Η Michelle Gurevich έχει μεγάλη επιτυχία στις Ανατολικές χώρες της Ευρώπης και αυτός ήταν  ο λόγος που μετακόμισε από το Τορόντο στο Βερολίνο. Ακούγοντας τα τραγούδια της διαπιστώνουμε ότι ταιριάζουν με την Ευρώπη, τον παλιό κόσμο. Αποπνέουν μια μελαγχολία, συννεφιά, καπνό, ασπρόμαυρο, βαθιά θλίψη και όταν γίνονται πιο ευδιάθετα είναι για λίγο. Μουσικά είναι εύκολο να προσδιοριστούν οι επιρροές της αλλά δύσκολο να καταταχθεί κάπου. Easy listening, waltz, jazz, pop, new wave, ακόμα και electro συνδράμουν σε ένα μοναδικό ήχο που περιβάλλεται από την μπάσα, ηδυπαθή αλλά και εκφραστική φωνή της Michelle, που μπορεί να έχει περιορισμένο εύρος αλλά εκφράζει τόσο καλά τα συναισθήματα και έχει τέτοιου βαθμού μεταδοτικότητα που σαγηνεύει και αιχμαλωτίζει τον ακροατή και τον παρασέρνει στον αληθινό, γνήσιο κόσμο της.  Αν κάποιος ξεκινήσει κριτική για το αν είναι η μουσική και τα τραγούδια της σημαντικά για τον κόσμο της μουσική κλπ σημαίνει ότι χάνει την ουσία και τη σημασία της CHINAWOMAN. Και γι' αυτό μπορεί να μη βλέπετε εύκολα τους δίσκους της σε ετήσιες λίστες με τα καλύτερα αλλά είναι σίγουρο ότι έχουν γαντζωθεί για τα καλά στην πλειοψηφία των ψυχών όσων έκοψαν τη λογική και την αναλυτική οδό και γκρέμισαν τις γέφυρες αφήνοντας την γνήσια θλίψη της Michelle να εισέλθει.

Το 2013 ξεπούλησε όλα τα εισιτήρια και οι συναυλίες της είναι sold out στην Ανατολική Ευρώπη κυρίως. Την είχα χάσει την πρώτη φορά στην Αθήνα, δεν την ήξερα καλά και όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται τα εισιτήρια είχαν κάνει φτερά. Φέτος η κυκλοφορία του καινούριου της δίσκου ''Let's Part In Style'' συνοδεύτηκε από συγκρατημένα σχόλια και αδιαφορία αλλά αυτό, το έξω από την εποχή άλμπουμ,  δεν προσφέρει στυλ, λαμέ κατάθλιψη και υποκριτική παρακμή. Και ήρθε και η φετινή της εμφάνιση στο Fuzz να βάλει τα πράγματα βαθύτερα στη θέση τους. Η προσέλευση ήταν ικανοποιητική, περίπου 900-950 άτομα, μπροστά ήταν άνετα, μπορώ να πω ότι περίμενα περισσότερο στριμωξίδι.

Είναι αλήθεια ότι οι δίσκοι της ανήκουν στα βαριά μπλε απογεύματα της Κυριακής, στις γκρίζες και κυρίως ψυχρές χειμωνιάτικες μέρες. Είναι δίσκοι που ακούει κανείς απομονωμένος, όταν «συννεφιάζουν» οι σκέψεις. Λογικά η συναυλία αυτή θα έπρεπε να συνοδευόταν με μουντό ήχο και έντονη φλυαρία από το κοινό αφού ως γνωστό λίγο η ένταση να πέσει δε μας ικανοποιεί σαν κοινό και πρέπει να αντί να ακούσουμε να βάλουμε τη φωνή μας πάνω από τη μουσική. Αυτό άρχισε να γίνεται όταν η εισαγωγή του ''To Be With Others'' ακούστηκε με τόση αντήχηση που πίστευες ότι αυτή η συναυλία θα ήταν θαμπή ηχητικά και «καμμένη». Όμως σύντομα λίγο πριν το τραγούδι τελειώσει απλώθηκε ησυχία στο χώρο, o ήχος διορθώθηκε ή μάλλον προσαρμόστηκε στ' αυτιά μου και η φωνή της Chinawoman, μπάσα και «καπνισμένη» έφυγε από το επίπεδο βόμβου και ακούστηκε όσο καθαρή γινόταν. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το πόσο εύκολα ακούς τους στίχους.

