μεγάλη επιτυχία και οι C.T κλήθηκαν να ηχογραφήσουν για το BBC  στην εκπομπή του John Peel. Eπίσης συμμετείχαν ως support group σε συναυλίες των Birthday party, Modern English αλλά και των O.M.D.
Δύο ΕΡ , τα “Lullabies”  και “Peppermint pig” ως επόμενες κυκλοφορίες παρουσιάζουν ένα διαφορετικό στυλ μάλλον σκοτεινότερο αλλά με δυνατές κιθάρες, drum beats και πιο έμψυχα φωνητικά.

Το 1983 έρχεται το δεύτερο άλμπουμ «Head over heels»  συνοδευόμενο από ένα ΕΡ «Sunburst and snowblind». Ένα LP που καθιέρωσε πλέον τον ήχο των C.T  παρά το ότι το γκρουπ είχε απομείνει με δύο μέλη μετά την αποχώρηση του Will Heggie (κατόπιν Low Life). Απουσία που ναι μεν ήταν αισθητή αλλά από την άλλη έδωσε την ευκαιρία στον Robin  να προσδώσει το δικό του bass style αλλά και να ξεδιπλώσει τα δικά του προσόντα ενός ιδιαίτερου τρόπου μουσικής γραφής. Η μουσική τους εξερεύνηση είναι εμφανής από τα διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια που αποτελούν το άλμπουμ, άλλα new wave (in our angelhood) άλλα ρομαντικά (from the flagstones) αλλά και το υπέροχο Musette and Drums , ίσως το πιο συναισθηματικό κομμάτι που έχουν ποτέ γράψει. Την ίδια περίοδο δίνουν διάφορα live  συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης τους εμφάνισης στην Αμερική.
Καθώς διακόπηκε για λίγο η προσωπική δραστηριότητα του γκρουπ,  ήρθε η συνεργασία με τους This Mortal Coil να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους σε ένα από τα ομορφότερα αλμπουμ που γράφτηκαν ποτέ – It ‘ll end in tears. Oι This Mortal Coil ήταν ένα project εμπνευσμένο από τον Ivo αποτελούμενο από μουσικούς κυρίως της 4AD ( Dead Can Dance, Modern English, Xmal Deutschland Wolgang Press), αλλά και άλλους ανεξάρτητους  (Gordon Sharp των Cindytalk) σε ως επί το πλείστον διασκευές παλαιότερων κομματιών.
Ως τρίο πάλι οι C.T ,με την είσοδο του Simon Raymonde (x Drowning craze – ένα θορυβώδες γκρουπ) , συμμετέχουν σε οχτώ συνθέσεις στις πρώτες δύο κυκλοφορίες των Τhis mortal coil (η δεύτερη ήταν το 16 days/Gathering dust 12’’ single). Tο εκθαμβωτικό Song to the siren του Tim Buckley (κυκλοφόρησε και ως single) , το πανέμορφο αλλά θλιμμένο Αnother Day   και το 16 Days υπήρξαν ίσως οι ωριμότεροι και ομορφότεροι καρποί μιας συνεργασίας που θα σταματήσει εκεί εφόσον οι Cocteau Twins δεν συμμετείχαν ποτέ ξανά σε δίσκο των T.M.C (εξαιρουμένης βέβαια της συμμετοχής του Simon στο Filigree & Shadow.
Me την είσοδο του Simon , όπως ήταν φυσικό επηρεάστηκε τόσο ο τρόπος γραφής της μουσικής των C.T εκ νέου, όσο και ο συνολικός ήχος τους.
Το Pearly Dewdrops’ drops 12’’ το 1984 προσεγγίζει ένα συναίσθημα που παρεισφρύει από την παρατήρηση θαμπών , παλιών φωτογραφιών σέπια χρώματος όπως εκείνη του inner sleeve. Τα τραγούδια βρίθουν δροσιάς κάτι που το μαρτυρούν ανεπιφύλακτα και οι τίτλοι τους (ομώνυμο, spangle maker).
H φωνή της Liz εκφραστική, οι στίχοι της σκοτεινά σύμβολα. Εξάλλου πάντα την ενδιέφερε περισσότερο το πώς οι λέξεις ηχούν και το πώς μπορεί κανείς να λειτουργήσει εκφραζόμενος τις λέξεις με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που οι ίδιες οι λέξεις πραγματικά σημαίνουν. Οι λογοτεχνικές της επιρροές συνοψίζονται  σε απλές λέξεις, σε φράσεις, στο πως ηχούν.

