Η βραδιά της 19^ης Σεπτεμβρίου  στην Αθήνα προμηνυόταν ενδιαφέρουσα εξαρχής καθώς η μεγάλη αντιφασιστική συναυλία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα στο Σύνταγμα και η διαλεχτή συνάθροιση των γκάγκαρων στα πόδια της πολυδιαφημισμένης lady gaga στο ΟΑΚΑ συνέθεταν ένα δίπολο μελίσσι σε ανθοφορία. Η Death Disco ωστόσο, κρατώντας την αιχμή του δόρατος της dark alternative σκηνής ψηλά παρουσίασε δυό σπουδαίες μορφές/συγκροτήματα της Neo Folk σε μια απρόοπτη μετεξέλιξη τους όπως αποδείχτηκε μέσα στη νύχτα.

Περίπου στις  22.30 ανέβηκε τα δυό σκαλιά της σκηνής ο Βρεττανος Lloyd James των Naevus, μοναχικός όπως το συνηθίζει τα τελευταία τρία τουλάχιστον χρόνια σκηνικά και δισκογραφικά. Clean shaved κρανίο και καθαρό, βαθύ, ζεστό βλέμμα σε προσήλωση καθώς ο μονόχρωμος φωτισμός άνοιξε το τέμπο της βραδιάς με τα ρυθμικά, μονόχνωτα χτυπήματα των δακτύλων στο σώμα της ακουστικής κιθάρας. ‘’let me in… let me in‘’ η καθαροκομμένη λακωνική φωνή άρχισε να απαγγέλει τους στίχους του idiots δίνοντας έναυσμα σε ενα ημίωρο σετ με τραγούδια από όλη σχεδόν τη δισκογραφία των Naevus. Μινιμαλιστικά medieval μάντρα και punk  θρυμματισμένος ρεαλισμός κυριαρχούσε στην πυκνή υφολογικά αλλά απλουστευμένη στιχουργικά  αλληλουχία των ανθρώπινων συμβάντων που φτιάχνουν τα τραγούδια των Naevus. Ηταν εμφανές πως τα παλαιότερα τραγούδια που γράφτηκαν πάνω στην αίσθηση της μπάντας έδειχναν σχετικά κενά μόνο με την ακουστική κιθάρα και τα σταματήματα της σταθερής φωνής του Lloyd μάλλον ατονούσαν παρά ενέτειναν το άκουσμα τους. Κορυφαίες στιγμές τα idiots, frozen, hasty bastard και το ολόφρεσκο odour που χάρισε σχεδόν στο τέλος της παρουσίας του το άρωμα της μοναχικότητας και αγωνίας που χαρακτηρίζει την Neo Folk σκηνή από καταβολής της. Αν και πολύ διαφορετικός από τους ήχους των δίσκων του, κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο σε ρυθμό και συνοχή για την εμφάνιση των Of the wand and the moon.

Με τον κόσμο να γεμίζει όχι ασφυκτικά, αλλά στα ίδια επίπεδα με την προ δυο ετών στο second skin συναυλία τους, την Death Disco, οι εκλεκτοί του Kim Larsen ανέβηκαν στη σκηνή και ακροβολίστηκαν ώστε να φιξάρουν το ζωντανό ηχείο που συνθέτουν ως εμπροσθοφυλακή και κυρίως σώμα της σύγχρονης NeoFolk. Ξεκινώντας με το καθαρά συναυλιακό A cancer called love, που άλλωστε πρωτό-παρουσιάστηκε στην τελευταία τους live δισκογραφία, αντιληφθήκαμε το άλμα της ενορχήστρωσης και τον  μαζικό ήχο. Μελωδικά αφαιρετικά με τη βοήθεια των λαρυγγισμών της Louise αλλά κυρίως έντεχνα σπαρμένο το αμάλγαμα των δυό κιθάρων με προεξάρχουσα την κιθάρα του Kim που πάλι καλυπτόταν από το νέο του επίγραμμα This Machine Kills Time στα ρουνικά. Το ζεστό φώς στο πρόσωπο του πρόδιδε μια αγγαλίαση και η κλιμάκωση των τραγουδιών μεταβαλλόταν  από την παραμόρφωση στο λάξεμα του ήχου σε επίπεδα mental folk εως ψυχεδελικής εκτροπής. Τα τύμπανα αυτή τη φορά σηματοδοτούσαν την αρχή των τραγουδιών ενώ οι μπασογραμμές περνούσαν ως ταλαντωτές στα χαμηλόφωνα πλήκτρα αφήνοντας όλο τον χώρο στις κιθάρες. Shoegazing η εξ αριστερών γωνία συναντούσε σε ένα χορταστικό pogo crush τη μελωδία κι έτσι  εμβληματικά τραγούδια όπως το tear it apart, a pyre of black sunflowers, immer vorwarts και I crave for you δεν κινήθηκαν σε κορυφώσεις αλλά σε απόλυτες μαγικές στιγμές. Ουτε ένα τραγούδι δεν βγήκε από το περίγραμμα της  Αμερικάνικης τροχιάς που πιστεύω ότι  κελεύουν οι Of the wand and the moon στο δρόμο της ευσυνειδησιας, ωριμότητας και εξέλιξης σε mega μπάντα.

Ολοι τους οι δίσκοι εκπροσωπήθηκαν επαρκώς και το συνεχές ανεξάντλητο χειροκρότημα του κόσμου επιστέγαζε μια ακόμα σχέση εμπιστοσύνης. Το κλείσιμο της συναυλίας έγινε με μια δαιμονιώδη μακροσκελή  εκτέλεση του The Lone Descent. Με την αίσθηση ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων εκείνο το βράδυ στη Death Disco κατείχε την μελαγχολική κατάβαση των στίχων σε γοτθικές και σκοτεινές παρόδους των αισθήσεων, η εκρηκτική ανάβαση της πηγαίας μουσικής χάραξε μοναδικά μια αξιομνημόνευτη συναυλία και έδωσε με τη σειρά της τη σκυτάλη στον ίδιο τον Kim Larsen να δια-σκεδάσει τα τύμπανα των Die Weisse Rose το βράδυ της Κυριακής σε πιο απροσδιόριστες και πειραματικές ενσαρκώσεις της σύγχρονης  Neo Folk.

Διονύσης Ρήγας

photos: Κωνσταντίνα Καραστάθη