Την ταραχή που πέρασαν οι τοίχοι του Gagarin σ'εκείνο το "your heart, a chandelier" από τη φωνή του Brendan Perry, δεν πιστεύω ότι την έχουν ξαναπεράσει. Για να πω την αλήθεια μόνο έναν σκέφτομαι που το κατάφερε αυτό, σχετικά πρόσφατα κιόλας, αλλά μάλλον ας μην τον αναφέρουμε σε κείμενα για τον Perry, για λίγο καιρό, μέχρι να τα βρούνε... Το θέμα ήταν ότι οι καρδιές είναι πολύ πιο εύθραυστες απ'αυτούς τους τοίχους, κι απ'το πρώτο άκουσμα αυτής της φωνής, ο καθένας βρέθηκε στην προσωπική του τρικυμία, και πολέμησε για να σωθεί όσο το δυνατόν αργότερα απ'αυτή. Σαν θρησκευτικό κύρηγμα, που δε χρειάζεται να σε κερδίσει αλλά να σου επιβληθεί σαν μόνη αλήθεια, κόλλαγε ο κόσμος τα μάτια του στις ήρεμες κινήσεις του μουσικού και αφηνόταν σε αργές επαναλαμβανόμενες δονήσεις. Οι στίχοι του κομματιού των Piano Magic, που ήταν και οι ομορφότεροι που ακούστηκαν προχθές, πούλησαν και το τελευταίο ίχνος της ψυχής τους... Λες να στριφογυρνάει ιδρωμένος στο κρεβάτι του ή να πνίγεται ο Glen Johnson κάθε φορά που το ερμηνεύει το ίνδαλμά του; Αυτά τα κρυμμένα μάτια δεν εγγυώνται πολύ διαφορετικά πράγματα...

Το αξεπέραστο μουσικό και ψυχικό ζευγάρι των Dead Can Dance, θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός παλιού μυστηριακού θρύλου, που έμεινε να απασχολεί ηδονικά όποιον μυήθηκε σ'αυτόν. Anywhere out of this world, μας το ξεκαθάρισαν νωρίς, μας ανάγκασαν να βλέπουμε θολά και να νιώθουμε συνταρακτικά πράγματα όταν ξετύλιγαν για χρόνια καθετί που κρυβόταν στην ασύλληπτη χημεία τους. Σκεφτόμουν για λίγο εκείνη την έκκληση της Lisa Gerrard στο Παλλάς για τα κινητά τηλέφωνα, τις μέλισσες και την ταλαιπωρημένη ομορφιά της φύσης, που άκουγαν όλοι χωρίς να αναπνέουν... Τι θα μπορούσε να αντιστοιχεί στο έτερο μισό της, για τι θα μπορούσε να μιλήσει, να παρακαλέσει ή να ευχηθεί εκείνος; Οι σκέψεις για το δέσιμό τους, την ύπαρξη του ενός μέσα στον άλλον, με οδηγούν σε κάτι σαν αυτόματη γραφή, που δεν έχει νόημα ούτε να γραφτεί ούτε να διαβαστεί ή να γίνει κατανοητή. Όταν η συζήτηση πάει στους Dead Can Dance όλοι σοβαρεύουν, είναι αναφορά με απαράβατους όρους, το «συμπέρασμά» της προκύπτει απ'αυτά που δεν ειπώθηκαν κι όχι το φυσιολογικό αντίστροφο. Δε χρειάζεται να έχει ακούσει, να έχει κρίνει μουσικά κανείς το Eye Of The Hunter και το καινούργιο Ark για να δει τον εαυτό του σε μια συναυλία του Brendan Perry. Είναι όλα μια μαγική αποκρυπτογράφηση, ένα κομμάτι σε ένα χαοτικό, «ζωντανό» παζλ, διαφορετικό για τον καθένα και πιο όμορφο από όλα τα εξώφυλλα της 4ad. Μια απόκοσμη στενή σχέση λατρείας.

