Ο Στίβεv Κίνγκ στο βιβλίο του “Στάσου πλάι μου” γράφει “Τα πιο σημαντικά πράγματα είναι αυτά που δε μπορούν να ειπωθούν”. Έχοντας αυτό στο μυαλό, προσπαθώ εδώ και τόσες ώρες να εκλογικεύσω αυτά που έζησα στην Κολωνία στις 06/04. Όλα αυτά τα χρόνια αναμονής που εκπληρωθήκαν σε μια παλιά αποθήκη. Πως μπορείς να αξιολογήσεις ένα όνειρο? Το Palladium, που έγινε η συναυλία των Portishead, βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της πόλης, μια παλιά ανακατασκευασμένη αποθήκη. Η περιοχή είναι κυρίως βιομηχανική, η μοναδική, μάλλον, συνοικία μεταναστών στην πόλη. Η πρόσβαση γίνεται με το αστικό τραίνο, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι υπέργειο, καθώς αναγκάζεται να διασχίσει τον Ρήνο, που χωρίζει την πόλη στα δυο. Υστέρα από μια πεζοπορία δέκα λεπτών ήμασταν εκεί. Είναι ένα μεγαλύτερο Ρόδον, ελαφρώς πλατύτερο με μπαλκόνι στον πάνω όροφο γύρω από την αρένα...

Το πλήθος του κόσμου με έκανε να ανυσηχώ ότι θα κάναμε ώρα να μπούμε στο venue, κι όμως αρκετοί και φιλικοί πορτιέρηδες με ευγένεια και χαμόγελο δεν καθυστερούσαν την ουρά, πρακτικά δεν περιμέναμε καθόλου. Γρήγορα και αφού ακούγαμε τους Kling Klang ήδη να έχουν ξεκινήσει κατευθυνθήκαμε στο merchandise, να τελειώνουμε με τις αγορές μας, και μετά στην γκαρνταρομπα, να αφήσουμε τα χοντρά μπουφάν μας, το venue έβραζε, όσο η Κολωνία βυθιζότανε σε μικρά μονοψήφια νούμερα.

Στη σκηνή οι Kling Klang, ήτανε μια μικρή έκπληξη για μένα. Με έναν ήχο, όχι και τόσο μακριά από Add (n) to X, διαποτισμενο με αρκετές δόσεις ψυχεδελειας και τα μισά μέλη σαν να βγήκανε από τους Hawkwind του ’70, ήτανε ένα πολύ καλό ζέσταμα για το κυρίως πιάτο. Το μισό τους σετ που πρόλαβα, αποτελούνταν  αποκλειστικά από instrumental κομμάτια. Δε παρέλειπαν κάθε τόσο να ευχαριστούν από τα μικρόφωνα τους Portishead, δεν είναι και λίγο φαντάζομαι να σε επιλεγούν από το πουθενά να ανοίγεις τις συναυλίες τους.
Τα φωτά άναψαν, αποκαλύπτοντας ένα πυκνό στρώμα καπνού στην ατμόσφαιρα από λογής λογής τσιγάρα που είχανε ανάψει. Ο κόσμος που τόση ώρα ήτανε έξω, άρχισε να μπαίνει στον χώρο, σε λίγο θα γέμιζε ασφυκτικά. Δεν ήτανε λίγα λεπτά μετά τις εννέα, όταν τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν και έξι φιγούρες εμφανίστηκαν στη σκηνή, η λιγότερο μικροκαμωμένη από αυτές να πλησιάζει παιχνιδιάρικα το μικρόφωνο. Μια φωνή στα βραζιλιάνικα από τα ηχεία και το live έτσι απλά είχε ξεκινήσει. Η ασπρόμαυρη εικόνα ενός hi-hat που ανοιγόκλεινε ακολουθώντας τον ήχο του, προβαλλόταν στη λευκή επιφάνεια. Προβολείς ανάβουν, η Beth αρχίζει να τραγουδάει. Σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που τη βλέπαμε ξελιγωμένοι να τραγουδά γαντζωμένη στο μικρόφωνο στο πλατό του Roseland στη Νέα Υόρκη,

Ξεκίνησαν με το Silence, ένα δυνατό κομμάτι, όχι από τα καλυτέρα του νέου δίσκου, αλλά λειτούργησε μια χαρά ως ζέσταμα, τόσο για το κοινό, όσο και για αυτούς. Το Hunter όμορφο, αλλά ο χαμός ξεκίνησε με τις πρώτες νότες του Mysterons. Το The Rip δεν ακούστηκε καλά, η δύσκολη παραγωγή του το έκανε να χάνεται στα ηχεία, με αποτέλεσμα να αδικηθεί ένα από τα καλυτέρα νέα κομμάτια. Το Glory Box ήτανε η πρώτη μεγάλη στιγμή της συναυλίας, με ένα καθηλωτικό κρεσέντο και τη Beth να κυριαρχεί στη σκηνή ερμηνευτικά. Ανατριχίλες διαπερνούσαν τα σώματα κάθε ενός μέσα στην αίθουσα. Numb, Magic Doors, η ενεργεία ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Ως το Wandering Star.. Εκεί μας χάρισαν μια από τις πιο όμορφες συναυλιακές στιγμές, ένα μπάσο και μια κιθάρα και η πιο υπεροχή φωνή, σε μια σχεδόν ακουστική εκτέλεση, πιο αργή από την κανονική, σαγηνευτική, καθηλωτική.. Ο Adrian και ο Geoff να παίζουν τα απολύτως απαραίτητα με μια κιθάρα και ένα μπάσο αντίστοιχα, η ομορφιά της αφαίρεσης, Ένα πραγματικά καλό κομμάτι εκεί φαίνεται, όταν απογυμνώνεται η ενορχήστρωση, όταν με μια ξεκούρδιστη κιθάρα ακόμα μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις.

Από την ήρεμη θάλασσα του Wandering Star, μας πετάξαν απότομα στη τρικυμία που λέγεται Machine Gun, το πρώτο σινγκλακι του νέου δίσκου. Εμβατήρια beat, σχεδόν καταναγκαστικά, μας ωθούσαν σχεδόν (ει δυνατόν!) σε headbanging, το κομμάτι ακούγεται κλάσεις καλύτερο ζωντανά, έχει γραφτεί για να λέγεται επί σκηνής, δυο οικιακά ηχεία αδυνατούν να περάσουν την ενεργεία του. Οι δυνατές συνθέσεις παρέμειναν και με το Over, ένα από τα δυο κομμάτια από το “Portishead” που ακουστήκαν. Χωρίς να έχουμε καταλάβει που έχει χαθεί η μπάλα, οι τόνοι πέφτουν πάλι ενώ ξεκινούσε το Sour Times, προκαλώντας πανικό στο ακροατήριο, για να γίνει χαμός στο ρεφραίν: “Cos nobody loves me, it’s true, not like you do..”.
Μετά, σειρά πάλι για ένα καινούργιο κομμάτι, Nylon Smile, ελαφρύ χαλάρωμα γιατί αμέσως μετά μας χάρισαν μια πανέμορφη εκτέλεση του Cowboys, μια εκτέλεση έξω από τα δόντια με την Beth να έχει «λυθεί» εντελώς (σίγουρα βοηθήσαν και οι μπύρες που κατέβαζε σαν νερό) και να φτύνει τις λέξεις, ενώ οι παραμορφωμένες κιθάρες έντυναν το ρεφραίν “So don’t despair this day will be their damnedest day, if you take these things from me”, κλείνοντας την κανονική διάρκεια του τετ.

Το encore ξεκίνησε με το Threads, ίσως το κομμάτι από το νέο δίσκο πιο κοντά στο παρελθόν τους. Η γνωστή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (ξανα)έκανε την εμφάνιση της, ένα κομμάτι που πραγματικά στοιχειώνει, όσο σιγά ανεβαίνει σε ένταση, καταλήγοντας σε μια τεραστία κορύφωση με τη Gibbons να ουρλιάζει σχεδόν, ξανά και ξανά στο φινάλε του.
Κι όμως, τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για το επόμενο κομμάτι, που δεν ήτανε άλλο από το Roads, για αυτή τη συναισθηματική βαλβίδα που βίαια θα έσπαγε επιτελους. Από τις πρώτες νότες του, το κοινό ξέσπασε σε ένα παρατεταμενο χειροκρότημα καλύπτοντας τα πάντα στο χώρο. Ώσπου ο προβολέας άναψε για ακόμη μια φορά στην Gibbons. Σαν αέρας που κοπάζει, όλοι σταμάτησαν για την ερμηνεία αυτής της έκπτωτης νεράιδας που γαντζωμένη πάνω από το μικρόφωνο και με κλειστά τα ματιά, έκανε έναν έναν όλους μας να ξεσπάσουμε σε δάκρυα προσπαθώντας να ψελλίσουμε τους στίχους μαζί της “I got nobody on my side and surely that ain’t right..”.

To We Carry On μάταια προσπάθησε να επαναφέρει την κατάσταση, όσο ανεβαστικο κι αν είναι. Τα φώτα άναψαν για τελευταία φορά, οι Portishead μπροστά στη σκηνή να ευχαριστούν το (πραγματικά υπέροχο) κοινό και να χάνονται στο σκοτάδι των παρασκηνίων. Κανείς δε μπορούσε να κουνηθεί για λίγο. Όλοι ήμασταν ακόμα κάτω από το ξόρκι τους. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας με ματιά βουβά προσπαθώντας να καταπιούμε όλο αυτό που είχαμε μόλις παρακολουθήσει. Δεν ήτανε δυνατόν.. Διπλά μου άνθρωποι αγκαλιασμένοι, άνθρωποι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που μονό η μουσική μπορεί να σε εξυψώσει.

Βαριά ξεκινήσαμε για τον πραγματικό κόσμο έξω εκεί, ξαφνικά έκανε κρύο και ξαφνικά ένιωθα κουρασμένος..

Θα ήθελα να τους πω ποσό θυμωμένος είμαι μαζί τους. Θα ήθελα να τους πω ότι έντεκα χρονιά είναι παρά πολλά. Θα ήθελα να τους πω ότι κάθε φορά που οι φήμες έλεγαν ότι ηχογραφούν ένιωθα να πετάω και ότι κάθε φορά που οι φήμες διαψεύδονταν ένιωθα να βυθίζομαι σε βαθειά στεναχώρια και οργή.

Δε μπορώ όμως.

Θέλω μονό να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχουν, με οποίο τρόπο μπορούν αυτοί να υπάρχουνε για εμάς. Με κάθε τρόπο. Έστω και με ένα δίσκο τα δέκα χρονιά. Η μουσική τους έχει ανάγκη.

Διάολε, εγώ τους έχω ανάγκη...

Φωτογραφίες: Christoph ( konzerttagebuch.de )