Οκτώβριος 1984 και το “Treasure” φιλοδοξεί να δει το φως της κυκλοφορίας. Ένα καταπληκτικό εξώφυλλο – όπως άλλωστε όλα τα artwork των δίσκων τους στη 4AD – καλλιτεχνημένα από την 23 envelope. Συνδυάζοντας με  τον πιο ευαίσθητο και όμορφο τρόπο το μουσικό περιεχόμενο με την εικόνα , αποδίδοντας έτσι μορφή στον ήχο η 23 env  προσέφερε τα μέγιστα στη 4AD σε μία εποχή μάλιστα που η λονδρέζικη εταιρεία διαμόρφωνε ένα νέο , ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερο προφίλ. Παρότι έκανε διάφορες δουλειές , με την 4AD συνέδεσε την ίδια της την ύπαρξη πραγματοποιώντας artworks εικαστικά αριστουργήματα.
Το “Treasure” παρά το ότι οι ίδιοι οι C.T το αποκήρυξαν πολύ σύντομα (όχι ένεκα της μουσικής) συνάντησε πολύ μεγάλη επιτυχία χαρακτηριζόμενο από μερίδα του τύπου σε εκφάνσεις υστερίας “the voice of  god”. To Treasure σηματοδοτεί μια τάση των C.T να φλουτάρει περισσότερο τη μελαγχολική διάθεση αποκολλώντας τη μουσική από κάθε είδους απόλυτη δομή. Το τοπίο τώρα γίνεται σκονισμένο και ομιχλώδες. Τα κομμάτια αναπολούν μνήμες από μπαρόκ ή modern gothic μουσικές συνθέσεις  αναδυόμενες μέσα από αιθέρια και σκοτεινά μονοπάτια. Οι fuzz out κιθάρες, ο ακουστικός ρυθμός, το στιλπνό στυλ του μπάσου δημιουργούν ένα περιρρέον υπόστρωμα που συνδυαζόμενο με τα δυνατά drums αποσυνδέουν τον ακροατή από την πραγματικότητα σε πολλά επίπεδα πλάθοντας links για εξωσωματικές ατμόσφαιρες και εμπειρίες.
Οι στίχοι είναι εξαϋλωμένοι , η φωνή ντελικάτη  ενώ οι τίτλοι των κομματιών δεν είναι παρά μυστήρια ονόματα από διάφορες μυθολογίες (Lorelei, Cicely, Persephone,  Pandora κλπ). Την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολουθεί η πρώτη συναυλιακή επίσκεψη των C.T στην Ιαπωνία.
Το Treasure διαδέχτηκε μία περίοδος οργασμικής παραγωγής δύο χρόνων μέσα στους οποίους κυκλοφόρησαν σχεδόν όσο υλικό είχαν παραγάγει συνολικά σε 3 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Πρελούδιο αυτών των ηχογραφήσεων την άνοιξη του 1985 το ΕΡ “Aikea – Guinea” (παλιά σκωτσέζικη λέξη για ένα κοχύλι) που εξερευνεί διαφορετικές ατμόσφαιρες ενός πολυδιαστασιακού σύμπαντος. Η μουσική έρχεται μέσα από κύματα επισείοντας μία ωκεανική διάθεση. Οι τίτλοι των κομματιών όπως πάντα περίεργοι (Κookaburra – αυστραλιανό πτηνό, Quisquose – κανείς δε ξέρει τι  είναι).
Δύο ΕΡ’s συμπεριφερόμενα ως ένα αφού είναι αδύνατον να τα διαχωρίσει  κανείς ακολουθούν , τα Tiny Dynamine – Echoes in a shallow bay. Εδώ συναντάται μια διακριτικά αφηρημένη μεταφυσική έλευση και έντονα ιμπρεσσιονιστικά στοιχεία τα οποία ανεπιτήδευτα , ασυναίσθητα και ίσως χωρίς αυτοσκοπό απλώνονται και πλοηγούνται από την αρτιότερη έως τώρα παραγωγή. Ακούγοντας τους δύο αυτούς δίσκους είναι σαν να κολυμπάει κανείς σε μία λάβα φωτός ή να κοιτάζει τον ουρανό από τον πάτο μίας πισίνας. Οι τίτλοι ως επί το πλείστον εμπνέονται από οπτικές εικόνες (Pink orange Red, Pale clouded white,  a great spangled frittilary – είδος πεταλούδας)

Το 1986 το “Victorialand” και η συνεργασία με τον Harold Budd στο “Moon and the melodies” μας μεταφέρει σε βασίλεια ambient ατμόσφαιρας. Κατά κράτος ακουστικό LP , το Victorialand αποτελεί ένα δίσκο ορόσημο για τους C.T. Eπισφραγίζει την ικανότητα του γκρουπ να μεταμορφώνει τη μουσική του σε κάτι εντελώς εξωσωματικό και ονειρώδες. Τα φωνητικά της Liz  χειριζόμενα  αλλόκοτα εκφράζουν  κάτι πέραν της νοητικής αντίληψης , δίνουν εν τέλει έναν new age τόνο επί του συνόλου. Το εν λόγω αλμπουμ έχει ήδη θεωρηθεί το πιο σημαντικό και επιδραστικό από την ambient/trance/dub σκηνή των 90’s.
Victorialand είναι το όνομα μίας περιοχής στην Ανταρκτική. Ούτως η άλλως οι τίτλοι των κομματιών παραπέμπουν σε concepts από παγωμένους διάκοσμους (Throughout the dark months of april and may – χειμώνας της ανταρκτικής, How to bring a blush to the snow, Oomingmak - λέξη εσκιμώων, Whale tails).
H φωνή κομψότερη από ποτέ και η μελωδία αλλομορφομετάβλητη και νεραϊδένια συνθέτουν μία εικόνα από ροδοπέταλα σε παγόλιθους και ένα λευκό πέπλο με μενεξεδένιες αντανακλάσεις να καλύπτει τον κυανόλευκο ορίζοντα. Σε παρεμφερή μονοπάτια κινείται και το “Moon and the melodies” , αυτή η συνεργασία με τον Harold Budd  αφήνοντας μία εκτοπλασματική γεύση σαν ένα πιάνο που ηχεί κάτω από τη θάλασσα. Πράγματι η μελωδία διαφαίνεται να ανεβαίνει μέσα από τον κοραλλιογενή βυθό και πλημμυρίζει σαν γοργονικό άσμα τις αισθήσεις. Συνθέσεις απείρου κάλλους όπως το Sea swallow me διεισδύουν κατευθείαν στις λίμνες του υποσυνείδητου. Είναι οι ήχοι του έρωτα και της σιωπής του διαλογισμού.
Το υπέροχο 12’’ Love’s easy tears συμπληρώνει το 1986 αυτήν την παραγωγική περίοδο των Cocteau. Eμφανείς οι αναφορές σε 50’s – 60’s επιρροές , διανθισμένες με αυτήν τη φωνή που διαπερνά το χρωματιστό κέλυφος των ήχων με γλυκόπνοες αποχρώσεις.

