Τέσσερα χρόνια είναι ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ειδικά για τον κόσμο της μουσικής που πλέον τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ημέρα, κι εμείς μένουμε να προσπαθούμε να εντυπώσουμε όσα περνούν μπροστά από τα αυτιά μας και τις φωτεινές μας οθόνες. Τόσα (παρά κάτι μήνες) είχα να συναντηθώ με τους Underground Youth δια ζώσης και να τους παρακολουθήσω ζωντανά. Ήταν 2012 λοιπόν όταν είχαν κάνει την παρθενική τους εμφάνιση στην πόλη μας και πιο συγκεκριμένα στο 6 d.o.g.s όπου είχαν παίξει ένα πολύ ενδιαφέρον σετ μέσα σ’ ένα σκοτεινό περιβάλλον που ταίριαζε πολύ με τα γκρίζα ψυχεδελικά τους χρώματα. Έκτοτε έχουν περάσει από τα μέρη μας άλλες δύο φορές, και τις δύο στο Αν Club, στις οποίες κατά τα φαινόμενα κι εν αγνοία μου, είχαν χτίσει μια στιβαρή βάση φίλων που απολαμβάνει τα κομμάτια τους σαν λυσεργικό νέκταρ για φευγάτες, μοναχικές καρδιές…

Κάπως έτσι εξηγείται λοιπόν ο προβιβασμός της εμφάνισής τους σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο, που όσο κι αν δε γέμισε ασφυκτικά, είχε ικανοποιητική προσέλευση δεδομένου του cult status που εξακολουθεί να κατέχει η μπάντα από το Μάντσεστερ. Εξάλλου, δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Craig Dyer ξεκίνησε ολομόναχος το σχήμα στην κρεβατοκάμαρά του, κυκλοφόρησε κάτω από εντελώς DIY συνθήκες τα πέντε (!) πρώτα του άλμπουμ, μέχρι να έρθει μια κάπως ευρύτερη αναγνώριση κατόπιν της προσχώρησής του σε κανονικό label (που ονομάζεται μάλιστα Fuzz Club, όπως και ο χώρος που φιλοξένησε αυτή τη συναυλία! Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να συμβεί κάτι τέτοιο;). Από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι Underground Youth έχουν διανύσει αρκετό δρόμο, έχουν επαυξήσει τη σύνθεσή τους με ένα επιπλέον άτομο (στα live τουλάχιστον) κι έχουν τελειοποιήσει τον τρόπο που παρουσιάζονται επάνω στη σκηνή.

Γίνονται μια μπάντα που μπορεί να συνεπάρει εύκολα το ακροατήριό της με ένα αγνό ροκ εν ρολ σόου που εκλύει ενέργεια, πάθος, αληθινή αγάπη για το παρελθόν και μια απόλυτη ανάγκη να καθορίσουν το παρόν της ψυχεδελικής μουσικής. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να γράφουν εθιστικά τραγούδια, τα ενορχηστρώνουν προσθέτοντας σκοτεινές ηχητικές πινελιές που άλλοι αποφεύγουν ή δεν έχουν τη διορατικότητα να βάλουν (το γεγονός ότι προέρχονται από το Μάντσεστερ βοηθάει ασφαλώς), και καταλήγουν να αποτελούν τους απ’ ευθείας απογόνους μεγάλων ονομάτων της ιστορίας (του ήχου και της δικής μας) όπως οι Spacemen 3 ή οι Jesus And Mary Chain. Στα πρότυπα αυτών των τελευταίων (αλλά και σαν φόρος τιμής ίσως στους Velvet Underground, ή από ανάγκη από μία άλλη άποψη) έχουν γυναίκα στα λιτά, δύο μόλις κομμάτια τυμπάνων που παίζει όρθια κι εκείνη όπως η Maureen Tucker. Το όνομά της είναι Olya Dyer, είναι η σύζυγος του Craig και η ψυχρή, μαγνητική ομορφιά της έρχεται από τη Σιβηρία να τραβήξει πολλά βλέμματα επάνω της, κι όχι ακριβώς για την ακρίβεια στο παίξιμο. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αυτό, το ροκ εν ρολ έχει ανάγκη από μια πρέζα ενός αντίστροφου glamour, πολύ μάλιστα περισσότερο από το να καυχιέται για τις ικανότητές του στο παίξιμο και τη βιρτουοζιτέ του.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο μπασίστας που δεν έβγαλε από πάνω του το δερμάτινο σακάκι – και δε νομίζω να ένοιωθε πολύ άνετα κοντά μιάμιση ώρα μ’ αυτό στους ώμους του ενώ το καλοκαίρι κουνούσε με ζήλο το κεφάλι του εκείνο το βράδυ εντός της αίθουσας – όπως και ο δεύτερος κιθαρίστας που έμοιαζε να γεννήθηκε σύμφωνα με κάποιο αόρατο πατρόν που θα του επέτρεπε στο μέλλον να βρει τη θέση του μέσα σε μία τέτοια συμμορία μουσικών, που από καιρό σε καιρό θα έπαιρνε τους δρόμους και θα πήγαινε να ξεμυαλίζει μουσικόφιλους διψασμένους για μεθυστικές ατμόσφαιρες που πάσχουν από διπολισμό.

