Η συναυλία αυτή είχε όλες τις προϋποθέσεις να είναι μία από τις κορυφαίες της χρονιάς, ακόμη κι αν δεν έχουν ξεκινήσει καλά – καλά να γίνονται εκείνες που περιμένουμε με μεγαλύτερη ανυπομονησία μέσα στην τρέχουσα διάρκειά του. Από διάφορες απόψεις όντως τελικά ήταν: το κουαρτέτο από τη Μόσχα λειτούργησε όπως άρμοζε στην περίσταση, η μουσική τους ζέστανε την ατμόσφαιρα (παρότι κουβαλάει στην καρδιά της όλο το ψύχος της πόλης που τους γέννησε), και πόδια και καρδιά λικνίστηκαν στους ρυθμούς μιας κιθαριστικής ποπ που μπορεί να καυχιέται για πλείστες αρετές. Αν εγώ δεν κατάφερα να την απολαύσω όπως της άξιζε, ήταν ένα καθαρά προσωπικό πρόβλημα και γι’ αυτό φταίνε όσα τριγύριζαν στο μυαλό μου την ώρα που το συγκρότημα τα έδινε όλα στη σκηνή.

Καλά, μη φανταστείτε ότι οι Human Tetris είναι κάποιοι που ανεβαίνουν στο μουσικό σανίδι και στενάζουν με θαυμασμό οι καλύτεροι performers αυτού του πλανήτη. Πρόκειται για ένα σχήμα στατικό μεν που ξεχειλίζει ενθουσιασμό δε για την τύχη του, αφού έχουν κατορθώσει να γίνουν αρκετά γνωστοί σε ορισμένους κύκλους με διαδικτυακές μονάχα κυκλοφορίες. Τόσο γνωστοί, ώστε να είναι σε θέση να γεμίσουν ικανοποιητικά έναν χώρο όπως αυτόν του Death Disco σε μία πόλη στην άλλη άκρη της Ευρώπης, κι αυτό πάρτε το όπως θέλετε – ως κατόρθωμα ή μια μέτριας δυναμικής επίδειξη δημοφιλίας. Γεγονός πάντως είναι ότι και οι δύο πλευρές φάνηκαν να απολαμβάνουν τη βραδιά, τόσο το γκρουπ επάνω στη σκηνή που έπαιξε 17 κομμάτια σε μία ώρα και είκοσι λεπτά (όπως προανήγγειλε ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους, προφανώς για να κάνουμε τα κουμάντα μας ή για να μάθουμε ένα τουλάχιστον μέρος από το συμβόλαιο της εμφάνισής τους), όσο και το ακροατήριο από κάτω που έδειξε να ξέρει τα κομμάτια αυτά και να τα αγαπάει.

Ο ήχος δεν τους βοήθησε καθόλου σχεδόν. Τα φωνητικά του τραγουδιστή ήταν πολύ χαμηλά στη μίξη, ακόμη χαμηλότερα δε τόσο τα φωνητικά όσο και τα πλήκτρα της κοπέλας του γκρουπ που από κάποια στιγμή και μετά συνειδητοποίησα ότι παίζει διακοσμητικό ρόλο στο όλο σκηνικό, αφού η συνεισφορά της στη συναυλία περιοριζόταν σ’ ένα καθαρά οπτικό επίπεδο. Ακόμη κι έτσι πάντως, το τελικό προϊόν, αυτό που έφτανε στ’ αυτιά μας, ήταν πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικό των όσων αγαπάμε από το γκρουπ κι ως εκ τούτου καταναλώθηκε με απληστία από τις αισθήσεις μας. Ξεκίνησαν με τα δύο τραγούδια που ανοίγουν το άλμπουμ τους Happy Way In The Maze Of Rebirth του 2012, τα Morning και Summer In Crimea, και από εκεί και πέρα ξεχύθηκαν στον υπόλοιπο κατάλογό τους, παλιό και καινούργιο, δίνοντας έμφαση ασφαλώς στο πρόσφατο μίνι άλμπουμ τους River Pt. 1. Έπαιξαν τα πέντε από τα έξι του κομμάτια, παραδόξως όχι το εναρκτήριο Human Tetris (να σημειώσουμε εδώ για όσους βαριούνται να ψάξουν, το γκρουπ σχηματίστηκε το 2008 και τερμάτισε τις δραστηριότητές του τέσσερα χρόνια αργότερα, για να ξαναφτιαχτεί πέρυσι και να οδηγηθεί στην ηχογράφηση του παραπάνω εξάσφαιρου δίσκου), καθώς και τη διασκευή που έχουν κάνει στο Here Comes The Rain Again των Eurythmics, με το οποίο ξεκίνησαν το encore τους.

To μεγάλο τους ατού είναι οι κιθάρες τους, έχουν αυτόν τον ήχο που μας κάνει χαζούς ξανά και ξανά εδώ και πολλά χρόνια, κι απ’ ότι διαπιστώνω, μια νέα γενιά ακροατών πέφτει θύμα της παγερής γοητείας του. Οι συνθέσεις τους κινούνται στο μεταίχμιο μεταξύ ηλιόλουστης ποπ και σκοτεινής post punk ψύχρας – πολλές φορές εντός του ίδιου κομματιού, με τη ζυγαριά να γέρνει ανάλογα με τον κάθε ακροατή και τις εκάστοτε διαθέσεις του – έρχεται όμως αυτή η κιθάρα και ρίχνει μια πυκνή ομίχλη επάνω τους, κάνοντάς τες ένα ομοιογενές θαυμαστό σύνολο που μπορεί και βρίσκει κάποια συγκεκριμένα αδύναμα σημεία σε ανθρώπους που τα έχουν εκτεθειμένα. Η υπόλοιπη μπάντα – η rhythm section δηλαδή, γιατί την άλλη τη φουκαριάρα είπαμε δεν… - πατρονάρει με τον καλύτερο τρόπο και δένει έναν υπέροχο φιόγκο επάνω από το αξιοθαύμαστο (κι αξιολάτρευτο) πακέτο. Με άλλα λόγια, το ξέραμε ότι οι Human Tetris είχαν κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, στη μουσική τους, με την εμφάνισή τους δε αυτή, απλά μας το επιβεβαίωσαν και μας χάρισαν μια υπέροχη βραδιά καλόγουστης ποπ με διακριτικές αιχμές στις γωνίες της και λουλουδάτες λεπτομέρειες στην φορεσιά της. Or something like that…

Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Daphne & The Fuzz τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω (δες παραπάνω, στην πρώτη παράγραφο). Είδα μόνο να διασκευάζουν το You Can’t Always Get What You Want των Stones με το οποίο έκλεισαν το σετ τους, που ναι μεν καλά το έπαιξαν, από εκεί και πέρα όμως δεν κατανοώ το λόγο γιατί να το κάνουν. Μα αυτή είναι μονάχα η δική μου γνώμη, ίσως μέσα στα πλαίσια ολόκληρης της εμφάνισής τους να απέκτησε μια διάσταση που εγώ δεν αντιλήφθηκα.

Μάνος Μπούρας

Photos: Παναγιώτης Δεδεψίδης