Το 1987 οι C.T αποκτούν ιδιόκτητο studio και ηχογραφούν το Crushed για την πρώτη ουσιαστικά επίσημη συλλογή – sampler της 4AD – Lonely is an Eyesore. Λίγο διάστημα αργότερα – το 1988 – έρχεται να πάρει τη σκυτάλη ένα καινούριο κόσμημα ,  τo ”Blue Bell Knoll”.  Σύμφωνα με έναν βρετανικό θρύλο αν κάποιος ακούσει τον ήχο των Βluebell’s knoll, τότε ο θάνατος θα τον επισκεφθεί. Για άλλη μία φορά η ηχητική αλλαγή είναι έντονη. Η παραγωγή περισσότερο σοφιστικέ , ενώ το κλίμα παρελκύει σε μία ρευστή μελωδία που καταλύεται μέσα σε έναν υπνωτιστικό στρόβιλο από κιθάρες και ντραμς. Ο ηχητικός ιμπρεσσιονισμός απολαμβάνει μεγαλειώδους εφαρμογής ενώ η κιθάρα και το μπάσο εμπλουτίζονται σε διαφορετικά επίπεδα ποικιλοτρόπως (μαρίμπα, ξυλόφωνο, κρουστά) δημιουργώντας συναρπαστικά αναρίμματα. Κάθε  τραγούδι αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία χαλάρωσης και εκστατισμού.
Το Blue Bell Knoll ήταν τελικά μόνο η αρχή μιας νέας φάσης στη μουσική των C.T.  Μια νέα φάση που θα τους έπαιρνε από τις άμορφες και διφορούμενες έννοιες του Blue Bell Knoll , θα τους οδηγούσε στις μεσόσφαιρες του Heaven or Las Vegas  ώσπου  θα τους κατηύθυνε πίσω στη γη , του Four Calendar Café.
Αυτό το πολυοργανικό new style ήχων και μελωδιών ευοδώθηκε με την κυκλοφορία του “Heaven or Las Vegas”  ένα άλμπουμ φανταστικό , γλυκύτατο, γεμάτο δροσιά και ευφορία. Περισσότερο αποδεκτικοί και κατανοητοί , απευθυνόμενοι πλέον σε ευρύτερο κοινό , μέσα από ανάλαφρες και ποπ κατά τα άλλα συνθέσεις. Το Iceblink luck ήταν το 12’ single που έμελλε να σημάνει την τελευταία δισκογραφική παρουσία των Cocteau Twins στη θρυλική πια 4AD. Οι δρόμοι τους χώρισαν και η Fontana εμφανίστηκε ως το νέο τους σπίτι.

Τον επόμενο χρόνο η Liz απέκτησε μία κόρη γεγονός που αφενός επηρέασε το γκρουπ και αφετέρου τους άφησε ανενεργούς έως το 1993. Σε ένα πλαίσιο ανησυχίας και περιέργειας για το πώς θα ηχούσαν οι Cocteau Twins μακριά από την εταιρεία που μαζί συμβάδισαν για πολλά χρόνια αναζητώντας το μυστικό της ύπαρξης μέσα από στυλιζαρισμένους και  δυσεπίλετους γρίφους  , ήρθε το “Four Calendar Café” να επιβεβαιώσει την οριστική αλλαγή ύφους και αποκοπής από το παρελθόν τους. Οι στίχοι έγιναν πλήρως κατανοητοί , η φωνή της Liz πάντα αιθέρια αλλά φανερά πιο ώριμη. Το ύφος αρκετά light, χαμηλότονο, περισσότερο mainstream αλλά εύηχο και μαγευτικά αρμονικό.
Ως το 1995 θα κυκλοφορήσουν  2 ΕΡ , τα Twinlights  και Otherness (παλαιότερα κομμάτια σε ακουστικές και ambient version) και 2 CD singles τα Tishbite και  Violaine καθώς και το τελευταίο τους LP  “Milk and Kisses”. Ένα άλμπουμ όμορφο  που ενέδειξε κάποια μίξη παλαιών στοιχείων χωρίς να δίνει σαφείς μελλοντικούς προσανατολισμούς. Εξαίσιες συνθέσεις μέσα από τη γνώριμη πια αισθητική τους. Ανανεωμένοι,  φορτισμένοι με περισσή θετική και δημιουργική ενέργεια κάτι που είναι έκδηλο στις θεσπέσιες και μελωδικές πινελιές τους.

