Αν και είναι και τα δύο γκρουπ εξ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (από Νέα Υόρκη συγκεκριμένα,  αν και δεν είμαι σίγουρος πόσο, ειδικά ένας νεοϋορκέζος, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τυπικός "αμερικάνος"), Groοms και A Place To Bury Strangers ήταν Εγγλέζοι στο ραντεβού τους. Οι Grooms εμφανίστηκαν ακριβώς στις 10: 00 στη σκηνή του Gagarin και έπαιξαν σαράντα λεπτά. Έχοντας άμεση επαφή με τον γλυκό θόρυβο και τον Νεοϋορκέζικο πειραματισμό, αυτοί οι τύποι θα ορκιζόμουν ότι προέρχονται από την σκηνή της Αγγλίας με βαθιές επιρροές αμερικάνικου θορύβου μεν, ψυχεδέλειας των 60’s και Cure(κού) new wave. Για μπασίστα δε, που φοράει μπλουζάκι Ride, δεν έχεις να πεις τίποτα άσχημο, παρά μόνο να τον εγκωμιάσεις, γιατί όταν φέρεις κατάσαρκα μία από τις σπουδαιότερες και παραγνωρισμένες μπάντες του Indie Rock (ή μήπως Pop;) στερεώματος. τότε, μάλλον είναι σίγουρο ότι κάτι θα κάνεις καλά κι εσύ ως μουσικός.

Πράγματι, αυτοί οι τρείς τύποι είναι ένα αμάγαλμα από rideιτικη αισθητική, ψυχεδελικές φόρμες και post wave περάσματα. Γλυκές μα συνάμα όξινες μελωδίες, πειραματισμοί στο προσκήνιο κι έχεις έτοιμους τους... γαμπρούς. Οι δυο Ντράμερ σε κάποια φάση (Robi Gonzalez των Α Place To Bury Strangers) δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από ό,τι ο ένας, αφού έπαιζαν τα ίδια ακριβώς μέρη κι όχι πάντα συγχρονισμένα. Εκτός κι αν ήθελαν να πετύχουν μια θορυβώδη αχρονία, οπότε και τα κατάφεραν μια χαρά.

Τους Grooms δεν τους ήξερα, θα τους ξανάβλεπα όμως ευχαρίστως για περισσότερη ώρα. Aς περάσουμε στο κυρίως ψητό τώρα, τους Α Place To Bury Strangers.

Ίσως ο ήχος τους να είναι το προείκασμα της ουτοπίας στο σήμερα, μιας ηχητικής ουτοπίας, που σε παρασέρνει σε αδόμητους δρόμους, μιας στιχουργίας που ποτέ δεν ξέρεις από που θα σου έρθουν τα βέλη της... Θορυβώδης μπάντα, αλλά με τόσες επιρροές, που θα μπορούσαν να την αγαπήσουν κι οι γονείς ενός εφήβου. Μεταpunkηδες, με D.N.A κυρίως από Jesus And Mary Chain, πετριά από Stooges και μέσα σε όλο αυτό το μουσικό ψηφιδωτό, να συναντάς συνεχώς αναδυομένες pop μελωδίες και ενίοτε Drum and bass ρυθμούς μέσα σε πέλαγος post wave ήχων. Αν τους χαρακτήριζες "Industrial Garage" μάλλον θα έπεφτες μέσα. Και "Industrial Pop" να τους χαρακτήριζες, πάλι καλά θα τα έλεγες Αλλά και μάστορες του εκλεπτυσμένου θορύβου να τους έλεγες, πάλι μέσα θα ήσουν. Μόνο ατάλαντους δεν μπορείς να τους πεις.

Με μηχανήματα, καλώδια, πετάλια όλων των ειδών, προηχογραφημένα μέρη (στη φάση που κατέβηκαν στο κέντρο σχεδόν του χώρου, παίζοντας με δύο αντικριστές κονσόλες του... galactica), αυτοί οι μάστορες-επιστήμονες του Θορύβου καταφέρνουν να είναι παραμορφωτικοί μά όχι παραμορφωμένοι. Η γλυκάδα και η ευαισθησία που βγαίνει μέσα από τον ήχο τους πολλές φορές λειτουργεί καθηλωτικά ενώ άλλες εξεγερτικά. Σε μπάζουν στην επιστήμη του Θορύβου ύπουλα, μαγευτικά. Έπαιξαν κομμάτια από όλες τις δουλειές τους με όλα εκείνα τα στοιχεία, που τους καθιστούν σχεδόν μοναδικούς: New Wave, punk, post punk, industrial, Garage κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ουρανομήκεις δόσεις θορύβου.Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έχουν εμφανιστεί ως support για Ν.Ι.Ν, Jesus And Mary Chain και άλλους- φαινομενικά τουλάχιστον- ετερόκλητους.

Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Oliver Ackermann με σωματική κατατομή και παρουσία παλιού κλασικού ροκά, που συχνά ανέβαζε την κιθάρα στο ύψος του στήθους, λες και έπαιζε σε jazz μπάντα, ο μπασίστας Dion Lunadon με στήσιμο πάνκη των 70΄ς και ο ντράμερ Robi Gonzalez, που θα μπορούσε να παίζει στους Slayer αντί του Dave Lombardo (ιεροσυλία; Κι αν ναι για ποιόν από τους δύο;) έφτιαξαν ένα σκηνικό τελετής, με φώτα, κινούμενες εικόνες και κυρίως με το μουσικό τους σύμπαν, που ακόμα συνεχίζει να είναι ελκυστικό, θορυβώδες, ερωτικό και πλήρως καυλωτικό…

Οι εναλλαγές τους είναι τόσες πολλές αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο αναγνωρίσιμοι (όπως όλα τα καλά γκρουπ), που όταν τους βλέπεις ζωντανά δεν ξέρεις αν θες να χτυπηθείς, να φιλήσεις το κορίτσι δίπλα σου ή να χορεύεις σε στυλ pongo, κάνοντας όμως την απαραίτητη κινητική στάση ώστε να αφουγκραστείς τα New Wave ξεσπάσματα μέσα τους. Νομίζω ότι από τις καλύτερες στιγμές τους ήταν τα "All Alone", "Mind Control",  "I΄m So Clean" και το ξεχερσωτικό "We've Come So Far". Το άσχημο είναι ότι έπαιξαν μόνο μία ώρα.

Θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορούσα να δω αυτό το γκρουπ την ώρα των προβών τους, για να ανακαλύψω τον αυτούσιο και πηγαίο θόρυβο, που ίσως στη συναυλία δεν μπορείς να αντιληφθείς στο μέγεθός που θα έπρεπε. Μόνο αυτό. Ελπίζω να τα ξαναπούμε μαζί τους σύντομα και να καούμε πάλι στη δροσερή κόλασή τους.

Ο Ελευθεριακός

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης