Χωρίς πολλά λόγια και δικαιολογίες αποφάσισα να μου πάρω συνέντευξη και να σχολιάσω το live των A Place to Bury Strangers στο Rodeo. Δε σκόπευα να γράψω γι'αυτή τη συναυλία, αλλά εντάξει, μια συνέντευξη μπορώ να τη δώσω. Στο κάτω κάτω όλο απ'τους άλλος θα ζητάμε απαντήσεις; Δεν τράβηξα και λίγα στα 3 μέτρα απ'το ηχείο εκεί μέσα... το αξίζω! Και δεν ακούω κουβέντα.
Είναι οι A Place to Bury Strangers η πιο θορυβώδης μπάντα της Νέας Υόρκης;
Απ'τις ερωτήσεις που ανακαλύπτονται για να μπορεί κάποιος να ξεκινήσει -καλή ώρα- ή να τελειώσει ένα κείμενο για ένα συγκρότημα, να εντυπωσιάσει κλπ. Με δεδομένο πάντως ότι αυτή τη στιγμή η Νέα Υόρκη έχει γεννήσει, ή αποτελεί πλέον βάση για συγκροτήματα όπως οι Interpol, οι Liars, οι Strokes, οι Animal Collective και οι LCD Soundsystem, ε, σιγά τον ανταγωνισμό που έχουν, με δεδομένο και ότι οι Sonic Youth έχουν χαλαρώσει από καιρό. Σίγουρα βέβαια με όλα αυτά τα σχόλια περί «θορυβώδους μπάντας» οι Ramones, οι Cramps, και οι Suicide θα έχουν βάλει τα γέλια, όπου βρίσκεται ο καθένας τους. Η αλήθεια πάντως είναι ότι πλέον όσοι είδαν τους A Place To Bury Strangers στις δύο εμφανίσεις τους στο Rodeo, θα τους τοποθετούν σίγουρα στα πιο δυνατά κιθαριστικά συγκροτήματα, που δεν κάνουν αλλά παίζουν φασαρία. Προσωπικά απ'το Exploding Head και μόνο, είναι για πλάκα στα αγαπημένα μου συγκροτήματα που μπορούν και κάνουν κάτι τέτοιο τόσο καλά...

Πως λειτουργεί η τόσο δυνατή ένταση στη μουσική τους;

Ήταν εκπληκτικό να συνειδητοποιεί κανείς ότι, απ'όταν ο ήχος βελτιώθηκε και τα αυτιά συνήθισαν την ένταση, μέσα από αδιαπέραστα ηλεκτρικά στρώματα, ξεθάβονταν μελωδίες τις οποίες παρ'όλο που τις ανέμενε όποιος ήξερε τα κομμάτια, μέσα σ'αυτή την ένταση ξεπετάγονταν πολύ πιο απρόβλεπτα. Το joy division-ικό μπάσο και οι  φουτουριστικές πινελιές του Εxploding head, τύμπανα που ακούγονταν σαν μακρινές ασταμάτητες εκρήξεις μέσα σε δυνατή καταιγίδα, τα "in your heart" του Ackermann που έβγαιναν ζορισμένα και με αγωνία, το feedback των φωνητικών στο σκοτεινό Ego Death...Ο,τι ξεχώρισε σε έναν υπέροχο δίσκο έπαιρνε την ξεχωριστή live υπόστασή του περίτεχνα μέσα στο ανελέητα θορυβώδες σκηνικό. Χωρίς διαφοροποιήσεις, μόνο ο πιο γρήγορος ρυθμός που είχαν τα κομμάτια ίσως εξαιτίας του δαιμονισμένου ντράμερ, χωρίς διακοπές. Κι όμως η φροντισμένη ένταση του ήχου ήταν το τέχνασμα που απέτρεπε την απλή πιστή αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας του δίσκου μιας και ήχοι κρύβονταν και εμφανίζονταν διαρκώς. Τα κομμάτια ακούγονταν πιο απειλητικά, πιο σκοτεινά, κι αν έβλεπες ταυτόχρονα τους μουσικούς που έπαιζαν, νόμιζες ότι είχαν κυριευτεί απ'την ένταση και δεν έλεγχαν απολύτως αυτά που έπαιζαν . Οι A Place to Bury Strangers είναι junkηδες του θορύβου, έπαιζαν ναρκωμένοι απ'αυτόν. Όμως όλος αυτός ο αδιάκοπος χαλασμός ζητούσε μια κορύφωση, όταν αυτή ήρθε με το I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart και το τελικό Ocean, ήταν θεαματική όσο και αναμενόμενη. Ο Ackermann ξέσπασε στην κιθάρα του αφού την κόλλησε πρώτα στο ταβάνι, οι άλλοι ταλαιπωρούσαν τα υπόλοιπα όργανα στήνοντας αυθεντικό shoegaze ξέσπασμα, και όποιος απ'το κοινό δεν άντεχε την τελική ηλεκτρική εκκένωση στριμωχνόταν πίσω απ'την πλησιέστερη κολώνα για να κρυφτεί.

Καλά, πώς την πάλεψε ο κόσμος  με όλα αυτά;

Μετά το σοκ από τους πρώτους δυνατούς ήχους, το ζητούσε και ο κόσμος. Όσο το κιθαριστικό παραλήρημα ποδοπατούσε τα όρια των ντεσιμπέλ, και οι μουσικοί έδειχναν ότι ήταν εκεί για να ξεπεράσουν κι άλλα συμβατικά ηχητικά όρια, απλά το λάτρευες, κι ας μην το άντεχες 100%. Η ένταση βέβαια σε βίδωνε κάτω, σε ζάλιζε, και έβλεπε κανείς τον κόσμο να θέλει να ανταποκριθεί και να αντιδράσει περισσότερο στους γρήγορους ρυθμούς των κομματιών αλλά να μην μπορεί να το κάνει. Να μιλήσει δεν μπορούσε, να τραγουδήσει δε χρειαζόταν, μόνο ένα ελαφρύ χαμόγελο έξαψης και έκπληξης κι αυτό κάπως παγωμένο στο τσιτωμένο απ'τη φασαρία πρόσωπο. Κι αν μπορούσε να ήταν λίγο πιο εκδηλωτικός μην ξεχνάμε ότι σε περίεργες μέρες για την Αθήνα έτυχε να μας κάνουν την τιμή οι A Place to Bury Strangers. Ελαφρώς μουδιασμένος ο κόσμος που παρευρέθηκε στο live, και ήταν λογικό, αφού για να φτάσει στο Rodeo έπρεπε να διασχίσει μια σκοτεινή και βουβή πόλη, με σωρούς σκουπιδιών για χριστουγεννιάτικα στολίδια και μπλε λαμπάκια από περιπολικά και ζητάδες για λαμπάκια. Τα κανάλια είχαν πέσει με λαιμαργία στις τελευταίες εικόνες βίας του τριημέρου και τις παρουσίαζαν ηδονικά. Οι συναυλίες μας λείπανε. Αλλά οι φήμες που ακολουθούσαν τις εμφανίσεις του group, διατυπωμένες είτε από φανατικούς της μπάντας, είτε από ψευτοϊδιότροπους κριτικούς μουσικών περιοδικών είτε από κυνικούς blogger, συνέκλιναν σε μία λέξη: ηλεκτροσόκ. Ήτανε απολύτως αναγκαία μια τέτοια εκτόνωση, ακόμα και για τους ελάχιστους που ίσως δεν ήξεραν τι να περιμένουν. Ακόμα πιο αναγκαίο να ζήσει κανείς τη μοναδική ενέργεια του Exploding Head χωρίς να έχει κουμπιά για το volume, χωρίς να γίνεται να στρέψει ούτε στιγμή κάπου αλλού την προσοχή του, αλλά να υποταχτεί στα εκκωφαντικά μουσικά ένστικτα του συγκροτήματος.

Πώς ήταν το Rodeo σαν χώρος για αυτό το live;

Επιτέλους, νόμιζα πως δε θα με ρώταγα ποτέ γι'αυτό... Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε συναυλία και δεν είδα σχεδόν τίποτα. Σχεδόν sold out το live, αλλά στο Rodeo βλέπουν μόνο οι μπροστινοί και οι πλαϊνοί, οπότε και οι μισοί να ήταν εκεί μέσα πάλι τα ίδια θα έβλεπα. Τα φώτα για τη σκηνή είναι ...στο μπαρ, οπότε αν είσαι πίσω τουλάχιστον βλέπεις τις χρωματιστές πλάτες και κεφάλια των μπροστινών... Υπερθέαμα. Ο ήχος ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων νομίζω, και μπορώ να πω ότι ταιριάζουν και οι μικροί χώροι σ'αυτή τη μπάντα, αρκεί να μη θάβονται τα πάντα απ'τον κακό ήχο. Σε κάποια στιγμή άρχισε έντονα να μυρίζει κάτι καμμένο, και δε θα ήταν παράλογο να έβλεπα κανέναν με καπνούς να βγαίνουν απ'τα αυτιά να τρέχει προς την έξοδο...

Πώς είναι τελικά όταν το κεφάλι σου εκρήγνυται;

Όπως ήταν ο κόσμος που έφευγε μετά το τέλος της υπερηχητικής λοβοτομής στην οποία υποβλήθηκε, στο πρόχειρο χειρουργείο που έστησαν κάτι πειραγμένοι νεοϋορκέζοι σε ένα υπόγειο της Αθήνας.

Ζαλισμένος, με χαζές εκφράσεις στο πρόσωπο που πόναγε λίγο όταν τις έπαιρνε από την ωριαία ακινησία των μυών του προσώπου, που είχε προηγηθεί. Κεφάλι πλημμυρισμένο από βουητό. Μας ακινητοποίησαν και μας φυτέψανε το θόρυβο μέσα σ'αυτό. Και για να μην τολμήσει κανείς να βάλει να ακούσει τίποτα XX και Big Pink για να αποφασίσει για τα καλύτερα της χρονιάς, μας άφησαν να βουίζουμε έτσι για μια δυο μέρες ακόμα.