Πω πω τι θα πάθαινα στα καλά καθούμενα… Δεν είχα σκοπό να πάω να δω τους Slowdive αυτή τη φορά. Τους είχα δει στην πανηγυρική επιστροφή τους στην ενεργό δράση το 2014, όπως και στην περυσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα, στα πλαίσια του Release Festival στην Πλατεία Νερού. Και τις δύο φορές ήταν πολύ καλοί, αλλά θα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν τρελαινόμουν ποτέ για το συγκρότημα, τουλάχιστον τόσο ώστε να θέλω να μη χάνω κάθε ευκαιρία που μου δίνεται να βρεθώ μπροστά στα πόδια τους. Η αλήθεια είναι ότι σημαντικό ρόλο στην απόφαση να επιστρέψω έπαιξαν δύο παράγοντες: αφενός κυκλοφόρησαν φέτος ένα νέο άλμπουμ, που με άνεση συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές από γκρουπ που αποφασίζουν να κάνουν κάτι καινούργιο μετά από πολλά χρόνια, αφετέρου η συναυλία αυτή θα γινόταν σε κλειστό χώρο, που οπωσδήποτε ταιριάζει απείρως περισσότερο στον ήχο και την αισθητική τους από τις μεγάλες σκηνές των φεστιβάλ και τον ανοιχτό χώρο, όπου οι κιθάρες τους διαχέονται στον αέρα και δεν εκφράζουν στο 100% το σαγηνευτικό τους χαρακτήρα – μεταξύ πολλών άλλων αρετών τους.

Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ πώς αυτά τα τελευταία χρόνια, από την επανασύνδεσή τους και δώθε, οι Slowdive απολαμβάνουν μιας εκτίμησης σαφώς ανώτερης από εκείνης που απολάμβαναν όταν λειτουργούσαν σαν ένα συγκρότημα μιας παρέας πιτσιρικάδων από το Reading. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 οι Slowdive ήταν ένα κάποιου είδους μυστικό θα λέγαμε, γνωστό μεν αλλά που κανείς δεν ήθελε να διαδώσει. Παρότι υπήρξαν ευθύς εξαρχής από τα εξέχοντα μέλη της shoegaze σκηνής, πάντοτε ήταν καταδικασμένοι να βλέπουν την ουρά άλλων σχημάτων, που πιθανώς να ήταν καλύτερα, ίσως και όχι (ανάλογα με τα γούστα και τη γνώμη του καθενός). Είτε μιλάμε για ομόσταυλούς τους στην ετικέτα Creation, όπως οι MyBloodyValentine ή οι Ride, είτε για το χρυσό δίδυμο από το απέναντι στρατόπεδο της 4AD, τους Lush και τους PaleSaints δηλαδή.

Σήμερα όμως, όχι απλά έχει αναγνωριστεί το μεγαλείο της μουσικής τους, μιας μουσικής που για παράδοξους λόγους δε μπόρεσε να βρει το ακροατήριό της παλιότερα, στο βαθμό που της άξιζε τουλάχιστον, αλλά έχει βρει κι ένα νέο, απ’ ότι φαίνεται μεγαλύτερο ακροατήριο, κι αυτό είναι ανάμεσα σε νεαρούς οπαδούς μουσικής, που έχουν πια ανοιχτά τα αυτιά τους σε μεγαλύτερες ηχητικές προκλήσεις, σε νέους για εκείνους ηχητικούς προσανατολισμούς κι ευαίσθητες συγχορδίες για σπασμένες ή μη καρδιές. Δε μπορεί ως εκ τούτου παρά να σε γεμίσει χαρά το ότι έβλεπες πολλές νέες φιγούρες στο συναυλιακό χώρο, πέρα από τους γνωστούς – άγνωστους, συνήθεις ύποπτους που παροικούμε στα στέκια αυτά επί σειρά δεκαετιών. Για τα παιδιά αυτά, το Souvlaki είναι ένα άλμπουμ – σταθμός, ένα δικό τους Sgt. Peppers, ενώ ο φετινός ομώνυμος δίσκος τους, μια από τις στιγμές που θα έχουν να θυμούνται από το 2017 και τα ‘10ς εν γένει. Μια αγκαλιά τραγούδια που σημάδεψαν τη νιότη τους, το καλοκαίρι τους, την εξεταστική τους, μια δύσκολη περίοδο της ζωής τους. Κι αυτό το λέω επειδή ορισμένοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι δε βγαίνουν πια κλασικοί δίσκοι, ή δίσκοι που θα αφήσουν το δικό τους στίγμα στη ροή της μουσικής ιστορίας… Δε θα μπούμε στην κουβέντα αν είναι καινοτόμοι αυτοί οι δίσκοι ή αν πηγαίνουν μπροστά το είδος, γιατί θα τραβήξει πολύ!

