Μου χάλασαν την εισαγωγή. Ναι, έχοντας υποστεί κι εγώ την γνωστή ταιλαιπωρία του χωροταξικού terraτουργήματος της Μαλακάσας και επωμισμένος με την κάλυψη της συναυλίας, την είχα έτοιμη. Πάνω από μια ώρα ακινητοποιημένος στο αυτοκίνητο μου,  είχα όλο το χρόνο να σκεφτώ. Θα ξεκινούσα πιασάρικα, με το κλασσικό και πλέον γραφικό (μου αρέσει να είμαι γραφικός) κράξιμο για την διοργάνωση, την Didi, τους πορτιέρηδες, την καθαρίστρια, την λουλουδού, την κακή μου τύχη να μην είμαι ο γίγαντας Γκρισίνο κ.ο.κ... Έλα όμως που ξυπνώντας σήμερα το πρωί έχω διαβάσει τόσες ανοησίες στα περισσότερα επίσημα και ανεπίσημα δημοσιευμένα reports που θέλω να στρέψω τα δηλητηριώδη βέλη μου αλλού. Δεν θα το κάνω όμως, θα αρκεστώ στο «πίσω Βλάχε στο Μαντρί» και «χιπστεροκουλτουριάρη στον κόσμο σου». Με όλο τον σεβασμό στον πρώτο και την δουλειά του, και απολύτως κανέναν στον δεύτερο. Αν δεν σου αρέσει η μουσική, αναλώνεσαι σε τέτοια για να πάρεις το χειροκρότημα, οπότε σταματώ εδώ και προχωράω στους Depeche Mode. To μόνο που με εξοργίζει είναι ότι αν έμεναν όλοι αυτοί οι "σοφιστικέ" γκρινιάρηδες στα μαγαζιά της παραλιακής ή στα ψευτο-εναλλακτικά στέκια της Καρύτση θα βλέπαμε τη συναυλία με λιγότερη ταλαιπωρία...

Δεν θα τα πάρουμε από την αρχή, θα τα πάρουμε από το «εν κατακλείδι». 1. Οι Depeche Mode έχουν για frontman έναν από τους καλύτερους περφόρμερ της εναλλακτικής, ή και mainstream αν θέλετε, σκηνής. Ο Dave Gahan παραμένει ανεξάντλητος, διατηρεί την λάμψη του και στα 51 του πλέον είναι ίσως πιο γοητευτικός και sexy από ποτέ. Πραγματικό αγρίμι, έκανε και χθες τις γνωστές του σβούρες, άλωσε κάθε σπιθαμή του stage και φωνητικά ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τις 2 προηγούμενες φορές.  2. Οι Depeche Mode έχουν τον καλύτερο back-up singer που έχω ακούσει. Δεν χρειάζεται να πω πολλά εδώ, όποιος δεν συγκινήθηκε από την εκφραστικότητα, το εύρος και το μέταλλο της φωνής του Martin Gore στην ακουστική εκτέλεση του Home, μάλλον χρειάζεται ψυχανάλυση. 3. Έχουν περισσότερα hits ή crowd-favorites απ' όσα χρειάζεται. Γι αυτό και οι γκρίνιες σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ setlist κι αν επιλέξουν. 4. Έχουν καλές συνθέσεις. Τέλος.

Στα τεκταινόμενα τώρα, εντός Terra Vibe. Αφορούν φαντάζομαι περισσότερο αυτούς που δεν ήταν εκεί και θέλουν να πάρουν μια εικόνα. 30.000 κόσμος περίπου, ίσως και παραπάνω, δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά.  Η Delta Machine tour έχει στηθεί με μεγάλη προσοχή στα projections που προβάλλονταν στην τεράστια οθόνη, μερικά από τα οποία ήταν εξαιρετικά. Είτε είχαν σκοπό να εντυπωσιάσουν τα μάτια (Should Be Higher), είτε να εξάψουν συναισθήματα (Precious). Το setlist ήταν ήδη γνωστό, τουλάχιστον στους φανς, και νομίζω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικό.  23 τραγούδια, το 30% από το νέο τους άλμπουμ (το οποίο live ακούστηκε καλύτερα) με το υπόλοιπο 70% να είναι ένα καλό δείγμα των πιο σημαντικών σταθμών στην καριέρα τους. Με σκοπό να αναδείξει το πέρασμα τους από την σκοτεινή synthpop, στον πιο βρώμικο industrial-rock ήχο και την αγάπη του Gore για τα blues και με μια κλεφτή νοσταλγική ματιά στο ανέμελο electropop ξεκίνημά τους λίγο πριν το τέλος. Φυσικά και δεν ακούστηκαν κάποια τραγούδια ύμνοι, αλλά τα έχουμε ξαναπεί. Ο καθένας μας θα έφτιαχνε ένα διαφορετικό setlist.

High Points:  Η εκφραστικότητα στις κινήσεις και τα πρόσωπα, που ευτυχώς μπορούσες να δεις , έστω και στις πλαϊνές οθόνες.

Η ενέργεια.

Τα σκυλάκια στο Precious, o Gahan στο A Question Of Time, o Gore στο Home, o κόσμος στο Never Let Me Down Again, η μπάντα στο I Feel You.

Το πανό που «ικέτευε» για αυτόγραφο και με χαρά μας είδαμε να αποσπά.

Low Points: O ήχος, αν και αρκετά διαυγής, χρειαζόταν μερικά ντεσιμπέλ παραπάνω.

Η Μαλακάσα, χωρίς σχόλιο, μην επαναλαμβανόμαστε.

Χάσαμε τον ημιτελικό...το κέρατο μου!

Funny point: O Andrew Fletcher στο Barrel of a Gun. Ο Fletcher γενικά. Και μου είναι συμπαθέστατος ο άτιμος..

Απορία: Μήπως ο Dave Gahan το έχει παρακάνει λίγο με το κούνημα τον γοφών τελευταία? Sorry στα κορίτσια, αλλά είπαμε..παν μέτρον...

Τέλος, για να προχωρήσετε και στα video, σίγουρα ΔΕΝ ήταν η καλύτερη συναυλία των Depeche Mode που έχω δει. Δεν ήταν συγκλονιστική, δεν μπορώ να πω ότι θα μου μείνει αξέχαστη όπως κάποιες παλαιότερες. Πιθανότατα έχω ξεμείνει από αποθέματα ενθουσιασμού, μια και είμαι σίγουρος ότι αυτό που παρακολούθησα ήταν μια εξαιρετική περφόρμανς από ένα πραγματικά «μεγάλο» συγκρότημα και υπό άλλες συνθήκες θα την είχα βιώσει πιο έντονα. O προσδιορισμός της ως «επαγγελματική» που διάβασα εδώ κι εκεί θα έπρεπε να μπαίνει με θετικό πρόσημο και όχι αρνητικό. Ο σεβασμός στον κόσμο που πληρώνει είναι ανεκτίμητος και αν μη τι άλλο οι Depeche Mode έχουν δώσει και αναδρομικά. Μαζί με μια τουλάχιστον ντουζίνα τραγούδια που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν χαρακτεί ανεξίτηλα στην καρδιά μας.