Το υπόλοιπο της συναυλίας πέρασε με την Chinawoman και την μπάντα της να «γεμίζει» το χώρο, να καταλαμβάνει ψυχές ακροατών, να επικοινωνεί με το κοινό σαν να ήταν ανάμεσα μας και να δημιουργεί ζεστή ατμόσφαιρα και θαλπωρή.

Οι εκτελέσεις των τραγουδιών δεν είχαν τον ήχο των δίσκων, αλλά όπως διαβάσατε παραπάνω οι συνθέσεις της καταφέρνουν να βραχυκυκλώνουν τον εγκέφαλο και να επικοινωνούν κατευθείαν με το συναίσθημα. Για μια ακόμα σπάνια φορά, ένιωθα ένα κύμα αγάπης να παλινδρομεί μεταξύ ακροατηρίου και καλλιτεχνών, κύματα ευγένειας, τρυφερότητας και ερωτισμού. Η Michelle Gurevich, μακρινή  κόρη του Leonard Cohen  μπουκάρει σαν επαγγελματίας διαρρήκτης στις ψυχές, τους γκρεμίζει όποια «γέφυρα » και  «λιώνει» όποια κλειδαριά βρει μπροστά της. Οι εγωισμοί πέφτουν, η «ψυχική» επίθεση είναι ουσιαστικά μια τρυφερή αγκαλιά, ένα ξελόγιασμα αλλά και πλήρης παράδοση σε μια ύπαρξη που δεν καταστρέφει με τη δικιά της σκοτεινή ψυχή τις άλλες, αλλά ενδυναμώνει όποιες ουλές μπορεί να αφήσουν οι κακές  στιγμές με το πέρασμα των χρόνων. Ήταν μια λυτρωτική, βαθιά συγκινητική εμφάνιση, με χιούμορ και συγκλομιστικές στιγμές όπως η  εκτέλεση του ''God Bless My Socially Retarded Friends'' που μας «έλιωσε» στην κυριολεξία, η κατώτερη του άλμπουμ αλλά το ίδιο «διατρητική» εκτέλεση του σκοτεινού της ύμνου «Vacation From Love», η αβάσταχτη ελαφρότητα του ''Big Eyes Unchanged'', το ερωτικό ποίημα πάθους, επιθυμίας, νταλκά αλλά και ρεαλισμού ''I'll Be Your Woman'', το «Russian Ballerina» για τη μητέρα της φυσικά και την καλύτερη από το πρωτότυπο εκτέλεση του «Kiss In Taksim Square» λόγω της κιθάρας, το στοιχειωμένο από Cave και Badalamenti πινελιές ''Lifetime In One Night'' σε ακόμα πιο στοιχειωμένη εκτέλεση...

Η μπάντα που την πλαισίωνε ουσιαστικά ήταν αόρατη αλλά λειτουργική. Υποστήριξε όλο το   αχανές συναισθηματικό κύμα να βγαίνει στην επιφάνεια φουσκώνοντας αργά και τελετουργικά τις ψυχές και ναρκώνοντας κάθε αίσθηση λογικής και πραγματικότητας.Δεν βρήκα τραγούδι να υστερεί. Όλα κατέληγαν στην ψυχή, έκαναν το ακροατήριο να προσηλώνεται, να κρέμεται από το στόμα της και να συγκινείται εσωτερικά κι ας μην το παραδεχτεί ποτέ. Η Chinawoman δεν υποκρίνεται, δεν πουλάει στυλ, δεν το παίζει «παρακμιακή». Εκτέλεσε την άψυχη, καταναλωτική εκδοχή του κλασικού «Без меня» της Alla Pugacheva βγάζοντας την ομορφιά και την γοητεία της σύνθεσης, χωρίς στρας και έξτρα δράμα.

Έφυγα από το κλαμπ αληθινά μαγεμένος για λίγα λεπτά ακόμα. Έξω το βράδυ μου φάνηκε πιο όμορφο, πιο ήσυχο, πιο ονειρικό. Ήταν σίγουρο ότι η Κυριακή μου θα ξημέρωνε με την επιθυμία να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές και με την αδυσώπητη πραγματικότητα να με «ξυπνά» ανελέητα μέχρι την επόμενη συναυλία της Γυναίκας....

Set List
1.    To Be With Others
2.    Show Me The Face
3.    Lovers And Strangers
4.    Good Times Don't Carry Others
5.    Vacation From Love
6.    Aviva
7.    Lifetime In One Time
8.    What Was Said
9.    Blue Eyes Unchanged
10.    I'll Be Your Woman
11.    Friday Night
12.    God Bless My Socially Retarded Friends
13.    Russian Ballerina
14.    Party Girl
15.    Без Меня (Without Me)
16.    Kiss In Taksim Square

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης