Ένας γνωστός μου είχε πει κάποτε ότι τα δύο πράγματα τα οποία συντήρησαν την ανθρωπότητα στους δύσκολους καιρούς ήταν η αιμομιξία και ο κανιβαλισμός. Και δεν ήταν ούτε κανίβαλος - λογικό αφού εξακολουθώ να γράφω - ούτε αιμομίκτης - το επισημαίνω γιατί δεν είμαι συγγενής του αλλά μπορεί κάποτε να είχαμε σαρκικές σχέσεις. Μετά το αλκοόλ πολλά γίνονται που δε θυμάσαι.Δεν θέλω πουριτανισμούς. Ο Έλληνας είναι πουριτανός. Σκεφτείτε ένα ζεστό, υγρό καλοκαίρι, μια τυπική βραδιά που το στρώμα έχει θερμανθεί και προσπαθείτε να κοιμηθείτε -οι άντρες - με το σώβρακο και τη φανέλα. Παραδοσιακά, ιδρώνει ο κώλος. Και όμως! Ποιος τόλμησε να βγάλει το σώβρακο; Όλοι, θα βγάλουμε τη φανέλα. Πουριτανοί. Ενώ αν ήμαστε Βέλγοι λόγου χάρη; Άλλο ένα κόμμα παιδόφιλων. Και δεν θέλω δικαιολογίες του τύπου ο Αριστοτέλης έγραψε έχουν περισσότερες τρίχες.-

Αυτό που είχα αναρωτηθεί ήταν γιατί όχι κανιβαλισμός μαζί με αιμομιξία; Μήπως γιατί είμαστε υπέρ το δέον πουριτανοί; Το σκέφτεται κανείς; Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό που είχα ακούσει ως αστικό μύθο και ποτέ δεν φρόντισα να ελέγξω: ότι ο Robert Smith νυμφεύτηκε την αδερφή νοσοκόμα η οποία τον πρόσεχε. Από τι;

Και αν ο Robert εν τέλει νυμφεύτηκε όχι την αδερφή νοσοκόμα αλλά την αδερφή του που τύχαινε να είναι νοσοκόμα; Γιατί όχι; Ας δούμε καλύτερα : πού είναι η Mary Theresa Poole; Την έχει δει κανείς lately; Αν έπρεπε να στοιχηματίσω το μέρος που βρίσκεται η αδερφή του Robert θα έλεγα ότι είναι στο στομάχι του. Η αιμομιξία μαζί με τον κανιβαλισμό συντήρησαν την ανθρωπότητα στους δύσκολους καιρούς και είναι καιρός που εύχομαι ο Robert να είναι συγγενής με το Λιάγκα. Θα καταναλώσει έτσι μαζί με τον ξαδερφό του και το μπαχαρικό που ο άλλος νυμφεύτηκε. Δύο σε ένα.

Όλο αυτό το κατεβατό δεν είναι παρά για να δικαιολογήσω τη λατρεία μου στο Μουρίνιο. Ο οποίος νομίζω πως συγκαταλέγεται στους επιφανείς κανίβαλους και θα προσπαθήσω - αν και δε χρειάζεται, είναι ολοφάνερο - να αποδείξω γιατί. Όποιος έχει διαβάσει το Κλεμμένο γράμμα του Πόε γνωρίζει πως όλα τα πράγματα είναι μπροστά μας, αρκεί να έχουμε την ικανότητα να τα παρατηρήσουμε. Ισχύει.

Πάντα με ενθουσίαζε αυτό που είχα διαβάσει για τον Special One, το Ζοζέ Μουρίνιο, που όλοι παρακαλάγαμε να πάει στη Liverpool αλλά δεν έφτασε ακόμη η ώρα, ήταν προδιαγεγραμμένο να πάει στη Chelsea. Κάποιοι το έβλεπαν, κάποιοι το έλεγαν, κάποιοι το τραγουδούσαν, αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Και όλα ήταν τόσο εμφανή...

Γι' αρχή να πω ότι ο Μουρίνιο δεν έχει να κάνει με το αν ασχολείται κάποιος με μπάλα ή όχι, είναι larger than football κλπ. Είναι μια προσωπικότητα που γράφει για τον εαυτό της στο τρίτο πρόσωπο -όπως έκανε ο Ιούλιος Καίσαρας ή ο Ναπολέων δε θυμάμαι και όπως ελπίζουμε να κάνει όταν γράψει την αυτοβιογραφία της η Ρεπούση, αυτό το εκπάγλου καλλονής μόρφωμα της ελληνικής εγκύκλιας παιδείας.

