«Θα είναι πολύ διαφορετικό», είπε στη συνέντευξη ο Pall Jenkins αναφερόμενος στο live της Παρασκευής και του Σαββάτου. «Θα είναι πολύ διαφορετικό», επανέλαβα νοερά καθώς περνούσα από μια γωνιά του μαγαζιού, στην οποία πριν κάτι μήνες το ίδιο άτομο, με πρωτοφανή όρεξη, αράδιαζε σε ένα πάγκο τα cds της εκλεκτής της μαύρης καρδιάς του (Addiquit), ενώ αυτή παρέμενε στη σκηνή αραδιάζοντας τις ακούραστα κουραστικές ρίμες της. Είχε αναλάβει βλέπετε το ‘'merchandise'', όπως φώναζε με τη βαλίτσα στον ώμο και αναπηδώντας άτσαλα, αφού βέβαια είχε προηγηθεί ‘'sacrifice'' της σκηνικής του αξιοπρέπειας. Ποτέ άλλοτε ο ‘'καλιφορνέζικος (αυτό)σαρκασμός'' του δεν ήταν πιο εμφανής. Ότι είναι παρελθόν όμως είναι πρόλογος και η μόνη γοητεία του συγκεκριμένου παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν. Με ολόκρηρη τη μπάντα να τον πλαισιώνει και τον Toby Nathaniel που σίγουρα πείθει περισσότερο για το έτερον του ήμισυ(όσοι έχετε δει την Addiquit καταλαβαίνετε τι εννοώ) και δεν θα μας εκνεύριζε ποτέ, μπορούσες να βλέπεις το ποτό σου μισογεμάτο...

Η μπάντα που επωμίστηκε το support ήταν οι Workaholics. Το ύφος τους ορίζεται ως pop-rock διεγερμένο με synth-pop ολισθήματα. Αρχικά, ο κόσμος ανταποκρινόταν στις catchy μελωδίες και φαινόταν να απολαμβάνει την αναμονή αλλά η όλη φάση κατέληξε μετά από 2-3 κομμάτια να εντείνει την προσμονή. Αν και αρκούντως ευχάριστοι, ήταν αναμφίβολα εγγενώς ανάρμοστοι για την περίσταση. Το ξενέρωτο όνομα, το θαλερό αλλά άκομψο λίκνισμα του τραγουδιστή, καθώς και η παιγνιώδης συμπεριφορά του που τον ώθησε να ευχαριστήσει το κοινό στα ισπανικά, τους έκαναν να μοιάζουν με indie rock εκδοχή των Onirama. Αλλά ουσιαστικά, το μόνο που μπορεί κανείς να τους προσάψει είναι το ότι ήταν όσο αταίριαστοι θα ήταν ένα ice cream van σε μία νεκρική πομπή, και αυτό που απάλυνε την ασυμβατότητα τους ήταν το μεγάλο χρονικό χάσμα που χώριζε την απόσυρση τους από την εμφάνιση των BHP.

Όταν επιτέλους βγήκαν το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Το εναρκτήριο κομμάτι ήταν το ‘'Outside The Glass'' με τον Nathaniel στα πλήκτρα και τον Jenkins με το μουσικό του πριόνι έσπασαν τον πάγο και έκανα τους πάντες να αισθανθούν οικεία, αλλά ξεκίνησαν πραγματικά τη συναυλία όταν βγήκαν και τα άλλα 2 μέλη της μπάντας και συνέχισαν με το καταπληκτικό Waiter #2. Η άψογη ενορχήστρωση καθώς και ο άριστος ήχος ανέδειξαν την υποβλητική ιδιότητα του κομματιού και κέρδισαν με παροιμιώδη ευκολία τις αποδοχή όλων. Η αθρόα προσέλευση των σπουδαίων τραγουδιών ξεπερνούσε την προσέλευση του κόσμου. Στο ανεβαστικό  ‘'Tropics Of Love'' η ανταπόκριση του κοινού ήταν όσο ένθερμη θα μπορούσε να είναι.

Σειρά πλέον είχε το τελευταίο album των BHP, Six. Αρχίζοντας με το ‘'Rats'' και συνεχίζοντας με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το ‘'Wasteland'' αποδείχτηκε ότι η πρόσφατη δουλειά τους στέκεται με άνεση στο ύψος των παλαιότερων και αν υπήρχαν αμφιβολίες, ο κόσμος τις εξάλειψε. Οι άκρατες επευφημίες άγγιξαν πολλάκις την κορυφή σε κομμάτια όπως ‘'Blue Water-Black Heart'' και χωρίς καμία έκπληξη στο περιβόητο ‘'Letter''.

Το μόνο κομμάτι που προλόγισε δεν ήταν άλλο από το ‘'Drugs'', και φυσικά όχι με κάποια δακρύβρεκτη ιστορία που κρύβεται πίσω από το κομμάτι ή με κάποια τεθλιμμένη αφιέρωση. Προτίμησε να μας μιλήσει για τα ευτράπελα σκηνικά όταν τους σταματάνε στα σύνορα και αποτυγχάνουν κάθε φορά να βρουν τα ναρκωτικά τους, διότι πολύ απλά τα χουν καπνίσει στο δρόμο. ‘'They think we are stupid'' λέει ο Jenkins και συνεχίζει λέγοντας ότι κάποτε χρειάστηκε να γδυθεί για έναν Ελβετό αστυνομικό...

Από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν το απίστευτο ‘'Heaven And Hell'', όπου βγάζοντας την κιθάρα μπροστά και σε συνδυασμό με το ραφιναρισμένο ρυθμό στα τύμπανα, το κομμάτι έχαιρε της καλύτερης εκτελεστικής μεταχείρισης. Η φωνή του Jenkins ήταν πιο κατανυκτική από ποτέ στο ‘'That Old Kind Of Summer'', από τον πρώτο τους album,  στο ‘'Return To Burn'' από το Spell και φυσικά τεράστια ανταπόκριση είχαν τα ‘'Tangled'' και ‘'Square Heart''.

Το αρχικό και το τελευταίο κομμάτι, τα 2 άκρα της συναυλίας δηλαδή είχαν σίγουρα την ετερότητα που έπρεπε. Για να κλείσουν τη συναυλία επέλεξαν το ‘'It's A Crime I've Never Told About The Diamonds In Your Eyes'', με τη σταθερή κλιμάκωση και τον Jenkins να αυξάνει την ένταση της φωνής του, σα να προσπαθούσε να γεμίσει το χώρο και να δημιουργήσει μια ηχώ που θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι να βγούμε από εκεί μέσα, όπως και έγινε. Ο Jenkins και ο Nathaniel αντιδρούσαν στις εξάρσεις του κοινού με αυτό το πάγιο μειλίχιο χαμόγελο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είχαν πέσει στη μαρμίτα με την κεταμίνη όταν ήταν μικροί.

Οτιδήποτε και να ειπωθεί για το πόσο διαφορετικό ήταν αυτό το live από το προηγούμενο, δεν υπάρχει κάτι πιο κυριολεκτικά αποστομωτικό από την καθαρτική και ευλαβική σιωπή που επικρατούσε στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, σε αντίθεση με τη προηγούμενη φορά όπου οι φωνές του κοινού ακούγονταν σαν παράσιτα πίσω από τη φωνή και την κιθάρα του Jenkins και νόμιζες ότι στο τέλος του κομματιού θα έβγαζε το γουστόζικο καπελάκι του και θα περίμενε τα πίπτοντα κέρματα. Αυτή τη φορά,  το μόνο που μπορεί να έσπαγε τη σιωπή  ήταν οι  παρακλήσεις για τραγούδια όπως το περιώνυμο ‘'Spell'', το οποίο  δεν έμελλε να ακουστεί.

Γιώργος Λεονταρίτης

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης