Ωραίο και ενδιαφέρον το συναυλιακό ξεκίνημα για το 2009. Μία χορταστική, διπλή συναυλία στην “άνεση” του Gagarin από δύο ελπιδοφόρες και πολλά υποσχόμενες ευρωπαϊκές post-rock μπάντες είναι αν μη τι άλλο μία ωραία πρόταση για βράδυ Κυριακής. Ειδικά αν η εικόνα που έχεις για τα δύο συγκροτήματα δεν είναι 100% σαφής. Θα εξηγήσω αμέσως: Οι Yndi Halda είναι νέο όνομα στην “πιάτσα” με μία μόνο δισκογραφική κυκλοφορία (Enjoy Eternal Bliss), η οποία συγκέντρωσε αρκετό ενδιαφέρον και θετικές κριτικές για το πάντρεμα των κιθαριστικών “mogwai-κών” ξεσπασμάτων με τους ήχους του βιολιού. Εξίσου “σκιώδη” ήταν για μένα και τα πράγματα με τη δισκογραφία των Shora: Ξεκίνησαν με σαφώς πιο σκληρές προθέσεις (περιλαμβάνοντας στο βιογραφικό τους μέχρι και split-cd με τους Merzbow) και ήχο που θύμιζε περισσότερο...Converge παρά μία ελβετική post-rock μπάντα. Μέχρι που κυκλοφόρησαν το 2005 το πολύ καλό Malval και έβαλαν το όνομά τους για τα καλά στον χάρτη.

Τη βραδιά άνοιξε με καθυστέρηση μίας ώρας η πεντάδα των Yndi Halda (2 κιθάρες, μπάσο, βιολί, ντραμς) προκαλώντας στους περισσότερους έκπληξη λόγω του εμφανώς νεαρού της ηλικίας τους. Έκπληξη ευχάριστη, γιατί από το εισαγωγικό τους κομμάτι απέδειξαν ότι η χημεία που διαθέτουν είναι πολύ καλή και γρήγορα έβαλαν τους παρευρισκόμενους στο ανάλογο mood. Η παρουσία του βιολιού είναι καταλυτική στον ήχο τους. Χωρίς να δεσπόζει και να κυριαρχεί πάνω στα όργανα, δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό, μελαγχολικό και ταξιδιάρικο υπόβαθρο που εμπλουτίζει αισθητά την ακουστική εμπειρία. Η μουσική συνταγή τους, γνωστή και δοκιμασμένη: Κομμάτια  (πολύ) άνω του δεκάλεπτου, με έντονα κιθαριστικά ξεσπάσματα και αρκετά -καλοδεχούμενα- ήρεμα μεσοδιαστήματα. Εδώ λοιπόν τίθεται και το μεγάλο ερώτημα: Από πρωτοτυπία πώς τα πηγαίνουμε; Μήπως η τόσο δοκιμασμένη συνταγή αρχίζει και κουράζει, μήπως δεν έχει τίποτα καινούριο να πει; Θα είμαστε επιεικείς με τους Yndi Halda. Οι πιτσιρικάδες από την Αγγλία έχουν τσαγανό και όρεξη που πείθουν και τον πιο δύσπιστο. Και ο τρόπος έκφρασης που επιλέγουν, παρ' όλο που δεν διεκδικεί κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας, είναι πηγαίος, ειλικρινής και εντελώς αβίαστος. Οι Yndi Halda χρησιμοποιούν τα καλλιτεχνικά τους μέσα με συνέπεια και ωριμότητα δυσανάλογη με το νεαρό της ηλικίας τους. Και όταν τα ξεσπάσματά τους είναι τόσο ευφορικά, μεγαλειώδη και φωτεινά μάλλον είναι “προβοκατόρικη” η όποια κουβέντα περί “επαναληψιμότητας”. Το κοινό τους επιβράβευσε με παρατεταμένο χειροκρότημα και η αίσθηση που αποκομίσαμε είναι ότι σίγουρα θα μας απασχολήσουν και τα επόμενα χρόνια – έχουν βρει τα πατήματά τους και, όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, οι υποσχέσεις που αφήνουν είναι μεγάλες.

