Οι Anathema των 00's πλέον έχουν αρκετά πράγματα να δείξουν... όχι όμως πολλά, γιατί είναι ένα συγκρότημα που μάλλον προσπαθεί να διώξει τους γάντζους του παρελθόντος από πάνω τους. Σαν ένας μετανάστης που προσπαθεί να φτιάξει την προφορά του για να μην νιώσει τον ρατσισμό στο πετσί του. Κάπως έτσι ήταν και το set list των Anathema την Πέμπτη το βράδυ στο Τεχνόπολις του Δήμου Αθηνών. Μία λίστα βγαλμένη από κυρίως τρεις δίσκους... ή λάθος βγαλμένη από τον "We're here, blah blah blah" και λίγα κομμάτια από "Alternative 4" και "Natural Disaster"... Άγγλοι στο ραντεβού τους, 8μιση ακριβώς, (αυτή τη φορά κάτω από το κολακευτικό "special guests" tag των Porcupine Tree), είχαν βγει στην σκηνή...

Ο ήχος αντικειμενικά μέτριος/χάλια γιατί ακουγόταν υπερβολικά δυνατά το μπάσο. Στην συνέχεια τα πλήκτρα ακούγονταν καθαρά και για τις κιθάρες ας μην πούμε κουβέντα. Εντύπωση μου κάνει από το 2000+ κάτι θυμάμαι τον Vinnie να φοβάται το μικρόφωνο αλλά στην προηγούμενη και, ειδικά, στην συναυλία της Πέμπτης νομίζω ότι πλέον έχει την ευχέρεια να εκφράζεται με το μικρόφωνο όσο εύκολα θέλει (ιδίως με τόσα κιλά echo από πίσω του, αλλά ξέχασα, λέγεται alternative, post rock.... something). Η Lee εκπληκτική όπως πάντα , δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο γιατί «πλέον-έχω-βαρεθεί-να-μιλάω-για-την-υπέροχη-φωνή-της». Η κιθάρα του Danny είχε μείνει πολύ πίσω, τόσο πολύ πίσω που στο υπερ-hit των Ανάθεμα, "Fragile Dreams" δεν μπορούσε να ακολουθήσει, δεν μπόρεσε να πατήσει στα πόδια του και να σε κάνει να νιώσεις κάτι (ναι, για πολλοστή φορά, ξέρω, αλλά αυτός είναι ο ρόλος του άλλωστε). Όχι όσο εκφραστικούς τους έχουμε συνηθίσει αλλά όπως και να το κάνουμε παίζουν, σχεδόν, εντός έδρας. Ο Danny προσπαθούσε κάπου εκεί, χτύπαγε παλαμάκια, κούναγε την κιθάρα (φοβόταν μην  του φύγει ο σκούφος)... αλλά δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Σίγουρα μεγαλύτερες στιγμές το "Lost Control", το κρεσέντο του "Closer" και η εκφραστικότητα του Vincent όταν τραγουδούσε παθιασμένα..

Thin Air
Summernight Horizon
Dreaming Light
Everything
Deep
A Simple Mistake
A Natural Disaster
Closer
Lost Control
Empty
Universal
encore:
Fragile Dreams

Εν κατακλείδι, μια καλή συναυλία για να μας θυμίσει τα παλιά... ουψ, ξέχασα... να μας θυμίσει το πρόσφατο παρελθόν των Anathema.

Αλλά ας περάσουμε και στους Porcupine Tree. Άλλο ένα συγκρότημα που στάθηκε κυρίως στο πρόσφατο album του, αλλά έχουν μια δικαιολογία παραπάνω.

Είναι ένα «δέντρο που τσιμπάει» και ξέρει να το κάνει καλά. Μέσα σε αυτήν την αμυντική εσωστρέφεια του Steven Wilson καταφέρνει να ανθίζει με έναν επιθετικό τρόπο, τόση μα τόση έμπνευση που σε πλημμυρίζει σε κάθε κύτταρο (πέρασαν πέντε χρόνια από τότε). Έκαναν ένα δίσκο -όχι τόσο ενδιαφέρον για τους φανατικούς- να απογειωθεί, κι εγώ έπεσα με απίστευτη ευκολία σε αυτήν την παγίδα. Σπίτι μου ξαναέβαλα τον "the Incident" να παίζει. Ένα πραγματικά καλοφτιαγμένο stage, με το μηχάνημα προβολής να αναπαράγει κλιπάκια στο βάθος της σκηνής, που σε έκανε να έχεις την αισθητική ότι συμμετέχεις σε ένα ζωντανό video clip. How cool is that, huh?

Αν και κυριολεκτικά ξεκίνησαν να παίζουν τον "the Incident" από την αρχή, φάνηκαν να είναι  μάστορες της ατμόσφαιρας και ότι μπορούν να καθοδηγούν τις σκέψεις του κοινού όπως και όπου θέλουν. Ένιωθες ότι με την τρυφερότητα "The Séance" και τον παλμό του "Circle Of Manias" μπορούν να κάνουν ότι θέλουν σε μία πόλη. Με την ενέργεια που έκρεε από την «Τεχνόχολις» μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κλείσουν τα φώτα σε ολόκληρη την Αθήνα απλά αρπάζοντας την ακουστική κιθάρα ή απλά πατώντας ένα πλήκτρο και αντίστροφα να την ανατινάξουν με ένα riff κι ένα refrain.

Η πρώτη καλή στιγμή της βραδιάς ήταν ένα fucked up, love song -όπως είπε ο ίδιος-, το "Lazarus" που τραγουδήθηκε από πολλούς και συνοδευόταν από ένα πολύ όμορφο βίντεο με ένα παιδάκι, σε ένα κήπο και διάφορες οικογενειακές στιγμές ενώ στο "Russia on Ice" είδαμε πολλά ψυχοτρόπα χάπια να κάνουν κύκλους γύρω και γύρω και γύρω ξανά. Υπέροχη στιγμή ήταν όταν ο  Steven αφιέρωσε το "Time Flies" στον πρώτο δίσκο  που αγόρασε ποτέ, το Animals των  Pink Floyd. Εγώ προσωπικά λάτρεψα που άγγιξαν λίγο από τον Fear of a Blank Planet όπως το "Anesthetize" και το "Way out of Here" που από πίσω έπαιζε το video clip του κομματιού κι έδενε δημιουργώντας μια πραγματικά πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Ο Wilson υποσχέθηκε πολλά πράγματα εκείνο το βράδυ. Υποσχέθηκε ότι θα παίξουν και παλιά τραγούδια. Κι έτσι έγινε στο encore ακούστηκαν το καταπληκτικό "Stars Die" ύστερα "Blackest Eyes" και για τελείωμα το"Trains". Δεν γίνεται να μην αναφέρει κάποιος το πόσο δεμένη φάνηκε η μπάντα επί σκηνής. Την συνοχή της μουσικής που πήγαζε από μια μοναδική προσωπικότητα η οποία είναι πάντα μέλος ενός συνόλου που ονομάζεται Porcupine Tree. Θα κάνω πολύ καιρό να ξεχάσω αυτό το δροσερό απόγευμα, μια καταπληκτική νύχτα ένα πραγματικά αξιόλογο group.

Occam's Razor

Δημήτρης Balidor Κουτσομιχάλης