Οι The Noise Figures δεν εμφανίστηκαν ποτέ.Το χρονικό των λόγων της μη συμμετοχής τους ακουγόταν και στο Gagarin το βράδυ της Παρασκευής αλλά καταγράφηκε τις επόμενες μέρες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του διαδικτύου. Μια σημείωση μόνο και τη θέτω ως παραίνεση μα περισσότερο ως ελπίδα. Ελπίζω να ξεκαβαλήσουν το καλάμι σύντομα και να μην απευθύνουν ξανά τη φράση "φασιστική συμπεριφορά" σε ανθρώπους που ανήκουν στην ευρύτερη ομάδα των The Last Drive γιατί αυτό δείχνει είτε άγνοια εγχώριας μουσικής ιστορίας είτε ασυγχώρητη επιπολαιότητα και δήθεν επαγγελματισμό. Είστε πολύ καλή μπάντα, αλλά παιδιά, η μουσική δεν είναι για όλους μόνο καλοστημένες νότες, σκηνική παρουσία και ευφάνταστα video clips, είναι κι άλλα πράγματα, που πρέπει σίγουρα να μάθετε. Ας γίνει αργά και σταθερά, δεν πειράζει...

Για όποιον ενδιαφέρεται, απάντηση προς τους Noise Figures έχει δοθεί από τους ίδιους τους The Last Drive εδώ.

The Dead Dranks

Οι The Dead Dranks έπαιξαν περίπου σαρανταπέντε λεπτά, βγαίνοντας στη σκηνή του Gagarin γύρω στις 22:40 και τελειώνοντας με μια πολύ καλή διασκευή του "Tv Eye" των Stooges γύρω στις 23:15. Δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από την pop-punk προσέγγιση που έχουν, γιατί π.χ. δε μου έφεραν στο μυαλό δυναμίτες τύπου Buzzcocks αλλά περισσότερο μπάντες του στυλ των Blink-182, αν και με στοιχεία αμερικάνικου μελωδικού Hardcore και αρκετές New Wave επιρροές, που σίγουρα, και για να είμαι απόλυτα δίκαιος, τούς καθιστά περισσότερο ενδιαφέροντες από τους Blink-182.

Νομίζω ότι τα garage στοιχεία τους είναι περισσότερο καλοδουλεμένα σε σύγκριση με τα punk, αν και τα καταφέρνουν μια χαρά στις pop-punk κεντρικές γραμμές των κομματιών τους, χωρίς αυτό όμως να προσδίδει μια καθάρια punk χροιά στην τελική γεύση που αφήνουν αυτά στα αυτιά σου. Η σκηνική τους παρουσία είναι καλή κι εδώ θέλω να κάνω και μια σημειολογική παρατήρηση: ο κιθαρίστας-τραγουδιστής μοιάζει πάρα πολύ με τον Αλέξη Καλοφωλιά στα νιάτα του...

The Last Drive

Υπάρχουν κάποιες μπάντες στην ιστορία της μουσικής, που συναρθρώνουν ποιότητα, ήθος, αισθητική κι αυτή την απαραίτητη "βρωμιά" του ατόφιου, πρωτόλειου Rock and Roll εν προκειμένω. Μία από αυτές είναι σίγουρα οι The Last Drive, που τόσα χρόνια μάς οδηγούν σε νέα μουσικά τοπία πειραματιζόμενοι με τις αντοχές του Rock ήχου και της αισθητικής αυτού που εν συνόλω ονομάζεται "Rock and Roll" χωρίς ποτέ να σε κουράζουν ή να υποψιάζεσαι ότι προσπαθούν να σε κοροϊδέψουν με οποιονδήποτε τρόπο. Γεννημένοι και ανδρωμένοι μέσα στα σπλάχνα του εγχώριου μουσικού -κι όχι μόνο- underground χώρου έχουν καταφέρει με τα μουσικά τοπία και τη στάση τους να ενώνουν στις συναυλίες τους ένα κοινό που συνάδελφοί τους στο εξωτερικό θα ζήλευαν- ακόμα κι οι Ramones (αν ακόμα υπήρχαν) ή οι Motorhead (ευτυχώς, ακόμα υπάρχουν): Από punks και garagιέρηδες μέχρι ροκαμπιλάδες, μέταλλα, grunge, bluesάδες και boogie. Kι αυτό δεν έχει συμβεί έτσι, χωρίς λόγο. Δεν έχει συμβεί λόγω κάποιας θεϊκής εντολής, δεν πρόκειται για κάτι μεταφυσικό.