Και μετά την πρώτη (γεμάτη) συναυλιακή ώρα, ήρθε η σειρά των Shora να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους. Και χωρίς υπερβολή, να μας κολλήσουν στον τοίχο. Έχοντας υπ' όψιν μου κυρίως το άλμπουμ Malval, περίμενα οι πιο hardcore στιγμές να ανήκουν στο παρελθόν, όπως και έγινε. Αυτό που δεν περίμενα όμως με τίποτα είναι το απίστευτο παίξιμο και την ηχητική καταιγίδα των πέντε Ελβετών, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή τίναξαν το Gagarin στον αέρα. Με εναλλαγές των περισσότερων μελών στα όργανα (το μενού διέθετε πλήκτρα, κονσόλες, κιθάρες και έναν απίστευτο drummer) η ομάδα ήταν εμφανές ότι πετούσε. Το πρωτογενές υλικό του άλμπουμ τους μετουσιωνόταν σε ολοκληρωμένη live εμπειρία, σε περιπέτεια, αποκτούσε έναν διαφορετικό αέρα και τολμάω να πω ότι υπερτερούσε ως εμπειρία από την ακρόαση του δίσκου τους. . Και δεν ευθύνεται για αυτό μόνο το απίστευτο δέσιμο της μπάντας και η τεχνική αρτιότητα των μουσικών. Οι Shora δείχνουν να έχουν ως πρώτο στόχο τους την εξερεύνηση και εμβάθυνση του ιδιώματός τους, απορρίπτουν τις δοκιμασμένες συνταγές και αποδεικνύουν ότι... κανέναν δεν έβλαψε η προϋπηρεσία στον σκληρό ήχο! Άλλοτε εκκωφαντικοί, άλλοτε δαιδαλώδεις, άλλοτε ψυχεδελικοί, δημιουργούσαν έναν ιστό με τις μελωδίες του ο οποίος τύλιγε τον ακροατή και αποκάλυπτε κάθε φορά μία διαφορετική, ιδιαίτερη πτυχή του ήχου τους. Είναι σαφές ότι τα παλικάρια έχουν δουλέψει πολύ πάνω στα κομμάτια τους – η ευκολία που άλλαζαν μορφή στις συνθέσεις τους από στιγμή σε στιγμή είχε κάτι από την επιδεξιότητα ενός καλού χαρτοκλέφτη με μία σημαδεμένη τράπουλα. Και όλα αυτά χωρίς να τα “παραφορτώνουν” με θόρυβο και παραμόρφωση: Οι ιδέες τους μπορεί να ξεχειλίζουν σε ρυθμούς πολυβόλου ορισμένες στιγμές καθιστώντας τη μουσική τους αρκετά πολύπλοκη, αλλά είναι προσιτές και κατανοητές στον ακροατή ο οποίος θα αφεθεί να παρασυρθεί στον κόσμο τους. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να είναι ενίοτε αρκετά βαρύ και σύνθετο, όποιος όμως δείξει την απαιτούμενη τόλμη μάλλον θα ανταμειφθεί..! Το σίγουρο είναι ότι περιμένουμε ακόμα περισσότερες εκπλήξεις στο επόμενο δισκογραφικό τους πόνημα (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχει αργήσει αρκετά...).

Τελικά, άξιζε η εμπειρία για τους λάτρεις του post-rock το βράδυ της Κυριακής στο Gagarin.  Για πολλούς και διάφορους λόγους. Πέραν του χορταστικότατου σετ που παρουσίασαν και τα δύο συγκροτήματα, προσέφεραν και τροφή για σκέψη γύρω από το μέλλον του πιο άδικα υποτιμημένου μουσικού ιδιώματος των ημερών μας. Το συμπέρασμα όμως είναι ότι το μεράκι των ανθρώπων που θέλουν να δημιουργούν μουσική όπως το λέει η ψυχή τους δε θα μπει σε καλούπια και -κυρίως- δε θα σταματήσει επειδή βγήκε η αυθαίρετη ετυμηγορία  ότι δεν έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν. Περιθώρια για αλλαγές και νεωτερισμούς πάντα υπάρχουν – και περίτρανα το απέδειξαν οι Shora. Και πολλές φορές η επανάληψη είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη – οι Yndi Halda αποτελούν ένα μόνο από δεκάδες παραδείγματα. Προς τι λοιπόν οι απολογίες και οι εξηγήσεις; Ας σταθούμε το γεγονός ότι στη χώρα μας, για πολλούς και διάφορους λόγους, έχει δημιουργηθεί (όπως και στην περίπτωση του heavy metal) ένα κοινό που στηρίζει και αγκαλιάζει τη μουσική που αγαπάει. Ίσως να μην είναι τόσο πολυπληθές και ίσως κάποιοι να του προσάπτουν την κατηγορία του “δήθεν” και του ελιτισμού. Ας είναι. Το βράδυ της Κυριακής αυτό το κοινό μια χαρά το πέρασε..!