Αυτό είχα διαβάσει και με ενθουσίαζε γιατί νομίζω το να γράφεις για τον εαυτό σου στο τρίτο πρόσωπο είναι σαν να γράφεις τους υπόλοιπους στα τέτοια σου ή να κάνεις statement χτυπώντας τατουάζ στον κώλο θέλοντας να δείξεις ότι όλοι έχουμε την άποψή μας όπως ακριβώς όλοι έχουμε τους κώλους μας. Και ότι η άποψη μας δεν είναι του κώλου. Κλπ.

Σκεφτόμουν μια νύχτα που είχε ιδρώσει ο δικός μου ποιο τραγούδι θα ταίριαζε στον Special One. Σκέφτηκα το last night I dreamed that somebody loved me ή το I loved you in your tragic Bentley αλλά μου φαίνονταν πολύ sentimental αυτά. Οπότε θυμήθηκα εκείνο το στίχο των Front 242 από το Headhunter:

Today he has no means, he's alone and anonymous
But written in his cells he has got the marks of the
Genius

Οι στίχοι μου φάνηκε πως ταίριαζαν σε έναν άνθρωπο που γράφει στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Άραγε ο Μουρίνιο θα μπορούσε να είχε γράψει τους στίχους του Headhunter -έστω και αν μετά από λίγο το τραγούδι γυρνά πάλι στο πρώτο ενικό;

Η μεγαλύτερη σκηνή στην ιστορία του Αμερικανικού σινεμά είναι

*spoiler alert*

όταν φεύγει η κούπα από τα χέρια του Παλμιντέρι στο Συνήθεις ύποπτοι, όταν καταλαβαίνει τι δούλεμα του έριξε ο Κάιζερ Σόζε με απλά πράγματα, τα οποία βρίσκονταν μπροστά του.

*end of spoiler* - έμαθε και το IMDB ο καράβλαχος.

Πήγα να κατουρήσω από τον ενθουσιασμό μου όταν όλα έγιναν ξεκάθαρα:

Άλλο ένα όνομα θα πω που μιλάει από μόνο του. John King : έγραψε το Εργοστάσιο ποδοσφαίρου, το οποίο μεταφράστηκε από το Οξύ, όταν το Οξύ ήταν στη μόδα. Ο τύπος, απλά, ήταν από τα κεφάλια των οπαδών της Chelsea οι οποίοι, όλως τυχαίως (;) ονομάζονταν Headhunters (τι έκπληξη!).

Από το βιβλίο έμειναν κάποια αποστάγματα ζωής με αξιολογική σειρά: (α) όταν κατουράς στην εξοχή μετά από γλυκόξινο και μπίρα το απολαμβάνεις τρομερά. Από τις ατυχίες της ζωής το γεγονός ότι για να φας γλυκόξινα κοτόπουλα πρέπει να είσαι στο άστυ ειδάλλως στην εξοχή θα φας κότες αλανιάρες που είναι πιο νόστιμες αλλά τότε δε θα ευχαριστηθείς το κατούρημα. (β) Οι οπαδοί της Liverpool όταν έβγαιναν στο εξωτερικό λήστευαν κοσμηματοπωλεία, έκρυβαν τα κοσμήματα σε σιδηροδρομικές γραμμές και γυρνούσαν ως τουρίστες να τα πάρουν πίσω στη Γηραιά Albion  - θα το έκαναν και άλλοι αλλά μόνο η Liverpool πρωταγωνιστούσε τότε στην Ευρώπη -για μια στιγμή φαντάστηκα τον Βαίτση όταν κάρφωσε τη Μονακό ως Αρσέν Λουπέν, έπειτα να γυρνάει με το Τσιαντάκη στο Μονακό για να πάρει τα κοσμήματα, σιγά μην τους επέτρεπαν να μπουν στο πριγκιπάτο. Απορώ πώς τους επέτρεψαν εξαρχής. Ρε συ ήταν και ο Μύρτσος;;!! Ο Μύρτσος στο Μονακό, η Πολυάννα στη Δύση. Μια σειρά ταξιδιωτικών βίπερ με πρωταγωνιστή το Μύρτσο. (γ) Οι οπαδοί της Milλwall είναι οι χειρότεροι όλων, τον σάπισαν στο ξύλο τον King, τόσο που παραλίγο να βγάλει γκόμενα τη νοσοκόμα που τον πρόσεχε στην ανάρρωση (ή μήπως την έβγαλε και την έλεγαν Mary; Και γιατί όλες οι νοσοκόμες λέγονται Mary; Και με τους Queensryche το ίδιο συμβαίνει στο Operation Mindcrime, ο Tate, ο Βαίτσης, ο Smith και ο King είναι άραγε το ίδιο πρόσωπο;).

Ο λασπωτήρας του Τσιαντάκη ως ανάχωμα στον επελαύνοντα καπιταλισμό (Σημείωση του Charles Baudelaire στο Mon Coeur mis a nu). Ο Τσιαντάκης δεν είναι ένας αριστοκράτης που ζει ως αναρχικός αλλά ένας αναρχικός που ζει ως αριστοκράτης. Η χαίτη του Τσιαντάκη αναχαιτίζει τα βασιλικά στρατεύματα, πίνακας του Μανέ. Libertarian anarchist Νικόλας Τσιαντάκης.

Ρε τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Αρκεί να βρείτε ένα shaker. Ο Ζοζέ ήξερε. Ήξερε ότι το μέλλον του είναι σε μια ομάδα της οποίας οι οπαδοί είναι κανίβαλοι, όπως υποδηλώνει το όνομά τους, headhunters, και ο αρχηγός τους ο κατεξοχήν αιμομίκτης, προφανώς Μεροβιγκιανός : King, royal bloodline, νομίζω έχει γράψει δοκίμιο ο Boyd Rice - δε θυμάμαι πού, θυμάμαι ήταν για ένα dagobert ή duckobert, εμφανές δείγμα ότι το Μεσαίωνα οι βασιλιάδες ζευγάρωναν και με ήρωες της Disney, άλλος αρχιμασόνος αυτός, γλυκόξινη πάπια -ναι o Boyd Rice μας έπεισε ότι τρέφεται με ρύζι, ή μήπως ρύθι Boyd όταν αυτός που συνοδεύει το πιάτο σου ήταν ψευδός; Οι βασιλιάδες πηδιόνταν μεταξύ τους για να διατηρήσουν την αιμομικτική τους καθαρότητα, έτσι δεν είναι King; Οι βασιλιάδες πηδιόνταν μεταξύ τους και μας έκαναν τον κώλο παντεσπάνι, έφη ο αριστερός που κρύβεται στο στομάχι μου.

Ο Ζοζέ μέσω των Βέλγων Front 242 το δήλωνε ξεκάθαρα, ότι έχει την ιδιοφυία του, ότι τότε ήταν alone και anonymous, ο απλός διερμηνέας ενός ανθρώπου που τρέφεται μόνο με τσίχλες, ότι κάποτε θα ξεκοκαλίσει τη μισή Ευρώπη. Δεν άκουγε κανείς τότε.

-          Μήπως ο Otto Rehhagel λέγεται στην πραγματικότητα O.T.O. Reh-engel, μέλος και αυτός της παγκόσμιας συνομωσίας προπονητών ποδοσφαίρου να εγκαταστήσουν στο βασιλικό θρόνο του Βελγίου τον Αλέφαντο;! Προς διερεύνηση. Ο Αλέφαντος γνωστός για τις διατυπωμένες απόψεις του περί του Love is the Law κλπ, εξου και το ‘Μάθε μπαλίτσα αγόρι μου' το οποίο αν παιχτεί ανάποδα ακούγεται ξεκάθαρα ‘το κέτσαπ είναι το αίμα της μπριζόλας'. Το γνωστό Tomatose delusion βγήκε μετά από έντονη κατανάλωση μπριζόλας και έχει βάλει το χέρι του ο Αλέφαντος. Θυμηθείτε τις δηλώσεις του Αλέ όταν ως προπονητής της Παναχαϊκής καταφέρθηκε μέσα στο λίκνο του σοσιαλισμού εναντίον του τότε Π της Δ Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου, δεν είναι λίγο.  -

Λουστείτε τα: Βγαίνει ο Μουρίνιο και λέει Έχω προπονήσει τον κανονικό Ρονάλντο. Το χοντρό θα προσέθετα εγώ. Τον αποκαλούμενο και Φαινόμενο. Γιατί;

Είναι κανίβαλος. Αν υπάρχουν φωτογραφίες από το πρόσφατο πάρτυ του στο οποίο έφαγε και τον Μέσι θα δει κανείς τι εννοώ. Είναι αχόρταγος. Λένε τι συνέβη το 98 στο 3-0 της Γαλλίας επί της Βραζιλίας στα αποδυτήρια των Βραζιλιάνων. Εκτός από το παραδοσιακό όργιο, σε μια κρίση βουλιμίας ο χοντρός προσπάθησε να φάει εκείνη τη μύγα, το Roberto Carlos. Έπειτα θα τον ξέρναγε και θα τον έκανε τρίτο μέλος των Hocico. Αν βάλεις τους Hocico τον έναν πάνω στον άλλον και προσθέσεις τον Roberto Carlos, έχεις ένα παγωτό με τρεις μπάλες. Σιγά τη Λερναία Ύδρα.