Είναι ψυχεδελική η μουσική των Underground Youth; Σαφώς και είναι. Πόσο μακριά είναι όμως από το γοτθικό κλίμα που αγαπάει ένας τραγουδοποιός με χρόνια κατάθλιψη; Ούτε μια σπιθαμή! Αυτό είναι και το μυστικό τους πιστεύω, το κρυφό χαρτί που κερδίζει όλες τους τις παρτίδες… Αν όμως το στυλ της μουσικής τους τους κάνει εν δυνάμει απόμακρους και αποστασιοποιημένους, η εμφάνισή τους δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαδραστική. Ο Dyer πέρασε μεγάλο μέρος της συναυλίας τραγουδώντας και παίζοντας από την πλατεία, ανάμεσα σε θεατές που τον είχαν δίπλα τους και τον ένοιωθαν σαν έναν απ’ αυτούς! Συχνά πυκνά μάλιστα, τον ακολουθούσαν και οι υπόλοιποι δύο του γκρουπ, που κράτησαν τις κιθάρες τους ψηλά στον αέρα για να παίρνουμε μυρωδιά κι ολίγη από τη συγκίνηση εμείς που βρισκόμαστε λίγο πιο πίσω. Ακόμη κι έτσι όμως, τα vibes του γκρουπ και των τραγουδιών τους διαχέονταν στην αίθουσα, δημιουργώντας ένα παράξενο feeling που ακροβατούσε ανάμεσα στο σκοτεινό και το φωτεινό, όπως ακριβώς εναλλάσσονταν τα φώτα επάνω στη σκηνή.

Το κοινό παραλήρησε όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες των Delerium και Strangle Up My Mind αλλά βυθίστηκε και στα βάθη ενός μυστικιστικού κλίματος πολλάκις, το ίδιο όταν το γκρουπ επιδόθηκε σε μία φρενιασμένη διασκευή του Ghost Rider των Suicide. Το πρόσφατο τους άλμπουμ Haunted έδειξε ότι έχουν όλα τα φόντα να προχωρήσουν ακόμη παρακάτω τη μουσική τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πιθανώς να την οδηγήσουν σε περισσότερο εύληπτα από ευρύτερο ακροατήριο μονοπάτια. Αυτό σε συνδυασμό με τις ψυχωμένες εμφανίσεις τους ίσως τους φέρει σύντομα σε μεγαλύτερες σκηνές, φεστιβαλικές ενδεχομένως, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Μέχρι τότε, θα έχουμε να θυμόμαστε τη βραδιά που μας πέρασε σαν μια εξαιρετική επίδειξη του πόσα πράγματα δύναται να σε κάνει να αισθανθείς μια πραγματικά σπουδαία ροκ συναυλία.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Echo Train, το νέο σχήμα του Greggy K (που γνωρίσαμε από τους Matisse) και της Ren (η Ειρήνη των C:Real) σε εντελώς διαφορετικό στυλ από αυτό που θα περίμενε κανείς δεδομένου του παρελθόντος τους. Κινούνται πλέον κι εκείνοι σε ψυχεδελικά νερά, με περισσότερα ποπ στοιχεία από το γκρουπ που είχαν αναλάβει να συνοδεύσουν, και με έντονες αναφορές σε ήχους της Δυτικής Ακτής. Κουιντέτο επί σκηνής, καταρτισμένο στο αντικείμενό του, έδωσε με προσήλωση δείγματα της δουλειάς του κι άφησε θετικότατες εντυπώσεις.

Μάνος Μπούρας

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης