"Την ώρα που συμβαίνει", τόσο κλισέ αλλά απόλυτα αληθές στην περίπτωση των Allah-Las. Είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα του να βλέπεις μια φρέσκια μπάντα που διασκεδάζει ενώ βρίσκεται στη σκηνή όσο και ο κόσμος κάτω από αυτή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Η ώρα 10 παρά και το fuzz είναι ήδη σχεδόν γεμάτο στο κάτω επίπεδο ενώ ο κόσμος έχει ήδη αρχίζει να ανεβαίνει και στο ευρύχωρο πατάρι του venue. Ύστερα από λίγα λεπτά στη σκηνή ανεβαίνουν οι My Drunken Haze. Το πενταμελές σχήμα από την Αθήνα βρέθηκε σε αρκετά καλή φόρμα και κατάφερε με τον τρόπο του αλλά και τη ψυχεδελική, fuzzαρισμένη pop του να προθερμάνει το κοινό. Αρχικά ο ήχος ήταν λίγο μουντός, όμως κατά το τρίτο τους τραγούδι "έστρωσε" κι έτσι μπορέσαμε να τους απολαύσουμε καθώς μας παρουσίαζαν κάποια καινούρια κομμάτια σε συνδυασμό με αυτά που υπάρχουν στο e.p. τους με τίτλο "Pleasing Illusions". Το κοινό (ειδικότερα όσο έφτιαχνε ο ήχος) φάνηκε να δείχνει ένα ενδιαφέρον προς τη μπάντα και είναι σίγουρο πως με αυτή τους την, περίπου μισάωρη, εμφάνιση κέρδισαν αρκετούς νέους fan.

Ύστερα από περίπου ένα τέταρτο, ήρθε και η ώρα του main act να ανέβει στη σκηνή. Ο ενθουσιασμός του πλήθους καθώς οι Allah las, χωρίς πολλά - πολλά, έπαιρναν τις θέσεις τους στο stage  ήταν μεγάλος. Οι ίδιοι ξεκίνησαν με ένα ορχηστρικό κομμάτι έντονης Surf προσέγγισης για να συνεχίσουν με το Catamaran. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας στον κόσμο των Allah las οι οποίοι μας απέδειξαν πως το να είσαι μουσικός, πόσο μάλλον όταν θέλεις να εκπροσωπείς το rock n roll, είναι αρκετά απλό πράγμα. Δεν χρειάζεται πάντα να φέρνεις τη καινοτομία, ούτε να κάνεις ένα πολύχρωμο show. Έτσι και η μπάντα από το Los Angeles, είναι 4 φίλοι που ανεβαίνουν στη σκηνή και παίζουν τα απλά τους ακόρντα με τις ωραίες μελωδίες τους σχεδόν για τη πάρτη τους. Σου δίνουν την εντύπωση πως αν "δεν δουλέψει" η φάση με τη μπάντα, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να επιστρέψουν στο Amoeba (το δισκοπωλείο στο οποίο κάποια από τα μέλη δούλευαν και γνωρίστηκαν) και να πουλάνε δίσκους. Έτσι συνέχισαν να παίζουν την, έντονα επηρεασμένη από τη δεκαετία του '60, pop τους ανεπιτήδευτα και χωρίς πολλά ποζεριλίκια.

Παρουσίασαν ζωντανά ολόκληρο (αν δεν κάνω μεγάλο λάθος) τον ομώνυμο δίσκο τους  συν κάποιες διασκευές.Επίσης, ανάμεσα σε κάποια τραγούδια η μπάντα προσέθεσε και μερικές ορχηστρικές surf "σφήνες" οι οποίες σου έδιναν την εντύπωση του αυτοσχεδιασμού, όμως συγχρόνως σκεπτόσουν πως λειτουργούν και ως μέσο κάλυψης χρόνου ώστε να συμπληρωθεί κάποια ώρα πάνω στη σκηνή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν λειτούργησαν αρνητικά αυτές οι προσθήκες στο σετ τους. Το πλέον μεγάλο τους hit, "Tell me (What's on your mind)" επέλεξαν (σοφά κατά την άποψη μου) να το παίξουν στη μέση περίπου του κανονικού τους σετ και ήρθε πάνω στη σωστή στιγμή καθώς ο κόσμος χόρευε δείχνοντας πως διασκεδάζει και χρειαζόταν ένα singalong τραγούδι ώστε "να δέσει το γλυκό". Έτσι κι έγινε, ο κόσμος τραγούδησε αρκετά δυνατά τα ρεφρέν και οι 4 τύποι με τη ρετρό αισθητική και τις ωραίες κιθάρες έδειχναν να απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο πάνω στη σκηνή. Μπορούσες να το δεις πως δεν είναι η πιο έμπειρη μπάντα αλλά αυτό μόνο θετικά λειτούργησε! Η μπάντα συνέχισε να παίζει ορεξάτα με τα reverb τις κιθάρας να σε ταξιδεύουν σε συνδυασμό με τα απλά τύμπανα και σιγά σιγά άρχιζες να προσέχεις κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες όπως τα όμορφα δεύτερα φωνητικά που προσέθεταν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας κάτω και πίσω από την πολύ καλή φωνητική παρουσία του τραγουδιστή και ρυθμικού κιθαρίστα Miles Michaud.

Οι Allah las κατέβηκαν από τη σκηνή έχοντας παίξει σχεδόν μία ώρα μέσα στην οποία πιστεύω όλοι οι fan τους είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια (Tell me, Catamaran, Catalina, Vis A Vis κ.α.). Έπειτα από παρότρυνση του κοινού επέστρεψαν για 2(!) encore κατά τη διάρκεια των οποίων έπαιξαν μεταξύ άλλων ξανά το Catamaran, ένα πολύ καλό νέο κομμάτι και μια διασκευή στο "Ι don't need enemies" των Holly Shit (project του Ariel Pink) όπου drummer και τραγουδιστής αντάλλαξαν θέσεις με αρκετά καλό αποτέλεσμα. Μαζί λοιπόν με το encore οι Allah las έπαιξαν περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά και δεν νομίζω πως υπήρξαν πολλοί που να μην πέρασαν όμορφα σε αυτό το Live. 

Εν τέλει οι Allah las ήρθαν, έπαιξαν και έφυγαν σε ένα live που δεν άλλαξε τη ζωή πολλών αλλά ίσως το μεγαλείο τους να είναι πως δεν έχουν τίποτα το μεγαλειώδες. Απλώς 4 φίλοι που παίζουν τα τραγούδια τους. Γιατί άλλωστε να ψάχνουμε συνεχώς το κάτι παραπάνω από το να περάσουμε απλώς όμορφα σε μια συναυλία? Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα στα λημέρια μας με νέο δίσκο και την ίδια φρεσκάδα.