Το 1998 δυστυχώς , ταξιδευέι ανά τον κόσμο η είδηση της οριστικής διάλυσης του γκρουπ. Η Liz και ο Robin που για κάποια περίοδο υπήρξαν ζευγάρι και στη ζωή τους ,αλλά και ο Simon Raymonde αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους τους , αφήνοντας ένα ανεκπλήρωτο κενό στο μουσικό γίγνεσθαι. Πραγματικά, η δυσάρεστη αυτή είδηση έσπειρε από τη μία την απογοήτευση στους απανταχού fans αλλά ταυτόχρονα  κέντρισε το ενδιαφέρον τους σχετικά με τους δρόμους που τα μέλη του αγαπημένου τους γκρουπ θα στρέφονταν.  Γιατί ακόμα και αν οι Cocteau Twins δεν υπάρχουν πια , η παρουσία τους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα είναι πάντα έντονη γύρω μας.

Έτσι, εκτός από μία συλλογή που κυκλοφόρησαν σε 2CD παραγωγή από  BBC (όπου συμπεριλαμβάνονται δύο ακυκλοφόρητα παλιά κομμάτια)  , κυκλοφόρησε επίσης και το προσωπικό LP του Simon Raymonde (γλυκιάς και μελαγχολικής ποπ υφής).

Αξιοσημείωτη βέβαια είναι η συνεχής συνεργασιομανία της Liz Fraser που όπως έκανε παράλληλα στο παρελθόν συμμετέχοντας σε δίσκους των Felt, Dif Fuz, και Wolfgang Press , αν και χωρίς την συνοδεία των Cocteau  κάθε άλλο παρά αδρανής μένει. Έτσι, έχει συμμετάσχει σε δύο κομμάτια στο Mezzanine των Massive Attack, έχει συνεργαστεί με τον Graig Armstrong ενώ εμφανίζεται επίσης σe soundtrack όπως το Stealing Beauty (Alice) και το Judge Dredd (need fire).  Aναρίθμητες οι συμμετοχές  των Cocteau Twins σε συλλογές τόσο επίσημου χαρακτήρα όσο και σε ανεπίσημα bootlegs σημαντικότερο των οποίων ίσως το "4AD - The forgoten tracks" , μία συλλογή που μεταξύ των άλλων περιλαμβάνει ότι extra και μη ηχογραφημένο υλικό τους υπήρχε.

Oι  Cocteau Twins και η Liz Fraser ηγήθηκαν εν κατακλείδι σε ένα ταξίδι στο χωροχρόνο μέσα από ονειρικά τοπία και φανταστικές  ακτές  χαράζοντας με την παράδοξη πένα τους ιστορίες  αλληγορικές στο βιβλίο του νερού. Οι σταγόνες της βροχής , οι νιφάδες του χιονιού και τα λουλουδένια δάκρυα πλημμύρισαν ωκεανούς νεραϊδόσκονης αφήνοντας τα ίχνη τους βαθιά ριζωμένα στις αιθέριες ψυχές μας.

Discography 

Iceblink luck (1990)
Heaven or Las Vegas (1991)
Evangeline (1993)
Snow (1993)
Bluebeard (1994)
Tishbite 1 (1996)
Tishbite 2 (1996)
Violaine 1 (1996)
Violaine 2 (1996)