Κι έχουμε να πούμε για τη συναυλία, πρώτα και κύρια. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της βραδιάς ήταν ο ήχος της μπάντας, ειδικά εφόσον μιλάμε για μια συναυλιακή αίθουσα που παραδοσιακά μας αφήνει απογοητευμένους με τον ήχο που φτάνει σ’ εμάς απ’ τη σκηνή. Αυτή τη φορά, δε χάθηκε τίποτα απ’ όσα είχαν να μας δώσουν, και τα τραγούδια τους έλαμψαν πραγματικά. Παλιά γνωστά (και για πολλούς αγαπημένα) και καινούργια, έδεσαν περίφημα κι έφτιαξαν ένα ενιαίο σώμα που θα χαρακτηρίζαμε έως και greatest hits, που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Εδώ που τα λέμε, από την πρώτη περίοδο του γκρουπ είχε ξεχωρίσει μια ντουζίνα κομμάτια, κι αυτά είναι που έχουν φέρει στο παρόν στις αποσκευές τους. Αυτός ίσως είναι κι ένας λόγος που δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν στην πρώτη τους προσπάθεια για καριέρα: τα άλμπουμ τους ήταν σε γενικές γραμμές αδύναμα κι άνισα, με κάποιες καλές στιγμές αλλά συνολικά δε σου έμεναν.

Ο χρόνος όμως, ως γνωστόν, έχει την ιδιότητα να προσδίδει αξία διαμέσου της νοσταλγίας, ακόμη και σε πράγματα που δεν το αξίζουν. Δεν το λέω αυτό υπονοώντας κάτι για τους συγκεκριμένους, μια διαπίστωση κάνω απλά. Με το χρόνο σύμμαχό τους λοιπόν, απέκτησαν σχεδόν μυθικό στάτους, το οποίο και βάλθηκαν με τον καλύτερο τρόπο να μας αποδείξουν ότι δεν τους έχει αποδοθεί άδικα.

Με άλλα (καιλίγα) λόγια, ήταν φανταστικοί! Νομίζω ότι οι ασταμάτητες περιοδείες τα τελευταία 3-4 χρόνια τους έχουν κάνει καλύτερους από ποτέ, έχουν ξαναβρεί τη χημεία μεταξύ τους (ίσως μάλιστα να έχουν αναπτύξει μια άνευ προηγουμένου χημεία) και παίζουν άψογα, άρτια, το ούτως ή άλλως σπουδαίο υλικό τους. Στη μιάμιση πάνω κάτω ώρα που έπαιξαν, η μουσική τους κυλούσε σαν ποτάμι, ασταμάτητη κι αήττητη πια από μόδες στις οποίες πιθανώς να μη χωρούσε / χωράει πια, και συμπαρέσυρε όλους στο πέρασμά της. Αν ήταν χειμώνας, θα λέγαμε ότι μας ζέσταναν κιόλας, αλλά είχε ήδη μπόλικη ζέστη η χωρίς (ή με υποτυπώδη) κλιματισμό αίθουσα. Μέχρι και ο Neil Halstead το σχολίασε από σκηνής αυτό. Δεν τον λυπήθηκαν τον καλλιτέχνη που τα έδινε όλα κι εισέπραττε κάψα Αθηναϊκή; Από εκεί και πέρα όμως, όλα ήταν τέλεια θα τολμούσα να πω, ειδικά οι κιθάρες που μας πήραν και μας σήκωσαν.

Ευτυχώς, είναι αρκετά ώριμοι, σα μουσικοί μα και ηλικιακά,(παρά το μικρό φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο επάνω στα πλήκτρα…) για να κοιτάζουν πια διαρκώς τα παπούτσια τους, οπότε κοιτούσαν πια εμάς στα μάτια και μας έσφαζαν με τα γιγάντια κιθαριστικά εφέ τους. Παρότι και τα πέντε μέλη της μπάντας εκπλήρωσαν περίφημα τους ρόλους που έχουν αναλάβει, στη μνήμη μου θα μείνουν πάντα τα ξεσπάσματα του Neil Halstead και του Christian Savill που σε εκτόξευαν στα ουράνια, ειδικά σε στιγμές όπως το Golden Hair ή το 40 Days που έκλεισε τη βραδιά. Με το τέλος, αποχωρήσαμε πλήρεις από ουράνια μουσική, εκτελεσμένη υποδειγματικά, και καλωσορίσαμε τους Slowdive, πανηγυρικά πια, στο πάνθεον των αληθινά κλασικών συγκροτημάτων, χωρίς μα και μου και δεύτερες σκέψεις πια.

Set list

• Slomo
• Slowdive
• Catch The Breeze
• Crazy For You
• Star Roving
• AvalynΙ
• SouvlakiSpace Station
• When The Sun Hits
• Alison
• Sugar For The Pill
• No Longer Making Time
• Golden Hair
• Blue Skied And Clear
• Dagger
• 40 Days

Μάνος Μπούρας

Photos: Γιώργος Αργυρόπουλος