Η υλική υπόσταση των τραγουδιών των Last Drive, οι νότες, οι συγχορδίες, οι στίχοι, η αφετηρία και η πορεία της ζώσας ιστορίας τους, οι βαλίτσες που κουβαλούν στα χέρια τους όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύχρωμες και πολυποίκιλες, είναι αποσκευές που χρειάζονται γερά, σίγουρα χέρια για να μεταφερθούν και αυτή η μπάντα έχει αποδείξει ότι διαθέτει αστείρευτες μυϊκές και πνευματικές δυνάμεις για να φέρει εις πέρας αυτό το έργο και να υπηρετήσει για χρόνια ακόμα αυτό που έως σήμερα υπηρετεί με διάφορους τρόπους, δηλαδή το Rock and Roll σε όλες του τις αναγνώσεις.

Στο καθαρά συναυλιακό κομμάτι τώρα, οι Drive έπαιξαν σχεδόν δυόμιση ώρες κάνοντας μας ταξίδι σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους και χαρίζοντάς μας και δύο νέα τραγούδια, εκ των οποίων το ένα, με τίτλο "Αlways Τhe Sun" μάλλον σβήνει δια παντός από τον προσωπικό μου μουσικό χάρτη το ομώνυμο τραγούδι των ομοτέχνων τους The Stranglers. Πρόκειται για ένα αργόσυρτο ψυχεδελικό garage με punk ξεσπάσματα, όπου ο Καρανικόλας με τη φωνή του έδωσε τον απαιτούμενο τόνο και ύφος. Αναμένω από τώρα την ηχογράφησή του, όπως και του επίσης καινούργιου "Snake Charmer", για να ανακαλύψω αν θα καταστεί εφικτό να μεταφερθεί στο στούντιο η απίστευτη σε δύναμη και χρώμα συναυλιακή τους απόδοση.

Οι Drive βγήκαν στη σκηνή γύρω στις 23:45 (με ηχητική υπόκρουση από την ταινία του Wim Wenders "Paris, Texas" και το γνωστό θέμα από την slide κιθάρα του Roy Cooder, που στηρίζεται στο "Dark Was the Night, Cold Was the Ground"του Blind Willie Johnson) και επέλασαν μέχρι τις 02:15 περίπου με τρία καταιγιστικά encore, τελειώνοντας με το επικό, στιχουργικά και μουσικά, από τις πρώτες μέρες τους "Valley Of Death".

Η αρχή έγινε με το "Sidewalk Stroll", ένα βασανιστικό, αφετηριακό garage από τον πρώτο δίσκο, με τον Καλοφωλιά να ψιθυρίζει τα λόγια στα αυτιά μας σαν προσευχή. Έκαναν τις απαραίτητες στάσεις σε όλα τους τα άλμπουμ, από τα καθαρόαιμα Garage-Punk και Garage-Blues μέχρι τα πιό πειραματικά με πινελιές grunge, Indie και Metal, χωρίς βέβαια να ξενίζουν οι αλλαγές ύφους και ηχητικού τοπίου, αφού τα καλά μουσικά χωνευτήρια ξέρουν να δαμάζουν τις πρώτες ύλες της Μουσικής Πηγής και να παράγουν δικά τους αμαλγάματα εξαιρετικής ποιότητας χωρίς να εκπίπτουν σε φτηνές αντιγραφές και poser αισθητική. Kαι οι Drive ξέρουν να το κάνουν καλά αυτό, γιατί η μουσική τους ευφυΐα είναι αυθεντική και φοβερά απλή, μα όχι απλοϊκή.

Πάμε λοιπόν...

