Οι Clutch είναι αλήθεια, πως δεν χρειάζονται συστάσεις. Φέρουν την αξίωση εκείνων των group που η μουσική τους υφίσταται αυθύπαρκτα και μιλά αυτοαναφορικά χωρίς καμία αναγκαιότητα για εξηγήσεις. Για ένα όνομα που κατέχει αυτή την βαρύτητα πλέον -το Earth Rocker δεν θεωρήθηκε ομόφωνα η καλύτερη τους δουλειά άνευ λόγου, αν και ακόμα στην μνήμη μας η αποθέωση ελοχεύει κάπου στο Robot Hive/Exodus του 2005, και ακολουθείται από σερί sold outs και γεμάτα venues, το μόνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως κατέχουν ένα από τα πιο πιστά κοινά χωρίς να βρίσκεται εντός των πλαισίων που θέτει το mainstream.

Το ραντεβού δόθηκε λοιπόν την Τρίτη 24/6 στο Ιερά Οδός -μετά από απόφαση αλλαγής του αρχικού χώρου διεξαγωγής -aka Fuzz- με line up που συνέθετε και η παρουσία των Black Hat Bones και των The Big Nose Attack. Ελληνικές, φρέσκιες μπάντες με παρουσία σε εγχώρια και μη φεστιβάλ, ξεκίνησαν να παίζουν από νωρίς με πρώτους να βγαίνουν on stage τους Black Hat Bones -αν και ανάποδα τους περιμέναμε. Δυνατοί, με frontman που γέμισε την σκηνή και rock ‘n' roll διαθέσεις κέρδισαν το χειροκρότημα ενώ παρουσίασαν κομμάτια τον πρώτο τους δίσκο που βρίσκεται στα σκαριά. Ακολούθησαν οι The Big Nose Attack, όπου αρχικά κατεύνασαν τα πνεύματα με το εναλλακτικό τους ύφος αλλά μέχρι την ολοκλήρωση του act τους, γέμισαν τον χώρο με οριακά βρώμικα riffs από blues και ρυθμό που παρέσυρε αβίαστα το κοινό.

"If you're gonna do it, do it live on stage, or don't do it all," τραγουδά θυμωμένα ο Neil Fallon στο ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου δίσκου τους, -δίσκου με πολύ πιο heavy ήχο από τις τελευταίες τους δουλειές που μας έκανε να θυμηθούμε εποχές Blast Tyrant, και επί της ουσίας συνοψίζει και όλη την φιλοσοφία των Clutch. Με setlists που δεν επαναλαμβάνονται σε δεύτερο live, χτίζουν την μουσική τους πορεία εκτός studio, παρέα με το κοινό τους εμφάνιση μετά την εμφάνιση.

Το κουαρτέτο από το Maryland εμφανίζεται λίγο μετά τις 22.30 και ξεκινάει δυνατά με το Earth Rocker και τον Neil Fallon να πατά γερά στην σκηνή από το πρώτο κομμάτι. Πριν καν προλάβει να ακούσει τα χειροκροτήματα, γνέφει και το group συνεχίζει χωρίς διακοπή με unto the breach και ενώ βρισκόμαστε μόλις στο δεύτερο κομμάτι, ο πρώτος απ' όσους θα ακολουθήσουν βρίσκεται στα χέρια του κοινού και διαγράφει κύκλους μπροστά από το stage χορεύοντας με τις γροθιές σηκωμένες. Και αμέσως μετά, αναδρομή, και πίσω στο 2001, και ειδικά για όσους έχουν καλή σχέση με τα video games συνομωτικά χαμόγελα με την πρώτη νότα του pure rock fury.

Και όσο πιο απειλητικά τα φωνητικά του Fallon, τόσο πιο αφοσιωμένες και μετρημένες σε αυτά που είχαν να κάνουν οι παρουσίες του Tim Sult και του Dan Maines σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Επιβλητικότατος και εκφραστικός πίσω από τα ντραμς ο J. Gaster, να σείεται ολόκληρος -ειδικά κατά την διάρκεια ενός μακροσκελούς σόλο κατά το δεύτερο μισό του live ενώ ο Fallon δεν σταμάτησε να μοιάζει με real-life stalker και να καρφώνει με τα μάτια γουρλωμένα το κοινό, ουρλιάζοντας και περπατώντας όλη την σκηνή, τραγουδώντας ακριβώς μπροστά από τα κεφάλια του κόσμου της πρώτης σειράς.

Από την ώρα του DC Sound Attack ως και το Burning Beard το headbanging δεν έπαυσε στιγμή και ούτε ένας που βρισκόταν στον χώρο της συμβολής Ιεράς Οδού &Κεραμεικού δεν σταμάτησε να κουνιέται από εκείνους που έμοιαζαν «σκληροπυρηνικοί», από ιδρωμένους τύπους χωρίς μπλούζες με τατουάζ των Motley Crew μέχρι κορίτσια που ακόμη πήγαιναν σχολείο. Πολύ δυνατά riffs, ουρλιαχτά του Fallon και εκρηκτικό, καθαρό stoner.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπήρξε και μία τομή που καταστάθηκε σαφής σε όλους. Ήταν η τομή μεταξύ ενός πολύ καλού live που ρόλλαρε υπέροχα σε πολύ δυνατούς ρυθμούς και του πλήρους εκστασιασμού. Πειραγμένη και εκτεταμένη εισαγωγή του «Regulator» και πανικός. Φωνές και χέρια στον αέρα πάνω και κάτω από την σκηνή συντονισμένα ως το άκουσμα του «Electric Worry» -που δεν συνέβη παρά μόνο στο encore αφού μας ανάγκασαν να περιμένουμε υπομονετικά ως το ξέσπασμα.

Με ανανέωση της υπόσχεσης επιστροφής για τέταρτη -ή πέμπτη φορά αν δεν απατώμαι, του χρόνου αλλά αποκαλύπτοντας επίσης πως επιστρέφουν με χαρά back to the States γιατί ο καινούριος τους δίσκος ετοιμάζεται, μας έγνεψαν τρομακτικά, χαιρέτησαν και αποχώρησαν με τον κοινό να τους αποθεώνει. ‘Η κάτι παραπάνω. Ο southern, πλην σκληρός τους ήχος και η στιβαρή παρουσία τους στην σκηνή κερδίζει τον σεβασμό μας. Κάθε φορά. Αναμένουμε λοιπόν ως την επόμενη δουλειά που θέλουμε να μας ταράξει και ως το επόμενο ραντεβού στο οποίο θα φανούμε συνεπείς.