Κρατώντας μικρό καλάθι και κυρίως τιμής ένεκεν βρέθηκα στο Κύτταρο για τους Diary of Dreams, πάμε και βλέπουμε, χωρίς να έχουμε και πολλές προσδοκίες.  Μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας και ζωντανών εμφανίσεων θα έχει να μας πει κάτι καινούριο ο Adrian Hates ή θα αναμασήσει τα ίδια, ίσως και χειρότερα?

Δεν πρόλαβα τους 6.aborted.6.fetus.6 που άνοιγαν την βραδιά, γιατί κατά τις  21:30 που κατάφερα να φτάσω στο Κύτταρο μόλις που πρόλαβα να δω τους  Sorrowful Angels στα 3 τελευταία κομμάτια που έπαιξαν. Αν σας έχουν συγκινήσει οι The Kovenant, αν ο ήχος των Moonspell και των Paradise Lost σας σηκώνει από την καρέκλα, τότε οι ντόπιοι Sorrowful Angels θα πρέπει να βρίσκονται ανάμεσα στις επιλογές σας όπως και δήποτε! Στα 2 album που έχουν έως τώρα κυκλοφορήσει θα βρείτε και δικά τους πολύ αξιόλογα τραγούδια και κάποιες ενδιαφέρουσες διασκευές όπως το Circle Never Ends των Elusive που ακούστηκε προτελευταίο στο live τους. Για τελευταίο είχαν αφήσει ένα, πως το λένε ρε γαμώτο, μα κάτι μου θυμίζει, θυμάμαι τους στίχους και τη μελωδία, ναι, είναι το Mourn των …Apoptygma Berzerk! Εμένα μου άρεσε η metal έκδοσή του, αλλά σίγουρα σε πολλούς φαν των Apoptygma μπορεί να τους ερχόταν να ξεράσουν, ήταν βαριές οι κιθαριές και κομματάκι βρώμικα τα φωνητικά.

Μισάωρη αναμονή μέχρι να βγουν στη σκηνή οι Diary of Dreams και εκείνη την ώρα συνήθως σου γυροφέρνουν διάφορα στο μυαλό, η πρώτη φορά, η προηγούμενη φορά, ο τελευταίος δίσκος, τα χρόνια που κουβαλάει ο Adrian στην πλάτη του. Στα θετικά πάντως δεν μπορώ να μην αναφέρω οτι η τελευταία τους κυκλοφορία Elegies in Darkness μου άφησε καλές εντυπώσεις, συνθέσεις που θα μείνουν για το επόμενο best of τους, κάποιες δύσκολες και κάποιες άλλες, αρκετές, κλαμπάτες και κατάλληλες για να γεμίσουν το dance floor. Πρέπει να είχαν μαζευτεί καμιά 500αριά πιστοί στο φιλόξενο Κύτταρο την ώρα που μπήκαν ένας ένας οι DOD με τελευταίο φυσικά τον Adrian Hates.

Πρώτη ένσταση (ευτυχώς ίσως και η πιο σημαντική της βραδιάς) είναι η εμφάνιση του Adrian. Δεν μου πολυταιριάζει ως αισθητική αυτό το νέο attitude της ψιλο-grunge εικόνας του, κάτι του στυλ «ξέμεινα από τσιγάρα και φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου για να παω στο περίπτερο». Προτιμούσα σαφώς την πιο φροντισμένη και ίσως επιτηδευμένη για πολλούς, αλλά αν μη τι άλλο έδενε καλύτερα με το ύφος τους. Όπως και να το κάνουμε μια συναυλία είναι ένα οπτικοακουστικό γεγονός και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται απ΄ όλους τους συμμετέχοντες. Δεύτερη ένσταση οτι όλα τα πλήκτρα ήταν προηχογραφημένα , εντάξει, συνηθίζεται, αλλά για DOD μια παρουσία στα σύνθια θα έδινε παραπάνω πόντους στη βραδιά. Απ’ οτι αποδείχθηκε όμως, κάπου εδώ μου τελειώνουν οι ενστάσεις και οι αντιρρήσεις, γιατί…

Γιατί το Malum σε άπταιστα…Γερμανικά από το Elegies in Darkness με επανέφερε στη θέση μου και μου κίνησε το ενδιαφέρον, Wedding από το άλμπουμ (if) και μέχρι να φτάσουμε στο O’ Brother Sleep του μακρινού 2001 ήμουν ήδη χαρούμενος που βρισκόμουν εκεί.  Ο ήχος καλός στην αρχή, αρκετά καλύτερος στη συνέχεια διορθώνοντας κυρίως τις κιθάρες των Gaun:A και Flex που αρχικά χάνονταν κάπου ανάμεσα στα φωνητικά και στα προηχογραφημένα. Το setlist περιλάμβανε αρκετά  τραγούδια του Elegies in Darkness και ως εκ τούτου δε χώρεσαν κάποιες μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος, αλλά νομίζω δεν μας έλλειψε κάτι, κυρίως γιατί το Elegies είναι ένα χορευτικό και συναυλιακό άλμπουμ με σχετικά εύκολες και στο σύνολό τους καλές συνθέσεις. Και όσο περνούσε η ώρα τόσο καλύτερο γινόταν, ο Hates γινόταν εκφραστικότερος, το κοινό πιο ενεργό έως κάπου στη μέση της συναυλίας όπου και οι πιο δύσπιστοι είχαν αφήσει στην άκρη κάθε σκέψη και απολάμβαναν τη στιγμή. Η συναυλία είχε κορυφωθεί προτού φτάσουμε στα encore κι έκτοτε κάθε επόμενο τραγούδι σε ανέβαζε και λίγο παραπάνω . Aν και πιστεύω οτι φύγαμε γεμάτοι από το Κύτταρο μετά από περίπου 2 ώρες DOD, κανείς δε θα είχε αντίρρηση για 2-3 encore ακόμα! Με απλά λόγια, η συμμετοχή του κοινού δεν εκβιάστηκε με παροτρύνσεις του τύπου σηκώστε τα χεράκια ψηλά ή με 2-3 κουβέντες στα ελληνικά, μας κέρδισαν βήμα βήμα, κάθε επόμενο τραγούδι σε ανέβαζε και σε έκανε να κουνηθείς.

20 χρόνια μετά την ίδρυση των DOD, 16 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους  στην Ελλάδα, έπειτα από 13 άλμπουμ, σε μια μουσική σκηνή που δεν έδωσε πολλά τα τελευταία χρόνια κι ο Adrian Hates είναι σε θέση να μας συγκινήσει ακόμα! Εύγε και μόνο γι’ αυτό φίλε μου...!!!

(με επιφύλαξη το setlist ήταν το παρακάτω)