 

Βγαίνει ο βλάκας Ρονάλντο, ο κλαψιάρης, o fake, ο Πορτογάλος μορφονιός, και λέει Υπάρχει μια παροιμία που λέει Δεν φτύνουμε το πιάτο από το οποίο τρώμε. Δεν του έκατσε του Ζοζέ ο Κριστιάνο. Δεν είναι ακόμη έτοιμος να φάει επί πτωμάτων.

I can t stand this devotional violence, θα πει ο Gahan ενθυμούμενος τα κανιβαλικά α λα Greenaway γεύματα που είχε με τον Ζοζέ και τον Χοντρό. Οι devotees είναι ευεπίφοροι στον κανιβαλισμό. O Gahan είναι λεπτός γιατί δεν έχει φάει ακόμη τον Wilder.

Μόνο εγώ τα βλέπω γαμώτο;

Ο Ζοζέ ετοιμάζει τη Διεθνή του Κανιβαλισμού. Canibalism begins at 902 που έλεγε και ο Morrissey. Ο εσωτερικός μονόλογος στην κυριολεξία εξασκείται από το Ζοζέ και η φωνή που μιλάει μέσα του είναι κυριολεκτικά άλλου. Ίσως και του James Joyce, ξεκίνησε για τη μπιραρία.

Όσο για την πολυαγαπημένη Liverpool; Όσο υπάρχει αυτό το liver μπορούμε οι οπαδοί της να ελπίζουμε σε ένα death in the poole (?) at quarter to three για να εξευμενίσουμε το Ζοζέ ώστε να το σηκώσουμε το γαμημένο.

-          A quarter: 

VINCENT: ...You know what they call a Quarter Pounder with Cheese in Paris?

JULES: They don't call it a Quarter Pounder with Cheese?

VINCENT: No, they got the metric system there, they wouldn't know what the fuck a Quarter Pounder is.

JULES: What'd they call it?

VINCENT: Royale with Cheese.

JULES: Royale with Cheese. What'd they call a Big Mac?

VINCENT: Big Mac's a Big Mac, but they call it Le Big Mac.

JULES: What do they call a Whopper?

VINCENT: I dunno, I didn't go into a Burger King

http://www.urbandictionary.com/define.php?term=royale%20with%20cheese

Ο περίφημος διάλογος μεταξύ Τραβόλτα και Τζάκσον: όλοι θυμόμαστε πού καταλήγουν οι δύο περίφημοι κανίβαλοι. Στο στομάχι του Bruce Willis ο οποίος double crosses them in order to become a vodka served in Boom Boom.

Οι front 242 τα έλεγαν με το headhunter από το 88 για τον José Mário dos Santos Mourinho Félix (όλα αυτά τα ονόματα ήταν των πρώτων που έφαγε).

Πρόβλεψη: Όταν ο Μουρίνιο σηκώσει το τρίτο CL με τρίτη ομάδα, ο Αλέφαντος θα γίνει βασιλιάς του Βελγίου, το Βέλγιο θα γίνει αποικία του Κογκό, ο special one θα πάει στη Liverpool και η Liverpool θα καταπιεί το Λονδίνο. Αλλά ως τότε φυλαχτείτε και μην τον πλησιάζετε γιατί μπορεί να σας δαγκώσει κανένα αυτί.

Απορώ πώς δεν θέλει τον Σουάρεζ στη Chelsea:

ΥΓ 1: Φανερό για ποιο λόγο πιάνεις τον τύπο:

One you lock the target,
Two you bait the line,
Three you slowly spread the net
And four you catch the man!

Καλή όρεξη.

ΥΓ 2: Όλα αυτά τα 3 ή 4 ή 5 αδέρφια που παρουσιάζονται ως ταβέρνες γιατί έχουν μόνο έναν ιδιοκτήτη;

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)