Από το "εσωτερικής καύσης" και Grunge αισθητικής "Sister Dawn" στο Ramones-ικών προδιαγραφών "Have Mercy" κι από εκεί στο εμβληματικό "Killhead Therapy", που στέκεται σαν ογκόλιθος στη δισκογραφία τους, σαν να περνάει μέσα από τις νότες του το υβριδικό γέννημα των Drive με τους Jane’s Adicction μέσω των Judas Priest του "Beyond thε Realms Of Death". Σημαντικό είναι ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αφιερώθηκε στις εκδόσεις "Διεθνής Βιβλιοθήκη" με τα εξής λόγια: "Το κομμάτι αυτό είναι αφιερωμένο στη Διεθνή Βιβλιοθήκη. Ένα χειροκρότημα, αξίζει, ακόμα και αν δεν ξέρετε τί συμβαίνει... και σε ένα φως που δε θα σβήσει ποτέ. (Σε) Αυτά που μάς κρατήσαν όρθιους μερικές εποχές που το κεφάλι μας απειλείτο με ισοπέδωση" και ο νοών νοείτω. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί κατάλαβαν σε τί αναφερόταν ο Αλέξης Καλοφωλιάς κι η υπόλοιπη μπάντα.

Όλα τα τραγούδια παίχτηκαν με το πάθος που τα έχει γεννήσει και η μπάντα ήταν δεμένη σαν μια γροθιά, με τον Chris B.I.στα τύμπανα (με κολλημένο το τσιγάρο στο στόμα) να δίνει τον ρυθμό, τον Alex K. να τραγουδάει δαιμονικά, να "μπασάρει" και να κινείται παθιασμένα, τον B.George Bop να έχει την κιθάρα του ώς όπλο των Drive και με τη φωνή του να δίνει μαθήματα rock λαρυγγιού (τραγουδιστής ο ίδιος στo προσωπικό του σχήμα, τους Blackmail) και τον Βενιαμίν της παρέας Στέφανο Φλώτσιο να στέκεται ιδανικά, να εκτελεί άψογα και να έχει δέσει πλέον με τη μπάντα τόσο υποδειγματικά, σαν να υπήρχε από πάντα σε αυτήν. Δε θα αναφερθώ στον πολύ καλό ήχο και τις ικανότητες της μπάντας ούτε σε όλα τα τραγούδια που πλαισίωσαν τη βραδιά, γιατί χρειάζονται πολλές σελίδες. Μόνο να σημειώσω ότι στα τρία encore, με ζεσταμένο πλέον τον κόσμο, που είχε κατακλύσει το Gagarin (αφού σε κάθε συναυλία τους οι Drive παίζουν, νιώθουν, παθιάζονται και "μιλάνε" στο κοινό σαν να μην υπάρχει αύριο) ακούστηκαν τα "Baby, it’s Real", "Bad Roads", "Gone Gone Gone", "I love Cindy", "Every Night", "Louie Louie" και "Valley Οf Death" σε μια garage-punk μουσική αποθέωση.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι τρεις διασκευές ("Nile Song", "Time  Has Come Today",  "Louie Louie") και ειδικά αυτή στο "Nile Song" των Pink Floyd της πρώτης περιόδου, ένα από τα βαρύτερα τραγούδια τους, όπου οι Drive έδειξαν για μια ακόμα φορά τόσο την παικτική τους ικανότητα όσο και την ανοιχτομυαλιά της μουσικής τους πορείας. Γιατί οι Last Drive δεν είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά τους. Δεν είναι η τελευταία μόνο βόλτα. Είναι η πρώτη και η τελευταία, είναι ταξίδι ζωής και θα συνεχίσει να είναι όσο αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι επιμένουν να μετατρέπουν τη Rock Ουτοπία σε απτή μουσική και χειροπιαστούς στίχους, μουσική και στίχους που δύσκολα ξεκολλάνε από το μυαλό ή περνάει απαρατήρητη από τις αισθήσεις η στουντιακή και ακόμα περισσότερο η συναυλιακή τους υπόσταση.

YΓ: Εις το επανιδείν The Last Drive και την επόμενη φορά χαρίστε μας το "Overloaded" ή ακόμα καλύτερα το "Mountains".

Ο Ελευθεριακός

Photos: Ειρήνη Ρυσάκη