Sad Lovers And Giants: Μελαγχολικοί και νοσταλγικοί. Σκοτεινοί και φωτεινοί. Γλυκύτατοι και ωμοί. .Αρχικά : SLAG (off) = ιδίωμα της αγγλικής αργκό που προτάσσει κάτι προσβλητικό, ασεβές, υποτιμητικό. Οι SLAG όμως είναι το εντελώς αντίθετο. Αποδείχθηκε περίτρανα μετά την πολυαναμενόμενη, αργοπορημένη κατά ...αρκετούτσικα χρόνια, συναυλία τους τη περασμένη Κυριακή. Μια συναυλία που όλοι περιμέναμε από...τότε! (Για τον κάθε ένα που παρευρέθηκε το τότε, σημαίνει όποτε). Με πολλούς συζητήσαμε γι' αυτή τη συναυλία. Κάποιοι διατηρούσαν έντονες επιφυλάξεις γιατί τα χρόνια πέρασαν από πάνω τους. Γιατί μέσα στην 30χρονη πορεία τους σιώπησαν ηχηρά για κάποια χρόνια. Γιατί ανασυστάθηκαν μερικές φορές. Διάφοροι φίλοι φοβόντουσαν μήπως αντικρύσουν «μια μπάντα - σκιά του εαυτού τους». Ήμασταν όμως όλοι παρόντες σ' αυτό το ραντεβού με τη καλύτερη διάθεση. Πραγματικά ο κόσμος ήταν πολύς. Κάτι που για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα. Βασικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Από τη μεριά μας, σαν κοινό ήμασταν συνεπείς στο ραντεβού. Μακάρι να μπορούσα να πώ το ίδιο για τους «άλλους». Οι SLAG άργησαν να εμφανιστούν πάνω στη σκηνή.(Δεν τους κρατάω κακία γιατί δεν ξέρω αν το φταίξιμο ήταν καν δικό τους). Εμφανίστηκαν γύρω στις 23:00, ενώ πολλοί τους περίμεναν από τις 21:00 και ακόμα περισσότεροι από τις 22:00...

Περίεργο το συναίσθημα μόλις εμφανίστηκαν και άρχισε να ηχεί αυτή η κιθάρα. Εκείνη η βραδιά είχε κάτι περίεργο. Στην αρχή υπήρχε αυτή η «αναγνωριστική». Το αμφίδρομο τσεκάρισμα. Το «In Flux» μάλλον ήρθε πολύ νωρίς. Δεύτερο στη σειρά. Μέχρι να προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε.. τελείωσε! (Ίσως να το ξανά ήθελα στο encore). Το setlist δεν το έχω επ' ακριβώς στο μυαλό μου. Επικρατούσε μια ονειρική θολούρα. Σε κάθε intro όμως επικρατούσε απίστευτος ενθουσιασμός, από τους περισσότερους. Ενιωσα τους SLAG αμήχανους στην αρχή. Τους έκανε εντύπωση η προσέλευση, η υποδοχή, ο ενθουσιασμος μας. Γι' αυτό και το «ClockTower Lodge» το έπαιξαν δύο φορές. Όπως είπε ο Garçe, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα πολύ αγαπημένα του και δεν το είχαν παίξει για 30 ή 13 χρόνια. (Μάλλον 13 είναι το σωστό, απλά ήταν λίγο η προφορά του, λίγο οι μπύρες, λίγο απ' όλα..τι να πώ. Πάντως έχουμε σοβαρές διαφωνίες για το τι πραγματικά έλεγε ο άνθρωπος.) Κατά τ' άλλα, ο ήχος πολύ καλός! Αυτή η κιθάρα..άκρως ανθεκτική στον χρόνο. Και το χέρι όμως ακόμα πιο επιδέξιο. (Το οποίο χέρι ανήκει φυσικά στον Tony McGuiness ). Δεν είχε ίχνος υποτονικότητας από τον χρόνο. Ακόμα πιο cool τύπος ο μπασίστας Cliff Silver. Άνετος, φορώντας τη μορφή που φιγούραρε στο εξώφυλλο του "E-mail from Eternity " (Μια συλλογή που συνιστώ σε κάποιον ο οποίος δεν έχει τύχει να νιώσει όλα αυτά που δίνουν με τη ψυχή τους οι SLAG).

Ο Garçe πριν τα μισά είχε ξεπεράσει την όποια αμηχανία που στη αρχή τον έκανε να μοιάζει και λίγο περίεργος. Χαλάρωσε, η αδεξιότητα των χεριών του και του όλου στησίματος έφυγε από πάνω του και έγινε πιο τσαχπίνης. Φωνητικά, τον βρήκα πολύ καλό. Αν αναλογιστεί κανείς τη μακρόχρονη απουσία από συναυλιακούς χώρους, τα φαλτσάκια που πολλοί εντοπίσαμε ήταν πραγματικά ένα μηδαμινό γεγονός μπροστά στο όλο που παρουσίασαν για περίπου δύο ώρες. «Echoplay » και πλήκτρα (μ' έναν ιταλό που συνεργάστηκαν σε προηγούμενες συναυλίες στην Ιταλία, Marko νομίζω τ' όνομα αυτού), με drums (Nigel Pollard) έδωσαν ρέστα. Ο φωτισμός ήταν εξίσου εξαιρετικός και πλαισίωσε τη μπάντα με τρόπο που τους βοήθησε να πετύχουν αυτό που θέλουν. Να μας δώσουν ένα soundtrack για να δημιουργήσει ο κάθε ένας μας τις δικές του εικόνες. Eίναι  όμορφα να περπατάς σ' ένα σκοτεινό μονοπάτι και να ηχεί το  «Imagination». Ή να στέκεσαι εκεί μπροστά τους, χωμένος στην αγκαλιά κάποιου δικού σου και να νιώθεις την ασφάλεια του «Your Skin & Mine» ...

Το ότι μ' έκαναν να αισθανθώ το κλίμα της εποχής που γράφτηκαν τα τραγούδια και το ότι ακόμα και το κοινό μου φάνηκε πιο όμορφο και αξιοπρεπές απ' ότι σε άλλες συναυλίες (στη πλειοψηφία του τουλάχιστον), ήταν μεγάλη επιτυχία των SLAG. To setlist  ήταν πραγματικά υπέροχο. Τα encore που ακολούθησαν είναι από τις καλύτερες συναυλιακές στιγμές που αναμέναμε και αναμένουμε. Μεταξύ αυτών το "Things we never did", χωρίς σαξόφωνο αλλά τουλάχιστον τα ίδια γνώριμα patches του synth. Οκ. Δεν έπαιξαν το «50-50». Προσωπικά δεν με στεναχώρησε αυτό το γεγονός.Τι καλύτερο για κλείσιμο από το «Clint». - And if we meet again someday | I know that you won't be the same | Goodbye -

Goodbye.-