Live διπλού ενδιαφέροντος στο αΝ την περασμένη Τετάρτη. Ο καιρός άλλαξε προς καλοκαίρι και οι υπέροχοι ήχοι των σχημάτων που θα έπαιζαν τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου από την προηγούμενη, καθώς φρέσκαρα τις δισκογραφίες τους. Έχοντας πικρό προηγούμενο από την προηγούμενη εβδομάδα, βλέποντας ένα αΝ άδειο να σείεται με τους ήχους των SONIC JESUS, των MONOVINE και των CYANNA MERCURY και να απορώ γιατί τέτοιο φτύσιμο σε τρεις εξαιρετικές μπάντες του καλού ροκ, έλπιζα, ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά, ο χώρος θα γέμιζε. Λοιπόν δεν έγινε ακριβώς έτσι αλλά ήταν πολύ καλύτερα βλέποντας περισσότερο και σχετικό κόσμο να περιμένει να παίξουν δύο σχήματα που έχουν αρκετή σημασία για τους χώρους που κινούνται.

Οι THE CAVE CHILDREN, μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ ''Quasiland'' και είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ημερών. Tο ζωηρό, καλοπαιγμένο και στιλάτο ψυχεδελικό στυλ που χαρακτηρίζει το άλμπουμ ήλθαν για να παίξουν στο κοινό που ήρθε να δει το κυρίως σχήμα και πιστεύω ότι τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Τα τραγούδια των THE CAVE CHILDREN, κινούνται στους ψυχεδελικούς πεζόδρομους του Λονδίνου αλλά και του Σαν Φρανσίσκο, με αρκετά στοιχεία προοδευτικού ροκ και kraut. Στην εμφάνιση τους στο αΝ έδειξαν ότι έχουν τεράστια δυναμική εξέλιξης που μετά τα τελευταία εκρηκτικά λεπτά του σετ τους και αφού μας φιλοδώρησαν με μια πολύ αξιοπρεπή εκτέλεση του ''See Emily Play'' (PINK FLOYD), μετατράπηκε απλά σε αναμονή για το επόμενο βήμα τους.

Οι THE CAVE CHILDREN στάθηκαν εξαιρετικά επί σκηνής, με παρέσυραν στα πολύχρωμα χωράφια τους, με έκαναν να θαυμάσω το ζωηρό τους πνεύμα και το πόσο όμορφα χειρίζονται ένα είδος που πίστευα ότι μόνο οι THE LIARBIRDS χειριζόντουσαν σωστά έως σήμερα.Έπαιξαν φυσικά τραγούδια από το ''Quasiland'' και όσοι έχουν ήδη ακούσει το άλμπουμ νομίζω ότι και εκείνοι θα θαύμασαν το πόσο αεράτα και φωτεινά τα έκαναν να ακούγονται στη ζωντανή τους απόδοση. Το αΝ φωτίστηκε από τα τραγούδια τους και η διάθεση ανέβηκε κατακόρυφα. Το ίδιο και η όρεξη για το κυρίως πιάτο της ημέρας.

Οι TOY εδώ και τρία χρόνια αποτελούν ένα σχήμα που έχει ευρεία κριτική αποδοχή στη Μ. Βρετανία αλλά πολύ λίγη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, ίσως να δείχνουν μια μικρή σύγχυση ως προς τα που θέλουν να κινηθούν με τις αρχικές ακροάσεις αλλά μετά, κάθε φορά που ακούω τα άλμπουμ τους, ανακαλύπτω περισσότερα μελωδικά στοιχεία, ενορχηστρωτικές τεθλασμένες και ενδοσυνθετικές μικροαλλαγές που «ενώνουν τις κουκκίδες» των μελωδικών δολωμάτων που σκάνε δεξιά και αριστερά, δίνοντας διάρκεια στις συνθέσεις αλλά και αποκαλύπτουν έλλειψη αμεσότητας. Υποψιάζομαι πολλές ώρες στο στούντιο μιξάροντας και φορτώνοντας τις κατά βάση απλές, μελωδικές συνθέσεις τους που τραβάνε σα σφουγγάρι όλη την ιστορία του ροκ και της ανεξάρτητης σκηνής αλλά εμμένουν στην δεκαετία του ΄90. Κάτι που κάνουν καλύτερα και με μεγαλύτερη επίδραση οι φίλοι τους THE HORRORS.

Εν τέλει η αφοσίωση και ασχολία με το σχήμα αποφέρει καρπούς και πλέον οι TOY στο μουσικό μου Σπίτι έχουν μια περίοπτη θέση μαζί με άλλα σχήματα που δημιουργούν έξυπνη εναλλακτική ροκ την τρέχουσα δεκαετία. Τη θέση αυτή δεν θα τη χάσουν εύκολα πλέον, αλλά η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα την προηγούμενη Τετάρτη ήταν σχεδόν απογοητευτική.

Αυτό που αγαπάω στους TOY είναι ο σύνθετος ήχος τους και η εξαιρετική παραγωγή των δίσκων τους που απαιτεί ακροάσεις όχι για κατανόηση αλλά για περισσότερη ακόμα ευφορία από αυτή που ακούγεται σε πρώτο πλάνο. Είναι όλα αυτά που σας περιέγραψα παραπάνω, οι ξαφνικές ευδαιμονικές αλλαγές στις μελωδίες τους, οι επίσης ευχάριστες ταξιδιάρικες ενορχηστρώσεις τους και ο φροντισμένος, σφιχτοδεμένος ήχος που ονειρεύεται στα καλύτερα kraut κρεβάτια είναι στοιχεία που στους δίσκους υπόσχονται επιπλέον ζωντανές συγκινήσεις. Αυτό όμως που αντίκρισα ήταν όντως μια μπάντα που είναι δεμένη και πειθαρχημένη να παίζει και να ακούγεται ταμπουρωμένη πίσω από ένα θολό, υπόκωφο ηχητικό τείχος που αποκλείει τη φωνή του Thomas Dougall από την εικόνα, αφήνει τα υπέροχα συνθ της Alejandra Diez μετέωρα και δίνει ισχύ στον μοτορικό, δυναμικό μοχλό της μουσικής του γκρουπ. Που σημαίνει καθόλου ή παραζαλισμένες μελωδίες που παίδεψαν τ' αυτιά μου προσπαθώντας να τις ακούσω, όλες οι αρμονικές και με ακρίβεια χρόνου και ταχύτητας εκρήξεις ηχητικής σεροτονίνης εντελώς κατεστραμμένες από τον όγκο ενός γρήγορου τέμπο που απλά ισοπέδωσαν όλη την ομορφιά του ήχου του σχήματος. Οι καλύτερες στιγμές αναζητούνται στις εκτελέσεις των ''Left Myself Behind'' και ''My Heart Skips A Bit''  μόνο και μόνο γιατί είναι αρκετά εμπνευσμένες για να ακούγονται ακόμα και με παραμορφωμένους ήχους και ταχύτητες, και στα ''Join The Dots'', ''Left Out Of Love'' και ''Kopter'', κυρίως για την ενέργεια που έβγαλαν αλλά όχι και για τα υπόλοιπα στοιχεία που θάφτηκαν από τον μπάσοδρωστήρα. Έπαιξαν, δύο, αν δεν κάνω λάθος, καινούρια τραγούδια αλλά έτσι όπως τα άκουσα πέρασαν και έφυγαν.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το σχήμα επιλέγει συνειδητά να σκοτώνει και να παραμορφώνει τα τραγούδια του και ουσιαστικά να σερβίρει τυπικά κρεσέντο και υπερβολικά παραμορφωμένα ηχητικά. Σίγουρα δεν είναι το δικό τους στυλ αυτό. Περίμενα πολύ περισσότερα, αλλά τελικά υπέκυψαν στη ισοπεδωτική και λογική του «λάιβ χύμα και άντε γειά» στυλ.

Αυτοί δεν ήταν οι TOY που μου αρέσουν αλλά ούτε και οι TOY που θα πρόσθεταν ή θα άλλαζαν τη γνώμη που έχω γι' αυτούς....

Χρήστος Μίχος

**Οι φωτογραφίες των TOY δεν είναι από τη συναυλία της Αθήνας