Αλλά η βραδιά ξεκίνησε με έναν άλλο μεγάλο μουσικό, που όσο πάει εδώ και χρόνια, όλο και «μεγαλώνει» στα μάτια μου κι αυτός και η περίεργη παρέα του, τον  Blaine Reininger μαζί με τον Τηλέμαχο Μούσα, αεικίνητο πολυτάλαντο Έλληνα μουσικό. Ο τελευταίος έχει δίσκο με όνομα «Κυκνοστάλαγμα». Η λέξη «τυπικό» και άλλα τέτοια στατικά, δεν κολλάνε ποτέ σε ο,τιδήποτε κάνει ο Reininger γι'αυτό και για το σετ της εμφάνισής του δεν ήξερα που να το κατατάξω. Έχει κερδίσει το μουσικό τρελόχαρτο, ανήκει σε μια γενιά ανθρώπων που δε συνδέονται χρονικά, εμφανίζονται όμως για να φέρνουν τα πάνω κάτω, όχι πια με τον ήχο τους, αλλά με την παρουσία τους. Οι πολλές διασκευές του σε κομμάτια όπως το Killing Moon, το Into My Arms, το As Time Goes By, Song To The Siren, Pale Blue Eyes, Fly Me To The Moon, σε άφηναν να χαμογελάς λίγο αμήχανα. Το κακό ήταν ότι έκαναν τον κόσμο να μιλάει δυνατότερα. Το καλό ήταν ότι πήραμε τη δόση μας απ'αυτό το βιολί, κι απ'αυτή τη φιγούρα που ευτυχώς είναι ακόμα μέσα στα πράγματα και ...ταλαιπωρείται.

Να πω την αλήθεια, έτσι σαν frontman ροκ μπάντας τον Perry στο Gagarin, με τζιν και efxaristo, δεν τον φανταζόμουν. Όχι ότι με ενόχλησε αλλά όταν τον σκέφτομαι προτιμώ να τον φαντάζομαι αλλιώς. Όπως και όταν θέλω να ακούσω τη μουσική του προτιμώ να βάλω δίσκους των Dead Can Dance και όχι τους δικούς του. Κι ότι πρόλαβα να σκεφτώ πρόλαβα μέχρι να ακουστεί το The Arcane, και να παραδοθώ στη σπουδαιότητα που εκπέμπουν οι φωνητικές χορδές του. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ήταν όπως τα έζησε ο καθένας, χωρίς αναλύσεις και λεπτομέρειες. Κομμάτια μεταξύ του πιο παραδοσιακού ήχου του, και του πιο ηλεκτρονικού του Ark. Η φωνή ήταν αυτή που έκανε τα πάντα, ζεστή και αυστηρή, οριακά μέσα στη δομή κάθε κομματιού μιας και ξεπερνούσε όλα τα άλλα στοιχεία των τραγουδιών, μια εξωπραγματική επιβολή. Δεν μπορώ να μη σταθώ στη διαφορετικότητα του You Never Loved This City, κομμάτι υποταγμένο στη μαγεία των Dead Can Dance, τον τρόπο που αυτή τρύπωσε σε κάτι πιο καθημερινό, πιο μονότονα θλιμμένο σε σχέση με τους αέρινους στροβιλισμούς του θρυλικού συγκροτήματος. Το Eros που θύμισε το διαφορετικό μυστήριο του Peter Ulrich, την αποκορύφωση της ατμόσφαιρας του Medusa. Τις αλλαγές στα τοπία της Βρετανικής υπαίθρου, τις Μεσογειακές λάμψεις και την εκθαμβωτική Ανατολή.  Ο κόσμος δεν κρατούσε τα ξεσπάσματά του, πώς να τιμήσεις και να ευχαριστήσεις έναν τέτοιο καλλιτέχνη άραγε; Λίγο και από ανάγκη για θόρυβο, επαναφορά στο ζωντανό ρυθμό μιας συναυλίας, για να τελειώσει ...τελειωτικά το ένα κομμάτι για να έρθει το άλλο.

Ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν στον ήχο του Severance, την πιο αδίστακτη συναυλιακή καληνύχτα της ζωής μου. Μια ολιγόλεπτη ύπνωση, που δε χρειάζεται κορύφωση, και ήταν προχθές η προσγείωση σε μέρος πολύ πιο βαθύ και μυστηριώδες απ'αυτό όπου όλα ξεκίνησαν. Πόση φασαρία χρειαζόταν για να ξυπνήσεις, και ποιος πραγματικά θα το ήθελε;

Δεν ξέρω αν ο Brendan Perry και η Lisa Gerrard γεννήθηκαν με ένα θησαυρό ο καθένας μέσα του, η αν τον βρήκαν μαζί στην πορεία του εσωτερικού τους ταξιδιού. Μα νιώθει κανείς την ανάγκη να τους δει μαζί, και οι συνθήκες δείχνουν να είναι καλές για μια τέτοια βραδιά. Η προχθεσινή εμφάνιση ήταν άλλη μια αξεπέραστη στιγμή σε ο,τι προσφέρουν αυτοί οι δύο μαζί, μετατρέποντας σε πραγματικότητα μουσικά στοιχεία που πηγάζουν από ο,τι δε φαίνεται, δεν αγγίζεται, και ασυναίσθητα, ίσως και καθημερινά, προσπερνιέται. 

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος