Ρόναν για Πρωθυπουργός! Προτρέχω. Ας περιγράψουμε πρώτα το σκηνικό: βρισκόμαστε στο club Κύτταρο, μια ωραία Παρασκευή χωρίς υπερβολική ζέστη. Ο λαός του EBM, πιο πολύχρωμος απ' ότι συνήθως, έχει συγκεντρωθεί για να βγάλει κυβέρνηση. Η διερευνητική εντολή δόθηκε στην ώρα της (ο Πρόεδρος Leo δεν παίζει με τέτοια πράγματα!). Το άγραφο σύνταγμα της μουσικής ορίζει ότι η πρώτη πρέπει να δοθεί στο νεότερο συγκρότημα. Στην περίπτωσή μας αυτοί ήταν οι Έλληνες High Level Static, παλιοί γνώριμοι και θαμώνες του postwave.gr. Για τη μουσική τους έχω ήδη μιλήσει. Το live τους σωστό, κομμάτια και από τις δυο κυκλοφορίες τους. Δυνατό το μπάσο και θαρραλέα η κίνηση για ένα συγκρότημα που έχει κάνει τόσο λίγες εμφανίσεις. Αρκετοί από όσους γέμιζαν σιγά σιγά το Κύτταρο άρχισαν να δίνουν την ψήφο τους στον Ερμή και τον Στέλιο ψιλοχορεύοντας. Ωραία πάμε. Πίσω στο 2001 δεν χόρευε κανείς με το πρώτο support...

Όμως στον κόσμο της μουσικής μπορείς να τους ψηφίσεις όλους. Όσοι χόρευαν στους High Level Static, και πολλοί ακόμα, χόρεψαν με πάθος υπό τους ήχους των Head-less. Μα καλά, τους High Level Static οι περισσότεροι τους ξέραμε. Αυτοί οι Head-less, που, παρά το ότι είναι συνομήλικοι των πρώτων, μόλις κατάφεραν να βγάλουν την πρώτη κυκλοφορία τους σε εταιρεία, ήταν πρακτικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό. Και όμως, δικαιολόγησαν τον ρόλο τους ως support στην περιοδεία των VNV Nation με πολύ καλό τρόπο. Όχι μόνο είχαν διαφορετικές προβολές σε κάθε κομμάτι και έναν frontman που ήθελε πολύ να είναι ο Dave Gahan στη θέση του Dave Gahan, αλλά και αποτελεσματικούς ήχους που πάθιασαν το εκλογικό κοινό. Θα έλεγα και το ίδιο για τα συνθήματά τους, αλλά χρειάζομαι περισσότερο ψάξιμο για τους στίχους - που είχαν, απρόσμενα, πολύ μεγάλο ρόλο στη μουσική τους.

Το Κύτταρο πια είχε όσο κόσμο έπρεπε: χωρούσαμε όλοι να ψιλοχορεύουμε, απλωμένοι σε όλη την επιφάνειά του. Ήμασταν έτοιμοι για την αντίστροφη μέτρηση των VNV Nation. Και μπαίνει το Chrome. Σίγουρα πράγματα. Η αίθουσα πήρε φωτιά ΑΜΕΣΩΣ. Ακολούθησε το Space & Time το οποίο υποδεχτήκαμε με τον ίδιο ενθουσιασμό, σαν να το ξέραμε από παλιά. Τι να σας λέω τώρα... Ξέρουμε οι περισσότεροι τι σημαίνει συναυλία των VNV Nation, ειδικά όταν είναι στην αρχή μιας φάσης της περιοδείας τους και είναι γεμάτοι ενέργεια. Συναισθηματικές εναλλαγές, ήρεμα συμφωνικά σημεία που αλλάζουν σε χορευτικές πανδαισίες, χεράκια στον αέρα, ναραάναράνα στο perpetual... Όσοι δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται, να έρθουν την επόμενη φορά, γιατί είναι εμπειρία ζωής.

Θα  μείνω σε αυτά που ήταν διαφορετικά από τις άλλες φορές. Δεν κουβέντιασαν με το κοινό τόσο όσο στις αγγλόφωνες και γερμανόφωνες χώρες, όπου η γλώσσα βοηθάει τον Ρόναν. Δεν κουράστηκαν όμως, ο Ρόναν κρατούσε τη φωνή του σε καλό επίπεδο μέχρι τελευταία στιγμή. Η επιλογή των κομματιών; Φαίνεται ότι είχε πέσει σύρμα από τον διοργανωτή, και έδωσαν λίγο μεγαλύτερο βάρος στο Empires απ' ότι συνηθίζεται. Στη στιγμή που άρχιζε το Darkangel ο Ronan είπε «Depending on how old you are (yes I think I am), this is either our oldest song, or a very old song». Και πράγματι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν γύρω στα 28-35, η γενιά που τους έμαθε το 2000. Ευτυχώς που υπήρχαν δεσποινίδες που τους έβλεπαν για πρώτη φορά και δεν ένιωθα σαν να είχα πάει για bingo με τα ΚΑΠΗ.

Πολλοί αναφέρθηκαν στο ότι ο Ronan δεν είπε το Beloved. Φαίνεται ότι το είχε στο πρόγραμμα, πιθανότατα μαζί με το Radio, αλλά αποφάσισε να μην παίξει extra-long show για να προλάβει το αεροπλάνο. Ή ίσως τον εκνεύρισε ο (δικός του) τεχνικός των φωτών και του ήχου, στον οποίο όλη την ώρα έκανε υποδείξεις στα γερμανικά (βέβαια, πολύς κόσμος όταν άκουγε Alles Aus νόμιζε ότι ο Ρόναν είπε απλά κάτι που δεν πιάσαμε ;)). Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν ήταν αρκετά αυτά για να χαλάσουν μια βραδιά συνεχούς ενέργειας, με ένα συγκρότημα-εγγύηση και ένα κοινό πολύ θετικό και καλό (αν έλειπε και το κάπνισμα στον κλειστό χώρο, θα ήταν ακόμα καλύτερα).

Ήταν η καλύτερη συναυλία των VNV Nation; Τους έχω δει 7 φορές, οι συγκρίσεις είναι δύσκολες. Θα έλεγα ότι αντικειμενικά καλύτερα ήταν πριν μερικά χρόνια στο Βερολίνο, αλλά υποκειμενικά είναι πάντα πιο ωραίο να βλέπεις συναυλία με αγαπητή παρέα και γνωστές παλιόφατσες J.

Εν ολίγοις, αφού κανείς άλλος δεν θέλει να βγάλει το φίδι από την τρύπα, Ronan Harris για πρωθυπουργός! (Δεν το πολυπιστεύω, μην αρχίσουμε πολιτική συζήτηση στο postwave, ας τα πούμε στο facebook ;))